tag:blogger.com,1999:blog-172981752024-03-14T09:23:38.435+02:00κοτσάνιOf ghosts and cats and pigs and bats
with brooms and bats and wigs and rats
That play big dogs like queens and kings
and everyone plays drums and sings
'bout big sharks sharks sharp swords
Beast bees bead lord
Sweet cakes maste lakestrolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.comBlogger216125tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-31080636763525193312021-09-03T08:21:00.000+03:002021-09-03T08:21:03.445+03:00λείπειςΔίπλα στο κρεβάτι έχω το τιγράκι με τα μεγάλα, λυπημένα μάτια που μου χάρισες, το παίρνω αγκαλιά περισσότερο απ' ότι θα περίμενα, νοιώθω μια μικρή παρηγοριά περισσότερη απ ότι θα περίμενα, λείπεις όσο περίμενα και μαζί νοιώθω μισός άνθρωπος που δεν υπάρχεις κάθε μέρα να μου λες καλημέρα και να μου κάνεις επιθέσεις με αγκαλιές και φιλιά. trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-33341950132028094842021-08-06T13:49:00.004+03:002021-08-06T13:56:35.353+03:00έτσι γλυτωσα από την Αθήνα<p>Φεύγοντας από το γραφείο χθες το απόγευμα δε λειτουργούσαν τα ασανσέρ επειδή έπεφτε η τάση, σπίτι το ίδιο, υπολειτουργούσε το ερκοντισιο, σκότωσα και μια τεράστια ιπτάμενη κατσαρίδα που αν είναι δυνατόν περπατούσε στο πόδι μου, κάτω από το σπίτι στοίβες ολόκληρες νερά και φαγητό για ζώα κ ανθρώπους που έχουν πληγεί από τις φωτιές, με έπιασε ότι πρέπει να την κάνω γρήγορα από εδώ, κλείνω εισιτήριο πρωινό με τον ΟΣΕ, ελάχιστα κοιμήθηκα, χαράματα σηκώθηκα και έξω είχε ακόμη καπνό, ή μάλλον ακόμη περισσότερο καπνό.</p><p>Φτάνω Σταθμό Λαρίσης, μας λένε να περιμένετε θα έρθουν λεωφορεία να σας πάνε μέχρι τον επόμενο σταθμό, μαζευόμαστε ένα καλό μπούγιο, ένας παππούς με γουστοζικη βαλίτσα επενδυμένη με ωραίο ύφασμα λέει 'τον παππού δε θα τον βάλετε στο λεωφορείο;', πρώτο, του λένε, ένας άλλος ηταν πιο αγενής, του είπε κάποιος 'είσαι καλός άνθρωπος' και ηρέμησε ή έστω ένοιωσε αμήχανα, κάτι ξένες ξασπρούλιαβες που με το που βγαίνουν από την τέλεια οργάνωση της χώρας τους τα χάνουν λίγο και σπρώχνουν για να πάρουν σειρά τις μάζεψα εγώ.</p><p>Κάναμε ένα τουρ κανονικό στην Αττική, μαθαίνω τα υπόλοιπα δρομολόγια ματαιώθηκαν, επιβιβαζόμαστε Οινόη, ωραία λέω. Πήρα και καφέ. Γλύτωσα Αθήνα σκέφτομαι. </p><p>Ελάχιστα αργότερα περνάει ένας υπάλληλος από κάθε βαγόνι και ανοίγει τα παράθυρα, χαμηλή τάση λέει, δεν έχει ερκοντισιο, δε μου αρέσει αυτό σκέφτομαι. </p><p>Στη Θήβα μας έχουν κατεβάσει από το τρένο επειδή κατέρρευσε το ηλεκτρικό δίκτυο. Φαρ Ουέστ το σκηνικό, κλειστά περίπτερα, κτλ ανοιχτό ένα μαγαζί που κάνει για γαμήλιες δεξιώσεις, κάνει και για τον μοναχικό τύπο που έχει κατεβάσει τρεις μπύρες. Στο διαμέρισμα από πάνω (κλασική οικιστική τυπολογία επαρχίας) έχει ρειβ πάρτυ. </p><p>Γυρίζω στο σταθμό, το παρεάκι που κερδίζει είναι ο παππούς με τη βαλίτσα, μια γιαγιά που ρωτάει πόσες κατσικοπόδαρες ανέβηκαν και μας βρήκε αυτό, η συνυφαδα της που λέει ούτε τα χωριά μας δε μας θέλουν, κάτσετε εκεί στη φωτιά και μια νεαρή κοπέλα που δέχεται παραγγελιές και τους βάζει τραγούδια στο κινητό.</p><p>Έτσι γλύτωσα την Αθήνα και δε με νοιάζει πότε θα φτάσω,. Καλό κουράγιο σε όλους και ειδικά στους πυροσβέστες.</p>trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-8537597787143116682018-08-11T18:36:00.001+03:002018-08-11T18:36:41.426+03:00πάτος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Το είχα γράψει το '12 και δεν το δημοσίευσα. Είναι υποτίθεται μισοτελειωμένο. Το ξαναδιάβασα τυχαία μόλις τώρα και μ' έπιασαν τα κλάμματα. Κατάθλιψη is a bitch και αυτές οι μέρες είναι δύσκολες αλλά γιατρέ δεν είμαι άρρωστη. Ίσα ίσα.<br />
<br />
----------<br />
Διαβάζω χάρτες εξονυχιστικά, σχεδιάζω διαδρομές, εναλλακτικές διαδρομές και φτου κι απ την αρχή. Παίρνω το ανθρωπάκι του γκούγκλ και οδηγώ σε όλη τη Νότια Σουηδία, την Ισλανδία, μετά πάω βρίσκω τους δρόμους που περπάτησα φοιτήτρια ένα βράδυ μεθυσμένη δεν είμαι σίγουρη από τι και μετά τα κλείνω όλα. Και όταν τα έχω κλείσει με πιάνει πανικός.<br />
<br />
Μια φορά παλιά που μ είχε πιάσει πολύ άγχος, κρίση πανικού, γενικευμένο άγχος ή κάτι τέτοιο, αυτό που δε μπορείς να πάρεις ανάσα, ο γιατρός μου είπε ότι είναι συσσωρευμένο άγχος που βγήκε σε ανύποπτη στιγμή.<br />
<br />
Η συνταγή των ψυχο-γιατρών να τα κάνεις όλα κα-νο-νι-κά ποτέ δεν μ' έπεισε, εγώ ήθελα να του πω του γιατρού ότι τότε καλά ήμουν, τώρα δεν είμαι καλά αλλά εκείνη τη στιγμή είπα να τον πιστέψω γιατί αλήθεια απλά βόλευε και ήθελα ν' αποφύγω την όποια ειλικρίνεια απέναντι μου. Αλλά το "μου" το δικό μου "μου", εγώ ρε παιδί μου, είναι ανελέητο στο να μη συγχωρεί ψέματα και συνεχίζω να κουβαλάω ακόμη και τώρα το βάρος ότι μου λέω ψέματα. Όταν θέλω να ξαλαφρώσω, τότε γιατρέ, αυτό που θυμάμαι είναι όχι τι έκανα αλλά πως ένοιωθα τον εαυτό μου 'τότε' που λες ότι ήταν η περίοδος που συσσώρευσε το άγχος. Και όταν -όλο και πιο σπάνια- το καταφέρνω, είναι σα ν 'ανοίγει μια πόρτα και να μπαίνει φρέσκος αέρας και μπορώ να σκεφτώ καθαρά, ελεύθερα, χαλαρά. There goes down the drain η όποια προτροπή για κανονικοποίηση. Η οποία μου κάνει κακό.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Ξανανοίγω τους χάρτες και αναρωτιέμαι αν τελικά μου αρέσει πλέον να ταξιδεύω.<br />
----------<br />
<br />
Από κάποιο σημείο και μετά φοβήθηκα και δείλιασα να ζήσω όπως μου αρέσει. Σώπασα, συγκράτησα τα -σιγά τα- άγρια συναισθήματα, μετρίασα τη φαντασία, σταμάτησα να ψαχουλεύω τις ψυχές των άλλων όταν συνομιλώ μαζί τους, κάνω κουβεντούλα, έτσι, να περνάει η ώρα, ευχάριστα μην ξεράσω.<br />
<br />
Ω, το πληρώνω ακριβά.<br />
:/</div>
</div>
trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-70205675516349081552016-05-24T10:55:00.003+03:002016-07-11T13:06:06.043+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<><br />
<br />
Σε αυτό εδώ το σημείο θα γράψω μια μέρα όλα όσα θα ήθελα να πω στον Πετ και δεν έχω καταφέρει να πω με τον τρόπο που θα ήθελα να τα πω. Και είναι τα καλύτερα, τα ομορφότερα και τα μόνα αληθινά. Ελπίζω μια μέρα να τα βρει, να τα διαβάσει και να είναι τόσο καλογραμμένα, που θα ξέρει πόσο πολύ έχει αγαπηθεί. Και να με συγχωρέσει που δε βρίσκω τον τρόπο και τα λόγια να του τα πω από κοντά.<br />
<br />
<><br />
<br />
<br />
Θα ήθελα να γράψω ή να γράφω εδώ μερικά πράγματα για τον Πετ όποτε μου έρχονται. Ότι ο Πετ φοράει για πιτζάμα μια μπλούζα Tindersticks με ένα πριόνι να κόβει μια καρδιά. Ότι απόψε θα είναι στη συναυλία τους.<br />
<br />
Η' ότι αυτή τη στιγμή τρώω το φαγητό που μου ετοίμασε ο Πετ. 'Oπως κάθε μέρα. Ότι όταν ο Πετ δακρύζει, τρίβει τα μάτια του προς τα μέσα.<br />
<br />
Αν είναι να μου στείλει κάτι στο mail, βιαστικά, στη δουλειά, ο Πετ ξεκινάει πάντα λέγοντας μου καλημέρα.<br />
<br />
Όπου υπάρχουν λουλούδια, ο Πετ είναι ήρεμος και χαρούμενος. Κόβει και βάζει τριαντάφυλλο στο βάζο που έχουμε σπίτι. Μου τα δίνει να τα μυρίσω. Σε εμένα δε φέρνει λουλούδια, φέρνει γλάστρες. Αν πάθουν τίποτα τις του επιστρέφω για να τις γιατρέψει.<br />
<br />
Είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος που γνωρίζω.<br />
<br />
Μου έστειλε μόλις φωτογραφία μια γλάστρα με θυμάρι που μου πήρε.<br />
<br />
Ο Πετ δεν περνούσε καλά τον τελευταίο καιρό και εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα. Από τη στιγμή που μου του είπε μέχρι τώρα έχει φωλιάσει κάτι πολύ βαθιά στο στομάχι μου και δε λέει να φύγει. Ο Πετ με αγκαλιάζει, με φιλάει και μου χαιδεύει το κεφάλι, με σφίγγει στην αγκαλιά του και αυτό το ρημάδι δε λέει να φύγει. Εύχομαι να μπορέσω να το πιάσω, να το βγάλω έξω και να το κάνω κάτι καλό.<br />
<br />
χελπ :(<br />
<br />
<br /></div>
trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-62841502951444669072015-11-11T10:18:00.000+02:002015-11-11T10:18:07.320+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIVnLnmc3bIYX8eS66UQ-FZXtHgyLk6GmPmfQ9nAE6ompIgsvy3Unl4ZXzmUICH7rSSqiht_rC-XnfJyQXmlBfPwO5kdzM1qB68uRxgVJcncNUbuadZMC1sAoKgh-g_eUX9C3Waw/s1600/11200888_10155885090125327_6785360781377202875_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="308" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIVnLnmc3bIYX8eS66UQ-FZXtHgyLk6GmPmfQ9nAE6ompIgsvy3Unl4ZXzmUICH7rSSqiht_rC-XnfJyQXmlBfPwO5kdzM1qB68uRxgVJcncNUbuadZMC1sAoKgh-g_eUX9C3Waw/s640/11200888_10155885090125327_6785360781377202875_n.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
Περπατούσα, αργά το βράδυ, με τα ακουστικά στ' αυτιά και βρισκόμουν σε εκείνο το -σχεδόν χωρικό το νοιώθεις- σημείο, παραδόξως, όπου έχεις βυθιστεί στο μυαλό σου αλλά και έχεις απορροφηθεί από το τοπίο γύρω σου, τα βουνά, το σούρουπο που απομένει, ο αέρας που δεν έχει κρυώσει ακόμη, υπάρχεις δηλαδή σε αυτό που η τελευταία μόδα ονομάζει μάιντφουλνεςς αλλά το ευχαριστιέσαι με την πλήρη επίγνωση, χρόνια τώρα, ότι κάθε άνθρωπος που αγαπά τη μοναχικότητα ξέρει να το κάνει τόσο, μα τόσο εύκολα. Έχω δοκιμάσει διάφορα πράγματα για να με βοηθήσω να υπάρχω, από γιόγκα μέχρι αντικαταθλιπτικά. Το πρώτο το παράτησα απηυδισμένη και το δεύτερο όταν ήρθε ο καιρός και είπε η γιατρός ότι αν νοιώθεις ότι μπορείς, σταμάτα τα. Μπορούσα λοιπόν. Ανέτρεξα, καθώς συνέχισα να περπατώ, σε όλα τα κλισέ που πέρασαν από την οθόνη στην τελευταία σειρά που παρακολουθούσα. Ότι η μεγαλύτερη και πιο ασυγχώρητη βία είναι αυτή που επιβάλλουμε στον εαυτό μας, ότι στο τέλος θα κριθούμε από το θάρρος της καρδιάς μας, ότι παλεύεις μαζεύοντας σε ένα σημείο όλα όσα σε πονάνε, σε κάνουν να κλαις, να γελάς, να σκέφτεσαι, να αγαπάς, αυτά όλα τα μαζεύεις στη γροθιά σου και αυτήν προτείνεις και αυτή είναι μια αξιέπαινη μάχη. Το να ασχοληθώ με μαχητικά αθλήματα ήρθε σε ηλικία που θεωρούμε μεγάλη για σοβαρό αθλητισμό και αυτό είναι ασήμαντο γιατί ήρθε και κάθισε αυτά τα χρόνια πολύ φυσιολογικά το μάθημα, το κάθε μάθημα, για αποδοχή του εαυτού μας ως μοναδική ευκαιρία για να ζήσουμε.<br />
<br />
Σκατά τα έχω κάνει.</div>
trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-43209535852020069672015-06-09T10:52:00.001+03:002015-06-09T10:52:21.799+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY2yLCHdTILYKjXy2Jl7vAxs9I-h48aVHJrSNK_gJJy4D90lgkksBn4NB5IHLnSbfqXPikLp2EMDf-0sobBjXRdvz_hYC6rnVbu_DV_3GVYrs3YLdThx491j82Lvfqpab0asJiiA/s1600/zeeberg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY2yLCHdTILYKjXy2Jl7vAxs9I-h48aVHJrSNK_gJJy4D90lgkksBn4NB5IHLnSbfqXPikLp2EMDf-0sobBjXRdvz_hYC6rnVbu_DV_3GVYrs3YLdThx491j82Lvfqpab0asJiiA/s320/zeeberg.jpg" width="309" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<span data-reactid=".nu.1:4:1:$comment10155718479805327_10155718484445327:0.0.$right.0.$left.0.0.1.0" style="background-color: #f6f7f8; color: #141823; font-family: helvetica, arial, 'lucida grande', sans-serif; font-size: 12px; line-height: 10.7200002670288px;"> </span><span data-ft="{"tn":"K"}" data-reactid=".nu.1:4:1:$comment10155718479805327_10155718484445327:0.0.$right.0.$left.0.0.1.$comment-body" style="background-color: #f6f7f8; color: #141823; font-family: helvetica, arial, 'lucida grande', sans-serif; font-size: 12px; line-height: 10.7200002670288px;"><span class="UFICommentBody" data-reactid=".nu.1:4:1:$comment10155718479805327_10155718484445327:0.0.$right.0.$left.0.0.1.$comment-body.0"><span data-reactid=".nu.1:4:1:$comment10155718479805327_10155718484445327:0.0.$right.0.$left.0.0.1.$comment-body.0.$end:0:$text0:0">[Alpensee, by Thierry de Cordier]</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span data-ft="{"tn":"K"}" data-reactid=".nu.1:4:1:$comment10155718479805327_10155718484445327:0.0.$right.0.$left.0.0.1.$comment-body" style="background-color: #f6f7f8; color: #141823; font-family: helvetica, arial, 'lucida grande', sans-serif; font-size: 12px; line-height: 10.7200002670288px;"><span class="UFICommentBody" data-reactid=".nu.1:4:1:$comment10155718479805327_10155718484445327:0.0.$right.0.$left.0.0.1.$comment-body.0"><span data-reactid=".nu.1:4:1:$comment10155718479805327_10155718484445327:0.0.$right.0.$left.0.0.1.$comment-body.0.$end:0:$text0:0"><br /></span></span></span></div>
<br />
Kαταρχήν είμαι καλά, πολύ καλά κιόλας.<br />
<br />
Για το προηγούμενο καλοκαίρι δεν έγραψα. Έμεινα με μια ωραιότατη ουλή από τον ομφαλό μέχρι το στήθος. Περίεργο πράγμα ο χρόνος. Είχα βγει από το νοσοκομείο μέσα καλοκαιριού και νόμιζα ότι είναι ακόμη αρχές Ιούνη. Έχω διάσπαρτες εικόνες από τις μέρες στο νοσοκομείο και θύμηση ενός τρομερού πόνου που σχηματικά ας πούμε ότι με ταλαιπώρησε, πραγματικά όμως μου ενέγραψε ανεπιστρεπτί την εμπειρία να είσαι μαστουρωμένος από αλλεπάλληλα οπιούχα ενέσιμα που για κάποιον λόγο δε σε πιάνουν, και παραπάνω δεν επιτρέπεται πλέον να σου κάνουν γιατί ήδη έχει ξεπεραστεί κάθε επιτρέψιμο όριο και του πιο ριψοκίνδυνου ιατρού, και παρόλ' αυτά σφαδάζεις από τον πόνο με ότι φωνή σου έχει απομείνει. Μην ξαναπείτε για βαρειά αρρώστους ότι είναι γενναίοι. 'Οσο από μακριά ένοιωσα ένα κομματάκι της φρίκης του σωματικού τους (μόνο) πόνου, δεν υπάρχει πρακτικά περιθώριο για τίποτα άλλο. Όλα αυτά τα γενναία, ότι το υπομένεις, ότι όταν έρθει η δύσκολη η ώρα είσαι πιο δυνατός απ ότι φαντάζεσαι, κτλ κτλ κάποτε μου ακουγόταν σαν παρηγοριά για οτιδήποτε μπορεί να μας τύχει. Όχι πια και ποτέ πια.<br />
<br />
Ένα τρομερό που κάνει ο πόνος είναι ότι σε αφήνει μόνο. Χρειάζεσαι να είσαι μόνος για τον διαχειριστείς. Μοιράζεις το βράδυ σε κομμάτια χρόνου που πρέπει να αντέξεις. 11-1 που αποσύρονται οι κοντινοί σου, οι νοσοκόμες, οι γιατροί, και ξεκινάς τον γολγοθά να υπομείνεις λίγο ακόμη πόνο, 1-2 όποιος έχει μείνει να σε προσέχει κάνει ότι μπορεί και μαζί ότι σας φωτίσει, όρθιος πονάς, ξαπλωμένος πονάς, να περπατήσεις δεν μπορείς, 2-3 πάει και αυτός ο ταλαίπωρος που σε προσέχει να κοιμηθεί λίγο. Θυμάμαι ότι ένα βράδυ κοιμήθηκα μόνο μετά από τέσσερις ενέσεις με τον Πετ να με έχει πάρει αγκαλιά και να μου χαϊδεύει το κεφάλι. Του είμαι ευγνώμων για άπειρα πράγματα αλλά για εκείνη την αγκαλιά μια ζωή και παραπάνω. 3-4 τους ξυπνάς όλους με κραυγές από τον πολύ πόνο, 4-6 βλέπεις να χαράζει και το φως να καίει τα σύννεφα και να μοιάζουν σαν δράκο που πετάει πάνω από το βουνό, τα σύννεφα είναι χρυσά, το βουνό απέναντι κάστρο και εσύ είσαι σκεβρωμένος όρθιος στην άκρη ενός κρεβατιού με δάκρυα απελπισίας στα μάτια και μαζεύεις δυνάμεις να μπορέσει το μυαλό να φανταστεί μπας και απαλύνει λίγο από τον πόνο. Δεν το κάνει. Αλλά kudos που έπαιξες και με την φαντασία λίγο. 7 η ώρα περιμένεις τον γιατρό. Πονάς. Πονάς όχι γιατί έχεις ώρες που πονάς έτσι, μέρες, πονάς γιατί ο πόνος είναι σφοδρός, το ότι τον έχεις υπομείνει κιόλας δεν παίζει στο μυαλό εκείνη την ώρα.<br />
