3μερο soundtrack

θεά η alice!!
και για περισσότερη μουσική εδώ

unorthodox faith, my very own americanism and modern architecture :)

Kresge chapel, MIT, Boston
Eeero Saarinen, 1955

Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ένα όμορφο πρωινό, αντί να κοιμάμαι βρέθηκα σε μια εκκλησία για την λειτουργία, Κυριακή γαρ και η ελληνική ταυτότητα λέει χριστιανή ορθόδοξη. Με παρέσυραν, αν και δεν θυμάμαι πως. Νομίζω βασίστηκαν στην περιέργεια μου να παρακολουθήσω την λειτουργία των ορθόδοξων ελλήνων στα εκεί μέρη. Μπορεί να είχα νοσταλγήσει την πατρίδα (μικρή και αθώα ήμουν), μπορεί να είχα αμερικανοποιηθεί τόσο που ένοιωθα το σύνδρομο που διακατέχει κάθε Αμερικανό που σέβεται τον εαυτό του, δηλαδή ότι ανήκει σε μια κοινότητα (και δύο, και τρεις…), μπορεί να το είχα πάρει απόφαση ότι το social networking είναι κάτι που πρέπει να του δώσω σημασία και τι καλύτερο μέρος να αρχίσει κανένας από την εκκλησία. (Καλά που μεγάλωσα σε χωριό και η πνευματικότητα του ‘πηγαίνω εκκλησία’ είχε απομυθοποιηθεί από νωρίς).

Η λειτουργία έλαβε μέρος σε μια ακόμη πατέντα των Αμερικανών, σε ένα inter-faith chapel. Δηλαδή ένας οίκος για τον Θεό/θεούς που απευθύνεται σε όλες τις θρησκείες και πρεσβεύει πάνω απ’ όλα το αίσθημα της θρησκευτικής πνευματικότητας που νοιώθει ο πιστός οποιασδήποτε θρησκείας, και που προσωπικά το βρίσκω τουλάχιστον ύποπτο. Τις περισσότερες φορές τουλάχιστον. Το chapel λοιπόν, αρχιτεκτονικά δεν είχε και πολύ χιούμορ, δεν έβρισκε δηλαδή κανείς, γοτθικά τόξα να υποστηρίζουν βυζαντινούς θόλους πάνω από αγάλματα του Βούδα και της Αφροδίτης, με στρωμένα αραβικά χαλιά στο πάτωμα, κτλ. Ακόμη κι αν οποιοδήποτε trendy design office, έχει τους πολιτικούς μηχανικούς και διακοσμητές που θα διαβεβαιώσουν ότι τέτοια πειράματα είναι πια εφικτά και αποδεκτά.

Το κτίριο ήταν λιτό, λευκό, άδειο, θα μπορούσε να είναι ένα οποιοδήποτε κτίριο, σε οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου, ακόμη και του μη δυτικού. Πρόκληση για οποιονδήποτε ιστορικό τέχνης και ειδικά αρχιτεκτονικής. Τι να κάνεις, να εξυμνήσεις την οικουμενικότητα του κτιρίου, να μιλήσεις για τη χαμένη σημειολογία των δημοσίων κτιρίων, να αναρωτηθείς μήπως ο Mies van der Rohe του μοντέρνου κινήματος και το μετα-μοντέρνο είναι το ίδιο πράγμα και να σκίσεις τα πτυχία σου? Δεν απάντησα ποτέ σε αυτό το ερώτημα, το Intro to Art History, καλώς ή κακώς το είχα περάσει. Μπα, λάθος κάνω. Απάντησα. Όταν χρόνια μετά μια καθηγήτρια είχε την φαεινή ιδέα στις εξετάσεις να βάλει θέμα το εξής ερώτημα ‘What is american in American architecture, if there is such a thing. Explain your answer with examples.’ Από τις σπάνιες φορές που καμάρωσα ένα ‘excellent’ πάνω σε γραπτό μου, και μάλλον το καμάρωσα όχι γιατί ήταν excellent αλλά γιατί αν ένας μέσος Αμερικανός διάβαζε το κείμενο, θα ανατρίχιαζε, και όχι από συγκίνηση. Τελικά, την καθηγήτρια καμάρωσα. Συνεννοούμασταν φαίνεται. Και εντάξει, είναι και το chapel που έκανε ο Saarinen στο MIT. Τελικά ισχύει τι μάστορα θα πάρεις να σου κάνει το σπίτι.

