Όπως το είπε ένας φίλος σε πρωινό email τη Δευτέρα.. "Τι μέρα ήταν και αυτή η χθεσινή...Ξεκίνησε τόσο άσχημα και μετά όσο περνούσε η ώρα ομόρφαινε και γλύκαινε..." Και έκλεισε με ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα, με τις πιο γλυκές φάτσες, την παιδικότητα που βγήκε αβίαστα απ΄όλους. Και ένα καλό ταξίδι για αυτούς που έφυγαν.
Λήθαργος, η μόνιμη αρρώστια μου. Για να ξεχνάω, για να αντέχω, για να πονάω λιγότερο. Και αναπάντεχα έρχεται η αγρύπνια, να μου θυμίσει, να ξυπνήσει τις αισθήσεις, τις αναμνήσεις, να τα ζωγραφίσει με έντονες σκιές, να με στοιχειώσουν, να σηκωθώ από το κρεβάτι, να βάλω ένα ποτήρι κρασί και να κοιτάξω όλα κατάματα, να τα κάνω μαριονένες σε ένα τρομακτικό θέατρο που το πρωί θα μου φαίνεται αστείο. Μεγάλη παρηγοριά κάποιοι στίχοι...και μια ωραία συναυλία, καλοκαιρινή
Κάτω απ' το μαξιλάρι είναι ένα βαθύ πηγάδι που μέσα κατοικούν οι ψυχές που σ' αγαπούν. Παλεύουν κάθε βράδυ με τα κιούγκια στο σκοτάδι να φτάσουν στα ψηλά, πλάι στο μαχαραγιά. Να σου μιλάν στον ύπνο, να σε μπάζουνε σε κήπο με αϊ-γιάννη και λωτούς, με χειμωνανθούς. Κι όταν σ' αναταράσσει -για τα σκάρτα που 'χεις πράξει- κύμα φαρμακερό, να σου δίνουν φυλαχτό. Χαϊμαλί από μετάξι, που 'χουν μέσα του φυλάξει άχυρο απ' τη γη, που 'χει μείνει απάτητη. Έρχονται και σε μένα πρόσωπα λησμονημένα, άδεια και χλωμά από πριν κι από μετά. Μου κρατάν το χέρι στο ταξίδι, στο καρτέρι, στον ύπνο το βαθύ. Είναι λίγοι, είναι πολλοί. Μέσα στο πηγάδι, κάτω απ' το μαξιλάρι ρίχνονται οι ψυχές. Ήλιε μου τώρα βγες! - Θανάσης Παπακωνσταντίνου Photo. Edvard Munch
