20061228

red

Τα Χριστούγεννα στην Κοζάνη σημαίνουν διαγωνισμός μεταξύ των νοικοκυρών για το ποιά θα κάνει τα καλύτερα γιαπράκια, για τα παιδιά ποιό θα φάει τα περισσότερα και για τους νοικοκυραίους ποιός θα βγάλει το καλύτερο κρασί. Κάθομαι στο τραπέζι με την (extended) οικογένεια και κοιτάζω το μπουκάλι με το κρασί που άφησε ο πατέρας μου επάνω. Όταν το δοκίμαζα παλιά μου φαινόταν ξυνό, αλλά τότε έπινα και γάλα, μάλλον ήμουν μικρή ακόμα. Με τα χρόνια μου άρεσε ή γιατί ήταν όντως καλό ή γιατί είχα συνηθίσει τη γεύση του. Κάποιες φορές παραπονιόμουν για το χρώμα, μα καφετίζει λίγο, μα δεν είναι πολύ βαθύ, αυτά τα εμφιαλωμένα γιατί έχουν βαθύ κόκκινο χρώμα και τέτοιες βλακείες. Παρόλ' αυτά το έπινα με την ίδια χαρά που πατούσα τα σταφύλια με τις τεράστιες πλαστικές μπότες του παππού που γλυστρούσαν. Όχι λίγες φορές βρέθηκα να κολυμπώ μέσα στον μούστο. Κάποια στιγμή έχοντας φύγει από το σπίτι, σπουδαγμένο και κοσμογυρισμένο κορίτσι σε ξένες πολιτείες, τρύπωνα μέσα σε κάβες και χάζευα τις ετικέτες των κρασιών που έβλεπα. Και δοκίμαζα ότι μπορούσα πέρα από το συνηθισμένο φοιτητικό 'ξινοφάλιασμα' που λένε ότι είναι κρασί. Ποτέ δεν έγινα conosseur, πως λέγεται δηλαδή το ένα κρασί και πως το άλλο και από ποιό κτήμα ήταν, αποτελούσαν λεπτομέρειες. Μου αρκούσε η γεύση που άφηναν στον ουρανίσκο για να καταλάβω αν κάτι είναι καλό ή όχι. Πιο μικρή νόμιζα ότι το κρασί είναι κάτι που το κάνουν όλα τα σπίτια, απλά είναι και μερικοί που είναι άσχετοι και τους βγαίνει ξύδι μερικές χρονιές. Πρόσφατα, άρχισα να συνδέω στο μυαλό μου ονόματα κρασιών με γεύσεις. Πολύ βολικό γιατί επιτέλους μπορούσα να προτείνω σε φίλους τι να δοκιμάσουν, από φθηνά Χιλιανά μέχρι άγνωστα Σέρβικα. Και φυσικά τους πήγαινα όταν μπορούσα και κανένα μπουκάλι από το οικογενειακό μας κρασί, το ανώνυμο. Το οποίο αποσπά διθυραμβικές κριτικές, εγώ νόμιζα από ευγένεια τα λέγανε ή γιατί είχαν συνηθίσει και αυτοί που τα λέγανε αντίστοιχα δικά τους σπιτικά κρασιά. Οπότε κάθομαι στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι και συνεχίζω να κοιτάζω το μπουκάλι με το κρασί που άφησε ο πατέρας μου σε πλαστικό μπουκάλι από νερό γιατί μόλις το έβγαλε. Ρε μπαμπά, του λέω, έχω μια απορία. Το κρασί μας, τί κρασί είναι? Περίμενα να μου πει, χαζό είσαι? Αλλά κατάλαβε και αυτός ότι φυσικό είναι να μην ξέρω γιατί όλοι στην περιοχή τέτοιο κρασί βγάζουν και μετά μιλάμε για τις διαφορές μεταξύ τους με τοπικούς όρους. Είχα δηλαδή μια υποψία για την ποικιλία αλλά δεν ήξερα ότι είναι αυτή ακριβώς, μπορεί αυτή που είχα στο μυαλό μου απλώς να έμοιαζε με αυτό που έπινα από μικρή. Ξυνόμαυρο, μου λέει. Αληθινό ξυνόμαυρο? τον ρωτάω. Αυτό ναι ήταν χαζή ερώτηση. Δηλαδή, οκ πιο αληθινό δεν γίνεται. Ναι μερικοί βάζουν κι άλλες ποικιλίες κατά το 1/5 της παραγωγής αλλά το συγκερκιμένο που έπινα ήταν 100% ξυνόμαυρο και άρχισαν να μου εξηγούν με τον παππού γιατί τυχαίνει να είναι και άψογο δείγμα ξυνόμαυρου, αρχίζοντας από το πως είναι τα αμπέλια στην πλαγιά, πως τα χτυπάει ο ήλιος, πως τα προστατεύει η πλαγιά, πλήρη ανάλυση μικροκλίματος να τη ζηλέψει ο καλύτερος οινοπαραγωγός μέχρι τα βαρέλια που βάζουνε στο κελάρι της γιαγιάς που φοβόμουνα παλιά να μπω γιατί ήταν κρύο και σκοτεινό και πως καθαρίζουν τα βαρέλια και για κάτι γαλλικά βαρέλια που πλέον είναι ανοξείδωτα απλά ρίχνουν μέσα ξύσμα από ξύλο για να πάρει το κρασί τη μυρωδιά, αλλά εμείς δεν έχουμε τέτοια γιατί είναι ακριβά, όχι ίσως καλύτερα απλά πιο βολικά γιατί αυτοί βγάζουν κρασί μαζικής παραγωγής, πού να τα καπνίσουν ολα τα βαρέλια και κάθε πότε να τα αλλάξουν, κτλ κτλ. Ναι, ναι κόντεψαν να περάσουν 30 Χριστούγεννα για να καταλάβω τι κρασί πίνουμε τα Χριστούγεννα στο σπίτι. Τύφλα να έχει ο Κυρ Γιάννης.

