20071031

trick or treat

illustration by cooperkk

Το θέμα είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις από ποια μεριά της πόρτας βρίσκεται το φρικιό και ποιός θα τρομάξει ποιόν. Ίσως εκεί είναι το tricky part της όλης υπόθεσης. Το treat είναι απλά η πρόσκληση για να αποκαλυφθεί αυτό.

PS Στα comments δωράκι playlist σχετικό με την μέρα, ευγενική χορηγία του εχθρού που κάτι τέτοια κάνει και μας ξεγελάει. Ξέχασε βέβαια να βάλει χάλκινα αλλά πλησιάζει ο φεβρουάριος που θα παει...

20071026

έκτακτη ανακοίνωση

Doc Ref No GSM69738
27η Οκτωβρίου, σωτήριον έτος 2007

ΥΠΑΤΗ ΑΡΜΟΣΤΕΙΑ S
ΔΙΕΥΘΥΝΣΙΣ ΕΞΑΠΛΩΣΗΣ S-ΙΣΜΟΥ
ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΣΙΣ ΕΙΡΗΝΙΚΟΥ ΩΚΕΑΝΟΥ
ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΝΗΣΩΝ ΓΑΛΑΠΑΓΟΣ

Η ΥΑS, βλέποντας μέλη της να καταδιώκονται, να υβρίζονται και να διώκονται από την τρομοκρατική, ρατσιστική και αντι-S οργάνωση Eor, νιώθει την ανάγκη να αντικρούσει ψευδείς και ανυπόστατους ισχυρισμούς αυτής της soon to be annihilated οργάνωσης σχετικά με το αξιότιμο και σεβαστό μέλος Trol.

Με το παρόν κείμενο, η YAS βεβαιώνει ότι

Η Trol βρίσκεται με ασφάλεια σε σημείο εις τον Ειρηνικόν Ωκεανόν, υπό την φύλαξη ειδικά εκπαιδευμένων αντι-Eor μαχητικών μονάδων.

Η Trol και όλη η γραμμή της οικογενείας της Trol ουδέποτε υπήρξαν απόγονοι Eor και η S-ότητας αυτής θεωρείται δεδoμένη.

Ουδέποτε υπήρξε Σουηδός στριγκοφόρος εις τον κοινωνικόν περίγυρον της Trol.

Το χρηματικό ποσό το οποίο αναφέρεται στην χαμηλού επιπέδου ανακοίνωση χρησιμοποίειται για την αποκατάσταση των σωθέντων ναρκωμένων και λοβοτμημέμων S που πέσανε θύμα των πρακτικών εθνοκάθαρσης εκ μέρους των Eor.

Η ΥΑS δεν είναι διατιθεμένη να υποπέσει σε περαιτέρω εμπαιγμούς.


Supreme S of Greece and the Pacific Ocean

Άννα Diamondοπούλου

20071019

breakbreakbreakbreakbreakbreakbreakbreakbreakbreakbreakbreak
breakbreakbreakbreak
breakbreakbreakbreakbreakbreakbreakbreak
breakbreakbreak
breakbreakbreakbreak
breakbreakbreakbreakbreakbreakbreakbreakbreakbreak
break

20071012

easy now


(war & peace, and inversion of their meanings)
Dead at Last. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που διαβάζει κανείς σε μια σελίδα επικριτών του Edward Said. Προκλητικό? Ναι. Γιατί? Γιατί το θεωρώ ντροπή να ζητείται από κάποιον να δώσει εξηγήσεις γιατί αισθάνεται όπως αισθάνεται για τον εαυτό του και να αμφισβητείται επί αυτού. Ναι μεγάλωσε κυρίως στην Ου Ες Έι, πήγε στα πιο ελίτ σχολεία της χώρας αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό πρέπει να αντικρούει τα αισθήματα που τρέφει ο ίδιος υπέρ των Παλαιστινίων, ή καλύτερα το ότι ο ίδιος αυτοχαρακτηρίστηκε κατατρεγμένος Παλαιστίνιος. Ich bin ein Berliner, δεν είχε πει και ο άλλος και έσπευσαν όλοι να τον χειροκροτήσουν? Δεν εξέφρασε γεγονότα της εποχής του? Είμαστε όλοι μετανάστες δεν λέει ένα σύνθημα στον τοίχο κοντά στο σπίτι μου? Αυτό δεν έχει νόημα? Empathy ή εμπάθεια δεν έχει καταντήσει να είναι το δίλημμα; Απλά τώρα κατηγορείται κανείς και για τα 2.