<br />
Καμιά φορά τα βράδια έβρεχε. Ήταν βροχερό το περσινό καλοκαίρι. Και καταιγίδα είδα.<br />
<br />
<br />
Θυμάμαι όταν βγήκα και ήμουν πλέον σε ανάρρωση ότι δε χόρταινα τον ύπνο.<br />
<br />
Τώρα που συζητάμε πλέον για το περσινό καλοκαίρι καταλαβαίνω ότι πολλά δεν τα θυμάμαι κιόλας.<br />
<br />
Καλύτερα.<br />
<br />
Απλά ήθελα να γράψω και δυο λόγια για αυτό.<br />
<br /></div>
trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-51302059105078539372013-07-31T12:40:00.001+03:002013-08-01T12:36:47.313+03:00και αυτό όμως το καλοκαίρι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3OsNLfhm03RGLKWbwBOXLVUQPbFduEhJr1hfSJqP4L_69HULQ_tFCx-kZUKO18jFhMdGzQinHxzFi6UAFSbnlUALSoBLWVYZ79bFbhSOlq0mjo0vg50nrWfxlcAKzWJXUVmV8jw/s1600/latra.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3OsNLfhm03RGLKWbwBOXLVUQPbFduEhJr1hfSJqP4L_69HULQ_tFCx-kZUKO18jFhMdGzQinHxzFi6UAFSbnlUALSoBLWVYZ79bFbhSOlq0mjo0vg50nrWfxlcAKzWJXUVmV8jw/s1600/latra.jpg" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Τα κλάματα με έπιασαν στη σοφίτα του κέντρου για την Αρκτική Αλεπού, που βρίσκεται απομονωμένο σε ένα φιορδ στη βορειοδυτική Ισλανδία και μάλιστα στη συλλογή έχουν ηχογραφήσεις από τη ραδιοφωνική εκπομπή ενός τύπου που ήταν κυνηγός αλεπούδων και έβγαινε στο μικρόφωνο μια ώρα την εβδομάδα και έκανε ήχους αλεπούδων, καταλαβαίνεις... Αλλά να πω για το ξέσπασμα κλάματος. Έβλεπα λοιπόν ένα ντοκυμαντέρ όπου η αλεπουδίτσα βρήκε αλεπουδίτσο, έκαναν αλεπουδάκια, μάρκαραν τον χώρο τους και μεγάλωναν τα μικρά, σιγά το πράμα. Κάποια μέρα ο αλεπουδίτσος δε γύρισε από το κυνήγι και η αλεπουδίτσα ανέλαβε μόνη της να πηγαίνει να βρίσκει φαγητό, να μεγαλώνει τα μικρά της και να προστατεύει το χώρο τους. Όταν δε, εμφανίστηκε αλεπούδος-εισβολέας τον έδιωξε με μεγάλη επιτυχία. Μια μέρα όμως που έλειπε για κυνήγι, ο αλεπούδος-εισβλέας επέστρεψε και έπνιξε ένα ένα τα μικρά. Έτσι επιβίωσε η αλεπουδίτσα που είχε αρχίσει να εξαντλείται και να μην μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις των μικρών που επίσης χρειαζόταν την φροντίδα δύο γονέων και μπόρεσε να επανακάμψει ώστε την επόμενη χρονιά να είναι γερή και να κάνει καινούρια μωρά, τα δικά του. And that ladies and gentlemen is survival. Άλλο να σου το λέω, άλλο να το βλέπεις. Κλάμα μετά να δεις, ο νόμος της επιβίωσης είναι μια φρίκη και μισή.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Δε γνωρίζω πότε ακριβώς στράφηκα στη φύση και στην αναζήτηση μου εκεί. Στο μυαλό μου είμαι ακόμη παιδί της πόλης, ή έστω είναι η αναφορά μου, το mindset μου και θα παραμείνει καθώς η κουλτούρα των κοινωνιών που ζουν στα χωριά με εξοργίζει, to say the least. Επίσης, στο μυαλό μου όταν βρίσκομαι στη φύση και όταν δηλώνω κατοικία στην ύπαιθρο, νοιώθω σα να βρίσκομαι out in the field, αποστολή κι έτσι. Παρατηρώ και με παρατηρώ, για να τα πω στους άλλους στην πόλη όταν επιστρέψω. Ποτέ δεν ένοιωσα ένα με τους ανθρώπους που μοχθούν στη γη και θεωρούσα τουλάχιστον γραφικούς αυτούς που παρατάνε την πόλη για να πάνε να ζήσουν το όποιο rurale όνειρο. Αποφεύγω να χρησιμοποιήσω τη λέξη 'επαρχία' γιατί αυτό χρειάζεται ξεχωριστό ποστ για να εξηγήσει μια υφέρπουσα ελληνική εμμονή και σύγχυση στον ορισμό του χώρου και της ταυτότητας, που μια μέρα θα είναι το PhD μου αν και βαριέμαι λίγο να πω την αλήθεια. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Όταν στου διαόλου την μάνα, στο Latrabjarg, σε ένα από τα πιο δύσβατα αλλά και ποιο υπέροχα μέρη της Ισλανδίας είδαμε έναν με ποδήλατο, ανοίξαμε το παράθυρο και τον χαιρετήσαμε να δούμε πως είναι, είχε αρχίσει να βρέχει, το κοντινότερο σημείο στάσης ήταν χιλιόμετρα ανηφόρας μακριά. Με έκπληξη είδαμε το πρόσωπο ενός εξηντάρη και φεύγα, να λάμπει και να μας χαιρετάει πρόσχαρος, ολοφάνερα να απολαμβάνει το τοπίο γύρω του, τη βόλτα, το να είναι μόνος. Στο δικό μου worldview αυτός ο τύπος δεν μπορεί να είναι από χωριό/ύπαιθρο γιατί θα ήταν από τη μία πολύ τσακισμένος από τη δουλειά για να κάνει κάτι τέτοιο, από την άλλη για κάποιο λόγο η εικόνα αυτού του ανθρώπου αλλά και το εγχείρημα του, προσωπικά για μένα ανήκει στην επιτομή του urban sophistication, και μάλιστα όχι του γραφικού, πωρωμένου, αλλά του ελεύθερου μυαλού και πνεύματος και της πειθαρχημένης ανεξαρτησίας. Όταν μεγαλώσω, έτσι θέλω να γίνω.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Σε μια ορειβατική εξόρμηση μου λέει κάποια στιγμή ένας από τους μεγαλύτερους ορειβάτες να τον πλησιάσω. Στεκόταν στην κόψη ενός βράχου και ενώ σπάνια φοβάμαι ιδιαίτερα, αποφεύγω και να πλησιάσω τις άκρες οπότε ας πούμε ότι πήγα λίγο πιο κοντά, όσο μπορούσα. Όχι, μου λέει, εδώ. Και εκεί στην άκρη το βράχου στάθηκα. Και είναι περίεργο συναίσθημα όταν στέκεσαι για πολύ ώρα και δεν κάνεις πίσω αμέσως. Παίζεις με τον φόβο ένα ιδιαίτερο παιχνίδι. Και καταλαβαίνεις ότι είναι όλο επάνω σου. Γιόγκα και αηδίες. Πάτε στην κόψη και σταθείτε. Όχι για λίγο αλλά μέχρι να ηρεμήσει η αναπνοή και το μυαλό, όχι όμως να χαλαρώσει. Και μετά να περιηγηθεί η ματιά γύρω. Priceless.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Πέρσυ το καλοκαίρι, στο προηγούμενο ποστ, βγήκα από μια πολύ, πάρα πολύ βαθειά βουτιά. Ακόμη το παλεύω. Είμαι όμως καλύτερα. Και ελπίζω να μη με ξαναρωτήσει κανένας σας γιατί μένω στην επαρχία του μυαλού σας και παίρνω τα βουνά κάθε τρεις και λίγο. Μου αρέσει. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">υγ - π. σε ευχαριστώ για τόσα, μα τόσα πολλά</span></div>
</div>
trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-50456912585541172402012-08-29T10:47:00.000+03:002012-08-29T10:47:32.028+03:00αυτό το καλοκαίρι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">μΕ είπε η μπλιμ μπλομ και η Ζωή επίσης γράψε ρε συ κανένα ποστ και είπα ας γράψω γιατί τα λέω που τα λέω στο μυαλό μου, ας τα γράψω κιόλας. You see, έχουμε καμιά φορά this noble idea ότι γράφαμε καλά, ή μάλλον αληθινά, και όταν πήγα πίσω και διάβασα μερικά ποστς, έφριξα. Δεν είμαι του γραψίματος σίγουρα ή με ξεπέρασα καλώς και κακώς αλλά έχει δίκιο η μπλιμ μπλομ, τα μπλογκς ήταν και είναι ωραία για τη φάση τους. Το δικό της -ξανά-, της Ελένης, της Ροζαλίας και κανα δυό ακόμα επισκέπτομαι αραιά και που και είναι ωραία, αν φύγουν θα μου λείψουν. (Και μόλις πρόσεξα ότι god bless είναι όλες γυναίκες). Ήθελα όμως πολύ να γράψω γι' αυτό το καλοκαίρι, οπότε...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggYCArvqEl5g-TtakEtHZsdMt-v8n3TecK7vxAkDgv-WreKwVflrVfeUZmrk5Nt9mJifZzAKDDN_6QwYdaWxoNv5cD54DT10g5_So3HuAU005dhvW_2_D0wvXB1S0lx9nReD4mqw/s1600/lips.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggYCArvqEl5g-TtakEtHZsdMt-v8n3TecK7vxAkDgv-WreKwVflrVfeUZmrk5Nt9mJifZzAKDDN_6QwYdaWxoNv5cD54DT10g5_So3HuAU005dhvW_2_D0wvXB1S0lx9nReD4mqw/s640/lips.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Πριν φτάσει το καλοκαίρι ανέβηκα σ' ένα αεροπλανάκι από το Βουκουρέστι και προσγειώθηκα στην Τρανσυλβανία την οποία διέσχισα σ ένα αυτοκίνητο μέσα στη μαύρη νύχτα, που ο οδηγός του έτρεχε σαν τρελός και κάποια στιγμή μπήκε σ ένα χωριό, άδειο, σκοτεινότατο και σταμάτησε και τα έπαιξα γιατί λέω ωραία, γλύτωσα το αυτοκινηστικό, αλλά τώρα θα με βιάσει και θα με σκοτώσει και θα με πετάξει στο χαντάκι. Αλλά απλά είχαμε χάσει το δρόμο. Και έτσι έζησα να το πω και αυτό. Όταν όμως έφτασε</span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> αυτό το καλοκαίρι βρέθηκα και σ' ένα άλλο σκοτεινό μέρος (μεταφράστε στ' αγγλικά, εκεί έτσι το λένε :p). Δεν εννοώ φυσικά το περιβάλλον γύρω μου. Και ήταν πιο τρομακτικό και από το πιο απομονωμένο χωριό της Ρουμανίας στα πιο μαύρα τα μεσάνυχτα και με όλους τους θρύλους του Δράκουλα στο μυαλό σου.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Αν πιστεύει κανείς στα σημάδια, αυτό το καλοκαίρι ξεκίνησε όταν ερωτεύτηκα ένα καταπράσινο δάσος στη Σουηδία, τη βόρεια θάλασσα ξανά, τα ανθισμένα κίτρινα λιβάδια ελαιοκράμβης και το υπέροχο ουρανό τους. Σπίτι είναι εκεί που είναι η καρδιά σου και η δικιά μου καρδιά απ' ότι φαίνεται είναι κάπου εκεί πάνω. Από default, από τότε που με ξέρω δηλαδή -από τα γεννητούρια- και δεν ξέρω πως έγινε αυτό. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Επέστρεψα στην ταλαιπωρημένη, ρημαγμένη χώρα εν μέσω δυο συνεχόμενων εκλογών. Οι περισσότεροι φίλοι ψήφισαν φανατικά το νέο wannabe πασόκ, στο τουίτερ έκραζαν κάτι ξόανα που έλεγαν ότι είναι φιλελεύθερα αλλά δεν είναι, οι αναρχικοί μια εδώ και μια εκεί αλλά τίποτα και η ντροπή, ω η ίδια η ντροπή μέσα στη βουλή. Όσο για μένα, πίστευα ότι σκαμπάζω από πολιτική, πλέον σας λέω δεν.ξέρω.τίποτα. Όχι δεν σάστισα από τις αλλαγές, πιο φτώχεια, πιο εξαθλίωση, πιο ανοσία, πιο παρανομία (μέχρι εκεί, άλλες αλλαγές δεν έχει). Απλά προσπαθώ να μην το χάσω. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Σκοτεινά ήταν όμως όταν αυτό το καλοκαίρι με βρήκε να ξυπνάω τρομαγμένη μέσα στον ύπνο μου, να στάζω ιδρώτα και να μην μπορώ να πάρω ανάσα. Να σηκώνομαι το πρωί και ν ανοίγει μια αόρατη καταπακτή από πάνω μου και να λούζομαι φρίκη. Να είναι ο αέρας γύρω μου, ένα πηχτό, γκρι πράμα. Και να ουρλιάζουν τα σωθικά μου και να μην μπορώ να κάνω τίποτα πέρα από το να βογκάω από πόνο. Αυτό το καλοκαίρι, πραγματικά, τρόμαξα. Μου κόπηκαν τα πόδια. Ήμουν μόνη και αβοήθητη ή έτσι μου φαινόταν. Και μάζεψα κάτι κομματάκια από το πάτωμα, ότι απέμεινε. Και προσπάθησα να τα βάλω σε τάξη όπως μπορούσα. Και ο Πετ μου είπε όποιον από τους δυο δρόμους αποφασίσω να πάρω θα είναι μαζί μου. Και σνιφ, αλήθεια ήταν σα να μου έδωσε ένα φυλαχτό γεμάτο δύναμη για να ξεκινήσω ένα ακόμη ταξίδι. Το καλύτερο φυλαχτό, unconditional love. Beat that.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ξύπνησα ένα πρωί αυτό το καλοκαίρι και σκέφτηκα ότι αν ζωγράφιζα εκείνη τη στιγμή, θα ζωγράφιζα μια μάγισσα με μια ελιά στη μύτη της να ανακατεύει ένα καζάνι όπου μέσα ήταν το μυαλό μου. Και ξύπνησα πολλά πρωινά και σκέφτηκα τι θα ζωγράφιζα. Και ο Πετ μου χάιδευε το κεφάλι κάθε πρωί. Και έτσι σιγά σιγά ήμουν καλύτερα. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Κάποια στιγμή αυτό το καλοκαίρι πήγα στη θάλασσα. Πήγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και για να ξεπλύνω ότι είχα μέσα μου. Και έτσι και έγινε. Έπεφτα, έβαζα γυαλάκια και κολυμπούσα. Δεν σταματούσα. Μετρούσα χεριές, 200, 500, 700, 1100. Όλο και περισσότερες, όλο και πιο άνετα, όλο και πιο μακριά, όλα τα χρώματα της θάλασσας, όλος ο ουρανός. Και να πέφτω βουτιά από την κουπαστή μιας βάρκας. Ξανά και ξανά. Από αυτό το καλοκαίρι (και) αυτό θα το θυμάμαι, picture perfect, να ανεβαίνω στη βάρκα να κοιτάζω το βυθό και να πέφτω. Να μας παίρνει ο ύπνος κάτω από τα πεύκα και να ακούμε τα τζιτζίκια. Να διαβάζω το "Στην Παταγωνία" του Τσάτουιν. Να τραγουδάει μια κοπέλα με υπέροχη φωνή. Να γελάω.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ένα απόγευμα αυτό το καλοκαίρι, μπήκαμε με τους σάκους μας σ ένα διαμέρισμα στο Le Marais, δυο βήματα από το Pompidou. Η οικοδέσποινα είχε παρέα έναν Αφγανό λίγο μεγαλύτερο μου, ευγενικό, ωραίο παιδί, συστηθήκαμε όλοι, νιώσαμε όλοι λίγο αμήχανα, λίγα αγγλικά που γνώριζε αυτός μας είπε ότι πέρασε και από Ελλάδα, 6 μήνες ήταν στην Πάτρα, μας κέρασε αυτά που είχε αγοράσει να φάει, μας κέρασε και η οικοδέσποινα νερό με σιρόπι αμυγδάλου, έσπρωχνα διακριτικά τις τρεις περσικές γάτες όταν τριβόταν επάνω μου. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Φαντάσου να έχεις ξεκινήσει από το Αφγανιστάν να πας στην Ευρώπη. Με ότι σου έχει απομείνει. Να έχεις γυναίκα και τρία παιδιά και να τα αφήνεις πίσω. Να μην ξέρεις να διαβάζεις, να γράφεις. Να υποθηκεύεις τη μισή σου περιουσία. Να φτάνεις Ελλάδα και να κοιτάς να μην μπλέξεις με τους τελευταίους των τελευταίων των ομογενών σου και σε βρούνε τρυπημένο και τελειωμένο καμιά μέρα δίπλα από τα σκουπίδια. Να πηγαίνεις Αγγλία έχοντας υποθηκεύσει πλέον και την υπόλοιπη περιουσία σου. Να σε πιάνει η αστυνομία και να τρως απέλαση στη Γαλλία. Να κοιμάσαι κάτω από τις γέφυρες του Παρισιού. Να σε μαζεύει μια Γαλλίδα και να μαθαίνεις να διαβάζεις. Να βρίσκεις δουλειά στις οικοδομές. Να σε παίρνει τηλέφωνο η γυναίκα σου και να σου λέει ότι ο μονάκριβος γιος σου πέθανε. Να συνεχίζεις τη δουλειά. Να τρέχεις ακόμη πιο πολύ, να γίνεται δεκτή η αίτηση σου για Γαλλική υπηκοότητα. Να περιμένεις τη γυναίκα σου να φτάσει και να ξέρεις ότι οι κόρες σου από το Σεπτέμβρη θα πάνε σε γαλλικό σχολείο. Αυτή ήταν η ιστορία του και φυσικά ήταν πολύ περήφανος για να μας την πει ο ίδιος.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Αυτό το καλοκαίρι ξαναπίστεψα στον άνθρωπο, στην αυτοδιάθεση, στην αλληλεγγύη, στα όνειρα, στο να σου χαιδεύουν το κεφάλι. Στη μόρφωση, στις επιστήμες, στις τέχνες. Στη δύναμη της φύσης. Και στην αγάπη. Μας έφερε η οικοδέσποινα να δούμε το πρόγραμμα από το φεστιβάλ όπου προβλήθηκε στο ντοκυμαντέρ του γιου της. Περήφανη, το έκανε όταν ήταν μόλις 17 και τελείως μόνος του. Διαβάζω την αγγλική περιγραφή και μεταφράζω "ήθελα να κάνω ένα ντοκυμαντέρ για το Αφγανιστάν, τη χώρα του πατέρα μου, που ουσιαστικά δεν τον γνώρισα ποτέ, αλλά μου άφησε ένα γράμμα και είπε ότι δεν θέλει να με ξέρει". Ο δικός μου πατέρας όταν τ' άκουσε ανατρίχιασε και εγώ λίγο μετάνιωσα που του είπα την ιστορία γιατί ποιός ξέρει τι έχει τραβήξει ο διπλανός σου κι ας είναι και γονιός σου. Αλλά και ευτυχισμένη -ναι, ευτυχισμένη- που όλα πήγαν καλά και όλα θα πάνε καλά και για τον μικρό που είχε στα 17 τα κότσια να κάνει αυτό που έκανε. Και γαμώ τα παιδιά if you ask me.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Από αυτό το καλοκαίρι θα θυμάμαι το βυθό της θάλασσας και πως φαίνεται ο ουρανός όταν κοιτάς από το βυθό επάνω. Θα με θυμάμαι να είμαι σε ένα chateau κρυμμένο μέσα σε υπέροχους κήπους, να πίνω mojitos και να χορεύω Μαντόνα. Θα θυμάμαι όλες τις φορές που δάκρυσα, μία μία. Όλους τους ανθρώπους με τους οποίους είπαμε και μια κουβέντα παραπάνω. Θα θυμάμαι πως μετά από το πρωινό κουλουριαζόμουνα δίπλα στον Πετ και ηρεμούσα. Αυτό το καλοκαίρι κολύμπησα, έτρεξα, έκλαψα, γέλασα, συγκινήθηκα, αγάπησα ακόμη πιο πολύ, ερωτεύτηκα, χτυπήθηκα, έπεσα, σηκώθηκα, είδα ένα σωρό πράματα, άκουσα ακόμα πιο πολλές ιστορίες και έκοψα και το τσιγάρο. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Αυτό το καλοκαίρι ήταν το καλύτερο καλοκαίρι. </span></div>
