το πρωι, στη στάση του λεωφορείου...

...ξενυχτισμένη από χθες, "ωχ, έχασα το λεωφορείο...πάλι". Είναι και η Ηλίθια εκεί, δεν ξέρω πώς την λένε, της λέω θα πάρω ταξί αν θέλει, έρχεται. Βγαίνει η απέναντι από το μαγαζί με ρωτάει αν έχασα το λεωφορείο, "ναι" (δεν μας παρατάς κι εσύ). Με ρωτάει αν βγήκα χθες, "ναι" (τί σε νοιάζει;). Μου λέει ότι 'ε θα περάσει ο τάδε που σταματάει και σε παίρνει όταν χάνεις το λεοφωρείο' (άι μωρή κάνε καμιά δουλειά). Σταματάει ο τάδε και καθώς πάω ν΄ανεβώ λέω στην Ηλίθια αν θέλει να μην ακυρώσω το ταξί για να το πάρουν αυτή και η φίλη της. Στραβωμένες και οι δύο που δεν ειναι included στο ride. Τρώνε κόλλημα και δεν μπορούν να απαντήσουν την απλή ερώτηση "θέλετε ταξί ή όχι;" Μπαίνω στο αυτοκίνητο και ακυρώνω το ταξί (ήμουν και ευγενική, τρομάρα σας).

Βγαίνω για τρέξιμο, μια άλλη μέρα. Στη γηπεδάρα του χωριού. Πάνε οι φίλες της μαμάς μου και την ρωτάνε πως βγαίνω έτσι έξω. (έτσι=φόρμες και αχτένιστη και άβαφη!!). Δεν ήξερα να βάλω το καλό το παντελόνι, για να βγώ να τρέξω. Ή να καθίσω σαν τις κόρες τους μέσα να δώ την Δρούζα or whatever? Κυριακή πρωί, βγαίνω απέναντι για καφέ, με φόρμες και αχτένιστη και άβαφη, σε χωριό μένω, όλα δίπλα είναι, ας το χαρώ. I get weird looks again. Βγαίνω στο τοπικό μπαράκι, που μια χαρά μπαράκι είναι, αλλά είμαστε 2-3 γυναίκες και 15-20 άντρες...και το κλασσικό στυλ, men in black και άσπρη κάλτσα. Weird looks again. Βγαίνω από το μπαράκι, η γειτονιά κοιτάει, weird looks again. Ξαναγυρίζω στο μπαράκι και κάθομαι με έναν φίλο να παίξω σκάκι. Τον νικάω. Οι από πίσω παραξενεύονται που έχασε το παιδί απο γυναίκα (ντροπή ρε συ, από γυναίκα;) . Ρε σεις, που οι μισοί και παραπάνω είστε παντρεμένοι, βγάλτε αν θέλετε τις γυναίκες σας που είναι κλεισμένες μέσα να παίζω μαζί τους, να μην θίγω τον εγωισμό κανενός. Μία φίλη έχω στο χωριό στην ηλικία μου, παντρεμένη και με 2 very cute kids. Never available, ο σύζυγος έξω παίζει χαρτιά, δεν μπορεί να κρατήσει τα μικρά ποτέ, μα ποτέ. Μια φορά του τα άφησε και την πήρε τηλέφωνο να γυρίσει.

Και το τελειωτικό χτύπημα. Χωρίζω με τον φίλο μου και με πιάνουν από την "παρέα" δύο άτομα ξεχωριστά, γύρω στα 23-24 και οι δυό και μου λένε τι κρίμα, είχα δουλειά, είχα και φίλο, είχα βολευτεί, είχα στρώσει τη ζωή μου. Ρε δεν πάτε στον διάολο;

Γυρίζω σπίτι και παραπονιέμαι. "Δεν ήξερες ότι έτσι είναι εδώ;" Όχι, δεν ήξερα, 15 χρόνια λείπω. "Θα προσαρμοστείς" Έλα ντε που δεν προσαρμόζομαι. Στην αρχή όλα αυτά ήταν αστεία, μετά δεν έδινα σημασία, τώρα μου την δίνουν. "Έ, τί γύρισες;" Πλάκα μου κάνετε; Είμαι μακριά, γιατί είσαι μακριά, είμαι εδώ, γιατί γύρισες.

Το μισώ αυτό το χωριό. Και παλιά το αγαπούσα. Στο διάολο όλοι, εγώ την κάνω. Άντε bye....ζητείται γκαρσονιέρα, πάρτε με τηλέφωνο αν ξέρετε καμιά.