20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έχετε εξαιρετικό κρασί εκεί πάνω, και μάλιστα όταν πίνεται τέτοια εποχή, με τους ανάλογους μεζέδες και -5 έξω είναι νέκταρ!
Στην υγειά σου!

Ανώνυμος είπε...

nasai kala pou me piges 30 xronia piso

Yannis H είπε...

Η καλύτερη ποικιλία που δοκίμασα εγώ, είναι η Rioja (ισπανική). Αν το ξέρεις, πες μου τη γνώμη σου γιατί εγώ στην πραγματικότητα από κρασί δεν ξέρω.

Το δυνατό μου σημείο είναι τα κοκταίηλ, οι μπύρες και γενικά το αλκοόλ.

Ξινόμαυρο δεν πιστεύω να ήπια ποτέ. Ξέρεις, μια και μιλάμε, γιατί εδώ στην Ελλάδα έχουμε ποικιλίες Μοσχάτο, ξινόμαυρο, μαυροδάφνη, μπρούσκο, ημίγλυκο, ενώ σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο οι ποικιλίες είναι οι Cabernet Sauvignon, Chardonnay, Merlot, κτλ. Είναι δηλ. οι ελληνικές ποικιλίες αντίστοιχες των γαλλικών απλά έχουν ελληνικά ονόματα, ή είναι μόνο εντόπιες;

(Είχα αυτήν την ερώτηση εδώ και καιρό στο μυαλό και τη θυμήθηκα.)

ZissisPap είπε...

Ζήλεψα για την οικογενειακή ατμόσφαιρα και για τα φαγητά αλλά και για το κρασί!
Το αγαπημένο μου κρασί, βόρειος κι εγώ γαρ!

trol είπε...

cheers philos !! ναι, ναι βοηθάει και το -5 που είχαμε προχθές :)

zouri δεν χρειάζεται να πας πίσω στο χρόνο, μπορείς να έρθεις μερικά χιλιόμετρα βόρεια :)

yannis Το ριόχα το κόκκινο είναι καταπληκτικό, βγάζουν και αυτοί φοβερά κρασιά, κυρίως κρασιά παλαίωσης,

για ροζέ, σαμπάνιες κτλ απλώς καλά, αυτοί χρησιμοποιούν 4 ποικιλίες νομίζω, και δεν είμαι σίγουρη για την αντιστοιχία τους με τις πιο γνωστές μας οπότε ας μην μιλήσω

για τις ποικιλίες, υπάρχουν αντιστοιχίες, αν και φυσικά μερικές είναι μοναδικές, merlot βγάζουμε και στην ελλάδα, αντίστοιχο του ξινόμαυρου είναι το pinot noir,

πολλά κρασιά προέρχονται από διάφορες ποικιλίες, δηλαδή ο μπουτάρης βγάζει και ξινόμαυρο, βγάζει και ξινόμαυρο + merlot, όχι ότι αυτά είναι λιγότερο καλά, καμία σχέση, είναι καταπληκτικός οινοπαραγωγός

χωρίς να είμαι σίγουρη όμως το ξινόμαυρο το αναμιγνύουν με merlot γιατί από μόνο του πρέπει κανείς να είναι πολύ προσεκτικός να μην του ξυνίσει, δύσκολη ποικιλία, αλλά πραγματικά δεν είμαι σίγουρη για αυτό που λέω, αν ξέρει κανείς άλλος ας μιλήσει

την επόμενη φορά θεσσαλονίκη θα πάμε για wine tasting αν καταφέρουμε να βρεθούμε χεχε, πιο εύκολο να δοκιμάζεις το κρασί, από το να μιλάς γι αυτό

sigmund βόρειος κι εσύ ε? αποκαλύφθηκες, για πες, για πες :)

Yannis H είπε...