<div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-69616318609851303412011-04-12T21:18:00.013+03:002011-04-13T09:22:53.597+03:00σιβηρία<span style="color: rgb(255, 255, 255);">.</span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPNd3EEhZ4nZOOpfK1smJY_hX9Gw2VWF5FGgHjQv3NPhuvYlp_RIg7Zs9pUs_y1G99EZZZMdZhw3trQr0WjyctZQ_pKY7Mv5Z8dQcHbypJPT27fiCeD8iG3v5qPT98kHE_mWf1Ag/s1600/siviria.jpg"><br /></a>.<br /><iframe title="YouTube video player" src="http://www.youtube.com/embed/KBq_Y0kgkMY" allowfullscreen="" frameborder="0" height="390" width="640"></iframe><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:trebuchet ms;"><br />Στην έξοδο ενός αυτοκινητοδρόμου κάπου στη Μασσαχουσέτη βρίσκεται ένα diner, όχι αρκετά κιτς για να είναι καλτ, ούτε αρκετά βρώμικο για να είναι και πάλι καλτ. Σε καμία περίπτωση ευάερο, ευήλιο και διαμπερές. Απλά βαρετό. Μόνο εκεί μπορούσα να συγκεντρωθώ και να διαβάσω όταν είχαμε εξεταστική. Και μάλιστα μόνο τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Refill? ρωτούσε ξανά και ξανά η σερβιτόρα και της έγνεφα 'ναι' μέχρι τα ξημερώματα. Θα πω ψέματα αν έλεγα ότι μου άρεσε να παρατηρώ τον κόσμο εκεί, ότι ένοιωθα σα να είμαι σε κάποια αμερικάνικη ταινία. Αλλά και πάλι αν δεν γούσταρα σκηνικό τί στο διάολο έκανα εγώ εκεί πέρα από το να προσποιούμαι ότι τάχα μόνο εκεί συγκεντρώνομαι? Συγκέντρωση my ass, χρόνια μετά μπορώ να σας πω για όλες τις μορφές εκεί, κουρασμένα μάτια, μυρωδιά απλυσιάς, πλαστικά λουλουδάκια στο τραπέζι, το πάρκινγκ ν' αδειάζει και να γεμίζει και κανένας να μην μ' ενοχλεί γιατί τί στο διάολο κάνει ένα μικρό κοριτσάκι εκεί τέτοια ώρα αντί να ξεσαλώνει κάπου ή αντί να διαβάζει σπίτι της?</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Τον καιρό εκείνο δεν έβλεπα καν ταινίες για να φαντασιωθώ ότι ζούσα τουλάχιστον μέσα σε κάποια ταινία. Με είχαν πάρει όταν ήμουν μικρή να δω στον κινηματογράφο το Days of Thunder και δε μαγεύτηκα ούτε από τη φρικιαστικά μεγάλη οθόνη μέσα στη σκοτεινή αίθουσα, ούτε από μια ιστορία που δε μπορούσα να παρακολουθήσω επειδή ένοιωθα φριχτά εκεί μέσα. Και ακόμη πιο φριχτά ένοιωθα που μετά όλα τα παιδιά συζητούσαν για το πόσο ουάου ήταν αυτή η ταινία και εγώ δεν ήξερα αν πρέπει να προσποιηθώ ότι την είδα ή απλά να σωπάσω από ντροπή που μάλλον μ' έπιασε κλειστοφοβία. Και ενώ ξεπέρασα την κλειστοφοβία, μου έμεινε για χρόνια το κουσούρι ότι δεν πάω κινηματογράφο, ότι μάλλον δεν μου αρέσει, ότι στην τελική ρε παιδιά πάμε καμιά βόλτα, πού να κλειστούμε τώρα να δούμε ταινία, η πόλη είναι εκεί έξω και μας περιμένει, ταινία θα δούμε?</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Ένα καλοκαίρι και πάλι πίσω στη Θεσσαλονίκη με τράβηξαν με το ζόρι ο Βαγγέλης και η Λίνα να δούμε το Dancer in the Dark. Χίλια δυό τους είπα για το ότι είναι καλύτερα να κάνουμε καμιά βόλτα παραλία, έχει ωραίο καιρό, όλοι είναι εξώ, εγώ βαριέμαι, δε θέλω, αφού ξέρετε ότι δε βλέπω ταινίες και με αγνόησαν και τους ακολούθησα γιατί απλώς μετά θα βγαίναμε έξω. Στην πόλη που ζέχνει και μας περιμένει. Το σοκαριστικό για μένα μετά την ταινία ήταν ότι οι άλλοι δύο είχαν όρεξη να βγουν έξω ενώ εγώ δε μιλιόμουν, είχα κατεβάσει τα μούτρα, με είχε πιάσει κατάθλιψη και περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου σκηνές από την ταινία και μπορεί και να ζαλιζόμουν και ήθελα να κάτσω σε ένα παγκάκι και να μη μιλάω. Και έτσι αποφάσισα ότι αν δεν μου άρεσε μία πριν ο κινηματογράφος, τώρα κατάλαβα ότι θα έπρεπε πάσει θυσία να τον αποφεύγω γιατί μου κάνει αυτό το πράγμα που στους άλλους δεν το έκανε.<br /><br /></span><span style="font-family:trebuchet ms;">Η Έλυ με τράβηξε να δω το Caro Diario σε ένα μάθημα που είχε για τον Ιταλικό σινεμά, η Αισέ να δω το Festen, από μόδα είδα Κουστουρίτσα. Μετά μόνο μπύρες ήθελα να πίνω και να μη μιλάω σε κανέναν. Κάποιος φίλος έκανε ταινία και μ' έβαλε να παίξω τη σύζυγο του. Στην πρώτη σκηνή ήμασταν αγαπημένο ζευγάρι, στη δεύτερη το χαμε χάσει λίγο, στην τρίτη έκαιγε το πουκάμισο του με τσιγάρο και εγώ έπρεπε να κάνω πως κάνω στριπτίζ και ήμουν τόσο ξυνισμένη που έκανε μια γρήγορη λήψη γυμνής πλάτης και τελειώσαμε. Τον δοκίμασα τον κινηματογράφο και σας λέω απέτυχε, δε μου κάνει, δεν μου αρέσει ένα πράμα. Και γυρνώντας Θεσσαλονίκη μου μιλούσαν φίλοι για ένα κουλτουριάρικο περιοδικό που έλεγε για κινηματογράφο και δεν έδινα δεκάρα τσακιστή γιατί με τί κάθεστε και ασχολείστε ρε παιδιά, η πόλη είναι εκεί έξω, ζέχνει και μας περιμένει.</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Δευτέρα βράδυ προχθές και κοντά μεσάνυχτα καθόμασταν και τρώγαμε σε ένα μαγαζάκι στην Ιουστινιανού με τρία τραπέζια που μοιάζει με τυροπιτάδικο αλλά μαγείρευε η κυρία Ρουσλάνα, έτσι τη λέω γιατί ήταν ρωσίδα η κυρία με ξανθά μαλλιά που μικρή μάλλον τα έκανε κοτσίδες και παχουλή με κόκκινο πρόσωπο. Υπό νορμάλ συνθήκες θα έλεγα καμιά εξυπνάδα του τύπου 'κοίτα μας μαθαίνουν τα free press των χαμουτζίδων για τέτοια φαγάδικα' αλλά με είχε πιάσει εκείνη η σιωπή της κινηματογραφοβίας, που ξέχασα να πω ότι είχα μάθει από χρόνια ότι με πιάνει και στην αληθινή ζωή τελικά και ότι μάλλον κάπως αλλιώς θα πρέπει να λέγεται και ακόμη χειρότερα δε μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό.</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">'Τσαμ, τσεχ, τσιφούτ λένε οι..' είπε ο κύριος από το διπλανό τραπέζι στην παρέα του και ίδρωσαν τα χέρια μου από το ζόρι μου που παρόλο που ήμασταν μόνο δυό τραπέζια δεν μπορεσα ν' ακούσω ποιοί το λένε αυτό και μετά κάτι λέγανε για Τσάμηδες και Αρβανίτες και για αυτούς που ζούνε δίπλα από ποτάμια και για τα γλαροπούλια που κάνουν φωλιές στη Ροτόντα και μετά πιάσαμε και εμείς συζήτηση για παζάρια στο δρόμο στη Θεσσαλονίκη και τί μπορείς να βρεις από τη Βαλτική. Ψοφάω για ιστορίες. Κας ας είναι μισές αλήθειες, μισά ψέματα. Και μάλιστα ιστορίες που τις ακούς τυχαία και εκεί που δεν το περιμένεις. Ω, τα χερια μου είχαν ιδρώσει από ενθουσιασμό τελικά.</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Όσοι έχετε δει το '12' θα καταλάβετε. Η παρέα στο διπλανό τραπέζι ήταν βγαλμένη από την ταινία. Πέντε άντρες και μια γυναίκα χωρίς προφανή σχέση μεταξύ τους, οικογενειακή, φιλική, επαγγελματική, τρωγόμουν να ρωτήσω τί είστε ρε παιδιά, συνευρέθηκαν να φάνε για κάποιο λόγο δε μπορεί κι όμως ένας ένας δε φαινόταν να έχουν σχέση με τον άλλον κι όμως ένας ένας είχαν στο πρόσωπο τους μια ιστορία ζωγραφισμένη, να ο κύριος που μιλούσε τώρα ήταν ένας παππούλης που μιλούσε με απαλή φωνή τα πιο όμορφα, ωραία και λίγο παρωχημένα-με-γοητευτικό-τρόπο ελληνικά που έχω ακούσει εδώ και καιρό. Ο απέναντι του ήταν πιο νέος, πρόσωπο γεμάτο εσωστρέφεια αλλά και περηφάνεια, κάποια στιγμή είπαμε ότι αν ήταν τελικά όλοι Ρώσοι στην καταγωγή αυτός θα ήταν Καζάκος. Και συνέχισα να κατεβάζω μπουκιές, να τους παρακολουθώ σα να βλέπω σκηνή από ταινία και φυσικά επιστροφή στη μαύρη σιωπή.</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Λατρεύω τον κινηματογράφο. Να όμως βλέπω δίπλα τον φίλο μου αυτή τη στιγμή που έχει δει δεκαπλάσιες ταινίες από μένα, που στον κινηματογράφο ορκίζεται και λατρεύει, που στις ταινίες είδε κάτι πολύ μεγαλύτερο από το σερβιρισμένο περίτεχνα ή όχι entertainment, που ξέρει άλλους είκοσι, τριάντα που λέει ότι αγαπάνε και καταλαβαίνουν τον κινηματογράφο ακόμη περισσότερο. Κάτι ψίχουλα έχω δει και γω και όμως αν με ρωτήσεις να μιλήσω χωρίς φόβο ότι θα θεωρηθώ σνομπ θα σου πω ότι γύρω μου πάντα έβλεπα και βλέπω τις πιο γαμάτες ταινίες. Τις ζω ένα πράμα. Με ένα τέτοιο ένστικτο αγάπησα λοιπόν και τον κινηματογράφο αλλά και πολλά άλλα πράματα, κυρίως αυτή και κάθε πόλη. </span> <span style="font-family:trebuchet ms;"><br /><br />Σε μια συνάντηση πρόσφατα όπου μιλούσαμε για τον νέο Εξώστη λοιπόν κάποιος έκανε αναφορά σε εκείνο το παλιό free press για το οποίο μιλούσαν οι φίλοι μου παλιά και εγώ απαξιούσα. Συγκεκριμένα το χαρακτήρισε ως κάπως ιντελεκτουάλ, κλειστού κύκλου, για γνώστες, για λίγους ή κάτι τέτοιο. Σκέφτηκα ότι κρίμα αν δεν μπορείς να δεις μια ταινία όπως δε μπορούσα και εγώ για καιρό αλλά ακόμη πιο κρίμα αν δεν έχεις συνειδητοποιήσει ότι η πόλη που είναι εκεί έξω και ζέχνει και σε καλεί, αυτό πάντα έκανε και μερικοί έτσι την άκουσαν και αυτό είναι καλό. Λες και τώρα πια υπήρχε καμία περίπτωση να πάω σε εκείνο το diner να ξενυχτάω με τα refills του χτικιού που έκανε την σερβιτόρα. Αλλά να ρε συ, τουλάχιστον το θυμήθηκα με κάποια ευάερη, ευήλια και διαμπερή ανατριχίλα</span>.<br /></div>trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-947075371107519432011-02-04T10:55:00.002+02:002011-02-04T11:56:52.726+02:00it feels oh so sticky<span style="color: rgb(255, 255, 255);">.</span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://ecx.images-amazon.com/images/I/61Z6ifnrXEL.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 500px; height: 500px;" src="http://ecx.images-amazon.com/images/I/61Z6ifnrXEL.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify; font-family: trebuchet ms;"><br /><br />Μια παλιά μερσεντές πάνω στο catwalk, μια μοντέλα άτολμη, αφάνταστη κόπια της κάθε μοντέλας που κάποιος στάιλιστ ήθελε να την κάνει να μοιάζει με τη Μαντόνα στη δεκαετία του 80 και γύρω γύρω κάτι παιδάκια που θα έρεπε να είναι σέξυ αλλά νοιώθουν τόσο άβολα εκεί πάνω και δεν μπορούν καν να εκτελέσουν την χορογραφία που κι αυτή θα έπρεπε να είναι σέξυ αλλά dammit όλα θέλουν δουλειά, στήσε εδώ μπαμ μπαμ να τελειώνουμε. Madwalk ή κάπως έτσι το λέγανε το event. Κοιτάζω τα μπούτια μια κυρίας που κάθεται στην πρώτη σειρά, θέε μου πόσο χοντρή είναι, σκέφτομαι, η πρώτη σειρά την μάρανε και δε ντρέπεται και άλλα τέτοια. Και κοιτάζω και τις διπλανές τις, μες στο καρακιτσαριό και δεν ξέρω τί είναι χειρότερο. Που φυσικά ξέρω. Το χειρότερο είναι ότι εγώ έγινα θείτσα, δες με τί ασχολούμαι.<br /><br />Και όσο τα γράφω όλα αυτά γλύφω με τη γλώσσα μου ένα δόντι που έσπασε. Dammit, σκέφτομαι αυτές που λένε τα όνειρα στο χωριό μου, το σπασμένο δόντι το έχουν για θάνατο. Damn, σκέφτομαι και ξαναστριφογυρίζω στην καρέκλα, το δόντι ελάχιστα πονάει, λέω μπας και βρω το επόμενο MadWalk και ξεχαστώ, κανονικά θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να αιτιολογώ κάποια περιβαλλοντική πολιτική την οποία θα ενσωματώσουμε σε κάποια μελέτη σκοπιμότητας που θα πρέπει να την αναλάβει κάποια εταιρεία συμβούλων.. Μα τί λέω, κανονικά θα έπρεπε να γράφω τη μεθοδολογία που πρέπει να καταθέσω σαν προσφορά και μπλα μπλα για να μη μείνω άνεργη και μη με ρωτήσετε τί ακριβώς εννοώ, ούτε εγώ ξέρω τί πρέπει να κάνω και γι' αυτό δεν το κάνω.. Μα τί λέω, κανονικά θα έπρεπε να πάω και στον οδοντίατρο και γενικές εξετάσεις που έχω καιρό να κάνω και άλλα τέτοια, γιατί είναι μην σε πιάσει η φρίκη.. Μα τί λέω, κανονικά θα έπρεπε να πάω να πληρώσω την ασφάλεια μου αλλά αν την πληρώσω δεν θα έχω λεφτά για διάφορες από τις εξετάσεις που θέλω να κάνω αφού αυτές δεν καλύπτονται από την ασφάλεια.. Μα τί λέω, όλα αυτά είναι μια μεγάλη δικαιολογία για τον πανικό που με πιάνει, τον ήσυχο, σιωπηλό πανικό που κάποιος γιατρός στο μέλλον θα πει ότι δεν έπρεπε να εσωτερικεύσω και θα του ά στο διάολο, αλήθεια?<br /><br />Και μετά βλέπω τις ανταποκρίσεις από Αίγυπτο. Τις φωνές απλών ανθρώπων όπως τις μεταφέρουν οι δημοσιογράφοι σαν ατάκες. Ο εξεγερμένος ως φαντασίωση του καταπνιγμένου. Ότι αυτή η εξέγερση μεταδίδεται και σε άλλες χώρες και η έκπληξη γι' αυτό. Η υποκριτική έκπληξη ότι δεν είναι ιδεολογικός αγώνας, δεν είναι μουσουλμανικός αλλά ζητάνε μια πιο δίκαιη κοινωνία. Σώπα ρε, θέλει πολλά πτυχία και εμπειρία για να το πεις αυτό? Και να και οι φωτογραφίες μετά. Οι γυναίκες της Αιγύπτου. Να φωνάζουν, να διαμαρτύρονται, να είναι έξω εκεί και αυτές. Σώπαρεσυ. Και σαν γυναίκα κι εγώ δε μπορώ παρά ν ανατριχιάσω, όχι λόγω κάποιου αισθήματος αλληλεγγύης/sisterhood όμως, που κατά τ' άλλα το μοιράζομαι. Βλέπω την facebook profile picture που ανέβασε η πιτσιρίκα κόρη ενός γείτονα και είναι με στρινγκ και ζαρτιέρες και λέω ότι αυτό ίσως είναι μια υγιής έκφραση σεξουαλικότητας από τη μιά, από την άλλη τί μπορεί να την έχει κάνει oh-so-desperate. Πού και κει ξέρω. Ο πατέρας της. Και η σιωπή της μητέρας της. Αλλά τελικά ποτέ δεν ξέρεις.<br /><br />Διαβάζω για την Amy Chua και το πως μεγάλωσε τις κόρες τις με κινέζικες αρχές, να είναι άριστες στα πάντα. Τα περιγραφεί με τρομακτική λεπτομέρεια, τί δεν τις άφηνε να κάνει, τους διαλόγους φρίκης που αντάλλαξαν ανά περιόδους, όλα στη φόρα και δεν μπορείς παρά να υποψιαστείς ότι αυτό το μπλα μπλα κομπορρημοσύνης μάλλον δεν είναι ακριβώς κινέζικο. Το εξήγησε καλύτερα ο LastPsych που διαβάζω εδώ και καιρό, για την ακρίβεια δεν το εξήγησε απλώς αλλά διέλυσε ότι είπε, ένα ένα. Ένας κατά τ' άλλα αλκοολικός ψυχίατρος. Και να και η κουβέντα που είχαμε προχθές, γιατροί αλκοολικοί ή κοκάκηδες. Φημισμένοι γιατροί, επιτυχημένοι γιατροί και κυρίως άψογοι γιατροί. Γιατί στην τελική πόσο να εμπιστευτείς οποιονδήποτε καλογυαλισμένο?<br /><br />Γενικώς, είμαστε προορισμένοι για την αθλιότητα ή απλώς ζούμε σε μια εποχή όπου η lowbrow γκροτέσκα τέχνη, την οποία γενικώς αντιπαθώ, είναι η καλύτερη δυνατή έκφραση της?