(hate & anti-hate, adaptation of -isms)
Στο άκουσμα του ονόματος Huntington ανατριχιάζω-όχι-ευχάριστα. Περιέργως αυτό μου συμβαίνει στηριζόμενη σε αβάσιμα κριτήρια, τη στιγμή που και τα βάσιμα μια χαρά στέκουν. Απλώς, η υπεροψία του όταν μιλάει, η ευκολία με την οποία συμπεραίνει αφαιρετικά, η άρνηση του να ρίξει μια τόσο δα πιο διεισδυτική ματιά στους 'άλλους', όλα αυτά μου τον κάνουν αντιπαθή ακόμη και ως άνθρωπο, πόσο μάλλον ως ακαδημαϊκό. Είπαμε, διαίσθηση απλώς, δεν τον γνωρίζω προσωπικά σίγουρα. Πάντως, 'σύγκρουση των πολιτισμών' my ass, σκεφτόμουν κάθε φορά που τον άκουγα και όταν η Maria Todorova μίλησε -και μάλιστα σύμφωνα με τους ίδιους όρους (= us. of a. academics context bla bla)- για balkanism και κατηγόρησε και έβαλε μια σειρά και αποθεώθηκε από το (εκεί) κοινό, ένοιωσα μια κάποια ικανοποίηση. Η οποία εξανεμίστηκε τα τελευταία χρόνια όταν ο όρος 'βαλκανιοποίηση' πέρασε και στον εγχώριο τύπο και άρχισε να κυκλοφορεί ευρέως. Δηλαδή, είναι εξωφρενικό στην χώρα που ζούμε, σταυροδρόμι, κτλ κτλ, λίκνο του δυτικού πολιτισμού, κτλ κτλ να μην ντρεπόμαστε να χρησιμοποιούμε τον όρο όπως χρησιμοποιείται. Πόσο μάλλον όταν τα -isms έχουν γίνει της μόδας και τείνουμε σαν έθνος να ακολουθούμε την μόδα. Balkanism όμως και orientalism, τα χρησιμοποιούμε με τον πλέον αρνητικό τρόπο, το πρώτο δεν καταλαβαίνουμε ότι στρέφεται ακόμη και ενάντια της δικιάς μας ταυτότητας ενώ το δεύτερο το έχω ακούσει από κουλτουριάρηδες και καλά, ιστορικούς τέχνης (και καλά), που συνδέουν ανάλογα κινήματα στη ζωγραφική άλλων αιώνων με τωρινές πολιτικές καταστάσεις, και έτσι εμείς μέσα από όλα αυτά πρέπει να εκτιμήσουμε την διαχρονική αξία της τέχνης αλλά και την ικανότητα της να αντικατοπτρίζει την κοινωνία. Τι-είπες-ρε-μεγάλε?

Και προσκυνούν όλοι.

