(war & peace, and inversion of their meanings)
Dead at Last. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που διαβάζει κανείς σε μια σελίδα επικριτών του Edward Said. Προκλητικό? Ναι. Γιατί? Γιατί το θεωρώ ντροπή να ζητείται από κάποιον να δώσει εξηγήσεις γιατί αισθάνεται όπως αισθάνεται για τον εαυτό του και να αμφισβητείται επί αυτού. Ναι μεγάλωσε κυρίως στην Ου Ες Έι, πήγε στα πιο ελίτ σχολεία της χώρας αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό πρέπει να αντικρούει τα αισθήματα που τρέφει ο ίδιος υπέρ των Παλαιστινίων, ή καλύτερα το ότι ο ίδιος αυτοχαρακτηρίστηκε κατατρεγμένος Παλαιστίνιος. Ich bin ein Berliner, δεν είχε πει και ο άλλος και έσπευσαν όλοι να τον χειροκροτήσουν? Δεν εξέφρασε γεγονότα της εποχής του? Είμαστε όλοι μετανάστες δεν λέει ένα σύνθημα στον τοίχο κοντά στο σπίτι μου? Αυτό δεν έχει νόημα? Empathy ή εμπάθεια δεν έχει καταντήσει να είναι το δίλημμα; Απλά τώρα κατηγορείται κανείς και για τα 2.
(hate & anti-hate, adaptation of -isms)
Στο άκουσμα του ονόματος Huntington ανατριχιάζω-όχι-ευχάριστα. Περιέργως αυτό μου συμβαίνει στηριζόμενη σε αβάσιμα κριτήρια, τη στιγμή που και τα βάσιμα μια χαρά στέκουν. Απλώς, η υπεροψία του όταν μιλάει, η ευκολία με την οποία συμπεραίνει αφαιρετικά, η άρνηση του να ρίξει μια τόσο δα πιο διεισδυτική ματιά στους 'άλλους', όλα αυτά μου τον κάνουν αντιπαθή ακόμη και ως άνθρωπο, πόσο μάλλον ως ακαδημαϊκό. Είπαμε, διαίσθηση απλώς, δεν τον γνωρίζω προσωπικά σίγουρα. Πάντως, 'σύγκρουση των πολιτισμών' my ass, σκεφτόμουν κάθε φορά που τον άκουγα και όταν η Maria Todorova μίλησε -και μάλιστα σύμφωνα με τους ίδιους όρους (= us. of a. academics context bla bla)- για balkanism και κατηγόρησε και έβαλε μια σειρά και αποθεώθηκε από το (εκεί) κοινό, ένοιωσα μια κάποια ικανοποίηση. Η οποία εξανεμίστηκε τα τελευταία χρόνια όταν ο όρος 'βαλκανιοποίηση' πέρασε και στον εγχώριο τύπο και άρχισε να κυκλοφορεί ευρέως. Δηλαδή, είναι εξωφρενικό στην χώρα που ζούμε, σταυροδρόμι, κτλ κτλ, λίκνο του δυτικού πολιτισμού, κτλ κτλ να μην ντρεπόμαστε να χρησιμοποιούμε τον όρο όπως χρησιμοποιείται. Πόσο μάλλον όταν τα -isms έχουν γίνει της μόδας και τείνουμε σαν έθνος να ακολουθούμε την μόδα. Balkanism όμως και orientalism, τα χρησιμοποιούμε με τον πλέον αρνητικό τρόπο, το πρώτο δεν καταλαβαίνουμε ότι στρέφεται ακόμη και ενάντια της δικιάς μας ταυτότητας ενώ το δεύτερο το έχω ακούσει από κουλτουριάρηδες και καλά, ιστορικούς τέχνης (και καλά), που συνδέουν ανάλογα κινήματα στη ζωγραφική άλλων αιώνων με τωρινές πολιτικές καταστάσεις, και έτσι εμείς μέσα από όλα αυτά πρέπει να εκτιμήσουμε την διαχρονική αξία της τέχνης αλλά και την ικανότητα της να αντικατοπτρίζει την κοινωνία. Τι-είπες-ρε-μεγάλε?
Και προσκυνούν όλοι.
(meshing)
Και μετά είναι και ένας μέσος χώρος, στο μυαλό μου τουλάχιστον, ο Άμος Οζ, από τις λίγες φωνές που προασπίστηκαν την εβραική ταυτότητα (ναι την προασπίστηκε) και έντονα ειρηνιστής, ο Solzhenitsyn που πριν χρόνια στο λόγο που είχε βγάλει στο Harvard (ήταν από κάτω ο Ηuntigton να τον ακούει?) και είπε ότι αν είναι να υπάρξει μια ακόμη αναγέννηση στην δυτική κουλτούρα, αυτή θα προέρθει πιθανότατα από την Ανατολική πλέον Ευρώπη (που σταματά ανατολικά η Ευρώπη?). Μπορεί κανείς να μην συμφωνεί τώρα με όλα αυτά, ας πούμε και εμένα αν με ρωτήσεις, από διανόηση είμαι άσχετη αλλά από θέματα τέχνης (που και εκεί άσχετη αλλά καραγουστάρω) την αναγέννηση, έστω την ελπίδα, στην τέχνη την έχω δει μόνο στην Σκανδιναβία και για λόγους που θα αναφέρω άλλη φορά.
(melting pots vs mixing pots)
Στα δικά μας. Κατηγορώ τον bidibis aka g.a.n.g. (ε?ε? είδες μπιριμπάκι?) για huntingtonism στα ποστ του εναντίον της Σουρδίας. (Αν και αντίθετα με τον Samuel, δεν τρέφω καμιά αντιπάθεια προς το πρόσωπο του, ίσα ίσα). Δλδ τον κατηγορώ για sourdism? Ώπα, ανατρέπονται κάποια πράγματα εδώ. Αλλά ίσως οδηγούμαστε στην αλήθεια σιγά σιγά που ξεσκεπάζεται. Τί βλέπει ο κύριος στη Σουρδία αν όχι μια εικόνα των ομοίων του? Του έχω εξηγήσει τη γνώμη μου για τη Σουρδία, που δεν είναι η καλύτερη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το Κάλιαρι είναι καλύτερο. Πόσο μάλλον ότι θα άλλαζα ποτέ στρατόπεδα. Deeply immoral, no? Ποιό είναι το νόημα και γιατί ξύνομαι? Μα ότι βράζουμε στο ΙΔΙΟ καζάνι (και είναι γεμάτο με γιαπράκια και αρμιά and yeah it reeks).
PS. Για να μην ξενιόμαστε.
illustration by cooperkk