<br /></div>trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-16444607257526198302010-06-19T18:08:00.002+03:002010-06-19T19:19:16.038+03:00we sat and put ourselves between us<span style="color: rgb(255, 255, 255);">.</span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://fc01.deviantart.net/fs44/f/2009/116/d/b/dbbda221ff1c8554e90cb2f802132d9b.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 652px; height: 961px;" src="http://fc01.deviantart.net/fs44/f/2009/116/d/b/dbbda221ff1c8554e90cb2f802132d9b.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><br /><div style="text-align: justify; font-family: trebuchet ms;">Δεν μπορείς να φανταστείς πως είναι ο καιρός τελευταία... Κάνει ζέστη, πολύ ζέστη, μετά βρέχει, μετά έχει ακόμη περισσότερη ζέστη, μετά πιάνει καταιγίδα, αστράφτει αυτή τη στιγμή που κάθομαι στο μπαλκόνι, οι απέναντι μαζεύτηκαν, λέω να μπω κι εγώ μέσα.. κι όμως είναι ωραία, μου βρέχει λίγο τα πόδια εδώ που κάθομαι αλλά ας μαζευτώ κι εγώ. Έχω βάλει να ακούω και μια εκπομπή του ggl, μια από αυτές που έχω ακούσει πολλές φορές και δεν είναι ότι θα την περιέγραφα ανεπανάληπτη, απίστευτη, ουάου ή κάτι τέτοιο αλλά έχω κι εγώ τις εμμονές μου, υπάρχουν λίγα, μικρά πράγματα που χωρίς να ξέρω γιατί μου έρχεται να τ' αγκαλιάσω, να τα έχω κοντά μου, να τα αγαπάω, να μου είναι οικεία, να είναι το μικρό μου σύμπαν, ίσως να νομίζω ότι όλος ο κόσμος εν δυνάμει αποτελείται από πράγματα που βρίσκω όμορφα. Ωχ τί εύκολο μου έχει γίνει και το μπλα μπλα.<br /></div><div style="text-align: justify; font-family: trebuchet ms;"><br />Μου έχει λείψει να κάθομαι και να μιλάω, να μιλάω, να μιλάω μέχρι να ξημερώσει και να μην έχουμε πάρει χαμπάρι ότι έχει ξημερώσει και να μην έχουμε να κάνουμε τίποτα την άλλη μέρα. Να σιωπούμε και να χαζεύουμε τα αστέρια και να μην έχουμε πάρει χαμπάρι ότι σιωπούμε και κοιτάμε τ' αστέρια, να προέκυψε απλώς, να έγινε από μόνο του γιατί ξεχαστήκαμε, γιατί δεν είχαμε τί αλλο να κάνουμε, ή μάλλον είχαμε αλλά το ξεχάσαμε να το κάνουμε, εκείνο, όχι το να κοιτάξουμε τ' αστέρια. Με έχει στοιχειώσει μια εικόνα που είχε περιγράψει παλιά ο Ovi στο blog του, που ήταν σπίτι του με την ωραία οικογένεια του που αγαπάει τόσο πολύ και τον λατρεύουν τόσο πολύ, δεν το έλεγε αυτό, το καταλαβαίναμε, και βγήκε μετά το φαγητό -νομίζω- μια βόλτα έξω- και πήγε και κάθισε δίπλα από μια λίμνη εκεί πάνω στην Φιλανδία και σκέφτηκε 'εκείνη', όχι ακριβώς τί να κάνει ή που να είναι αλλά εκείνο το πράμα που συμβαίνει όταν σκέφτεσαι κάποιον και τον νοιώθεις τόσο ζωντανά δίπλα σου, που σου έρχεται όλη η αύρα του, που βγαίνει από μέσα σου ένας εαυτός σου που υπήρξε σαν όνειρο, που είναι τόσο επαναστατικό, τόσο δυνατό, που όσο και να στρώσεις τη ζωή σου σε μια καθημερινότητα, ο έρωτας τελικά είναι επαναστατικός, ακόμη κι αν έχει λήξει, ακόμη κι αν πιστεύεις ότι δεν θα τον ξαναζήσεις, αρκεί μια φορά να τον έχεις ζήσει κι ας μείνεις μετά να μοιράζεις απλώς αγάπη ή να πορεύεσαι μόνος ή και τα δυό.<br /><br />Σνιφφφ και να φανταστείς ότι δεν περιμένω καν περίοδο. Έχω μια φίλη που λέει ότι το γράψιμο είναι λυτρωτικό, μπορεί κα γι' αυτό να γράφω άλλο αν δημοσιεύω πλέον ελάχιστα, το θέμα είναι ότι οι φίλοι μου το ξέρετε πια το βλογ και όχι, δεν είναι ότι έχω κάτι να κρύψω, αλλά ώρες ώρες θα ήθελα να μην το ξέρετε για να μην ανησυχείτε, να μην νομίζετε ότι κάτι δεν πάει καλά, ω να μην σκανδαλίζεστε και να μην τρομάζετε με αυτό που βλέπετε. Πάντως αντικειμενικά μιλώντας όλα καλά οκ. Ακόμη περισσότερο βέβαια θα μου άρεζε κάποιος από αυτούς που διάβαζε να καταλάβαινε γιατί μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία να πω εκείνο το πράμα, το άλλο, να με παρουσιάσω έτσι, αλλιώς, να διαβάσει ανάμεσα στις γραμμές, να διαβάσει 'εμένα' τέλοσπάντων και όχι αυτά που γράφω.<br /><br />Μόλις μου ήρθε ότι μου λείπει ο μπιριμπίρης -τον θυμάστε εκείνον τον βλόγγερ?-. Για όσους με ρώτησαν τόσες φορές, να ξαναπώ ότι όχι δεν γνωριζόμασταν, οι υπόλοιποι δεν με ρώτησαν γιατί υπέθεσαν ότι γνωριζόμαστε και μάλιστα πολύ καλά. Τί ωραίο πράμα να βλέπουν οι άλλοι κάτι τέτοιο ε? Φαντάσου εγώ που έχω λυώσει στην ονλάιν, βίρτουαλ ζωή χρόνια πριν, να μου λείπει τόσο φριχτά ένας βλόγγερ που δεν έχω γνωρίσει. Αλλά με καταλάβαινε ένα πράμα από μακριά, τρόπος του λέγειν, από τις δυό, τρεις πρώτες λέξεις που θα έγραφα. Λοιπόν για τον μπιριμπίρη ανησυχώ και μάλιστα ανησυχώ για αυτό που ας τολμήσω τώρα να πω ότι εχμμ μήπως δεν είναι πια μαζί μας. Και δεν ξέρω κι αν θέλω να ξέρω. Μου πήρε ήδη δυό χρόνια να πω από εδώ τον φόβο μου και να πω ότι όχι όση ευχέρεια κι αν είχα να το ψάξω δεν το έψαξα και δεν θέλω, ναι τελικά μπορεί να μην θέλω να ξέρω. Μαύρη μαυρίλα ρίχνει η τρολ με κάτι τέτοια. Να θυμηθώ μόνο κάποια στιγμή να πάω επιτέλους να σώσω εκείνο το απίστευτο ποστ που είχε γράψει για την αυπνία, μην του σβήσουν το βλογ καμιά μέρα και χαθεί ένα κείμενο που ...μάτωνε ρε παιδιά. Ένα ακόμη από αυτά τα μικρά τα αγαπημένα τα δικά μου πράγματα, που μου αρέσει να μαζεύω, να συλλέγω σχεδόν, τόσο προσεκτικά όμως.<br /><br />Ξέρεις, όταν δεν βρίσκω τέτοια πράγματα μαραζώνω. Κάποιος απέξω θα πει ότι ω της τρολ της αρέσουν οι εκπομπές του τζιτζιελ για τις μουσικές, για αυτά που λέει, ή ότι ο μπιριμπίρης είναι κάποιος που μπορεί και να ερωτεύτηκε ονλάιν και άλλα τέτοια και τελικά δεν είναι τίποτα από όλα αυτά αλλά αυτά είναι μικρές, πολύ μικρές ανάσες που με συνεφέρνουν όμως, που μου κάνουν καλή παρέα, που μου δείχνουν ότι ο κόσμος είναι όπως στο μυαλό μου, γεμάτος με απλά, όμορφα πράγματα ή ότι όλοι είμαστε φρικιά..<br /><br />..ναι Deuced δεν την γλυτώνεις, ξέρω ότι διαβάζεις ακόμα. Μου λείπουν και τα δικά σου κείμενα, τα πιο παλιά. Μπορεί τα κείμενα του άλλου να μάτωναν, τα δικά σου έκοβαν όμως με το ξυράφι, τώρα βαριέμαι να σε διαβάζω και να πούμε όλοι την αλήθεια τα βλογ μας όσοι τα κρατήσαμε δεν τα χρησιμοποιούμε όπως παλιά πλέον. Ας έχει, η ζωή πάεο μπροστά αλλά ήταν ωραία έτσι?<br /><br />Μόνο εγώ ψάχνω και πάλι από πού να πιαστώ? Η' μάλλον μόνο εγώ ψάχνω να βρω κι άλλους μπιριμπίριδες, κι άλλους παλιούς deuced-s, κι άλλους παλιούς(ναι και εκεί ισχύει) ggls? Και μάλιστα και στην αληθινή[sic] μου ζωή. Βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι μπλιμ μπλομ και εσύ διαβάζεις και εσύ συμφωνείς, αν όχι για τα πρόσωπα, σίγουρα για το όλο σκηνικό, ρε συ, εσύ σαν μπλιμ μπλομ υπήρξες ονλάιν με ελάχιστες λέξεις και πάλι τόσο δυνατά, ξέρεις πόσο γαμάτο είναι αυτό?<br /><br />Με αυτό το ποστ νοιώθω λίγο σαν αυτό που περιέγραψε ο Ovi που καθόταν δίπλα από τη λίμνη και σκεφτόταν 'εκείνη'. Με έχει πληγώσει αυτό το πράγμα, το κάνω και εγώ, με έχει κάνει μοναχική, προβληματίζει σίγουρα όποιον έχω γύρω μου αλλά αλήθεια παιδιά δεν μπορώ, δεν μπορώ καθόλου αν μια στο τόσο δεν κάνω μια βουτιά έτσι στα πολύ βαθειά. Το ονομάζω ελευθερία.<br /><br />Κι ας πάει επιτέλους κάποιος να σώσει εκείνο το απίστευτο κείμενο για την αυπνία.<br /><br /></div>trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-78171573821694368122010-04-29T10:59:00.004+03:002010-04-29T12:17:53.335+03:00we are poor<span style="color: rgb(255, 255, 255);">.</span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.stratisvogiatzis.com/sites/stratisvogiatzis/files/_MG_7246.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 890px; height: 593px;" src="http://www.stratisvogiatzis.com/sites/stratisvogiatzis/files/_MG_7246.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify; font-family: verdana;"><div style="text-align: center; font-style: italic;"><span style="font-size:85%;">photo by Stratis Vogiatzis</span><br /></div><br /><br />Σκεφτόμουν προχθές πόσο μου αρέσει το σούσι. Και το σκεφτόμουν με αφορμή μια συνηθισμένη, χαζο-αστεία στιχομυθία, από αυτές που πάνε και καλά να διασκεδάσουν την κρίση -και καλά κάνουν αλλά οκ... λέει λοιπόν ένας: 'Τώρα με την κρίση θα κόψουμε και το σούσι' (και καλά) και απαντάει κάποιος άλλος 'Γιατί, σε ποιόν άρεσε?'. Σόρυ παιδιά αν είστε τόσο βλήματα που το τρώγατε με το ζόρι ενώ δεν σας άρεσε, εγώ αστείο σε αυτό δεν βρίσκω, ούτε καν κάτι παλαιομοδίτικα κωμικό ως καρικατούρα του δήθεν νεοπλουτισμού και μπλα μπλα... στην τελική το σούσι το λατρεύω και το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που το δοκίμασα. Φυσικά σε διάφορες χώρες βρίσκεις μια χαρά σούσι σε πολύ καλές τιμές, ενώ εδώ όχι, οπότε να πω την αλήθεια στην Ελλάδα σούσι δεν έχω φάει, αλλά όπου αλλού κι αν ήμουν δεν έχανα ευκαιρία να τσιμπήσω έστω και μια εξάδα california maki απλώς. Ωμό χέλι? Παιδιά πεθαίνω, είχα συγκλονιστεί με την γεύση. Τέλοσπαντων μια φορά μόνο στην Ελλάδα που μου είχε λείψει πολύ, ήταν να κατέβω Αθήνα, είχα μαζέψει και λεφτά, έκανα μια έρευνα και βρήκα που έχει καλό σούσι και είπα ότι οκ όσο κάνει θα πάω να φάω. Πήγα, και πήγα μόνη μου γιατί ντρεπόμουν να πω στους φίλους μου πάμε να φάμε σούσι και κάθησα με μια τρελή χαρά μόνη στο τραπέζι και ήρθε ο σερβιτόρος και με ρώτησε τί θα ήθελα να πάρω εκτός από σούσι γιατί λείπει σε άδεια ο μάγειρας. Ξενέρα? Οπότε ποτέ σούσι στην Ελλάδα. Οι υπόλοιποι να το κόψετε.<br /><br />Κοιτούσα τη λίστα με τα καλύτερα εστιατόρια του κόσμου. Μου άρεσε το δανέζικο που βγήκε πρώτο.. "Εδώ δεν θα βρείτε ελαιόλαδο, σάλτσες με ντομάτες, κτλ κτλ ...γυρίσαμε όλη τη Σκανδίναβία και μαζέψαμε το τάδε μυρωδικό, το μαγειρέψαμε με το τάδε ψαρικό, κτλ, κτλ". Απλά ωραίοι, δηλαδή σιγά τη ντομάτα που θα έτρωγες Σκανδιναβία ακόμα κι αν σου την έφερναν παραγγελία με αεροπλάνο μόνο για σένα. Τώρα για τη δική τους κουζίνα, να πω την αλήθεια δεν την γνωρίζω, μου είχε αρέσει σίγουρα η καθαρότητα της φιλανδικής αλλά τώρα το γκουρμέ σκανδιναβέζικο θα μ' ενδιέφερε να το δοκιμάσω σίγουρα, πρώτο στον κόσμο δεν ξέρω αν θα το έβγαζα. Αν και αυτές οι λίστες είναι πάντα μούφα, δηλαδή η γεύση μας εξαρτάται τόσο πολύ από το τί έχουμε μάθει να τρώμε που όσο γευσιγνώστης και εκπαιδευμένος να είναι κάποιος, δύσκολα θα φτάσει στο σημείο να μπορεί να εκτιμήσει πλήρως μια ξένη ή απλώς κάπως οικεία κουζίνα. Είναι λίγο σαν το κρασί. Οι τυποποιημένες καλιφορνέζικες ποικιλίες, όσο καλές κι αν γίνουν -που έχουν γίνει- με τίποτα δεν θα μπορεσουν να φτάσουν τις εκπλήξεις που μπορεί να κρύβουν τα κρασιά μικρότερων παραγωγών για αυτούς που γνωρίζουν τη συγκεκριμένη όποια παραγωγή. Και φυσικά θα είναι κρίμα αν οι μικροί παραγωγοί που έχουν από λίγους αλλά φανατικούς οπαδούς αντιγράψουν την στάνταρντ ποικιλία, όσο καλή κι αν είναι, για να πιάσουν ευρύτερο κοινό. Δεν είμαι υπέρ του ενός και κατά του άλλου, απλά άλλο το ένα, άλλο το άλλο, σε καμία περίπτωση ανταγωνιστικά, στην καλύτερη περίπτωση συνεργατικά. Αλλά δεν μπορεί τώρα να το παίζει και ο κάθε άσχετος γευσιγνώστης. Γευσιγνώστρια δεν είμαι αλλά μάλλον έχω πιεί μεγαλώνοντας τόσες διαφορετικές εκδοχές του ξινόμαυρου που πια ... πάει η γλώσσα μόνη της... ή κάτι τέτοιο, το κρασί που κάνει ο πατέρας μου ας πούμε το αναγνωρίζω σχεδόν, κι ας είναι κάθε χρόνο διαφορετικό. Αν το άλλαζε πολύ και ξαφνικά, αν αντέγραφε, ε δεν θα ήταν το ίδιο. Μικροί πειραματισμοί και λίγο λίγο, μερικές φορές επιτυχείς, άλλοι ατυχείς. Ένα πράγμα πάντως που μπορώ να πω με σιγουριά και ισχύει για τα πάντα, τοπική κουζίνα, κρασί, design, επιχειρηματικότητα, κτλ κτλ είναι ότι... overnight success takes many many years. Γι' αυτό λοιπόν και είμαι συνήθως καχύποπτη με ότι καινοφανές, ποτέ με ότι νέο που αντιθέτως με συναρπάζει. Τίγκα στον μοραλισμό αυτή η παράγραφος χαχα... παρακάτω λοιπόν..<br /><br />Πέρασα και την υπόλοιπη λίστα με τα καλύτερα εστιατόρια και τα τσέκαρα ένα ένα να δω τί μενού είχαν. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, κυριαρχεί ακόμη η μοριακή γαστρονομία, αφροί, αφροί και πάλι αφροί και δηλώσεις του τί σχέση έχει η γαστρονομία με το design. Spare me. Χωρίς να γνωρίζω, νομίζω ότι θέλει κι άλλη δουλειά για να φτάσει ο συγκεκριμένος τρόπος μαγειρέματος σε κάτι πραγματικά μεστό, προς το παρόν μάλλον λίγα ενδιαφέροντα πράγματα κι εκεί. Πάντως να πω ότι οι τιμές στα περισσότερα, ακόμη και σε αυτά που πρέπει να κλείσεις έναν χρόνο νωρίτερα, ήταν λογικές. Όταν λέμε λογικές εννοώ ότι ήταν μεν ακριβές αλλά ακόμη και εγω αν ήθελα ντε και καλά να πάω να φάω εκεί, ε θα μπορούσα. Σε μερικά από αυτά μάλιστα το μεσημεριανό κόστιζε όσο ένα βραδυνό σε ένα απλώς ακριβό ετσιατόριο της Αθήνας. Μάλλον δεν θα το έκανα αλλά με εξέπληξε που αν ντε και καλά ήθελα -και κατά καιρούς θέλησα- θα μπορούσα.<br /><br />Για την ώρα, επειδή έχουμε κρίση λένε ότι θα γυρίσουμε στα δικά μας και στα απλά, ραδίκια ποσέ, πίτες κτλ. Και ότι όσοι έχουμε κήπο θα βάλουμε κανένα κρεμμυδάκι, καμιά ντοματούλα. Και θα τρώμε και όσπρια. Εγώ πάντως τα τελευταία πόσα χρόνια που ζω στην Ελλάδα θυμάμαι μόνο μερικές στιγμές που με ενοχές αγόραζα κρεμμυδάκια και ντομάτες γιατί απλά δεν μπόρεσα να πάω ως το χωριό να πάρω από τα δικά μας. Αν πάλι κάποιος από τους γονείς μου ερχόταν σπίτι και έπαιρνε το μάτι τους ότι αγόρασα κάτι τέτοιο απ' έξω, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα απορούσαν και θα ρωτούσαν μα γιατί πήγες και αγόρασες κρεμμυδάκια, τόσα έχουμε. Ε, δεν έχουν άδικο. Καθώς περιτριγύριζα χθες τους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ, μιλούσα στο τηλέφωνο με έναν φίλο μου για την κρίση και πως είναι η Ελλάδα και τα συνηθισμένα για τα οποία λέμε εδώ και χρόνια και με ρώτησε που βρίσκομαι και όταν του είπα, μου λέει κοίτα γύρω σου, πιπεριές Φλωρίνης από την Τουρκία, μήλα από την Ιταλία, μόνο κάτι γάλατα δικά μας και αυτά πανάακριβα. Βγαίνοντας από το σούπερ πήγα σε όλα, ΟΛΑ όμως, τα μανάβικα και έψαχνα σπαράγγια, που όπως διάβασα στο ίντερνετ βγαίνουν στην Μακεδονία και την Θράκη από Μάρτιο μέχρι Μάιο. Βρήκα πουθενά? Όχι. Και με κοιτούσαν και περίεργα κιόλας. Οπότε αν ξέρει κάποιος να που πει κοντα σε τί περιοχές φυτρώνουν, για να πάω να μαζέψω μόνη μου τίποτα άγρια, που λένε ότι είναι και τα πιο νόστιμα.