Μην ξεφεύγουμε όμως. Είναι Κυριακή πρωί και εγώ βρίσκομαι σε αυτό το κτίριο για την λειτουργία. Εφτά άτομα που την παρακολουθούμε όλοι κι όλοι. Όχι γιατί οι ομογενείς της περιοχής είχαν ξενυχτίσει στα μπουζούκια και δεν μπορούσαν να έρθουν, αλλά γιατί δεν υπήρχαν ομογενείς στην περιοχή, που καταρρίπτει τον μύθο ‘όποια πέτρα κι αν σηκώσεις….’. Και τρεις ιερείς. Μάλλον ένας ιερέας και δύο μαθητευόμενοι. Δεν ξέρω αν ήταν Έλληνες, αν μιλούσαν Ελληνικά, αλλά ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι, η λειτουργία παρ’όλα αυτά στα αγγλικά, εκείνα τα αγγλικά που θα δεις μόνο στην original version του Shakespeare. (Για τις λέξεις μιλάω, το ότι χρησιμοποιούν το ‘thy’ και όχι για πιο πολύπλοκα φαινόμενα γραπτού λόγου και έκφρασης, όπου εκεί ίσως ο Shakespeare υπερτερούσε, αν και δεν έχω διαβάσει ούτε το ένα, ούτε το άλλο).

Άκουγα την λειτουργία με σκυμμένο κεφάλι, τα μάτια να κλείνουν, να σκέφτομαι ότι η διπλανή μου θα τ’ ακούσει για τα καλά που με έσυρε ως εδώ, αν και τι φταίει αυτή, ας έλεγα όχι από την αρχή. Πολύ γρήγορα αποφάσισα ότι δεν το επέτρεπαν οι καλοί μου τρόποι να φύγω, οπότε αφού τελείωσε στο μυαλό μου η νοητή αρχιτεκτονική αποτύπωση του περιβάλλοντα χώρου, αποφάσισα να ασχοληθώ με τα ποταπά υποκείμενα που ονομάζονται άνθρωποι. Συμπεριλαμβάνω και εμένα σε αυτήν την περιγραφή –φυσικά αφού τους κοιτάζω εγώ- οπότε το ποταπός και άθλιος, ας είμαι η πρώτη που θα το ασπαστώ.

Και έτσι πολύ γρήγορα έφτασα στην πολυαγαπημένη ασχολία, να κάθομαι και να παρατηρώ. Τους ιερείς, που φαινόταν να παίρνουν στα σοβαρά την τελετή, και όχι να μουρμουρίζουν τα εγκώμια αλλά να απαγγέλλουν με δυνατή και καθαρή φωνή. Τίποτα πομπώδες ή επιβλητικό στον τόνο τους, μετρημένοι, σοβαροί και ήρεμοι θα έλεγα. Και όταν κάποιος υιοθετεί μια τέτοια στάση και παίρνει στα σοβαρά αυτό που κάνει, δίνει αξιοπρέπεια ακόμη και στο πιο γελοίο πράγμα του κόσμου, και εγώ καθηλώνομαι και δεν μπορώ παρά να δείξω σεβασμό. Ευτυχώς γιατί έτσι απέφυγα την δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκομαι πολλές φορές, να θέλω να βάλω τα γέλια την πιο ακατάλληλη στιγμή. Έριχνα ματιές και στους διπλανούς μου, τους υπόλοιπους έξι, που επίσης παρακολουθούσαν με σεβασμό αλλά και νυσταγμένα, αλλά και κανα δυό με εκείνο το επικίνδυνο και ενοχλητικό ύφος που διαγράφεται στο πρόσωπο κάποιου όταν ταυτίζεται με μια ομάδα –είτε είναι οπαδός ομάδας, είτε κομματόσκυλο σε συγκέντρωση του κόμματος , κοκ.

