in transit

Μερικοί πίνακες απλά μένουν μισοτελειωμένοι και ίσως είναι καλύτερα έτσι. Ο παραπάνω ξεκίνησε απλώς σαν μια άσκηση απεικόνισης. Ρεαλιστική από κοντά στο κάτω μέρος, στη μέση πιο σχηματική και στο βάθος μονοδιάστατη, σκίτσα απλώς. Δεν προχώρησε γιατί δεν έβγαζε νόημα η σύνθεση. Το θέμα του πίνακα δεν το ξέρω. Κατέληξε πάντως να υπονοεί τη νομαδική ζωή. Σε προηγούμενη φάση του έμοιαζε με συγκέντρωση Βεδουίνων στην έρημο. Σε αυτή τη φάση μου θυμίζει αεροδρόμιο. Δεν είχαμε φτιαχτεί για να ταξιδεύουμε με αεροπλάνο, γρήγορα και μακριά. Βρίσκαμε νόημα στο ταξίδι και όχι μόνο στον προορισμό. Ακόμη και το jetlag, η αντίδραση του οργανισμού μας στην αλλαγή ζώνης, αυτό υποδεικνύει. Όπως και στα ταξίδια, έτσι και στη ζωγραφική, δεν υπάρχει τελικός προορισμός. Αλλάζει συνέχεια, γιατί αλλάζουμε και εμείς. Νομίζω γνωστοί ζωγράφοι έτσι τρελάθηκαν ή μελαγχόλησαν. Όταν έκαναν ολοκληρωμένα έργα. Περίεργο όμως, τα έκαναν αυτά τα έργα και ως αποτέλεσμα της μελαγχολίας τους. Τί ήρθε πρώτα? Όσοι αγαπούν τα πολλά ταξίδια, τα μακρινά και όχι απλώς τις εκδρομές, το καταλαβαίνουν. Θα νιώθουν να αρρωσταίνουν εάν τελικά μείνουν σε έναν τόπο. Ξέρουν ότι όσο πιο πολύ ταξιδέψουν τόσο πιο πιθανό είναι τελικά να μην καταλήξουν σε έναν μόνιμο τόπο διαμονής που θα αποκαλούν 'σπίτι'. Και αντί να το πάρουν απόφαση και να ριζώσουν κάπου, απλώς συνεχίζουν το ταξίδι. Ακόμη και αν φαινομενικά κατέληξαν κάπου. Η κατάρα του περιφερόμενου. Never content.

Η φωτογραφία είναι λίγες μέρες πριν, πρώην Αν. Γερμανία, περιοχές πρώην ορυχείων. Αποκατεστημένες πια. Με την ανεργία στα ύψη. Με την αλλαγή του κλίματος να έχει φέρει το καλοκαίρι τέλη Οκτώβρη στη Γερμανία. Η λίμνη της φωτογραφίας είναι τεχνητή. Ορυχείο που το γέμισαν με νερό. Σκεφτόμουν εκεί ότι και μόνιμα να μείνεις σε ένα μέρος, μια αυταπάτη θα είναι. Γιατί και αυτό θα αλλάξει. Και καλύτερα έτσι. Μέσα από πολλές δυσκολίες μπορεί να γίνει ένα καλύτερο μέρος, μπορεί και να ερημώσει τελείως. Και δεν νομίζω ότι αυτό ξεκινάει από κάποια κρατική παρέμβαση. Νομίζω αυτή έρχεται μετά, όταν οι ίδιοι άνθρωποι που μένουν σε ένα μέρος, σκεφτούν συλλογικά ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Και σταματήσουν την γκρίνια. Και αρχίσουν να ονειρεύονται και να τολμούν. Τα καινούρια όμορφα τοπία λιμνών που δημιούργησαν στα εγκαταλελειμμένα ορυχεία δεν θα λύσουν -τουλάχιστον άμεσα- το πρόβλημα της ανεργίας τους (20%). Αλλά βλέποντας την τρομακτική διάθεση τους να δημιουργήσουν κάτι όμορφο, να σκεφτούν και να δουλέψουν ομαδικά, δεν νομίζω να μην τα πάνε καλά τελικά και να λύσουν τα προβλήματα τους. Την φωτογραφία την τράβηξε φίλος Γερμανός που πήγαινε κάθε μέρα τις συγκεκριμένες ώρες για να πετύχει και ωραίο ηλιοβασίλεμα και κόσμο στα καινούρια παγκάκια που βάλανε και την φωτογραφία. Η λίμνη άνοιξε για το κοινό μόλις φέτος και το χαίρεται. Και καλά κάνει. Εμάς τι μιζέρια μας έπιασε σαν λαός δεν ξέρω.

----------------------------------------------------------

Πολύ σύντομο σχόλιο για την ελευθερία στο ίντερνετ. Και το ότι έμαθαν κάποιοι να κάνουν και μηνύσεις, που δεν ξέρουν την τύφλα τους από ίντερνετ.
Είναι σε μια σκηνή στο Kill Bill που η O-ren Ishii έχει διαλύσει την αντίπαλο Ούμα και σταματάει να την πετσοκόβει, και χαμογελάει ειρωνικά λέγοντας στο περίπου 'stupid, white girl playing with samurai swords'. Βέβαια υπήρξε ανατροπή αλλά εξοργίζομαι όταν αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι το ίντερνετ δεν είναι πια 'δικό μας'.