<br /><br />Γενικά είμαι λίγο μπερδεμένη με την κρίση για τον εξής λόγο: όσοι τονίζουν τα κάποια θετικά λένε ότι επιτέλους θα μάθουμε να κόβουμε τα περιττά και θα γυρίσουμε στα ουσιώδη, στα οικεία, στα απλά. Δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξη γι' αυτό για δύο λόγους: 1. πρακτικά αυτό έκανα και εγώ και πολλοί άλλοι εδώ και χρόνια που τρώγαμε από τα δικά μας κρεμμυδάκια, ντομάτες, πατάτες, κτλ. κτλ., (που καίγαμε την θέρμανση ήδη στο χαμηλό, που είχαμε μικρά, μεταχειρισμένα αυτοκίνητα, που το ένα, που το άλλο), οπότε τώρα τί πρέπει να κάνουμε? και 2. με τον τίτλο του "περιττού" όπως φαίνεται από το αρχικό παράδειγμα του σούσι καταλαβαίνει κανείς ότι ο μέσος Έλληνας δεν μπορεί να εκτιμήσει κάτι ωραίο παρά μόνο αν είναι ακριβό, ξόδεψε λοιπόν τόσα χρόνια πολλά λεφτά και όμως δεν εκπαιδεύτηκε ούτε στο ελάχιστο σε κάποια γνώση, σε κάποια εκτίμηση, σε κάποιον κοσμοπολιτισμό, σε λίγο πιο ανοιχτό μυαλό ρε παιδί μου, σε οτιδήποτε του έδωσαν πρόσβαση τα χρήματα και μια κάποια ευμάρεια, πως πάει το μάτι του Ιταλού κατευθείαν στο φτιαγμένο-με-μεράκι, πως πάει το μάτι του Δανού κατευθείαν στο υπέροχα-απλό-σχεδιασμένο, ε για εμάς δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα διαφορετικό από το πως πάει το μάτι στη γκλαμουριά και το φανταζί. Και τώρα πρέπει να γυρίσουμε πίσω να ξαναμάθουμε τα δικά μας, μέσα από αυτή τη διαδικασία να ξαναβρούμε την αίσθηση του ωραίου, να εκπαιδευτούμε στο να ζυγιάζουμε πράγματα, να κατανοήσουμε τις ανάγκες μας και να εκτιμήσουμε τη δημιουργία, μπας και κάποια στιγμή αφού κάνουμε όοοοοολα αυτά, καταφέρουμε και βγάλουμε και λίγο εξωστρέφεια, σαν πολιτισμός αλλά και σαν "παράγουμε κάτι επιτέλους" και συντονιστούμε με τον υπόλοιπο κόσμο? SPARE ME!<br /></div>trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-39691715757616991632010-04-12T09:08:00.006+03:002010-04-12T10:29:26.387+03:00my gloom is larger and runs deeper<span style="color: rgb(255, 255, 255);"><br />..</span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1T6oldn9ODoQEW4f4hxomcQv7BYbxF-xV50oNND6G0cv-TxuZw2r5K7tnE3jq5W4By1AAs_j04CiEcBmSDm_SmrAm0XqgccuAPNXMG3bmOgzZkOSayrQeUompL5nP6tvk1q0A2w/s1600/me+tsoklis.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 271px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1T6oldn9ODoQEW4f4hxomcQv7BYbxF-xV50oNND6G0cv-TxuZw2r5K7tnE3jq5W4By1AAs_j04CiEcBmSDm_SmrAm0XqgccuAPNXMG3bmOgzZkOSayrQeUompL5nP6tvk1q0A2w/s320/me+tsoklis.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5459148886214155442" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Η Ελληνική αστική ατμόσφαιρα παλαιότερων δεκαετιών, όπου στο λεωφορείο οι άντρες σηκωνόταν για να κάτσουν όσες γυναίκες ήταν όρθιες και δεν μπορείς παρά να χασκογελάσεις λίγο αυτάρεσκα παρόλη την καταπίεση του φύλου μου, κατάφωρα, καθημερινά, μια ζωή, σε χίλια δυό επίπεδα. Η Ελληνική ατμόσφαιρα μιας γειτονιάς άλλων δεκαετιών, όπου οι γυναίκες φουκαλίζουν τον οντά και ρίχνουν νερά στις αυλές τους και κυλάει αυτό στα σκαλάκια και καλημερίζονται και πίνουν καφέδες και το μεσημέρι βγαίνει διαφορετική μυρωδιά από κάθε σπίτι και τα μυστικά είναι καλά κρυμμένα στον όποιον παρατηρητή. Το ελληνικό μπακάλικο πολλά χρόνια πριν, με ντόπια προιόντα αραδιασμένα στα ράφια, περιποιημένα, καθαρά, με φροντίδα, μια απίστευτη ποικιλία και αφθονία χρωμάτων ακόμη και μπροστά στα δικά μου μάτια που δεν μεγάλωσα μέσα στην φτώχεια και την πείνα. Το παλιό ζαχαροπλαστείο, όπου ακόμη και οι καραμέλες είναι στοιβαγμένες μία μία με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργούν ωραία σχήματα και έρχονται και σε κερνάνε και ένα λουκουμάκι. Τα θρυλικά πάθη αποτυπωμένα σε ονόματα οδών όπως "η καρδιά που δακρύζει από πόνο". Τα κάποτε απενεχοποιημένα αλλά επίσης δύσκολα πάθη που αποτυπώνονται σε οδούς με ονόματα όπως "το σοκάκι των εθισμένων". Η ευλάβεια των πιστών, η προνομιούχος θέση του ιερέα, η πανταχού παρών ύπαρξη της θρησκείας. Η εθνική περηφάνεια. Ένα μικρό κομμάτι της Τουρκίας του σήμερα.<br /><br />Και τώρα το μεγάλο κομμάτι. Μια απίστευτα καθαρή Πόλη, όχι μόνο στο κέντρο αλλά και στις περιφέρειες της, ρέματα που δεν είναι μπαζωμένα και βρώμικα, αλλά καθαρά και περιποιημένα, επαγγελματίες στον τουρισμό παντού, επαγγελματίες με τόσο ευχάριστο και όχι γραφικό τρόπο που θα τους έλεγες γνήσια φιλόξενους και εγώ πάντως το είπα. Άψογες συγκοινωνίες με λεωφορείο, λεωφορειάκι, τραμ, τελεφερίκ, καραβάκι, κτλ κτλ για να εξυπρετήσουν 12 εκατ. ανθρώπων απλωμένων σε μια τοπογραφία λόφων και θάλασσας που μαγεύει με τη θέα της. Απουσία καρικατούρας. Δηλαδή έψαχνα και δεν βρήκα ένα μαγαζάκι να πουλάει το 'προφανές' -αρκουδάκι κάποιου είδους που να γράφει επάνω "Turkey", συναφή μπρελόκ, κτλ. Απουσία αγένειας. Ανάσα. Δεν άκουσα κανέναν να ουρλιάζει στο κινητό του, δεν με έσπρωξε κανένας στον δρόμο, δεν μου έκλεισε κανένας την πόρτα στα μούτρα. Πανεπιστήμια κρατικά και ιδιωτικά σε όμορφες τοποθεσίες, καθαρά και φιλόξενα, Παρασκευή απόγευμα και οι καταπληκτικές τους βιβλιοθήκες να είναι γεμάτες. Γυναίκες με καλυμμένα μαλλιά, γυναίκες με φουξ μαλλιά, γυναίκες με μαλλιά κομμωτηρίου και απουσία γυναικών με οξυζεναρισμένα μαλλιά. Γυναίκες με μακριές κελεμπίες, γυναίκες με ταγέρ, γυναίκες με τζην, γυναίκες πανκιά, γυναίκες με μίνι, γυναίκες με στυλάκια που ζήλεψα. Πάρκα. Που η έκταση τους είναι σχεδόν ίση με την πόλη που ζω. Διάσπαρτα παντού. Όχι ανάμεσα από πολυκατοικίες αλλά ανάμεσα από όμορφα σπίτια, θαυμάσια αρχοντικά και ταπεινά διώροφα με κήπους. Πεζοδρόμια. Όχι σπασμένα.<br /><br />Η Ίστανμπουλ Μόντερν γεμάτη από έργα νέων καλλιτεχνών που γεννήθηκαν την ίδια χρονιά με μένα. Και πολλές γυναίκες ανάμεσα τους. Σε σημείο που αναρωτιόμουν μπας και το έκαναν επίτηδες τα 2 στα 3 έργα να είναι έργα γυναικών, μπορεί να μην ήταν τόσα αλλά τόσα μου φάνηκαν όπως κοιτούσα τα ονόματα με έκπληξη. Δεν θέλω να φύγω, σκεφτόμουν καθώς λιαζόμουν ένα πρωί έξω από ένα πρώην βιομηχανικό κτίριο και ρουφούσα ένα μείγμα λεμονάδας, lime, δυόσμου και δεν ξέρω γω και τί άλλο που μπροστά στο χυμό της Αμίτα που σου προσφέρεται να ρουφήξεις εδώ μου φαινόταν η απόλυτη χλίδα. Περιέργως εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν τους Cinematic Orchestra. Ακόμη πιο περιέργως εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένα τραγούδι τους να παίζει, είχαν και συναυλία σύντομα σε εκείνον τον χώρο. Περιέργως με έπιασε μια θλίψη, η θλίψη που με πιάνει όταν συνειδητοποιώ ότι εδώ που είμαι ποτέ δεν αντιστοιχεί αυτό που έχω στο μυαλό μου με το τί γίνεται εκεί έξω, και εκείνη την στιγμή μπορεί να ήταν μια αφορμή το τραγούδι αλλά θυμήθηκα με πίκρα ότι σε κανονικές συνθήκες, η αντιστοιχία του τί γίνεται στο μυαλό μου και το έξω, υπάρχει.<br /></div><br /><div style="text-align: justify;">Συνήθως στα ταξιδιωτικά ποστ που έγραφα είχα ρε παιδί μου κάτι να πω έτσι πιο διαφορετικό, πιο φευγάτο, έπαιζα στο γήπεδο μου ένα πράμα. Στην Κωσταντινούπολη ένοιωσα σα να έφυγα από το χωριό μου για πρώτη φορά και να με πήγαν στην μεγάλη πόλη. Σα να βγήκα πρώτη φορά εξωτερικό. Σα να είδα πρώτη φορά αυτονόητα πράγματα και την αισιοδοξία μιας χώρας που πάει καλά. Περίμενα τα κλισέ. Ότι θα με μαγέψει το παλιό και ότι όποια σύγχρονη ανάπτυξη θα είναι τόσο έντονη και βίαιη που θα με ξενερώσει. Τίποτα από αυτά. Το χθες που ζεί και σήμερα, το σήμερα που φαίνεται να τους βγαίνει φυσιολογικά. Ούτε μία, ούτε δύο ταχύτητες. Πολλές ταχύτητες, νωχελικές και γρήγορες, και προς όλες τις μεριές. Ζήλεψα.<br /><br />Είμαι έξω από το σταθμό των τρένων, σε 10' φεύγουμε για Θεσ/νίκη, οι άλλοι είναι μέσα αλλά λέω ας κάνω ένα τσιγάρο. Ο χρόνος που χρειάζεται για να γυρίσεις το κεφάλι στη γωνιά για να ανάψεις το τσιγάρο, ένα δυνατό μπαμ, να γυρίζω έκπληκτη και να βλέπω στα λίγα μέτρα ένα αυτοκίνητο να φλέγεται και να συνειδητοποιώ ότι δεν πρέπει να τρέξω προς τα εκεί για να δω τί έγινε αλλά να τρέξω μαζί με τόσους άλλους όσο πιο μακριά γίνεται γιατί μπορεί να γίνει κι άλλη έκρηξη. Και τρέχω μέσα στο σταθμό, χαιρετώ καινούριους και παλιούς φίλους, σύντομο briefing για το state of terrorism σήμερα στην Τουρκία, μπαίνω στο τρένο με τους υπόλοιπους και αναχωρούμε. Μα πιο ταιριαστή αποχώρηση από την Πόλη και με προορισμό την Ελλάδα δεν θα μπορούσα να φανταστώ.<br /></div>trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-49782866633436081572010-03-03T10:28:00.003+02:002010-03-03T13:40:40.230+02:00your gloom is not my gloom<span style="color: rgb(255, 255, 255);">.</span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://web.mac.com/riegovanwersch/diego/Personal_work_2_files/ruecanada-filtered.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 683px; height: 470px;" src="http://web.mac.com/riegovanwersch/diego/Personal_work_2_files/ruecanada-filtered.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms;">Επ, τί έγινε? Έχουμε κρίση? Χιχιχιχιχιχί....</span>trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-13226040277545533252009-11-22T22:07:00.004+02:002009-11-23T00:22:18.901+02:00indifference [almost]<span style="color: rgb(255, 255, 255);">.</span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://fc06.deviantart.net/fs47/i/2009/214/5/7/boreout_by_hu1der.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 615px; height: 814px;" src="http://fc06.deviantart.net/fs47/i/2009/214/5/7/boreout_by_hu1der.jpg" alt="" border="0" /></a>
<br /><meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"><meta name="ProgId" content="Word.Document"><meta name="Generator" content="Microsoft Word 10"><meta name="Originator" content="Microsoft Word 10"><link rel="File-List" href="file:///C:%5CUsers%5Cnadjaki%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:applybreakingrules/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:usefelayout/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Font Definitions */ @font-face {font-family:SimSun; panose-1:2 1 6 0 3 1 1 1 1 1; mso-font-alt:宋体; mso-font-charset:134; mso-generic-font-family:auto; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:3 680460288 22 0 262145 0;} @font-face {font-family:"\@SimSun"; panose-1:2 1 6 0 3 1 1 1 1 1; mso-font-charset:134; mso-generic-font-family:auto; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:3 680460288 22 0 262145 0;} /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:SimSun;} @page Section1 {size:595.3pt 841.9pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt; mso-header-margin:35.4pt; mso-footer-margin:35.4pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} </style> <![endif]--> <p style="font-family: trebuchet ms; text-align: justify;" class="MsoNormal">
<br /></p><p style="font-family: trebuchet ms; text-align: justify;" class="MsoNormal">
<br /></p><p style="font-family: trebuchet ms; text-align: justify;" class="MsoNormal">Μπήκα στο σταθμό των ΚΤΕΛ να βγάλω εισιτήριο και μπήκα γρήγορα γιατί είχα αργήσει κι ας είχα όλο το πρωινό μπροστά μου για να ετοιμαστώ και να που θα έχανα το λεωφορείο και έδειχνα ανυπόμονη όσο περίμενα τον μπροστινό, μπας και τελειώσει πιο γρήγορα, αλλά είδα ότι δεν είχα βγάλει και λεφτά, πετάχτηκα να βγάλω και λεφτά, έτσι κι αλλιώς κάπου μέσα στην ανυπομονησία είχα ακούσει ότι το λεωφορείο είχε γεμίσει και θα έπαιρνα το επόμενο, και το μηχάνημα δεν είχε λεφτά και ξαναπήγα στην ουρά να κάνω τουλάχιστον κράτηση μη γεμίσει και το επόμενο, και ο κύριος μου είπε δεν μπορώ να κάνω κράτηση και έδειχνα πολύ τσατισμένη αλλά μάλλον απελπισμένη όταν τον ρωτούσα πού είναι η κοντινότερη τράπεζα, όπου πήγα περπατώντας γρήγορα και κόντευα να κλάψω πηγαίνοντας γιατί είχα περίοδο αλλά και γιατί είχα κανονίσει να με περιμένει ένας φίλος όταν φτάσω και έπρεπε να τον πάρω τώρα τηλέφωνο να του πω ότι κοίτα έλα πιο αργά ή μην έρχεσαι και σιγά το πράμα αλλά αν έχεις περίοδο αυτό είναι αρκετό για να σε συγχύσει σε τέτοιο βαθμό που να μη θέλεις ούτε τηλέφωνο να πάρεις, για την ακρίβεια να θέλεις να το πετάξεις κάπου μακριά, να γυρίσεις πίσω σπίτι και να μπεις κάτω από την κουβέρτα σου.
<br /></p><p style="font-family: trebuchet ms; text-align: justify;" class="MsoNormal">
<br /></p><p style="font-family: trebuchet ms; text-align: justify;" class="MsoNormal">Φυσικά την τράπεζα δεν την βρήκα αμέσως, φυσικά ρώτησα κανα δυό άλλα άτομα που δεν ήταν σίγουροι πού είναι η τράπεζα ή μου είπαν να ρωτήσω ‘το παιδί στην πόρτα’. Και θα πρέπει να έδειχνα πολύ βασανισμένη καθώς ρωτούσα 'το παιδί στην πόρτα' γιατί όντως βιαζόμουν, όντως ήμουν ευγενική, όντως μου ερχόταν να ουρλιάξω. Και όταν γύρισα στο σταθμό και έβγαλα επιτέλους εισιτήριο πήγα και κάθισα σε μια καρέκλα, (θέλοντας να) δείχνοντας νευρική, με μισό νεύμα χαιρέτησα έναν από δίπλα που ήξερα γιατί δεν ήθελα και να μιλήσω, καταλαβαίνεις, μη-με-πλησιάζετε. Και δεν μπορούσα να καθίσω, άσε που φοβόμουνα μη μου πιάσει κουβέντα ο άλλος γιατί την προηγούμενη φορά που μου μίλησε μου είχε πεί για ανθρώπους που είναι όρνια με κοφτερά νύχια που θέλουν να σε ξεσκίσουν, το έκανε μάλιστα και παραστατικά (!), και μου χε δώσει το τηλέφωνο του και μου είχε πει αν θέλω την επόμενη φορά που θα είμαι 'επάνω' να πάω να μείνω μαζί του και επειδή στην συζήτηση ήμασταν τρεις, αυτός, εγώ και ο πατέρας μου, και οι τελευταίοι δύο δεν δείξαμε ούτε ένα μυϊκό σπασμό ρε παιδί μου στο πρόσωπο, ο άλλος χάρηκε που αυτή την ανταλλαγή κουβέντων την βρήκαμε νορμάλ και μας συμπάθησε, εμένα λίγο παραπάνω, αλλά καμιά φορά σκέφτομαι ποιοι είμαστε εμείς να πούμε ότι αυτός είναι το φρικιό, όπως και να ‘χει όταν φύγαμε από τη συζήτηση δεν μου είπε τίποτα και ο πατέρας μου γιατί και αυτός το ίδιο θα σκέφτηκε(!) αλλά και εγώ όταν πήγα 'επάνω' δεν τον πήρα τηλέφωνο. Ε, από τότε όταν τον βλέπω τον τύπο έξω, θέλω να τον αποφύγω γιατί ίσως πιστεύει ότι σε εκείνη την συζήτηση τον είχαμε κοροϊδέψει που το παίξαμε νορμάλ και κουλ, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν προσποιηθήκαμε ούτε εγώ, ούτε ο πατέρας μου, απλά ήμασταν όντως νορμάλ, τώρα το ότι δεν τον πήρα εγώ τηλέφωνο ή τι σκέφτηκε ο πατέρας μου όταν μου είπε ο άλλος να πάω να μείνω σπίτι του, αυτά είναι τόσο πολύ ζητήματα εσωτερικής φύσεως που συγνώμη, αν μείνατε στη σκέψη σας σε προφανείς λόγους τότε δεν έχετε ιδέα για τι πράγμα μιλάμε.