Και ενώ είχα υπνωτιστεί από την παρατήρηση, προς μεγάλη μου έκπληξη η σκηνή γίνεται διαδραστική. Πλησιάζει ο ιερέας με το ιερό βιβλίο (αλήθεια, ποιο είναι? Καινή Διαθήκη?) την διπλανή μου και της προτείνει να απαγγείλει αυτή κάτι από μέσα. Ξυπνάνε μέσα μου η αρνητικότητα που νοιώθω για την αμερικανική νοοτροπία του ντε και καλά να ανήκεις σε κάποιο community and share values and participate and so on, και η λογική ότι καθένας έχει αυτό το δικαίωμα, και παρόλο που ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις, δεν παύουν να είναι καλές προθέσεις, που σε συνάρτηση με την αφέλεια του –ξανά- μέσου Αμερικανού, είναι και πραγματικά καλοπροαίρετες. (Σε άλλο post για το πόσο καταστροφικό είναι αυτό, πάνω απ’ όλα για τους ίδιους). Και έτσι κρίνω μάλλον θετικά την κίνηση του ιερέα.

Προς μεγάλη μου έκπληξη η κοπέλα αρνείται ευγενικά την –σιγά- πρόκληση. Βαριόταν, ντρεπόταν, δεν ήξερε να διαβάζει αγγλικά, δεν ξέρω. Και η πρόταση γίνεται στον διπλανό μου. Ο οποίος και αυτός αρνείται. Βγαίνει μέσα μου όλη η αμερικανιά με την οποία είχα γαλουχηθεί ως εκείνη τη στιγμή και σκέφτομαι ‘What the fuck is wrong with these people?’ και όλο το ελληνικό φιλότιμο με το οποίο είχα γαλουχηθεί νωρίτερα και σκέφτομαι ‘Την πάτησε ο παπάς αν περιμένει από αυτούς’. Σημειωτέον ότι για να κάνω αυτές τις σκέψεις, βρίσκομαι στο απόγειο της αγαπημένης μου ασχολίας –να παρατηρώ- και είναι σαν να βλέπω ταινία, δεν μου περνάει από το μυαλό ότι συμμετέχω στην σκηνή. Πιστεύω αν έβλεπα το αεροπλάνο να πέφτει στους Δίδυμους θα χάζευα χαμένη σε σκέψεις και στη βίωση των τόσο συναισθημάτων που μπορούν να προκληθούν, αλλά εξωτερική αντίδραση ουδεμία.

Οπότε όταν ο ιερέας με πλησίασε με το βιβλίο, ήταν σαν κάποιος να με σκουντούσε να ξυπνήσω στην πιο βαθιά στιγμή του ύπνου. Και επειδή έχω συχνά βρεθεί –και- σε αυτήν την δύσκολη κατάσταση, ξύπνησαν τα αντανακλαστικά και αποφάσισα ότι φυσικά θα διαβάσω εγώ και πήρα το βιβλίο, βίβλο, πως το λένε. Δεν ξέρω αν ήταν η μακβεθική γραφή, το πρωινό ξύπνημα ή η σύγκριση με την όμορφη απαγγελία των ιερέων πριν, αλλά δεν μπορούσα να διαβάσω. Ξεκινούσα, μου φαίνεται ότι τρεμούλιαζε η φωνή μου, χαμήλωνα την φωνή, σταματούσα, έπαιρνα ανάσα και συνέχιζα, προφέροντας σίγουρα πολλές λέξεις με τον πιο αστείο τρόπο. Κοκκίνισα, άναψα, ίδρωσα αλλά το διάβασα το ρημάδι. Και οι άλλοι ήταν ευγενικοί, αντί να με σώσουν από το μαρτύριο, άκουγαν υπομονετικά.

Με το καλό τελείωσε και η λειτουργία. Ξαναβρήκα το χρώμα μου σκεφτόμενη ότι θα πάω να πλακωθώ στο brunch, θα φάω πέντε pancakes τουλάχιστον, καφές επιτέλους, να βρω και την Priya που κλασσικά θα είναι στο smoking room, να αναλύσουμε όλα τα κουτσομπολιά από το πάρτυ της χθεσινής βραδιάς, μια χαρά δηλαδή, a bright and careless Sunday ahead.

