λείπεις

Δίπλα στο κρεβάτι έχω το τιγράκι με τα μεγάλα, λυπημένα μάτια που μου χάρισες, το παίρνω αγκαλιά περισσότερο απ' ότι θα περίμενα, νοιώθω μια μικρή παρηγοριά περισσότερη απ ότι θα περίμενα, λείπεις όσο περίμενα και μαζί νοιώθω μισός άνθρωπος που δεν υπάρχεις κάθε μέρα να μου λες καλημέρα και να μου κάνεις επιθέσεις με αγκαλιές και φιλιά. 

έτσι γλυτωσα από την Αθήνα

Φεύγοντας από το γραφείο χθες το απόγευμα δε λειτουργούσαν τα ασανσέρ επειδή έπεφτε η τάση, σπίτι το ίδιο, υπολειτουργούσε το ερκοντισιο, σκότωσα και μια τεράστια ιπτάμενη κατσαρίδα που αν είναι δυνατόν περπατούσε στο πόδι μου, κάτω από το σπίτι στοίβες ολόκληρες νερά και φαγητό για ζώα κ ανθρώπους που έχουν πληγεί από τις φωτιές, με έπιασε ότι πρέπει να την κάνω γρήγορα από εδώ, κλείνω εισιτήριο πρωινό με τον ΟΣΕ, ελάχιστα κοιμήθηκα, χαράματα σηκώθηκα και έξω είχε ακόμη καπνό, ή μάλλον ακόμη περισσότερο καπνό.

Φτάνω Σταθμό Λαρίσης, μας λένε να περιμένετε θα έρθουν λεωφορεία να σας πάνε μέχρι τον επόμενο σταθμό, μαζευόμαστε ένα καλό μπούγιο, ένας παππούς με γουστοζικη βαλίτσα επενδυμένη με ωραίο ύφασμα λέει 'τον παππού δε θα τον βάλετε στο λεωφορείο;', πρώτο, του λένε, ένας άλλος ηταν πιο αγενής, του είπε κάποιος 'είσαι καλός άνθρωπος' και ηρέμησε ή έστω ένοιωσε αμήχανα, κάτι ξένες ξασπρούλιαβες που με το που βγαίνουν από την τέλεια οργάνωση της χώρας τους τα χάνουν λίγο και σπρώχνουν για να πάρουν σειρά τις μάζεψα εγώ.

Κάναμε ένα τουρ κανονικό στην Αττική, μαθαίνω τα υπόλοιπα δρομολόγια ματαιώθηκαν, επιβιβαζόμαστε Οινόη, ωραία λέω. Πήρα και καφέ. Γλύτωσα Αθήνα σκέφτομαι. 

Ελάχιστα αργότερα περνάει ένας υπάλληλος από κάθε βαγόνι και ανοίγει τα παράθυρα, χαμηλή τάση λέει, δεν έχει ερκοντισιο, δε μου αρέσει αυτό σκέφτομαι. 

Στη Θήβα μας έχουν κατεβάσει από το τρένο επειδή κατέρρευσε το ηλεκτρικό δίκτυο. Φαρ Ουέστ το σκηνικό, κλειστά περίπτερα, κτλ ανοιχτό ένα μαγαζί που κάνει για γαμήλιες δεξιώσεις, κάνει και για τον μοναχικό τύπο που έχει κατεβάσει τρεις μπύρες. Στο διαμέρισμα από πάνω (κλασική οικιστική τυπολογία επαρχίας) έχει ρειβ πάρτυ. 

Γυρίζω στο σταθμό, το παρεάκι που κερδίζει είναι ο παππούς με τη βαλίτσα, μια γιαγιά που ρωτάει πόσες κατσικοπόδαρες ανέβηκαν και μας βρήκε αυτό, η συνυφαδα της που λέει ούτε τα χωριά μας δε μας θέλουν, κάτσετε εκεί στη φωτιά και μια νεαρή κοπέλα που δέχεται παραγγελιές και τους βάζει τραγούδια στο κινητό.

Έτσι γλύτωσα την Αθήνα και δε με νοιάζει πότε θα φτάσω,. Καλό κουράγιο σε όλους και ειδικά στους πυροσβέστες.

