souless

Τηλεόραση δεν έχω σπίτι. Καμιά φορά όταν πάω στους γονείς, χαζεύω. Άθλια όπως την θυμάμαι, λίγο εθιστική και ώρες ώρες πολύ γέλιο. Αυτό όμως που μου κανει εντύπωση τα τελευταία χρόνια, είναι ότι εκεί που χαζεύεις την κάθε γελοιότητα, από ελληνική σειρά μέχρι διαφημιστικό σποτάκι καναλιού, ξαφνικά ξεπετάγεται κομματάρα να παίζει, εγώ να πετάγομαι από τον καναπέ και να κοιτάζω τους γύρω και να λέω ακούστε αυτό. Αυτοί είναι συνήθως αδιάφοροι ή απορροφημένοι στα τεκτενόμενα της σειράς και απλώς γνέφουν με αόριστη κατανόηση. Δεν μιλάμε για τελείως εξεζητημένες μουσικές, αλλά ωραία κομματάκια. Αυτά που θα μπορούσαν να παίζουν και έξω στα μαγαζιά. Αφού στην τηλεόραση τα παίζουν, γιατί όχι και σε πολλά μαγαζιά; Πότε θα έρθει εκείνη η μέρα που θα βγαίνω από το σπίτι με τις φόρμες και θα πετάγομαι σε ένα Deposito Bulk να δω τι παίζει, να μιλήσω με καμιά ψυχή να περάσει η ώρα ή να μπαίνω σε ένα Rotown, να βγαίνουν στην σκηνή περίεργα άτομα, από το άγχος τους να έχουν ιδρώσει, να βαριανασαίνουν σε αποστάση λίγων μόνο μέτρων από εμένα και να όταν παίζουν να είναι θεοί. Να κάθομαι σε ένα μπαράκι και οι διπλανοί ούτε να σου την πέφτουν, ούτε να σε αγνοούν επιδεικτικά. Να έχω όλους τους φίλους μου μαζεμένους και να μην φοβάμαι μην πει κάτι ο ένας για τους gay και τσατιστεί ο άλλος που είναι και κρύβεται. Να μην είναι θέμα συζήτησης η ανεργία ή πόσα βγάζει ο κάθε μηχανικός. Ούτε τα κουτσομπολιά που δεν είναι άκρως σκανδαλιστικά αλλά αφορούν παντρειές και προίκες και κερατώματα. Να μου την δίνει μια μέρα και να ντύνομαι fabulous και να μην απορεί κανένας. Να βγαίνω από το σπίτι και να κάθομαι στο πεζούλι και να μην φαίνεται άσχημο αυτό στους γείτονες. Να αγαπώ το babe και να μην του αφήνω ίχνος υποψίας ότι με κάνει να βαριέμαι ή με στεναχωρεί. Να μην ξεσπούν επάνω του οι φρίκες που με τρώνε, η ασφυξία. Πότε θα γίνουν όλα αυτά;