<br /></p><p style="font-family: trebuchet ms; text-align: justify;" class="MsoNormal">
<br /></p><p style="font-family: trebuchet ms; text-align: justify;" class="MsoNormal">Έτσι λοιπόν απομακρύνθηκα από τον τύπο και προχώρησα στην άλλη πλευρά των ΚΤΕΛ, έχοντας πια να διαχειριστώ την κρίση της περιόδου, ας συγκεντρωθούμε σε αυτό, είναι πιο πεζό, πιο κοινότοπο, και στην τελική το περνάω κάθε μήνα. Φευγαλέα μου πέρασε και από το μυαλό ότι ο τύπος με τα όρνια έχει και έναν αδερφό, πώς μου ήρθε αυτό τώρα δεν ξέρω, απλά πάντα κάποιος θα με ρωτούσε, εμένα ειδικά, αν γνωριζόμαστε με τον αδερφό του, σε σημείο που να αναρωτιέσαι γιατί επιμένουν να ξέρουν και μήπως οι άλλοι ξέρουν κάτι για σένα και τον άλλον που ούτε καν εσείς οι ίδιοι δεν γνωρίζετε. Τι θέλω και τα σκέφτομαι τώρα αυτα, ο άλλος μάλιστα λείπει χρόνια. Και έτσι μέσα στη σύγχυση και με ξινισμένη φάτσα χάζεψα εφημερίδες, περιοδικά, κόσμο, και όταν χαζεύω ηρεμώ, μπορώ να χαζεύω για ώρες, και με πολύ λίγα άτομα μπορώ να καθίσω ευχάριστα και άνετα για ώρα και να χαζεύω, και να πώ την αλήθεια, αυτό θα έπρεπε να το έχω σαν κριτήριο, ότι δηλαδή με ανθρώπους που συνδέθηκα βαθιά και αληθινά είχε σίγουρα προ-υπάρξει κάποια στιγμή που καθίσαμε σιωπηλοί για ώρα και ήταν όμορφα και πολύ άνετα. Ακόμη κι αν, ή μάλλον ιδιαιτέρως αν, είχαμε μόλις γνωριστεί. Αλλά ήταν τόση η ξινίλα μου εκείνη την ώρα που δεν μπορούσα να ευχαριστηθώ το χάζι, ήταν κάτι φοιτητές δίπλα μου που κάπνιζαν και ερχόταν όλος ο καπνός επάνω μου και μ’ ενοχλούσε απίστευτα. Το πιο γελοίο? Και εγώ καπνίζω. Μετακινήθηκα μάλιστα φανερά ενοχλημένη πιο πέρα όπως έχω δει να κάνουν όσοι έντονα δυσανασχετούν με τον καπνό, αν και αλήθεια εκείνη την στιγμή τόσο πολύ με ενοχλούσε και ευτυχώς είχε περάσει η ώρα και επιτέλους θα φεύγαμε, τουλάχιστον θα καθόμουν σε μια θέση για την επόμενη μιάμιση ώρα, εγώ και τα νεύρα μου, και θα αγνοούσα τον διπλανό μου, μπορεί να έκανα και πως κοιμάμαι.
<br /></p><p style="font-family: trebuchet ms; text-align: justify;" class="MsoNormal">
<br /></p><p style="font-family: trebuchet ms; text-align: justify;" class="MsoNormal">Και καθώς περίμενα να μπω στο λεωφορείο, έρχεται κάποιος, ή μάλλον διαισθάνθηκα ότι έρχεται κάποιος προς το μέρος μου -περίεργο ε?-, οπότε γύρισα και είδα ότι όντως έρχεται κάποιος προς το μέρος μου(!), αλλά δεν τον ξέρω αυτόν που έρχεται προς το μέρος μου, -σκέφτηκα-, προς κάποιον άλλον θα πηγαίνει, παραξενεύτηκα όμως με τη διαίσθηση μου -τί με έκανε άραγε να γυρίσω?- και την ίδια στιγμή θα πρέπει να τον κοιτούσα με πολύ μπλαζέ ύφος επειδή αλήθεια πιστεύω ότι ΔΕΝ τον ξέρω τον τύπο -θα τον θυμόμουν ρε παιδί μου, 'κάτι' έχει, γοητευτικό και σκοτεινό θα το έλεγα-, προσπαθώ να μείνω αποστασιοποιημένη από αυτό που βλέπω και παράλληλα δεν μπορώ να τραβήξω το βλέμμα μου γιατί ο τύπος με κοιτάζει στα ίσια, -εμένα κοιτάζει τελικά?-, και λάμπουν τα μάτια του περίεργα, όλα-τα-λεφτά βλέμμα (aka to-die-for), -από πού κι ως πού με κοιτάζει έτσι?-, σα να με ξέρει πάρα πολύ καλά, μιλάμε για τα έγκατα, -πόσοι με ξέρουν τόσο καλά?-, μιλάμε ότι έτσι σε κοιτάει ο τύπος που σε ξεγύμνωσε, δεν έχει σχέση με τον έρωτα αυτό, ούτε το σεξ, είναι ένα βήμα πιο πέρα ή κάπου αλλού απλώς, -είναι δυνατόν? σκέφτηκα-, ένας τρίτος θα αναρωτιόταν 'τί έγινε ρε παιδιά?' (και όχι αν απλά γνωριζόμαστε) και εγώ δεν προλαβαίνω να περάσω από την απάθεια στο μου-κόβονται-τα-γόνατα γιατί πολύ απλά στέκεται πια μπροστά μου, ο γύρω κόσμος έχει εξαφανιστεί/σταματήσει και μου λέει ‘"τρολ" με θυμάσαι?’ και εγώ μένω τόσο κουλ και νορμάλ όσο ήμουν όταν άκουγα τον αδερφό του να μου λέει για όρνια και να πάω να μείνω μαζί του.
<br /></p> trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-66934277167904738862009-11-10T22:10:00.006+02:002009-11-17T15:50:05.234+02:00for free<div style="text-align: center;"><span style="color: rgb(255, 255, 255);">.</span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicXXDT1KBBIJ_3XJCy81n88GJE_yUhuDvKp4kNz5dGiyVRbTZ8MQfHz1b5xDJrbr6i-vXF8SrUMQumnyhc_UV4X1W8L12TwkYtnlhOfGPWgz9DC7_DrqbA3nfnMJlmBdv1cYbiAg/s1600-h/always.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 330px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicXXDT1KBBIJ_3XJCy81n88GJE_yUhuDvKp4kNz5dGiyVRbTZ8MQfHz1b5xDJrbr6i-vXF8SrUMQumnyhc_UV4X1W8L12TwkYtnlhOfGPWgz9DC7_DrqbA3nfnMJlmBdv1cYbiAg/s400/always.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5402570680467724018" border="0" /></a><span style=";font-family:arial;font-size:85%;" >copyright || sillyrabit<br /></span></div><br /><h3 style="text-align: justify;" class="UIIntentionalStory_Message" ft="{"type":"msg"}"><span class="UIIntentionalStory_Names" ft="{"type":"name"}"> </span><span class="UIStory_Message" style=";font-family:trebuchet ms;font-size:180%;" ><span style="color: rgb(204, 0, 0);">ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ</span> πόλη 1.500.000 κατίκων, παραθαλάσια, ευάερη, με πολά μνημία, θέατρα, σινεμάδες, ω-ραίες βόλτες, εκθέσεις, σιναυλίες, 12 μουσεία, καλές εκδιλόσεις για βιβλία και αυτόνομο φεστιβάλ κινηματογράφου. </span><br /></h3><h3 class="UIIntentionalStory_Message" ft="{"type":"msg"}"><span class="UIStory_Message"> <span style="font-size:180%;"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color: rgb(204, 0, 0);">ΚΑΙ</span><br /></span></span></span></h3><h3 class="UIIntentionalStory_Message" ft="{"type":"msg"}"><span class="UIStory_Message"><span style="font-size:180%;"><span style="font-family:trebuchet ms;">με ερκοντίσιο<br /></span></span></span></h3><h3 class="UIIntentionalStory_Message" ft="{"type":"msg"}"><span class="UIStory_Message"><span style="font-size:180%;"><span style="font-family:trebuchet ms;">ΚΑΙ με δίμαρχο οδοντογιατρό<br /></span></span></span></h3><h3 class="UIIntentionalStory_Message" ft="{"type":"msg"}"><span class="UIStory_Message"><span style="font-size:180%;"><span style="font-family:trebuchet ms;">ΚΑΙ νομάρχι Ζορό<br /></span></span></span></h3><h3 class="UIIntentionalStory_Message" ft="{"type":"msg"}"><span class="UIStory_Message"><span style="font-size:180%;"><span style="font-family:trebuchet ms;">ΚΑΙ με πωδιλατόδρομο.<br /></span></span></span></h3><h3 class="UIIntentionalStory_Message" ft="{"type":"msg"}"><span class="UIStory_Message"><span style="font-size:180%;"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color: rgb(204, 0, 0);">KAI</span> με πολα κομοτιργια για να βαφοντε αι γκομενιτσες μες σαντρε<br /></span></span></span></h3><h3 class="UIIntentionalStory_Message" ft="{"type":"msg"}">...<span class="UIStory_Message"><span style="font-size:180%;"><span style="font-family:trebuchet ms;">και με πολιουχο...!!</span></span></span></h3>trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-60098516074054986472009-10-31T16:31:00.004+02:002009-11-01T12:08:39.912+02:00sunday | nov 1st | 22.00 - 1.00 @diva radio<span style="color: rgb(255, 255, 255);">.</span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTuZF4touRCeVtGL-IDVVdKBerdSK9egTJp5Hk-3evPdnrHni5uL4Ag_10KO44X_F_TiLoXGhyEXPjFhx8HXm8ZazNkQQ0gQ3lY8936Kks1UwP_PUHAKjYDF8Y2XTm-Hk-C8Ne2w/s1600-h/halloween.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 268px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTuZF4touRCeVtGL-IDVVdKBerdSK9egTJp5Hk-3evPdnrHni5uL4Ag_10KO44X_F_TiLoXGhyEXPjFhx8HXm8ZazNkQQ0gQ3lY8936Kks1UwP_PUHAKjYDF8Y2XTm-Hk-C8Ne2w/s400/halloween.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398772030944498242" border="0" /></a><br /><div style="text-align: center;"><a href="http://www.e-radio.gr/player/player.asp?sID=448"><span style=";font-family:arial;font-size:180%;" >happy halloween</span></a><br /><br /></div><div style="text-align: center;"><span style="font-style: italic;font-size:130%;" >[http://www.e-radio.gr/player/player.asp?sID=448]</span><br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/rnEkboR86h0&hl=en&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/rnEkboR86h0&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /></div>trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-67241873903364737142009-10-20T13:46:00.006+03:002009-10-26T23:41:45.962+02:00anybody with a heart votes love<span style="color: rgb(255, 255, 255);">.</span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://fc09.deviantart.com/fs35/i/2008/297/6/e/halloween_tree_by_manzin.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 600px; height: 896px;" src="http://fc09.deviantart.com/fs35/i/2008/297/6/e/halloween_tree_by_manzin.jpg" alt="" border="0" /></a><span style="font-family:trebuchet ms;"><br /></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:85%;"><span style="font-style: italic;">King Kong, in Cannes, on a date with Spiderman. Dan Dar's sitting there, scared by the killer teddy bears. Down town, Mini mouse is slippin Micky's in the famous grouse, while big bird spreads the word. Judge Dredd, found dead, face down in Snoopy's bed. Outside, Tweetie Pie's getting itchy on more supplies. Meanwhile, Snow White gets ready for work tonight, turning tricks with crystal tips. Trying to make the best of it's absurd. Puppy dogs and pussy cats in suspect suicide attacks. Captain Kirk from Planet Earth, fights it out with Papa Smurf Some phoney little ponies, preying on old and lonely, making friends, robbing them The X men taught them everything. Betty Boop, tired of life, took vows, became a bride of Christ While Tin Tin's been playing at Caesar's palace live on ice. Babar Kumbayahs with the mighty Morphin movie stars, as big bird spreads the word. Anybody with a heart votes love. </span></span><br /></div> <br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:trebuchet ms;">Μπορεί να μην έγιναν όλα αυτά καν την ίδια χρονιά αλλά το Halloween το θυμάμαι σαν τότε που μας είπε η διπλανή μας ότι το προηγούμενο βράδυ πρέπει να πάμε σε ένα πάρτυ που είναι θρυλικό, που είναι must, που γίνεται χαμός, που έρχεται η αστυνομία κάθε χρόνο, που παρέες οδηγούν ακόμη και 8 ώρες για να έρθουν, που κόσμος μπαίνει από τα παράθυρα, που δε χρειάστηκε να μας πεί τίποτα άλλο και εννοήθηκε ότι θα πάμε και πραγματικά δεν ξέρω αν ήταν ότι το πάρτυ ήταν το γνωστό Immorality πάρτυ όπου έπρεπε να πας από γυμνός μέχρι ντυμένος με σεξουλιάρικα εσώρουχα σε μια σούπερ πουριτανική περιοχή που περιμένετε ρε παιδιά, ποιός πουριτανισμός, δεν το σκεφτήκαμε ούτε στιγμή ότι έτσι φυσικά θα πάμε και άλλοι τόσοι (και μάλιστα πολλοί άλλοι) και όλοι έτσι ήταν τελικά. Δηλαδή στην τελική ένοιωθες τόσο άνετα όσο και σε μια παραλία γυμνιστών. Δεν μπορώ να πω ότι δεν γινόταν όργια, προφανώς γινόταν - σε άλλα πάρτυ δεν γίνονται? όχι ε? καλά..., απλώς ήταν φανερά και μπροστά σου και no big deal αν συμμετέχεις, αν όχι, αν ψιλο-συμμετέχεις, αν στην τελική το ρίχνεις στο χορό και ουρλιάζεις μαζί με άλλους τόσους που ζεις το πάρτυ της ζωής σου. Νομίζω μάλιστα ότι πιο πολύ ήταν ένα τέλειο πάρτυ που μόνο κάγκουρες με ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή το σκέφτονται με γουρλωμένα μάτια από την λιγούρα και το ονειρεύονται με ένα στυλ σχεδόν ..καφρίλας, οι υπόλοιποι απλώς εεε χμμμ ...διασκεδάζουν απλώς, ξέρω γω χορεύουν, χαμουρεύουνται, πηδιούνται, χαζεύουν, whatever, ένα πάρτυ απλώς.</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Και μπορεί να συμβεί σε ένα τέτοιο πάρτυ, εκεί πάνω στο καλύτερο να έρθει η Μ. να σε τραβήξει από το χέρι και να σου πεί ρίξε κάτι πάνω σου και συνεχίζουμε και λίγη ώρα αργότερα να είσαι σε ένα club που παίζει την πιο απίστευτη μουσική που έχεις ακούσει ποτέ και να βρίσκεσαι πάλι στο λεπτό να ξεσκίζεσαι στο χορό, να σε τραβάνε να χορέψεις και εδώ και εκεί, να ξέρεις ότι εκείνο το βράδυ δεν είναι καν το αλκοόλ, δεν είναι το θα βρω να πηδηχτώ σούπερ, μπορεί και να μην το κάνεις τελικά γιατί παιδιά σόρυ i have to party, δεν είναι ούτε το απλό ποιός-παίζει-μουσική, είναι ότι σου είπε η κολλητή σου είναι Halloween, we 'll party και το κάνεις με κλειστά μάτια. Η' ίσως είναι αυτό που είπε η Μ. Ότι δηλαδή μπορεί μερικοί να έχουμε στο μυαλό μας κάτι χημικά ανεβασμένα που μπορείς να τα πειράξεις και με τη διάθεση σου μόνο, όπως άλλοι κάνουν με drugs, και βοηθάει και η μουσική και το ένα και το άλλο, και κάπως το τεκμηρίωσε και επιστημονικά με neurotransmitters and all και το κατέθεσε και στο Department of Neuroscience για να κάνει έρευνα, να μάθουμε γιατί στην τελική γουστάρουμε τόσο πολύ. Εγώ και η ίδια, τα πειραματόζωα.</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Το δέχθηκαν, εμείς δεν προλαβαίναμε, δεν χορταίναμε μάλλον. Είχε κι άλλο. Είχε και ένα πάρτυ που εκεί δεν οδηγούν απλώς για να πάνε, εκεί μερικοί παίρνουν το αεροπλάνο για να πάνε και εμάς ήταν πάλι μέσα στα πόδια μας, παραμονή Halloween, χιλιάδες κόσμου μέσα στα δάση της Νέας Αγγλιάς, τα δέντρα να είναι κίτρινα, πορτοκαλί, κόκκινα, μωβ, να απορείς τόση ομορφιά από πού έρχεται, να έχεις περάσει όλο το απόγευμα να περπατάς στους πίσω δρόμους των αυλών ενός χωριού κάπου μέσα σε όλο αυτό το τοπίο, να έχουν στολίσει τις αυλές τους με κολοκύθες, κεριά, ψεύτικους τάφους με ότι επιγραφή του έρχεται του καθενός να γράψει επάνω. Να σε πλημμυρίζει εκείνη η ευτυχία που τη νοιώθεις μόνο σα παιδί, πού κάποια στιγμή πίστεψα ότι βρίσκομαι πίσω στο χωριό μου στην Ελλάδα σε εκείνη την ηλικία και παίζω στα σοκάκια. Εκείνη τη στιγμή κοίταξα έναν ψηλό τοίχο και χαμογέλασα, σκαρφάλωσα επάνω, προσπάθησα να ισορροπήσω για να περάσω και να πηδήξω στην απέναντι αυλή, να την περάσω γρήγορα για να κάνω το ίδιο και δίπλα και παραδίπλα, να έχει ένα υπέροχο σούρουπο, να κάνει λίγο κρύο, μούχλα πάνω στις πέτρες, τα δέντρα να είναι υγρά, το πρόσωπο μου ξαναμμένο, να στέκομαι μπροστά από μια καγκελόπορτα με ένα πρόσωπο επάνω που έμοιαζε με της Μέδουσας και να χαζεύω πίσω ένα σπίτι που λένε ότι είναι στοιχειωμένο, που σε ένα χωριό τόσο δα σε κάθε γειτονιά έχει και από ένα σπίτι που μοιάζει στοιχειωμένο, μακριά από τουρίστες, μακριά από φανταζί καταστάσεις και σπετάκολα, μακριά από ότι τρέντυ, εκεί ήταν η καρδιά του Halloween, αυτό που εμείς το λέμε βαρετά 'παραδοσιακό' και θέλουμε να συμμετέχουν και οι νέοι.</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Μα τί λέω. Το ίδιο σπίτι στο οποίο έμενα λεγόταν Wilder, ήταν στο Elm Str, δίπλα από το Paradise Pond. Το πιο άγριο σπίτι δηλαδή στο δρόμο με τις λεύκες και δίπλα από τη λιμνούλα του Παραδείσου, όπου φημολογείτω (!!