πάτος

Το είχα γράψει το '12 και δεν το δημοσίευσα. Είναι υποτίθεται μισοτελειωμένο. Το ξαναδιάβασα τυχαία μόλις τώρα και μ' έπιασαν τα κλάμματα. Κατάθλιψη is a bitch και αυτές οι μέρες είναι δύσκολες αλλά γιατρέ δεν είμαι άρρωστη. Ίσα ίσα.

----------
Διαβάζω χάρτες εξονυχιστικά, σχεδιάζω διαδρομές, εναλλακτικές διαδρομές και φτου κι απ την αρχή. Παίρνω το ανθρωπάκι του γκούγκλ και οδηγώ σε όλη τη Νότια Σουηδία, την Ισλανδία, μετά πάω βρίσκω τους δρόμους που περπάτησα φοιτήτρια ένα βράδυ μεθυσμένη δεν είμαι σίγουρη από τι και μετά τα κλείνω όλα. Και όταν τα έχω κλείσει με πιάνει πανικός.

Μια φορά παλιά που μ είχε πιάσει πολύ άγχος, κρίση πανικού, γενικευμένο άγχος ή κάτι τέτοιο, αυτό που δε μπορείς να πάρεις ανάσα, ο γιατρός μου είπε ότι είναι συσσωρευμένο άγχος που βγήκε σε ανύποπτη στιγμή.

Η συνταγή των ψυχο-γιατρών να τα κάνεις όλα κα-νο-νι-κά ποτέ δεν μ' έπεισε, εγώ ήθελα να του πω του γιατρού ότι τότε καλά ήμουν, τώρα δεν είμαι καλά αλλά εκείνη τη στιγμή είπα να τον πιστέψω γιατί αλήθεια απλά βόλευε και ήθελα ν' αποφύγω την όποια ειλικρίνεια απέναντι μου. Αλλά το "μου" το δικό μου "μου", εγώ ρε παιδί μου, είναι ανελέητο στο να μη συγχωρεί ψέματα και συνεχίζω να κουβαλάω ακόμη και τώρα το βάρος ότι μου λέω ψέματα. Όταν θέλω να ξαλαφρώσω, τότε γιατρέ, αυτό που θυμάμαι είναι όχι τι έκανα αλλά πως ένοιωθα τον εαυτό μου 'τότε' που λες ότι ήταν η περίοδος που συσσώρευσε το άγχος. Και όταν -όλο και πιο σπάνια- το καταφέρνω, είναι σα ν 'ανοίγει μια πόρτα και να μπαίνει φρέσκος αέρας και μπορώ να σκεφτώ καθαρά, ελεύθερα, χαλαρά. There goes down the drain η όποια προτροπή για κανονικοποίηση. Η οποία μου κάνει κακό.

Ξανανοίγω τους χάρτες και αναρωτιέμαι αν τελικά μου αρέσει πλέον να ταξιδεύω.
----------

Από κάποιο σημείο και μετά φοβήθηκα και δείλιασα να ζήσω όπως μου αρέσει. Σώπασα, συγκράτησα τα -σιγά τα- άγρια συναισθήματα, μετρίασα τη φαντασία, σταμάτησα να ψαχουλεύω τις ψυχές των άλλων όταν συνομιλώ μαζί τους, κάνω κουβεντούλα, έτσι, να περνάει η ώρα, ευχάριστα μην ξεράσω.

Ω, το πληρώνω ακριβά.
:/

<>

Σε αυτό εδώ το σημείο θα γράψω μια μέρα όλα όσα θα ήθελα να πω στον Πετ και δεν έχω καταφέρει να πω με τον τρόπο που θα ήθελα να τα πω. Και είναι τα καλύτερα, τα ομορφότερα και τα μόνα αληθινά. Ελπίζω μια μέρα να τα βρει, να τα διαβάσει και να είναι τόσο καλογραμμένα, που θα ξέρει πόσο πολύ έχει αγαπηθεί. Και να με συγχωρέσει που δε βρίσκω τον τρόπο και τα λόγια να του τα πω από κοντά.

<>


Θα ήθελα να γράψω ή να γράφω εδώ μερικά πράγματα για τον Πετ όποτε μου έρχονται. Ότι ο Πετ φοράει για πιτζάμα μια μπλούζα Tindersticks με ένα πριόνι να κόβει μια καρδιά. Ότι απόψε θα είναι στη συναυλία τους.

