20060906

lead me on my dreams

Σε στρίμωξα προχθές. Από εκεί που δεν το περίμενα. Έριξα άδεια και έπιασα γεμάτα που λένε. Και ήταν τόσο απλό. Σε ρώτησα απλώς αν σου αρέσει η τέχνη. Ναι, εντάξει δεν έχεις κλίση σε κάτι αλλά σε ρώτησα αν σε συγκινεί ένας πίνακας για παράδειγμα. Ναι, μου λες, καμιά φορά σου αρέσει να σκέφτεσαι τι ήθελε να πει ο καλλιτέχνης. Επέμενα. Ήθελα να μάθω αν υπήρχαν φορές που είδες έναν πίνακα και έμεινες άφωνος, πριν προλάβεις να σκεφτείς, το θέμα, τον καλλιτέχνη, πριν προλάβεις να συνειδητοποίησεις καν την τεχνοτροπία του συγκεκριμένου πίνακα. Δυσκολεύτηκες. Προσπάθησες να ξεφύγεις. Είπες ότι δεν σου αρέσει ο Degas επειδή είναι Degas. Και κάπου εκεί μπλέχτηκες παραπάνω. Συνέχισες μόνος σου. Κοίτα μου λες, είχες πάει στο μουσείο με το σχολείο και δεν σου άρεσε, αλλά όταν πήγες χρόνια μετά με έναν φίλο σου και σου έκανε την ξενάγηση, το απόλαυσες. Χαμογελούσα. Γιατί ακόμα δεν μου είχες απαντήσει. Και σου λέω, ξαναπήγες μόνος σου σε κάποιο μουσείο για να σταθείς μπροστά από έναν πίνακα που σου είχε μείνει; (πού σε είχε στοιχειώσει ήθελα να πω αλλά ας μην σε τρομάξω) Όχι δεν είχες πάει, απάντησες. Και ξαφνικά φαινόσουν πολύ ανήσυχος, ένιωθες κάπως άβολα. Όχι γιατί δεν είχες πάει μόνος σε ένα μουσείο να δεις έναν πίνακα που σου άρεσε αλλά η συζήτηση σε έκανε να νιώθεις άβολα. Περίμενες όμως την συνέχεια. Να το κάνουμε πιο εύκολο, σου ειπα. Έχεις σταθεί να χαζέψεις ένα κτίριο, ένιωσες την διάθεση σου να αλλάζει έντονα από τα χρώματα ενός ηλιοβασιλέματος, στάθηκες στην στάση του λεωφορείου παρατηρώντας τους γύρω; Ναι, μερικές φορές, είπες. Και ήσουν σκεφτικός. Κοινότυπες απαντήσεις σε κοινότυπες ερωτήσεις αλλά μια πολύ περίεργη συμπεριφορά. Αυτό έβλεπα. Και εκείνες τις φορές, συνέχισα, όταν οι εικόνες σου προξένησαν κάποια συναισθήματα, όμορφα ή λυπηρά, ένιωσες μέσα σου κάποια αόριστη ελπίδα, κάποια δύναμη; Ησυχία. Τα παρατάω, σκέφτηκα και κάθομαι πίσω στην καρέκλα μου, χαλαρώνω και χαζεύω έξω. Και εσύ ηρεμείς. Ώρα να αλλάξουμε κουβέντα, να κάνουμε κάτι άλλο. Σηκώνεις το κεφάλι και χαμογελώντας με τον τρόπο που πάντα χαμογελάς σε τέτοιες περιπτώσεις με ρωτάς: Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάνοντας σεξ έβαλες τα πόδια σου στους ώμους του άλλου; Χαμογελώ. Σκέφτομαι πως πάντα απέφευγες να είσαι ρομαντικός. Το έκρυβες. Έκανες πως γίνεσαι κοινότυπα ευθύς. Αλλά αποτυπωμένη επάνω μου ένοιωθα ακόμα όλη εκείνη την περίεργη αντίδραση σου στις προηγούμενες ερωτήσεις. Την προσπάθεια σου να κρυφτείς. Την ειλικρίνεια σου να μην μπορείς και να προβληματίζεσαι. Την ανάγκη σου να μην το κρύψεις παρά μόνο στις λέξεις. Σου απαντώ: Πιστεύεις ότι οι ερωτήσεις μου ήταν τόσο αδιάκριτες; Σκυβεις πάλι το κεφάλι. Το ξανασηκώνεις κάπως δειλά. Κανένας δεν μιλάει. Έντονα βλέμματα και από τις δυό μεριές. Μόνο τότε αποφασίζω ότι έληξε η συζήτηση. Κάθομαι πάλι πίσω στο κάθισμα μου, να σκεφτώ για λίγο. Εσένα, εμένα, τα πάντα, τις δυσκολίες μας, το δέσιμο μας, τη μοναξιά μας, την απόσταση μας, ολα. Ακούω την φωνή σου μέσα στην ησυχία να λέει σχεδόν μουρμουριστά: Συγνώμη, σχεδόν νοιώθω στο σώμα μου τον πόνο σου. Και σκύβεις και πάλι το κεφάλι. Κλείνω τα μάτια. Σκέφτομαι για μένα, είναι δυνατόν να μην σε αγαπήσω, σκέφτομαι για σένα, είναι δυνατόν να μην σε έχει συγκινήσει έστω και ένας πίνακας; Κοιμήθηκα ήσυχη εκείνο το βράδυ.

