linkblogs

Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό. Τη δεκαετία του '80. Όταν τα χωριά ήταν πιο αγνά και πιο μακριά από τον πολιτισμό, όπως λένε πολλοί νοσταλγοί σήμερα, επισκέπτες τότε της υπαίθρου. Έχοντας όμως ζήσει σε ένα από αυτά, μπορώ να πω, ότι η εμφάνιση ξεγελάει, το δικό μου τουλάχιστον χωριό ήταν και είναι ύπουλα στυγηρό και άθλιο. Έχετε δει το Dogville? Έτσι συμπεριφέρονται στο χωριό μου. Όπως τον βολέψει τον καθένα. Μπορεί να εξοστρακιστείς από το πουθενά. Συμμαχείς με γείτονες και σόι, μπας και καταφέρεις να επιβιώσεις. Και πάλι ποτέ δεν είσαι σίγουρος. Δεν εμπιστεύεσαι κανέναν. Μαθαίνεις όμως. Μαθαίνεις να κινείσαι ανάλογα και σύμφωνα με τον ρόλο σου, άντρας, γυναίκα, γαμπρός, σώγαμπρος και πάει λέγοντας. Όχι με τη συμπεριφορά σου. Αλλά με μια άκρως διαδεδομένη πρακτική, κοινώς γνωστή ως 'φερσίματα'. Σε αστικές, Ελληνικές κοινωνίες, το πλησιέστερο ονομάζεται 'υποχρεώσεις'. Γέννησε η τάδε από το γραφείο, να της πάμε δώρο. Απλά τα πράγματα. Τα 'φερσίματα' όμως του χωριού είναι τέχνη. Κάνει γλυκό η διπλανή γειτόνισσα και το πάει στην απέναντι περνώντας επιδεικτικά μπροστά από την μαμά μου χωρίς να την χαιρετήσει και φωνάζοντας στην άλλη ότι της φέρνει γλυκό. Το γλυκό βέβαια δεν το πάει έτσι, για το μεράκι που λένε. Υπάρχει λαβύρινθος μηνυμάτων. Κάθεται και σκέφτεται τώρα η μάνα μου τι μπορεί να έκανε και της φέρεται η άλλη έτσι. Εγώ ούτε που θα το είχα προσέξει το σκηνικό. Το μόνο που μπορεί να σκεφτεί λοιπόν είναι ότι μια άλλη, εκτός της γειτονιάς, της έβαλε λόγια, ότι τάχα είπε κάτι η μάνα μου, γιατί η άλλη ήθελε να μάθει κάτι από αυτήν που έκανε το γλυκό και την καλοέπιανε. Από την άλλη μπορεί να μην είναι αυτό, μπορεί απλά η γειτόνισσα να θύμωσε γιατί η μάνα μου τίναξε το τραπεζομάντηλο από το παράθυρο και κατα λάθος ο αέρας πήρε κάτι ψίχουλα στα σκαλιά της και να νομίζει ότι η μάνα μου το έκανε επίτηδες. Στόμα δεν έχει να μιλήσει. Οπότε το βράδυ, που μαζεύονται όλες στον 'μαχαλά', κατεβαίνει και η μαμά μου αποφασισμένη να δει τι στο καλό έπαθε η άλλη και δεν της μιλάει. Εγώ της είχα πει, βέβαια, ρώτα την, έγινε τίποτα; Καλά, άκυρο, εγώ δεν θα επεβίωνα εκεί. Φτάνει λοιπόν στον μαχαλά και πετάγεται η πεθερά της και γιαγιά μου, της λέει είδες η τάδε έκανε γλυκό σήμερα. Α, λέει η μάνα μου, πως και δεν μας έφερε, άλλες φορές μας φέρνει. Μιλάμε για υψηλή τέχνη. Πετάγεται μια άσχετη και λέει ότι θα έφερνε και σε εμάς, το ξέρει γιατί ήταν εκεί το πρωί για καφέ. Αυτή ποιά καλοέπιανε δεν ξέρω. Καλά να μην συνεχίσω για το τι διαβουλεύσεις γίναν, εγώ είχα χαθεί από νωρίς. Τελικά, η διπλανή ήταν θυμωμένη γιατί με είδε στο αυτοκίνητο του θείου μου, που ήθελε να αγοράσει ο γιός της και εγώ το πήρα για μια βόλτα, και κάποια της σφύριξε ότι τάχα ο θείος το έδωσε σε μένα και αυτή στράβωσε. Καλά, μιλάμε, η υπόθεση μέχρι να διελευκανθεί είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις. Όπως πάντα. Και από το τίποτα. Φυσικά αυτό γίνεται γιατί η καθεμιά τους έχει κρατημένα κι άλλα και θέλει να το δείξει αλλά χωρίς να γίνει περίγελος και θέμα κουτσομπολιού. Και φυσικά επειδή πρέπει να επιβληθεί και να δείξει και κάποιο κύρος. Κάπως έτσι είναι και στην μπλογκόσφαιρα κάποιες φορές. Και έχει γέλιο, γιατί μου θυμίζουν το χωριό μου. Θα μάθω σε καμιά θειά από το χωριό blogging, να την φέρω εδώ μέσα να πάθουν πλάκα όλοι.