έτσι γράφεται? :p) ότι στη σοφίτα του είχε αυτοκτονήσει μια κοπέλα που πληγώθηκε από έρωτα και τα βράδια πολλοί λένε ότι ακόμα την ακούνε να κλαίνε, μάλιστα τα γράμματα που της έστελνε αυτός ακόμα υπάρχουν. Δεν την άκουσα να κλαίει αλλά η διπλανή μου ορκίζεται ότι της έτυχε το άλλο, ότι την πήρε τηλέφωνο ένα βράδυ η Whispering Woman. Αυτή πάλι λένε ότι έχει καμιά δεκαριά χρόνια που το κάνει αυτό και αυτές τις μέρες παίρνει τηλέφωνο το βράδυ τυχαία σε διάφορους στο σπίτι και τους μιλάει ψιθυριστά. Μπορεί ίσως κάποιος να καταλάβει σε αυτό το σημείο ότι ένα όργιο σε ένα πάρτυ που λέγεται immorality δεν ήταν παρά ένα ακόμη μικρούλικο πραγματάκι μέσα σε όλα αυτά γιατί πιό πολύ είχα χαζέψει με όλες τις ιστορίες που άκουγα, με τον τύπο που βρήκαμε στο υπόγειο μιας εκκλησίας στη μέση της νύχτας και εγώ ούρλιαξα από τρόμο, ο Κ. με τράβηξε να φύγουμε, ο τύπος μέσα από το σκοτάδι μας είπε με αυστηρό τόνο ότι προσεύχεται και κάτι άλλα τέτοια, που περίεργα δεν μου φαίνονται αλλά και δεν τα λέω συνήθως στους άλλους γιατί, ξέρεις, ακούγονται κάπως... Κολλάνε σε κάτι λεπτομέρειες του στυλ τί έκανα εγώ με τον Κ. εκεί κάτω βραδιάτικα ή τί φορούσα στο immorality party και αυτά είναι άλλη ιστορία και να πώ την αλήθεια, βαρετή ιστορία συνήθως, δηλαδή τί να κάναμε και τί να φορούσαμε. Από κει και πέρα, focus στο blow-minding της υπόθεσης please.</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Θυμάμαι πάντως να είμαι με την Μ κάτω από μια στάση λεωφορείου γιατί έβρεχε. Θυμάμαι που ήταν η τελευταία μας χρονιά που θα κάναμε Halloween εκεί. Και θυμάμαι πού μπερδέψαμε τις μέρες και χάσαμε το μεγάλο πάρτυ, ήταν το προηγούμενο βράδυ, φτάσαμε μια μέρα αργότερα, ήμαστε μέσα στη βροχή, τα έχουμε κάνει όλα πάλι, το μεγάλο πάρτυ δεν προλάβαμε μόνο, είμαστε αγκαλιά και σχεδόν κλαίμε όχι που χάσαμε το πάρτυ -...χαζοί!- αλλά που ήταν το τελευταίο Halloween που κάναμε μαζί και είχε τελειώσει και δεν θέλαμε να γυρίσουμε σπίτι και να κοιμηθούμε. Τί σχεδόν. Πολύ κλάμα λέμε. Αυτό είναι τελικά ίσως ένα είδος πουριτανισμού, να είσαι δηλαδή μέσα στα 'γούστα' πού λένε και ονειρεύονται εδώ, να σου βγαίνει και να τα κάνεις και τελικά να συγκινείσαι και να μουτσοκλαίς με μια φίλη σου, πού βέβαια τί φίλη, τα πάντα και όλα για ένα διάστημα της ζωής σου. </span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τον Θ. λίγες μέρες πριν, σε ένα καφέ στη Θεσσαλονίκη, κόσμος να περνάει, ωραία δε λέω, θα ορκιζόμουν τώρα ότι ξεφύσηξε και καπνό αλλά δεν καπνίζει πιά, όταν γύρισε και μου είπε 'ωραία ήταν τότε ε' και ξέρεις δεν του έλεγα αυτή την ιστορία, μάλλον κάποια ιστορία που ξέρουμε και οι δυό θα λέγαμε, αν και τώρα που το σκέφτομαι αυτό επάνω δεν είναι ιστορία, είναι ολόκληρο κομμάτι από κάποια στιγμή της ζωής μου, μπαπ πάρτο έτσι αλλά αυτό είναι το περίεργο με κάποιους ανθρώπους και πόσο κοντά τους νοιώθεις, είτε Μ λέγονται, είτε Θ, είτε οτιδήποτε. Σε ξέρουν χωρίς να έχει χρειαστεί καν να σε μάθουν. Ακόμη καλύτερα, δεν θα με ρωτούσαν ποτέ τί φορούσα στο immorality, ποιός είναι ο Κ και τί κάναμε εκεί κάτω στην εκκλησία βραδιάτικα, θα σου πουν ένα 'ωραία ήταν' ή κανένα ουάου αν είχες ξεφύγει και ξέρεις ότι προσπέρασαν χίλιες δυό λεπτομέρειες και μαλακίες που σκέφτονται οι άλλοι να σε ρωτήσουν ή ακόμη χειρότερα ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΡΩΤΗΣΟΥΝ και έπιασαν τί τελικά σου άρεσε, τί σε συγκίνεσαι, τί αγάπησες από όλα αυτά. </span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Δεν ξέρω αλλά νομίζω ότι μέσα σε έναν αχταρμά απίστευτων καταστάσεων, όπου όλα είναι πιθανά, όπου όλα μπορείς να τα κάνεις και όλα μπορούν να συμβούν, at the end of the day που λένε και στο χωριό μου, και όχι despite all that, anybody with a heart votes love. Αυτό έχω καταλάβει εγώ από το Halloween, ότι είναι η γιορτή των πάντων, του πάρτυ, της φιλίας, του έρωτα, του μακάβριου, και αν κάποιος μου βρει τρόπο να το γιορτάσω και φέτος έστω και στο ελάχιστο θα τον παραδεχτώ έτσι? </span><br /></div><span style="font-family:trebuchet ms;"><br />ps Γαμώ την παράδοση μου.<br />ps2 Είναι απίστευτο πόσο βρίζω τελευταία.<br /></span>trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-67690653106349101242009-09-17T12:30:00.003+03:002009-09-17T13:51:18.191+03:00boom<div style="text-align: justify;"><div style="text-align: center;"><span style="color: rgb(255, 255, 255);">.</span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5vFWnzkmpKzWAVoB_HrXTCc1A6kHWWvE0wmBZoigTlNh2CyNep6rmjJpDBPyJyubY0Ssb5fnJ_08V3RdWt126H8gkXRnVWkPC4XI8B1nvnV438e_uMHucjHQPAmCjKn6UbtzAqA/s1600-h/dedburg01.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5vFWnzkmpKzWAVoB_HrXTCc1A6kHWWvE0wmBZoigTlNh2CyNep6rmjJpDBPyJyubY0Ssb5fnJ_08V3RdWt126H8gkXRnVWkPC4XI8B1nvnV438e_uMHucjHQPAmCjKn6UbtzAqA/s400/dedburg01.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5382366506232490882" border="0" /></a><span style="font-style: italic;font-size:85%;" ><span style="font-family: trebuchet ms;">photo by Daniela Edburg</span><br /></span></div><br /><span style="font-family: trebuchet ms;">Εγώ είμαι τεχνοκράτης, μου ούρλιαζε ο Βλάκας στο γραφείο. Τώρα τι σημαίνει αυτό ή τι πρέπει να σημαίνει δεν ξέρω αλλά βασική συναισθηματική νοημοσύνη μου υπαγόρευσε ότι ουρλιάζει γιατί είναι ανώτερος και εγώ ένα τίποτα στην ιεραρχία της δουλειάς και θίχτηκε που τόλμησα να του υποδείξω ότι έκανε λάθος, οπότε έβγαλα το σκασμό, για ένα ακριβώς δευτερόλεπτο, γιατί μετά του είπα ότι κάνει πάλι λάθος, αν θέλει να ξέρει εγώ είμαι τεχνοκράτης και γι' αυτό μπόρεσα να του υποδείξω ένα λάθος που αυτός λόγω του χαμηλού/ελλειπούς/ανύπαρκτου μορφωτικού του επιπέδου δεν μπορεί να αντιληφθεί κάτι το οποίο φαίνεται από το ότι διευθύνει μια εταιρεία σα να είναι ένα απλό ψιλικατζίδικο. Νομίζω έδωσα μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για απόλυση αλλά ο Βλάκας είναι τόσο Βλάκας που ειλικρινά δεν νομίζω ότι αντελήφθη τι του είπα και μου ούρλιαξε να γυρίσω στα γραφείο μου και να δουλέψω. Μα δουλεύω, του είπα και ήταν πια έξαλλος γιατί πόσο ακόμη πρέπει να φωνάξει για να δείξει εξουσία? </span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms;">Μια μέρα μου έπιασε φιλική συζήτηση. Με ρώτησε πόσα χρόνια ήμουν εξωτερικό, πού ήμουν, κτλ. Τού είπα ένα δυό πράγματα, μετά είπε και αυτός τις δικές του εμπειρίες, δηλαδή πόσο ζώα είναι αυτοί οι ξένοι, οι Βόρειο - Ευρωπαίοι και Αμερικανοί ειδικά. Μάλιστα, λέω, από που το συμπέρανε αυτό, ε, να λέει -μεταξύ άλλων- πήγε σε ένα νησί βόρεια είχαν κάτι φουρφούρια μέσα στη θάλασσα, ένας αγρότης μέσα στη βρωμιά με τα βόδια και κατέληξε ότι στο δικό του χωριό, εδώ στα βουνά, στο Ελλάντα, οι κτηνοτρόφοι είναι πιο κυριλέ και ζουν καλύτερα. Σκέφτηκα να του πω ότι το νησάκι που έλεγε το ήξερα, μόλις την Κυριακή το είχε σε αφιέρωμα για τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας μια εφημερίδα ως παγκόσμιο πρότυπο, αλλά δε βαριέσαι. Δεν είναι ότι θα μάλωνα, αλλά δεν θα καταλάβαινε πάλι, εδώ μέχρι εκεί πήγε και δεν κατάλαβε, εγώ θα του εξηγούσα? Ε, μια άλλη φορά μου είπε για τα κωλόπαιδα του Δεκεμβρίου που αν ήμασταν Αλβανία δεν θα τολμούσαν να κάνουν τίποτα γιατί ο κόσμος κουβαλάει πιστόλια και θα τους έδειχνε, σιγά ρε κάουμπόυ σκέφτηκα και κόντευα να ξεράσω. Αλλά πιο πολύ κόντεψα να ξεράσω όταν μου είπε για το πόσα λεφτά του τρώει κάθε μήνα η πουτάνα η κόρη του εκεί που σπουδάζει. Ναι, έτσι την είπε.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms;">Τον παρατηρώ τον Βλάκα από τη μέρα που έφτασε. Ε δεν είναι λίγο από εκεί που δεν έχεις στον ήλιο μοίρα να σου κάνουν κομματική χάρη και να διευθύνεις μια εταιρεία που δεν τα πήγαινε καθόλου άσχημα. Κατευθείαν άλλαξε αυτοκίνητο, ταξιδάκια εδώ κι εκεί, καινούρια κινητά, γεύματα, γεύματα, γεύματα, χειραψίες, μέχρι και φαν του Γκραν Πρι έγινε. Και εντωμεταξύ απολύσεις. Σε έναν χρόνο έφυγαν μερικοί από τους καλύτερους συναδέλφους που είχα και έστησαν την εταιρεία. Α, και προσλήψεις, σόρυ, κομματικές χάρες, ξέρεις από εκείνες που βάζει ο ΟΑΕΔ 350 ευρώ, 250 εσύ, και μετά σου χρωστάνε και χάρη που έβαλες το παιδί τους σε δουλειά και προσκυνάνε. Και ψηφίζουνε. Κάποτε έλπιζα ότι ίσως όλα αυτά βγούνε στη φόρα και ο Βλάκας γίνει ρεζίλι αλλά σύντομα κατάλαβα ότι δεν είμαστε Αθήνα, δεν μπλέκονται μεγάλα πολιτικά πρόσωπα, παντού τα ίδια σκατά και τέτοια. Δυστυχώς ακόμη ελπίζω, γιατί ο Βλάκας αντί να να μαζευτεί λίγο που βολεύτηκε έτσι, ε μια έπαρση την έχει αλλά μάλλον πάλι τίποτα δεν θα γίνει.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms;">Α ξέχασα να πω. Προσωπικά, προσωπική άποψη αυτό εντάξει?, πιστεύω ότι αν ερχόμουν στη δουλειά ντυμένη και βαμμένη σα να πηγαίνω στα μπουζούκια οι γονείς μου θα ντρεπόταν. Δηλαδή και να ήθελα να το κάνω ρε παιδί μου, ε οι κοντινοί μου θα ντρεπόταν. Μάλιστα πιστεύω ότι και οι συνεργάτες με τους οποίους δουλεύω εντός και εκτός του εργασιακού χώρου ε δε θα ήταν συνεργάτες, δε νομίζω να με έπαιρναν και πολύ στα σοβαρά, μόνο τον κώλο μου ίσως να κοιτούσαν και τα βυζιά, αλλά αν έπρεπε να κάνουμε δουλειά δε νομίζω να με κοιτούσανε και επειδή παίρνω σαν δεδομένο ότι ο καθένας κοιτάζει να καλύψει τις ανάγκες του λίγο πολύ με πιο μαζεμένο τρόπο και εκτός δουλειάς, ε είπα να με πέρνουνε στα σοβαρά στη δουλειά, όχι γιατί θέλω να κάνω καμιά καριέρα αλλά ξέρω γω, είναι λίγο παλιούκαιρο να μιλήσω τώρα για αξιοπρέπεια? Ε, λοιπόν για τον Βλάκα αυτό είναι μεγάλο μειονέκτημα. Πρέπει και βυζιά να δείχνεις και κώλο να κουνάς και οποιαδήποτε γυναίκα έχει μια θέση λίγο πιο απαιτητική από αυτή της γραμματέως, ε κάτι έκανε δε μπορεί. Και αυτό το κάτι σημαίνει αυτόματα ότι ε σε κάποιον έκατσε, κωλοτρίφτηκε, κτλ. Η' κανόνισε ο μπαμπάς. Αποκλείεται ας πούμε να σπούδασε, να ξέρει, κτλ. Τελοσπάντων, καταλήγουμε να είμαι ο εξωγήινος της υπόθεσης.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms;">Μπαίνουμε σε συνάντηση με κάτι ξένους ("ζώα" είπαμε). Του κάνω την χάρη με πολύ ευγένεια (big mistake, in Greece that is a sign of weakness), γιατί κατά τ' άλλα δεν είναι δουλειά μου, να μεταφράζω από αγγλικά, από ιταλικά, από ισπανικά, από όπου είναι οι ξένοι-ζώα. Εκνευρίζεται που όλη η διαδικασία της μετάφρασης παίρνει χρόνο και πάλι αρχίζει να μου φωνάζει. Σκάω στα γέλια γιατί ο τύπος εντάξει είναι τρελός κατά τη γνώμη μου και αλήθεια το λέω παιδιά δεν μπορώ άλλο, ναι θέλω να είμαι πολιτισμένος άνθρωπος, να σκέφτομαι λογικά και ψύχραιμα αλλά είπα σε αυτό το ποστ να γράψω για την καθημερινότητα μου, και ότι αυτό το μπουρδέλο, ακόμη και χειρότερο επικρατεί παντού εδώ πέρα, οπότε θέλω στην τελική να πω αυτό που λογικά και ψύχραιμα δεν θα υποστήριζα: ότι παιδιά επιτέλους κάψτε την αυτήν την χώρα, τελειώστε ότι αρχίσατε πέρσυ το Δεκέμβρη και όσοι είστε εξωτερικό μην κοιτάτε ούτε μια στιγμή πίσω. Δανία του Νότου και κουραφέξαλα. Άισταδιάλα.</span></div>trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-69544587564111110782009-07-14T11:01:00.007+03:002009-07-14T11:34:17.686+03:00no fags<span style="color: rgb(255, 255, 255);">.</span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://fc08.deviantart.com/fs46/f/2009/183/9/6/Charlotte_XIII_by_khpouros.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 791px; height: 900px;" src="http://fc08.deviantart.com/fs46/f/2009/183/9/6/Charlotte_XIII_by_khpouros.jpg" alt="" border="0" /></a>
<br /><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: center; font-style: italic;"><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:trebuchet ms;">photo by <a href="http://khpouros.deviantart.com/">khpouros</a></span>
<br /></span></div>
<br /><meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"><meta name="ProgId" content="Word.Document"><meta name="Generator" content="Microsoft Word 10"><meta name="Originator" content="Microsoft Word 10"><link style="font-family: trebuchet ms;" rel="File-List" href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CNadja%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt; mso-header-margin:36.0pt; mso-footer-margin:36.0pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman";} </style> <![endif]--> </div><p style="text-align: justify; font-weight: bold;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">[0 τσιγάρα]</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal">Μου είχε φανεί καλή ιδέα. Αν και εδώ που τα λέμε πάντα μου φαίνεται καλή ιδέα οτιδήποτε τυχαίο δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι θα μπορούσα να κάνω και ξαφνικά μου ‘ρχεται να το κάνω. Είναι σαν παιχνίδι, να δω πόσο παραπάνω μπορώ να εκπλήξω τον εαυτό μου. Έβγαινε εντάξει και από λεφτά, όμως το αεροπορικό λίγο τσιμπημένο, -άσε που είναι ακριβά εκεί πάνω, έτσι?- αυτά έλεγα στον τότε boyfriend και μάλλον παράλληλα του ανακοίνωνα ότι δεν θα πάμε μαζί καλοκαιρινές διακοπές, μην το κάνουμε και θέμα, και για να μην το κάνουμε θέμα το έριξα στην γκρίνια για τα λεφτά. Μπορεί να τον βόλεψα κιόλας δεν ξέρω, αν και ένα ‘κρίμα’ το πέταξε έτσι για τα τυπικά, όπως και το ότι είναι πανάκριβα τα τσιγάρα εκεί πάνω επιτέλους να το κόψω και μ 'έσπρωξε από το κρεβάτι <span style=""> </span>που ανησύχησε για το αν έχω τα λεφτά όταν του είπα ότι οκ έχω τόσα, απλώς εχμμμ ανησυχώ. Φυσικά για πολύ περισσότερα ανησυχούσα, αλλά δεν είπα τίποτα άλλο, γέλασα μόνο που έπεσα κάτω και επί τόπου αποφάσισα ότι παιδιά εγώ την κάνω από εδώ, είναι καλή ιδέα. Πως λένε σε μερικά περιοδικά -που όχι δεν τα διαβάζω καλέ, απλά έτυχε να τα ξεφυλλίσω- ότι κανένας άντρας δεν θα έπρεπε να σου στερήσει το καλοκαίρι επειδή σε χώρισε…ε κάπως το αντίθετο. Αν σε παράτησε ή τον παράτησες ή τα παρατήσατε και οι δύο (το πιο πιθανό άλλωστε), και μάλιστα εδώ και καιρό, ναι τότε μια χαρά σου χαλάει ΚΑΙ το καλοκαίρι.</p><div style="text-align: justify;">
<br /><div style="text-align: center;"><span style="font-style: italic;">next: 1 τσιγάρο<span style="color: rgb(255, 255, 255);">................................................................ </span> previous: <a href="http://tr0l.blogspot.com/2009/07/2-fags.html">2 τσιγάρα</a></span>
<br /></div></div>