Η φωτογραφία είναι του Johan Holthof. Κάπου στο Βερολίνο.

9 σχόλια:

ovi είπε...

κείμενο ...αφοπλιστικό!!! ;D

trol είπε...

:) όταν έγινε η όλη σκηνή, το ένα μικρό κομμάτι του μυαλού που σκέφτεται ανεξάρτητα με το τι συμβαινει γυρω, σκέφτηκε ότι αυτό θα πρέπει να είναι σκηνή από δανέζικη ταινία, κάτι τέτοιο μου θύμισε

αλλα ovi έχεις γράψει και εσύ ένα προσωπικό post που πραγματικά μου άρεσε πολύ, ένα για το οποίο λες ότι κάθεσαι δίπλα από την λίμνη, πίσω είναι το σπίτι σου, η γυναίκα σου, το παιδί σου, και θυμάσαι κάποια πράγματα από τα παλιά...όχι ότι τα άλλα που γράφεις δεν αναφέρονται σε προσωπικά ζητήματα αλλά εκείνο το συγκεκριμένο ήταν και αληθινό και κινηματογραφικό μαζί, dark κάπως, ήταν ο ovi ξεσκέπαστος μπροστά σε όλους αλλά κυρίως στον εαυτό του, στις σκέψεις του και στη στιγμη

ήταν καταπληκτικό post

ovi είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ, συχνά με κυνηγανε τα φαντάσματά μου!

Οταν ξεκινησα το blog ήθελα πολύ να μιλήσω για όλους αυτούς τους παλιούς μου φίλους. Ξερεις για όλους εμας που μεγαλώσαμε στη γειτωνιά μου το 60 ήταν περιεργες εποχές. Εξορίες, δολοφονίες, πονο! ξερεις τότε σε εκείνη τη γειτονια ολοι οι γονεις μας ειχαν μια 'ερωμένη' που οχι μονο μας εκλεβε την αγαπη τους και την υπαρξη τους, μας εκλεβε και την παιδικότητα μας και γι΄αυτό γίνεται ολο και πιο δύσκολη για μένα η επιστροφή γιατί βλέπεις αυτη η 'ερωμένη' ηταν η Ελλάδα. ειμασταν μια παρέα από 12 παιδια, οχτώ αγόρια και τέσσερα κορίτσια και ειχαμε μονο ο ενας το αλλον. Σε αυτη τη παρέα εγώ ήμουνα ο ..σιωπηλος, αυτός που ζωγραφιζε και διαβαζε πολύ, αυτός που έπαιζε στη κιθάρα μπητλάκια τα βράδυα που μαζευομασταν στο προαυλιο της Αγίας Τριάδας. και ήμουνα αυτός που επαιζε το συνδετικό ρόλο αναμεσα σε 11 διαφορετικους χαρακτηρες, με το καιρο ειχα γίνει και ο εξομολογητης της παρέας ξέροντας τα πιό απόκρυφα μυστικά τους και τα πάθη τους. Μαζί γνωρίσαμε τα πάντα, απο τον έρωτα μέχρι τις παραισθησεις και την επανάσταση.

Πάνω απο τριάντα χρόνια μετά είμαι και ο μόνος ζωντανος! και θέλω πολύ κάποια στιγμή να γράψω γι΄ αυτά τα χρόνια και τις μικρές και μεγάλες ιστορίες μας, για τον Παττακό που ερχόταν στο σχολείο μας και για τα χρόνια της εξορίας αλλά από τη μια φοβάμαι οτι θα γίνω γραφικός αφ΄ ενός σε μιά γενιά που έχει γίνει lifestyle και απο την άλλη εδώ και λιγα χρονια νιώθω πως ειναι υποχρέωση μου να το κάνω ...απλά δεν ξέρω πως!

Σε ευχαριστώ πολύ ... με συγκίνησες!!!

trol είπε...

και εγώ συγκινήθηκα τώρα...τρομάρα μου

fieryfairy είπε...

είναι ενδιαφέρον πάντα να βλέπεις τι αμηχανία βγαίνει στον καθένα όταν κάποιες ερωτήσεις τον βγάζουν από την ασφάλεια του....έξω από τα νερά του...
αναρωτιέμαι αν είχα ρωτήσει πολλούς φίλους μου το ίδιο, τι θα απαντούσαν.

trol είπε...

εμένα μου αρέσει αυτή η αμηχανία να βγαίνει,
τους 'cool' δεν μπορώ

fieryfairy είπε...

μια αμηχανία τέτοια υποδηλώνει ότι αυτός/ή δεν έχει ζήσει ποτέ μια τέτοια στιγμή, ή τουλάχιστον αύτό εισπράττω εγώ

το 'κουλ'σε εισαγωγικά δηλώνει κάθε άλλο παρά κουλ ε; συμφωνώ μαζί σου σε αυτό

trol είπε...

επειδή υποψιαζόμουν ότι δεν έχει ζήσει τέτοια στιγμή, και ίσως δεν ενδιαφέρεται γι αυτό τον πίεσα

και χαίρομαι που δεν το κορόιδεψε και κατάλαβε ότι με πονάει που σε αυτό το σημείο είμαστε τόσο διαφορετικοί και με προβληματίζει

αλλά ξέρεις τι; it s ok with me after that

Ανώνυμος είπε...

Μ'άρεσε αυτό. :-)