(meshing)
Και μετά είναι και ένας μέσος χώρος, στο μυαλό μου τουλάχιστον, ο Άμος Οζ, από τις λίγες φωνές που προασπίστηκαν την εβραική ταυτότητα (ναι την προασπίστηκε) και έντονα ειρηνιστής, ο Solzhenitsyn που πριν χρόνια στο λόγο που είχε βγάλει στο Harvard (ήταν από κάτω ο Ηuntigton να τον ακούει?) και είπε ότι αν είναι να υπάρξει μια ακόμη αναγέννηση στην δυτική κουλτούρα, αυτή θα προέρθει πιθανότατα από την Ανατολική πλέον Ευρώπη (που σταματά ανατολικά η Ευρώπη?). Μπορεί κανείς να μην συμφωνεί τώρα με όλα αυτά, ας πούμε και εμένα αν με ρωτήσεις, από διανόηση είμαι άσχετη αλλά από θέματα τέχνης (που και εκεί άσχετη αλλά καραγουστάρω) την αναγέννηση, έστω την ελπίδα, στην τέχνη την έχω δει μόνο στην Σκανδιναβία και για λόγους που θα αναφέρω άλλη φορά.

(melting pots vs mixing pots)
Στα δικά μας. Κατηγορώ τον bidibis aka g.a.n.g. (ε?ε? είδες μπιριμπάκι?) για huntingtonism στα ποστ του εναντίον της Σουρδίας. (Αν και αντίθετα με τον Samuel, δεν τρέφω καμιά αντιπάθεια προς το πρόσωπο του, ίσα ίσα). Δλδ τον κατηγορώ για sourdism? Ώπα, ανατρέπονται κάποια πράγματα εδώ. Αλλά ίσως οδηγούμαστε στην αλήθεια σιγά σιγά που ξεσκεπάζεται. Τί βλέπει ο κύριος στη Σουρδία αν όχι μια εικόνα των ομοίων του? Του έχω εξηγήσει τη γνώμη μου για τη Σουρδία, που δεν είναι η καλύτερη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το Κάλιαρι είναι καλύτερο. Πόσο μάλλον ότι θα άλλαζα ποτέ στρατόπεδα. Deeply immoral, no? Ποιό είναι το νόημα και γιατί ξύνομαι? Μα ότι βράζουμε στο ΙΔΙΟ καζάνι (και είναι γεμάτο με γιαπράκια και αρμιά and yeah it reeks).

PS. Για να μην ξενιόμαστε.

20071004

miss fairy

Είχα κρεμαστεί από την γέφυρα και φώναζα ψιτ, ψιτ στο κοριτσάκι. Μου έριξε ένα βλέμμα και κάτι μου είπε που στην καλύτερη και πιο εξευγενισμένη περίπτωση θα μπορούσε να μεταφραστεί ως ‘για κανένα γατί με πέρασες?’. Ψιτ, ψιτ της ξαναλέω. Σηκώνει πάλι το κεφάλι έτοιμη να με σιχτιρίσει, της βγάζω την γλώσσα και τραβιέμαι πίσω σκασμένη στα γέλια για να με ακούσει όσο με σιχτιρίζει και να δω αν θα νευριάσει περισσότερο και αν θα αρχίσει να μου πετάει χαλίκια. Από τις σπάνιες φορές που ξαναγυρίζω στην παιδική ηλικία. Ξανασκύβω, πως σε λεεεένε? τη ρωτάω. Μου απαντάει και χαμογελάει. Αληθινό ξωτικούλι αυτή, τρολ και καλά εγώ. Εμένα με λένε τάδε, της λέω και εγώ. Κάνει τάχα πως μου πετάει νερό να με πιτσιλίσει, κάνω πως νευριάζω. Γελάμε και οι δυό. Φιλάκια, της γνέφω καθώς φεύγω. Αυτάρεσκα αυτή συνεχίζει την πρωινή της περιποίηση με μια σχολαστικότητα που θα άφηνε άφωνη και την τελευταία κοκέτα. Τι συμπαθητικό, τακτικό και καλό κοριτσάκι σκέφτομαι. Mental note κατά τη διάρκεια του επεισοδίου να μην την λυπηθώ. Όχι γιατί πιστεύω στον ρομαντισμό ότι αυτοί ζούνε καλύτερα, ούτε λόγω της κυνικότητας μου για τον κόσμο που μας περιβάλλει, απλά θα το καταλάβαινε ίσως, και για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, δεν ήθελα.