<br />trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com45tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-13331195093617493972009-07-10T11:02:00.012+03:002009-07-14T11:15:41.983+03:002 fags<div style="text-align: center;"><span style="color: rgb(255, 255, 255);">.</span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7H6weAxVd6SotSxE0d9VLaKAHIVyWSdaLytB7GSb9kmqINHNxX1rN9R7oSG-jBp-6crRc1RmUBRPmoRDrkJuqAzojEIdzBpeYc09UBwiemp6ZNgHqa2Ul0QWb6arTltrSCTTXcQ/s1600-h/oh+yes+i.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 278px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7H6weAxVd6SotSxE0d9VLaKAHIVyWSdaLytB7GSb9kmqINHNxX1rN9R7oSG-jBp-6crRc1RmUBRPmoRDrkJuqAzojEIdzBpeYc09UBwiemp6ZNgHqa2Ul0QWb6arTltrSCTTXcQ/s400/oh+yes+i.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5356744669638568562" border="0" /></a><span style="font-size:85%;"><span style="font-style: italic;">photo by <a href="http://khpouros.deviantart.com/">khpouros</a></span></span><br /></div><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:85%;"><span style="font-weight: bold;font-family:trebuchet ms;" >[2 τσιγάρα]</span></span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Έτσι γνώρισα την Gaby. Βγήκα έξω να κάνω ένα τσιγάρο και αυτήν το ίδιο και είχαμε το ίδιο απορημένο ύφος δεν-ξέρω-τι-κάνω-εγώ-εδώ καλοκαιριάτικα. Μέσα στην αίθουσα ένας κύριος συνέχιζε να μιλάει και να μην σταματάει. Έπρεπε να είχε τελειώσει από ώρα, είχε ήδη ανακοινώσει το πρόγραμμα των επόμενων ημερών αλλά μετά άρχισαν να του κάνουν ερωτήσεις από το ακροατήριο. Πού θα μένουμε, πώς θα πάμε εκεί, πόσοι αυτοκτονούν κάθε χρόνο σε αυτή τη χώρα, είναι όντως πρόβλημα ο αλκοολισμός, έχουν ξεφύγει οι σύγχρονοι αρχιτέκτονες από το legacy του Alvar Aalto? Μα γιατί, σκέφτηκα, γιατί είναι τόσοι πολλοί αυτοί που νοιώθουν ότι πρέπει να σηκώσουν το χέρι τους και να ρωτήσουν ότι βλακεία τους έρχεται στο μυαλό. Και βγήκα έξω.</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Βέβαια το ύφος το είχα ήδη αποκτήσει από την προηγούμενη μέρα ή μάλλον το είχα φέρει μαζί μου. Ήταν φουλ καλοκαίρι, καύσωνας, οι φίλοι μου όλοι είχαν πάει στον Αρμενιστή ή στο Καλαμίτσι, αυτά τα κάμπινγκ καλέ που χροοοοόνια μετά, δηλαδή τώρα, τα Αθηναϊκά free press λανσάρουν ως πολύ κούλ μέρη για διακοπές. Το διάβασα χθες στην summerlifo or sth, και κάτι έλεγε και για ένα τέλειο μπαράκι το Ethnic, όπου κοντά υπάρχει και το καινούριο Goa. Έλεος, our best kept secrets splattered on paper. Τελοσπάντων, ήμουν εκεί όταν δεν το ξέρατε, αυτό θέλω να πω για να πουλήσω και εγώ την δικιά μου μούρη. Η’ μάλλον εκείνο το καλοκαίρι ήταν όλοι οι φίλοι μου εκτός από εμένα. Και εκτός από ένα δυό άλλους που είχαν λεφτά και είχαν πάει σε κανένα νησί, νησάκι, όπως συνηθίζεται να λέγεται.</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Τι τα θες, το αεροπλάνο μου προσγειώνεται σε ένα μουντό και βροχερό Ελσίνκι, πάλι μόνη μου είμαι, σκέφτομαι, πάλι κάπου αλλού είμαι, πάλι για να κάνω τι ακριβώς δεν ξέρω είμαι, ουφ βαθιά ανάσα, μην το ψάχνεις παραπέρα, το μυαλό σταματάει, η δεν-ξέρω-τι-κάνω-εγώ-εδώ φάτσα μένει και όταν βγήκα για τσιγάρο η κοπέλα που την έλεγαν Gaby τo πρόσεξε αμέσως γιατί και αυτήν την ίδια φάτσα είχε.</span><br /><br /><span style="font-style: italic;font-family:trebuchet ms;" >Next: 0 τσιγάρα</span><br /></div><br />---<br /><br /><span style="color: rgb(192, 192, 192);">Κεφάλαια:</span> <span style="font-size:85%;">| <a href="http://tr0l.blogspot.com/2009/07/2-fags.html">2 τσιγάρα</a> | 0 τσιγάρα | 1 τσιγάρο | πολλά τσιγάρα | τσιγάρο μετά το σεξ | αποτσίγαρο |</span><br /><br />***<br /><span style="font-size:85%;">fag (by Urban Dictionary)</span><br /><br /><span style="font-size:85%;">1.a ciggarette (British)<br /><br />2.a slang word for a homosexual or also used in wrong terms when person is disliked </span>trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-49941792862490039532009-06-11T09:48:00.006+03:002009-06-11T11:43:41.461+03:00back to back<div style="text-align: justify;"><div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigNJs25l-AQtdjlWsGcE9cYOChUnlz7sifTDRQzO0mIcy5Q3da6QNj2EyWD-11wrfXDnH2-_GmFdetvhY2uu3_S4odc8lHcqFrdBTijq5m9q4h-lpbjwroiBQeYfyugVUDO4AAVQ/s1600-h/kent+williams+devon+s+back.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 335px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigNJs25l-AQtdjlWsGcE9cYOChUnlz7sifTDRQzO0mIcy5Q3da6QNj2EyWD-11wrfXDnH2-_GmFdetvhY2uu3_S4odc8lHcqFrdBTijq5m9q4h-lpbjwroiBQeYfyugVUDO4AAVQ/s400/kent+williams+devon+s+back.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5345959789320310562" border="0" /></a><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:trebuchet ms;">kent williams - devon s back</span><br /></span></div><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">|| Γράφω στο βλογ. Μη νομίζει κανένας ότι δεν γράφω δηλαδή όλο αυτόν τον καιρό. Απλά δεν τα τελειώνω τα ποστς και με ξέρω way too well για να πω τώρα ότι κάποια στιγμή θα τα ξαναπιάσω. I will not. (Αχ τι γέλιο, επανήρθαν τα greenglish στο full.) Λοιπόν....||</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Από το καλή άνοιξη που είπα τελευταία φορά παμε κατευθείαν στο καλό καλοκαίρι τώρα και εντωμεταξύ πήγα και διακοπές, ω ναι πήγα και διακοπές. Το αν θα ξαναπάω εξαρτάται από το αν θα έχω δουλειά, που σημαίνει ότι αν δεν έχω δουλειά, θα είναι πιο μόνιμες οι διακοπές και μάλιστα θα την κάνω για κανα δυό μήνες, ευκαιρία θα είναι, αλλιώς θα συνεχίσω να σιχτιρίζω που δεν άκουσα την γιαγιά μου που έλεγε ότι τα κορίτσια που μαθαίνουν γράμματα πρέπει να γίνονται δασκάλες. Ε μα. Είμαστε Αθήνα (*take note here, πήγαμε και εκεί μετά από το 2004 or sth) βράδυ καθημερινής σε ταβέρνα και δίπλα τρία τραπέζια δάσκαλοι τα πίνουν. Είμαστε Σαντορίνη (*take note here that this is less impressive than me being in Athens) και ρουφάμε τον καφέ και δίπλα μας πάλι δάσκαλοι. Και ούτω καθεξής φυσικά, όπου και αν πάτε στη χώρα που σε πληγώνει, δίπλα σας θα είναι πάντα μια παρέα δασκάλων να ζει την καθημερινότητα της. Άσε που εκτός του ότι νοιώθω under-priviliged, το ότι δεν έχω καταφέρει να επωφελούμαι και εγώ της εργασίας στον δημόσιο τομέα, να συμμετέχω και εγώ σε αυτό το γίγνεσθαι τέλοσπάντων, it is a sign of weakness. Κλεμμένο αυτό. Όχι η ιδέα αλλά το phrasing. Μιλούσα με τον Θ. προχθές και μου έλεγε ότι σε αυτή την χώρα η ευγένεια είναι a sign of weakness. Να προσθέσω εδώ ότι στον Θ. χρωστάω πολλά από τα καλύτερα μου posts και ας με κοροιδέψει αν το διαβάσει τώρα αυτό. Αλλά τα λέει κάπως ρε παιδί μου που they hit right on spot. Θα είχε λαμπρότατη καριέρα ως βλόγγερ σίγουρα αλλά σιγά μην ασχοληθεί. Kool.</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Ανεβαίνουμε στην Ακρόπολη και εδώ σημειώστε ότι εγώ έκανα την ξενάγηση μουαχαχά αλλά απογοητεύτηκα γιατί είναι στα μαύρα της τα χάλια. Ναι το ξέρω ότι είναι πολύ παλιά, δεν είμαι και υπέρ της pristine αναστήλωσης άλλωστε, αλλά να κάτι πινακίδες από τη δεκαετία του '70 ή με τέτοιο styling τέλοσπαντων, κιτρινισμένες σίγουρα και ο περιβάλλων χώρος έτσι λίγο χύμα, λίγο παρατημένος, δεν ξέρω, δεν με συγκίνησε κι ας έχω χρόνια ν' ανεβώ γιατί είχε κολλήσει το μυαλό μου ότι για να γίνουν καινούριες πινακίδες πρέπει να βγει διαγωνισμός μάλλον, για κάποιον ανάδοχο που θα εκτελέσει το έργο, όπου έργο κάτι προσχέδια που ανέλαβαν αρχαιολόγοι, φιλόλογοι, κτλ, scientifically sounded δεν μπορώ να πω, αλλά appointed rather randomly οπότε θα το κάνουν και με λίγο outdated διάθεση να το πώ? Και αυτό είναι μόνο η αρχή γιατί μετά το "έργο" θα υπερτιμολογηθεί για να υποτιμολογηθεί απ' 'οποιον θέλει να κερδίσει τον διαγωνισμό για να το εκτελέσει τελικά και υπερτιμολογημένα. Ε κάπως έτσι. Όχι ακριβώς πρόχειρα. Incrementally μάλλον.</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Στην Σαντορίνη είχα πάει ήδη δυό φορές αλλά στο σημείο στην Οία απ' όπου βλέπεις το ηλιοβασίλεμα "υπό τον ήχο δεκάδων κλικ φωτογραφικών μηχανών" πρώτη φορά πήγαινα. Τέλεια ε. Πήγαμε νωρίς νωρίς, έπιασα καλή θέση, από αυτές που δεν υπάρχει περίπτωση να μπει κάποιος μπροστά σου, ακόμα και ψηλός να είναι, πήρα και ένα παγωτό και ήταν από τις στιγμές που λες η ζωή είναι ωραία και άλλα τέτοια κλισέ. Καμιά ώρα αργότερα ο ήλιος ακόμη δεν είχε δύσει, το παγωτό είχε τελειώσει, τα χέρια μου κολλούσαν, να το κουνήσω δεν γινόταν γιατί μαζευόταν κι άλλος κόσμος, πήχτρα γινόταν πίσω μου, είχα πιαστεί, διψούσα, ζήλευα και τους δίπλα που πίνανε μπύρες, ένας γκρίνιαζε σ έναν άλλον που μπήκε μπροστά του, ο ήλιος να κατεβαίνει βασανιστικά αργά και ο μόνος άλλος έλληνας στη μεριά που ήμουν μουρμούριζε προς τον ήλιο "άι σώνε". Τέλεια ήταν. Μετά, μέσα σε πέντε λεπτά ο ηλιος έδυσε, ο κόσμος σκόρπισε και εκείνη την ώρα που το φως είναι τέλειο μείναμε στην ησυχία μας να χαζεύουμε την απίστευτη ομορφιά. Μας έβγαλε και φωτογραφίες ο άι-σώνε που έμεινε και αυτός.</span> <span style="font-family:trebuchet ms;"><br /><br />Όταν γύρισα πίσω είχε τελειώσει και μια ομαδική έκθεση ζωγραφικής στην οποία συμμετείχα. Ουάου ε? Ναι, ναι το κάναμε και αυτό αλλά εγώ έλειπα, αυτό θα πει να είσαι κουλ έτσι? Αν και δε νομίζω να το κατάλαβε και κανένας πόσο κουλ ήμουν γιατί στα μετά της έκθεσης έμαθα ότι την παράσταση έκλεψε ένας πίνακας που έδειχνε τον Παϊσιο. Αυτό μόνο. Δηλαδή μια μέτρια ρεαλιστική, απλή απεικονιση ενός αγίου που δεν δακρύζει καν για να συγκινηθούν οι προσκυνητές. Όχι ότι περίμενα κανέναν να συγκινηθεί από τη δικιά μου κοπελίτσα με την ουρά ποντικού - πού να εξηγώ τώρα ότι αυτό είναι ένα hulder trol - αλλά επιβεβαιώνομαι που λέω ότι αν θέλεις να πουλάς πίνακες στην Ελλάδα ή σε ομογενείς, πιάσε Άγιο Όρος και Μέγα Αλέξανδρο, κάντο με τάχα λαϊκή τεχνοτροπία, σε κάνα πιάτο ακόμη καλύτερα και μετά μοσχοπούλα. Βλαχο-ψυχεδέλεια και μάλιστα χωρίς το ψυχεδέλεια. </span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">|| Τα κεφάλια μέσα ίσως θα έπρεπε να γράψω τώρα με την επιστροφή μου αλλά δεν νοιώθω καθόλου έτσι, η αλήθεια, ή μάλλον οι αλήθειες, είναι ότι το καλοκαίρι άρχισε και μας αρέσει, και εκτός από ευτυχία (...) μ ' έχει πιάσει και μια έτσι χμμμ... επαναστατική διάθεση να το πω? να κάνω ότι γουστάρω στην τελική. Αυτά. ||</span><br /></div>trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com25tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-42743043500144975172009-05-25T09:46:00.005+03:002009-05-25T10:04:26.140+03:00i can live on stories like that<span style="color: rgb(255, 255, 255);">.</span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi31Im4YRRzyXxCe-SrB-szM9Gu7yxSisgDYuGimQExBuh_l1i9nrfywUpP1wHmJZzCCYGis4hxgSBLK3S3MK8zzt2dTTIuGqBRREe-YIOK7c3ALLhM-AT40DVi_AqKXXeO5ArOiA/s1600-h/effy2.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 196px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi31Im4YRRzyXxCe-SrB-szM9Gu7yxSisgDYuGimQExBuh_l1i9nrfywUpP1wHmJZzCCYGis4hxgSBLK3S3MK8zzt2dTTIuGqBRREe-YIOK7c3ALLhM-AT40DVi_AqKXXeO5ArOiA/s400/effy2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5339649798729569858" border="0" /></a><br /><br /><div style="text-align: center;"><a href="http://www.youtube.com/watch?v=NdJvOJP8ugg">http://www.youtube.com/watch?v=NdJvOJP8ugg</a></div>trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-77811543934269546842009-04-15T11:13:00.005+03:002009-04-15T12:40:14.817+03:00now eat art<div style="text-align: justify;"><br /><span style="color: rgb(255, 255, 255);">.</span><a style="font-family: trebuchet ms;" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKtyLom1iJWa6ZNHk7Bob0MFefrm9kh_RGpu1gB8KipV_IaRwDrHH5Hoe6ex_sNJUPTlQf1q6sfs2F6Yaxsr1LujUH_ah0OtvqBOJu3Jb-0gj-QtTCubBJtNvfd4R7zgXsrp2ObQ/s1600-h/P3170267.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKtyLom1iJWa6ZNHk7Bob0MFefrm9kh_RGpu1gB8KipV_IaRwDrHH5Hoe6ex_sNJUPTlQf1q6sfs2F6Yaxsr1LujUH_ah0OtvqBOJu3Jb-0gj-QtTCubBJtNvfd4R7zgXsrp2ObQ/s400/P3170267.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5324838105590105762" border="0" /></a><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Τ' αυγά και τα πασχάλια. Μπήκα στο μαγαζάκι να πάρω χρώματα και ο υπερβολικά-ευγενικός-κύριος με τα γυαλάκια με (ξανα)ρώτησε αν ασχολούμαι με αγιογραφία. Dude, do I look like the type? σκέφτηκα και του είπα εκνευρισμένη και καλά, η σπαστικιά, ένα απότομο 'όχι'. Αν και η αλήθεια είναι ότι το δοκίμασα και το βαρέθηκα, από την άλλη λέω σε όσους ξέρουν να ζωγραφίζουν ότι εκεί είναι όλα τα λεφτά, ο πιστός πληρώνει, λαμπάδα με barbie να δεις που έφυγε αυτές τις μέρες, μάλλον όχι λόγω του επετειακού, έγινε μπάμπω κι αυτήν -η barbie-, ούτε γιατί αρέσει ιδιαίτερα στα μικρά -επιβεβαιωμένο αυτό-, αλλά μάλλον γιατί αυτές έχουν, αυτές δίνουν. Και μάλλον γιατί για να θεωρήσουμε κάτι ωραίο πρέπει να είμαστε εξοικειωμένοι μαζί του. Με το overdose μετά, κολλημένοι όλοι ακόμα εκεί. Έλεος.</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Για το Πάσχα τα έγραψα πέρσυ. Η Μεγάλη Βδομάδα είναι η αγαπημένη μου βδομάδα, η Κυριακή του Πάσχα το ξενέρωμα. Μια τελευταία ανατριχίλα τη νοιώθω το βράδυ της Ανάστασης αν είμαστε στο νεκροταφείο και είναι όλοι με τις λαμπάδες γύρω γύρω από τους νεκρούς τους και λένε διάφορα, από το 'α τον καημένο να ήτανε εδώ να δει τα εγγόνια του, τα παιδιά του, κτλ' μέχρι το 'Τααααάκη, λες να πάρουμε τα μέτρα να δούμε αν θα χωράμε αύριο-μεθαύριο εδώ?' Ωραία πράγματα. Σε μια συνέντευξη διαβάζω ότι η τύπισσα-καλλιτέχνης έκλαψε όταν αντίκρυσε για πρώτη φορά από κοντά πίνακα του Pollock. 'Σιγά μαρί πως κάνεις έτσι', σκέφτηκα. Γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να κατεβάζεις τον Pollock σε επίπεδο λατρείας τύπου Ρουβά. Κλάψε και μην το λες σε κανέναν στην τελική. Silencio. Respect.</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">'Αλλες Πασχαλιές την έβγαζα με μουσικές. Το El amor brujo, 'ο μάγος έρωτας', σε repeat. Και στο καπάκι Pearl Jam. Ναι, ναι δεν ξέρω γιατί τους κόλλησα κι αυτούς στο Πάσχα. Άλλες πάλι Πασχαλιές την έβγαζα με ταξίδια. Έχετε πάει σε κάτι μικρά χωριά, πάνω στα βουνά, βόρεια της Μαδρίτης? Μάγισσες και κακό να δεις. Το καλύτερο μου. Και όχι εκείνα τα κιτσάτα που πέρασαν στο popular culture, μιλάμε για παράδοση έτσι? Κάτι σε πιάνει εκεί. Γυρνάς στη Μαδρίτη και περνάς το Πράδο με κομμένη την ανάσα, αφήνοντας πίσω ακόμη και El Greco, για να πας στην πιο σκοτεινή αίθουσα, τέρμα πάνω και πίσω, να στρίψεις και να δεις τη 'Σύναξη των Μαγισσών' του Goya. Ποιός Pollock μαρί και πάλι.</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Ξέρω, είναι μακριά η Ισπανία. Εθνική Πινακοθήκη παιδιά. Οι λεπτομέρεις στους πίνακες του Γύζη, αυτοί που δεν έχετε δει τυπωμένους σε χίλια-δυό ημερολόγια. Έχετε εσείς καταλάβει γιατί δεν γίνονται ποτέ γνωστά τα ωραία έργα των καλλιτεχνών? Εγώ όχι. Τέλοσπάντων, έτσι φτάσαμε στην φετινή Πασχαλιά. Στη διπλανή στήλη θα βάζω τους καλλιτέχνες που μ 'αρέσουν. Έτσι και ρωτήσει κανένας ποιά γκαλερί τους εκπροσωπεί θα φάει άκυρο να ξέρετε. Όχι γιατί μερικούς δεν τους εκπροσωπούν πολύ καλές γκαλερί, αλλά γιατί τόσα δα λίγη αυτοπεποίθηση στο να βλέπεις κάτι και να λες 'μου αρέσει' regardless what, είναι μεγάλη υπόθεση. Γι' αυτό είναι κρίμα που λείπει η Ιστορία της Τέχνης σαν βασικό μάθημα από τα σχολεία. (!!) ΄Οχι βέβαια για να μάθουν τα παιδιά σε ποιό ρεύμα ανήκε ο Gaugin αλλά για να μάθουν να βλέπουν ή μάλλον να κοιτάνε. Γεμίσαμε visual illiteracy και ο κάθε απαίδευτος γκαλερίστας πουλάει μούρη, και το κάθε καημένο μικρό ακόμη με Barbie λαμπάδα τη βγάζει, ή με αυτές τις λαμπάδες που κάνουν κάτι θείτσες που νομίζουν ότι στα μικρά αρέσουν τα σεμεδάκια όσο και σ' αυτές. Φάτε τέχνη τώρα και αρνί την Κυριακή και χαρείτε την άνοιξη. όλε ! xxx</span><br /></div>trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-17298175.post-81175982109576061892009-04-06T20:06:00.006+03:002009-04-06T20:20:08.079+03:00a n a r c h y<span style="color: rgb(255, 255, 255);"><br />..</span><br /><div style="text-align: center;"><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/zW9HfTX9jlw&hl=en&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/zW9HfTX9jlw&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object></div><br /><span style="color: rgb(255, 255, 255);">..</span>trolhttp://www.blogger.com/profile/15687981416764795651noreply@blogger.com11