Χαζεύω όταν βλέπω μουσουλμάνους να στρώνουν το χαλί και να προσκυνούν προς τη Μέκκα. Ισλάμ, η νομαδική θρησκεία και τόσο γοητευτική. Χάνομαι στα τοπία που διάλεξαν να χτίσουν τα ξωκλήσια στα ελληνικά χωριά. Στο Βατικανό έβγαζα συνεχώς επιφωνήματα θαυμασμού. Θαύμασα μια φιλανδική εκκλησία μέσα στο δάσος, όπου δεν ήξερα που τελειώνει το κτίριο και που αρχίζει η φύση. Συγκινήθηκα βλέποντας την φίλη μου με τη μαμά της να περιχύνουν με γάλα καρύδας ένα άγαλμα του Βούδα. Αλλά, θρησκευτική πνευματικότητα η ίδια αδυνατώ να βιώσω. Μέσω άλλων μόνο. Και το σέβομαι και το εκτιμώ. Οπότε πριν φύγω από εκείνο το inter-faith chapel, πλησίασα τον ιερέα και του ζήτησα ειλικρινά συγνώμη που δεν μπόρεσα να ανταποκριθώ στην περίσταση και διάβασα το κείμενο όπως να ‘ναι. Μου απάντησε με όλη την απλότητα και φυσικότητα που διακατέχει άτομα που πιστεύουν ειλικρινά και μου λέει να μην ανησυχώ, ‘our words to God, cannot be but awkward’.

Μπορεί να μην πιστεύω αλλά πολύ απλά ..με έστειλε. Και κατά κάποιο τρόπο ενισχύει και την δική μου πεποίθηση, It s not God or gods or superior creatures, it s us, and only us.

morrocan femme poetry

Sailing by Fatiha Morchid

I and the sea here
Your breath
In a cell-phone
carries me
beyond
a sail
without astrolabe
and your eyes' horizon

interview

Να ευχαριστήσω την, πλέον βαπτισμένη ως 'γκουσταρίτσα', unlearn, που με έχωσε :)

1) Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Κάτι σαν την κίνηση και την θέση ενός ..ηλεκτρονίου τα λένε? που δεν μπορούν να προσδιοριστούν ποτέ με απόλυτη ακρίβεια μαζί. Κάτι κόλπα έκαναν κάτι επιστήμονες αλλά δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω αν έβγαλαν άκρη. Οπότε λέω, αν θέλει τόσο κόπο ούτε εκεί είναι η λύση. And I rested reassured and in complete happiness ever since. :p

2) Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Ο συνάδελφος που σήμερα με πήρε τηλέφωνο να μου πει ότι ο διευθυντής θα έρθει νωρίς στο γραφείο, μην αργήσω. Κατα τ' άλλα δύσκολα τα πράγματα. Η μυρωδιά του καφέ και του τσιγάρου, αλλά προυποθέτει ότι κάποιος άλλος έχει σηκωθεί πριν από εμένα και φιλοτιμήθηκε να κάνει καφέ και μετά με περίμενε να ξυπνήσω και μέσα στην βαρεμάρα άναψε ένα τσιγάρο.

3) Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Η ανιψιά μου, 2+ χρονών, που της μίλησα πριν λίγο στο τηλέφωνο και μου είπε ότι θα έρθει μαζί μου με το αεροπλάνο στο μαρόκο. Nice, έψαχνα παρέα this time.

4) Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
never satisfied

5) Το βασικό ελάττωμά σας;
never satisfied

6) Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Δυστυχώς στων άλλων και όχι στα δικά μου.

7) Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με τον Λασσάνη...μουαχαχαχα. Άντε καλά, με τον Κουκουλό. Δεν ταυτίζομαι, αλλά τον θαυμάζω, μακάρι να μπορούσα να βομβαρδίσω και εγώ έτσι αυτήν την πόλη. Καλά μετά θα την έκανα ουάου. Power.

8) Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;

Εμείς :)

9) Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Πλάκα κάνετε.
Αλλά μου αρέσουν τα άτομα που σε ταξιδεύουν κι ας μην έχουν κουνηθεί ακόμη κι από την σουρδία. Σπανίζουν λίγο, αλλά nice to know a few. Και ας τραβολογούμε εγώ εδώ και εκεί.

10) Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Είχε διαβάσει κανένας τους '5 φίλους'? Νομίζω από κανέναν συγγραφέα δεν έχω διαβάσει 21 βιβλία. Οπότε αυτή θα έπρεπε να είναι η αγαπημένη συγγραφέας και δεν θυμάμαι καν πως την λένε. Και πολλά παραμύθια. Νομίζω το αγαπημένο είδος λογοτεχνίας. Τώρα ξεγελιέμαι με βιβλία που θυμίζουν εκείνον τον παραμυθένιο κόσμο. Τελευταίο, το Ανήσυχη Παρέα του Κάρλος Φουέντες. Φαντάσματα, στοιχειά, άγγελοι, βρικόλακες αλλά να μην πολυ-φολκλορίζουν, that s my thing. Που και που διαβάζω και κανένα από τα κλασσικά, αλλά τελευταία φορά είχα πει επιτελούς να διαβάσω το Έγκλημα & Τιμωρία, και κυριολεκτικά φρίκαρα και κόντεψε να με πιάσει κατάθλιψη (να γίνω gκουρούμπελο) και ήταν και χειμώνας, και είπα μακριά από τέτοια κι ας είναι και genious right in front of your eyes.

11) Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
την ειλικρίνεια, σε λόγια και συναισθήματα

12) ... και σε μια γυναίκα;
την ειλικρίνεια, σε λόγια και συναισθήματα

13) Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Είναι μια σκηνή από την ταινία Caro Diario που ο Moretti, ηθοποιός -και σκηνοθέτης- οδηγεί με το παπί του στην παραλία προς το μνημείο του Pasolini. Η μουσική από πίσω είναι συγκλονιστική. Την σκηνή την είδα άπειρες φορές γι αυτό τον λόγο και μόνο. Keith Jarrett - The Koln Concert. Ελπίζω να πιάνεται στους συνθέτες :)

14) Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Με το σφύριγμα, το πιάνω λίγο στην αρχή, αλλά μετά βγαίνει ένα ενοχλητικό φφφφφ... και με τις σαπουνάδες τριγύρω ασχολούμαι περισσότερο με το αν μπορώ να κάνω φουσκες έτσι. Είναι όπως όταν την ώρα που σου μιλάει κάποιος, δεν ακούς τι λέει, και έχεις συγκεντρωθεί στο αν μπορείς να κάνεις κυκλάκια με τον καπνό του τσιγάρου. Καλύτερα, γιατί αν τραγουδούσα, θα έπρεπε να τραγουδήσω loud out, και όχι δεν με νοιάζει το πόσο κόσμο θα ενοχλούσα αλλά θα έβγαζα πολύ κόμπλεξ σκεφτόμενη ποιό άλλο τραγούδι να τους πω. Άσε που faithless, leftfield, underworld, fluke δεν σφυρίζονται καθόλου εύκολα.

15) Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Ένα μικρό, μπλε βιβλιαράκι της Ελληνικής Γραμματικής, που με είχε βάλει ο φάδερ να το μάθω απ' έξω όταν ήμουν μικρή και με είχε ξεγελάσει κιόλας, μου είχε πει μάθε αυτό και δεν θα χρειαστείς και πολλά άλλα για τα επόμενα χρόνια. Paid off well throughout elementary & high school years. Μετά επήλθε η προστριβή με τις ξένες γλώσσες and right now it is one big language, messed up in my head. Babelhead yay.

16) Η ταινία που σας σημάδεψε;
Με το ζόρυ με τραβούσαν πάντα να πάω να δω κινηματογράφο. Το έχω ξαναπεί, ασφυκτιώ μέσα σε σκοτεινές αίθουσες. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτό είναι διασκέδαση. Όταν τύχει και πάω, συνήθως λέω άντε να τελειώσει, να δούμε αν θα έχουν οι άλλοι όρεξη να πάμε και μετά για καμιά μπίρα να χαλαρώσουμε λίγο. Αλλά να σας πω λίγο, εδώ γιατί δεν βάλατε σκηνοθέτη που σας σημάδεψε? Πφφφ..πολλές ταινίες, σε ένα άλλο παρόμοιο παιχνίδι είχα αναφέρει μερικές. Απλά ποτέ στον κινηματογράφο. DVD, κουβέρτα και σπίτι.

17) Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Μια έτσι, μια αλλιώς. Εδώ γιατί δεν βάλατε ο πίνακας που σας σημάδεψε? El Aqeularre του Goya. Και όλοι οι σκοτεινοί πίνακες του. Με τους άλλους δεν ξέρω καν γιατί ασχολήθηκε, waste of time, wish he had spent all his life painting exactly what he painted in his later life. But it never works like this, right? Επίσης...Γύζης. Επίσης απορώ γιατί και αυτός δεν ζωγράφισε περισσότερες νεραιδο-γυναίκες. Ακόμη και από αυτόν, αγαπημένος πίνακας είναι ένα σχεδόν σκίτσο που έκανε από μια γυναίκα. Δεν έχει καν τίτλο. Α και μην ξεχάσω, δεν ήταν ζωγράφος, αλλά ότι ζωγράφισε είχε μια πολύ ωραία μαγεία, Aldo Rossi. Θεός. Νομίζω ο καλλιτέχνης that restored my faith to Italian design, cause otherwise, contemporary Italian art & design I find it a bit overrated. Ναι, κράξτε με τώρα. Άλλος πίνακας που μου έκανε εντύπωση πρόσφατα, ενός Κινέζου στο Louisiana Museum of Art, και ζωγράφισε κάτι με μελάνι και από πάνω έβαλε διαφανές χαρτί όπου είχε ζωγραφίσει κάτι άλλο με την κάφτρα του τσιγάρου. Τί έχει καπνίσει δεν λέγεται. Φυσικά θα το δοκιμάσω. (Να ζωγραφίσω έτσι, όχι να καπνίσω τον πίνακα)

18) Το αγαπημένο σας χρώμα;
Αααα...μα δεν είναι μόνο το χρώμα, είναι όλα μαζί και οι αποχρώσεις και ένα σωρό πράγματα. Ξενέρωτη ερώτηση μετά την παραπάνω αλλά οκ, το ...κυπαρισσί :o Αλλά ακόμη κι αυτό είναι το άρωμα και το δέντρο και ο διακοσμητικός του ρόλος σε φημισμένες κατοικίες. Μήπως το γαλάζιο. Των βουνών, της θάλασσας, του ωκεανού, του ουρανού? Δεν ξέρω. Αλλά μια που μου είχε γράψει κάποτε στο βλογ ότι προτιμά το αλαζονικό γαλάζιο του Αιγαίου, όχι δεν συμφωνώ, ένα σωρό υπέροχα γαλάζια. Α και ένα όχι και τόσο υπέροχο.

19) Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Η επιβίωση, παρά τις αντίξοες συνθήκες στην καταραμένη γη στην οποία είναι αφιερωμένη το βλογ, κοτσάνι θέλετε να την πείτε, σουρδία, δεν έχει σημασία.

20) Το αγαπημένο σας ποτό;
Αντιγράφω από comment μου
ας πούμε μου ήρθε τώρα αν και είναι πρωί, ότι μια guinness έχω καιρό να πιώ...από την άλλη ένα παγωμένο τσάι...μμμ..αλλά τι να κάνεις, αν δεν πιεις πρώτα καφέ να ανοίξει λίγο το μάτι μετά με πιάνει πονοκέφαλος....εκτός αν μ' έχει πιάσει επειδή το προηγούμενο βράδυ έπινα κρασί...ααα κρασί...άλλη ιστορία εκεί και ποιό κρασί να διαλέξεις, το φετινό πλάκα πλάκα καλό μας βγήκε αλλά έχουμε έναν φίλο που έβγαλε καλύτερο, αλλά δεν είπα τίποτα στον φάδερ, λέω σαν το δικό μας κανένα

21) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
σιγά μην κάτσω να σκάσω, αν και σκάω
αλλά πραγματικά για τίποτα, καλώς έγινε ότι έγινε και καλώς έκατσα και έσκασα, αλλά μέχρι εκεί

22) Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
τους καλοθελητές...μην σου τύχει τίποτα, ξεπετάγονται από παντού, ρε ουστ απο δω

23) Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
μουαχαχαχα, γίναμε και συγγραφεις τώρα,
αγαπημένες ασχολίες είναι γενικώς να κάθομαι σπίτι και να μην κάνω τίποτα, να κάθομαι με παρέα και να χαζεύουμε και να μην κάνουμε ή λέμε τίποτα, γενικά καλό το party, το afterhours όμως καλύτερο και εκεί κι αν χρειάζεται καλή παρέα

24) Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
η λιμνη του πολυφήτου
μην πέσω μέσα, μην τύχει και φάω γουλιανό από εκεί, κτλ κτλ
από μακριά και αγαπημένοι

25) Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
δυστυχώς δυσκολεύομαι να πω ψέμματα, απλά όταν δεν μπορώ να πω την αλήθεια i shut up and hope that the other one won' t notice, of course till i can t hold it and spit it out, at least then you choose the time of your battles, how good that is, don’t know

26) Ποιο είναι το μότο σας;

ohhh δεν μας κάνουν τα μότο,
έβλεπα πάντα συμπαθητικά το 'live like there is no tomorrow' αλλά μου φαινόταν υπερβολικά αφελές,
μετά άκουσα ότι κανονικά λέγεται 'live like there is no tomorrow, think like there is eternity' και κάτι πήγε να γίνει αλλά υπερβολικά ρομαντικό,
το 'just do it' απλά δεν ταιριάζει με τίποτα στην ιδιοσυγκρασία μου,
το 'live and let live' καλό ακούγεται στη θεωρία αλλά στην πράξη δεν είναι έτσι γιατί 'u castigate the ones u love' και λίγο σαδο-μαζοχισμό όλοι τον θέλουν,
νομίζω everything s gonna be alright (b.marley, 1974),
but only till the next riot :)

27) Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Ίσως ανήκω σε εκείνη την μικρή κατηγορία των ανθρώπων που περιγράφει ο ali g...'sure most people are going to die one day, but there must be a small percentage to whom this is not going to happen, sure fact there, just hope i ll make it to be one of them'
εννοείται το λέει πολύ πιο αστεία, που να βρω το βίντεο τώρα

28) Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
heh...wassup?

29) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Τα είπαμε... του hangover. Ναι δεν είναι μόνο σωματικό, είναι και ψυχο-πνευματικό.

Ποιός θέλει τώρα να συνεχίσει? Ε? Οι περισσότεροι ήδη απαντήσατε ή έχετε ήδη προσκλήσεις που αποφεύγετε διακριτικά και οι υπόλοιποι είστε είτε στα βάθη της Ασίας ζώντας τραγικές καταστάσεις, είτε στα παράλια της Ασίας και εσείς γκουσταρίτσες δίπλα από θάλασσα όμως. Επ, lupa εσύ πού είσαι κορίτσι? :)

autan now

"the Anopheles mosquitoes feed at night"

"This female Anopheles freeborni mosquito is taking a blood meal"

"But this interpretation is to misunderstand the traditional approach of many African societies not only to sickness and other causes but to the whole of life. In many parts of Africa it is widely known that malaria is caused by the bite of a mosquito and that the most effective cure is an injection obtainable in hospitals. But the question remains, 'Why did the mosquito bite me and not the other fellow?; and this becomes,'Who sent the mosquito to bite me?' It may be a ghost or a witch; and, unless the malevolent force can be appeased, it will send another mosquito to bite the patient as soon as he is released from hospital."

Can 't help thinking,
people who write like this,
have read too much Carlos Fuentes,
or might be people reading things like this,
who have read enough Carlos Fuentes.
Maybe those last people,
should read less,
not Carlos Fuentes,
but on possible travel disease threats.
Is one bottle of Autan enough?

wedding in japan

Hangover is draining me so long post goes to draft posts.

I decided recently I will go to japan, yeah...and...and...and......λέμε και καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα

how can i translate that and keep all the meaning behind it and its funny side?

And about to try my very own advice to the recent conversation on how you get over a hangover. Brain damage.

AND ...MUSIC FOR A BETTER HANGOVER
thnx for some nice ideas :)
(too much space those videos. ugly.)