Βροχερό Σάββατο βράδυ. Σχεδόν ξημερώματα. Δύο άνθρωποι κάτω από μια ομπρέλα. Και παντού υγρασία. Αγκαλιασμένοι. Κοιτάζονται και μιλάνε για κάτι. Πρόσωπο με πρόσωπο. Σε απόσταση αναπνοής. Κάποιες στιγμές της χαιδεύει το πρόσωπο αυτός, κάποιες στιγμές αυτή τον αγκαλιάζει πιο δυνατά. Τρυφερές κινήσεις. Συνεχίζουν να μιλάνε και στις λίγες παύσεις πέφτουν τα βλέμματα στο κενό. Αν κάποιος βρισκόταν στον μικρό χώρο ανάμεσα τους ίσως άκουγε κάποιο λυγμό, ίσως διέκρινε το βούρκωμα στα μάτια. Αλλά από μακριά ίσως δείχνουν δύο αγαπημένοι, ευτυχισμένοι, σε μια κινηματογραφική σκηνή που όλοι έχουμε ζηλέψει κάποια στιγμή. Αν πάλι κάποιος τους άκουγε να συζητάνε θα άκουγε αυτόν να της λέει ότι ο ίδιος είναι ότι χειρότερο έχει γνωρίσει αυτή, ότι αυτά που ζήσανε ήταν ένα ψέμα και αυτή σχεδόν να τα επιβεβαιώνει αυτά που λέει, να μην θελει αυτή τη σχέση που ουσιαστικά δεν υπήρξε. Θα μπερδευόταν κάποιος αν τους άκουγε. Άλλα τα λόγια που λένε και άλλη η εικόνα που δείχνουν. Και χωρίζουν με δυσκολία, μεταξύ φιλιών και δακρύων. Αυτός έτοιμος να διαλύσει ότι βρει μπροστά του, αυτή σχεδόν τρέχοντας να μπει στο κοντινότερο club να χορέψει και να προσπαθήσει να ξεχάσει τα πάντα. Υπάρχουμε μέσα στα λόγια ή στις πράξεις μας?