Η' ότι αυτή τη στιγμή τρώω το φαγητό που μου ετοίμασε ο Πετ. 'Oπως κάθε μέρα. Ότι όταν ο Πετ δακρύζει, τρίβει τα μάτια του προς τα μέσα.

Αν είναι να μου στείλει κάτι στο mail, βιαστικά, στη δουλειά, ο Πετ ξεκινάει πάντα λέγοντας μου καλημέρα.

Όπου υπάρχουν λουλούδια, ο Πετ είναι ήρεμος και χαρούμενος. Κόβει και βάζει τριαντάφυλλο στο βάζο που έχουμε σπίτι. Μου τα δίνει να τα μυρίσω. Σε εμένα δε φέρνει λουλούδια, φέρνει γλάστρες. Αν πάθουν τίποτα τις του επιστρέφω για να τις γιατρέψει.

Είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος που γνωρίζω.

Μου έστειλε μόλις φωτογραφία μια γλάστρα με θυμάρι που μου πήρε.

Ο Πετ δεν περνούσε καλά τον τελευταίο καιρό και εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα. Από τη στιγμή που μου του είπε μέχρι τώρα έχει φωλιάσει κάτι πολύ βαθιά στο στομάχι μου και δε λέει να φύγει. Ο Πετ με αγκαλιάζει, με φιλάει και μου χαιδεύει το κεφάλι, με σφίγγει στην αγκαλιά του και αυτό το ρημάδι δε λέει να φύγει. Εύχομαι να μπορέσω να το πιάσω, να το βγάλω έξω και να το κάνω κάτι καλό.

χελπ :(

Περπατούσα, αργά το βράδυ, με τα ακουστικά στ' αυτιά και βρισκόμουν σε εκείνο το -σχεδόν χωρικό το νοιώθεις- σημείο, παραδόξως, όπου έχεις βυθιστεί στο μυαλό σου αλλά και έχεις απορροφηθεί από το τοπίο γύρω σου, τα βουνά, το σούρουπο που απομένει, ο αέρας που δεν έχει κρυώσει ακόμη, υπάρχεις δηλαδή σε αυτό που η τελευταία μόδα ονομάζει μάιντφουλνεςς αλλά το ευχαριστιέσαι με την πλήρη επίγνωση, χρόνια τώρα, ότι κάθε άνθρωπος που αγαπά τη μοναχικότητα ξέρει να το κάνει τόσο, μα τόσο εύκολα. Έχω δοκιμάσει διάφορα πράγματα για να με βοηθήσω να υπάρχω, από γιόγκα μέχρι αντικαταθλιπτικά. Το πρώτο το παράτησα απηυδισμένη και το δεύτερο όταν ήρθε ο καιρός και είπε η γιατρός ότι αν νοιώθεις ότι μπορείς, σταμάτα τα. Μπορούσα λοιπόν. Ανέτρεξα, καθώς συνέχισα να περπατώ, σε όλα τα κλισέ που πέρασαν από την οθόνη στην τελευταία σειρά που παρακολουθούσα. Ότι η μεγαλύτερη και πιο ασυγχώρητη βία είναι αυτή που επιβάλλουμε στον εαυτό μας, ότι στο τέλος θα κριθούμε από το θάρρος της καρδιάς μας, ότι παλεύεις μαζεύοντας σε ένα σημείο όλα όσα σε πονάνε, σε κάνουν να κλαις, να γελάς, να σκέφτεσαι, να αγαπάς, αυτά όλα τα μαζεύεις στη γροθιά σου και αυτήν προτείνεις και αυτή είναι μια αξιέπαινη μάχη. Το να ασχοληθώ με μαχητικά αθλήματα ήρθε σε ηλικία που θεωρούμε μεγάλη για σοβαρό αθλητισμό και αυτό είναι ασήμαντο γιατί ήρθε και κάθισε αυτά τα χρόνια πολύ φυσιολογικά το μάθημα, το κάθε μάθημα, για αποδοχή του εαυτού μας ως μοναδική ευκαιρία για να ζήσουμε.

Σκατά τα έχω κάνει.

 [Alpensee, by Thierry de Cordier]

Kαταρχήν είμαι καλά, πολύ καλά κιόλας.

Για το προηγούμενο καλοκαίρι δεν έγραψα. Έμεινα με μια ωραιότατη ουλή από τον ομφαλό μέχρι το στήθος. Περίεργο πράγμα ο χρόνος. Είχα βγει από το νοσοκομείο μέσα καλοκαιριού και νόμιζα ότι είναι ακόμη αρχές Ιούνη. Έχω διάσπαρτες εικόνες από τις μέρες στο νοσοκομείο και θύμηση ενός τρομερού πόνου που σχηματικά ας πούμε ότι με ταλαιπώρησε, πραγματικά όμως μου ενέγραψε ανεπιστρεπτί την εμπειρία να είσαι μαστουρωμένος από αλλεπάλληλα οπιούχα ενέσιμα που για κάποιον λόγο δε σε πιάνουν, και παραπάνω δεν επιτρέπεται πλέον να σου κάνουν γιατί ήδη έχει ξεπεραστεί κάθε επιτρέψιμο όριο και του πιο ριψοκίνδυνου ιατρού, και παρόλ' αυτά σφαδάζεις από τον πόνο με ότι φωνή σου έχει απομείνει. Μην ξαναπείτε για βαρειά αρρώστους ότι είναι γενναίοι. 'Οσο από μακριά ένοιωσα ένα κομματάκι της φρίκης του σωματικού τους (μόνο) πόνου, δεν υπάρχει πρακτικά περιθώριο για τίποτα άλλο. Όλα αυτά τα γενναία, ότι το υπομένεις, ότι όταν έρθει η δύσκολη η ώρα είσαι πιο δυνατός απ ότι φαντάζεσαι, κτλ κτλ κάποτε μου ακουγόταν σαν παρηγοριά για οτιδήποτε μπορεί να μας τύχει. Όχι πια και ποτέ πια.

Ένα τρομερό που κάνει ο πόνος είναι ότι σε αφήνει μόνο. Χρειάζεσαι να είσαι μόνος για τον διαχειριστείς. Μοιράζεις το βράδυ σε κομμάτια χρόνου που πρέπει να αντέξεις. 11-1 που αποσύρονται οι κοντινοί σου, οι νοσοκόμες, οι γιατροί, και ξεκινάς τον γολγοθά να υπομείνεις λίγο ακόμη πόνο, 1-2 όποιος έχει μείνει να σε προσέχει κάνει ότι μπορεί και μαζί ότι σας φωτίσει, όρθιος πονάς, ξαπλωμένος πονάς, να περπατήσεις δεν μπορείς, 2-3 πάει και αυτός ο ταλαίπωρος που σε προσέχει να κοιμηθεί λίγο.  Θυμάμαι ότι ένα βράδυ κοιμήθηκα μόνο μετά από τέσσερις ενέσεις με τον Πετ να με έχει πάρει αγκαλιά και να μου χαϊδεύει το κεφάλι. Του είμαι ευγνώμων για άπειρα πράγματα αλλά για εκείνη την αγκαλιά μια ζωή και παραπάνω. 3-4 τους ξυπνάς όλους με κραυγές από τον πολύ πόνο, 4-6 βλέπεις να χαράζει και το φως να καίει τα σύννεφα και να μοιάζουν σαν δράκο που πετάει πάνω από το βουνό, τα σύννεφα είναι χρυσά, το βουνό απέναντι κάστρο και εσύ είσαι σκεβρωμένος όρθιος στην άκρη ενός κρεβατιού με δάκρυα απελπισίας στα μάτια και μαζεύεις δυνάμεις να μπορέσει το μυαλό να φανταστεί μπας και απαλύνει λίγο από τον πόνο. Δεν το κάνει. Αλλά kudos που έπαιξες και με την φαντασία λίγο. 7 η ώρα περιμένεις τον γιατρό. Πονάς. Πονάς όχι γιατί έχεις ώρες που πονάς έτσι, μέρες, πονάς γιατί ο πόνος είναι σφοδρός, το ότι τον έχεις υπομείνει κιόλας δεν παίζει στο μυαλό εκείνη την ώρα.

Καμιά φορά τα βράδια έβρεχε. Ήταν βροχερό το περσινό καλοκαίρι. Και καταιγίδα είδα.


Θυμάμαι όταν βγήκα και ήμουν πλέον σε ανάρρωση ότι δε χόρταινα τον ύπνο.

Τώρα που συζητάμε πλέον για το περσινό καλοκαίρι καταλαβαίνω ότι πολλά δεν τα θυμάμαι κιόλας.

Καλύτερα.

Απλά ήθελα να γράψω και δυο λόγια για αυτό.