Ναι, το κόκκινο Rioja είχα δοκιμάσει - και μάλιστα την ποικιλία Reserva - και με είχε ενθουσιάσει :))

Όσο για wine tasting... σίγουρα πιο δύσκολο να μιλάς για κρασί από το να το δοκιμάζεις, αλλά ακόμα πιο σίγουρα, αν το επιχειρήσουμε θα δοκιμάζει ο καθένας μας κρασί με κάποιον άλλο :))

trol είπε...

yannis να προσθέσω ότι οι ποικιλίες μπορεί να είναι ίδιες αλλά φυσικά αλλιώς αναπτύσσεται το merlot εδώ, αλλιώς στη γαλλία, και η μεταποιήση του σε κρασί του δίνει επιπλέον διαφορές
πχ. chauvignot blanc βγάζουμε και εδώ αλλά οι διαφορές φαίνονται συνήθως και από την χρονιά σοδειάς, σε ποιό μέρος εδώ καλλιεργήθηκε η ποικιλία, πώς έγινε η μεταποίηση του κτλ, η 'προστατευόμενη ονομασία προέλευσης' τα δείχνει όλα αυτά και την φέρουν όλο και περισσότερα ελληνικά κρασιά

trol είπε...

rioja de gran reserva ...mmm

ZissisPap είπε...

Πότιζε εσύ να λέω εγώ :-P

Yannis H είπε...

Σ' ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες. Ελπίζω να μην κάνω κατάχρηση της καλής σου διάθεσης, αλλά το μπρούσκο και το ημίγλυκο, που είναι οι δύο πιο κοινές ποικιλίες στην Ελλάδα, έχουν κάποια διεθνή αντίστοιχα; Π.χ. αν θα έβγαιναν έξω, πως θα ονομάζονταν για να πάρει μια ιδέα ο καταναλωτής;

trol είπε...

το ημίγλυκο δεν είναι ποικιλία, δείχνει πόσα σάκχαρα έχει το κρασί, semi-sec νομίζω το λένε έξω,

το μπρούσκο υπάρχει λευκό και κόκκινο, το λευκό από ποικιλία ασύρτικο, το κόκκινο από μια άλλη ποικιλία, πάλι ελληνική

αν πας δηλαδή έξω, πάρε μπουκάλι από σαντορίνη γιατί είναι μοναδικό κρασί και νομίζω καθαρά ελληνικές ποικιλίες :)

Yannis H είπε...

Το λένε demi-sec, έχεις δίκιο. Φαίνεται παράξενο να διαλέγεις κρασί με βάση πρώτα τη γλυκύτητα και μετά την ποικιλία, αλλά μάλλον τα παλιά χρόνια τα κρασιά ήταν όλα τοπικά, μια ποικιλία, άρα σημασία είχαν τα υπόλοιπα.

Τέλος πάντων, μην κάνω κατάχρηση – σ’ ευχαριστώ!

trol είπε...

και αυτό που λες, αλλά αν φας κρέας δεν θες γλυκό κρασί, οπότε πας στα ξηρά και μετά ποια ποικιλια θες

fieryfairy είπε...

ena post me geusi patrida (eidika ta giaprakia ta nostalgw tromera)

not a big fan of ksinomauro

oso gia tis onomasies twn poikiliwn, oi ellinikes nomizw einai monadikes, opws px stin xili uparxei ena wraio kokkino, to camernere(kapws etsi legetai), pou den uparxei eurwpi

aggelos-x-aggelos είπε...

Καλή χρονιά Κοζανιτούλα!!!

cindaki είπε...

Καλή Χρονιά!

Μου έλειψε να κάνω Χριστούγεννα στην πατρίδα.
Ίσως του χρόνου...

Ανώνυμος είπε...

Πρώτο και βασικό, χαίρομαι τους ανθρώπους που χαίρονται το κρασί για το κρασί, όπως εσύ. Σε ένα ζήτημα που μπορεί να δώσει τόση απόλαυση εκνευρίζομαι από ανθρώπους που το επενδύουν με σνομπισμό και δηθενιά (σε πλήρη αντίθεση με το δικό σου ποστ). Εύγε για αυτό. Και εύγε και για τις σωστές οικογενειακές αρχές που έχετε. :^)

Ώπα όμως! Ξινόμαυρο και Pinot Noir *δεν* είναι η ίδια ποικιλία! Έχουν παρόμοιες συμπεριφορές (εκλεκτικές, απαιτητικές στις συνθήκες ωρίμανσης, με έντονα προσαρμοσμένο στο terroir χαρακτήρα) αλλά δεν είναι καν συγγενείς. Γενικά, οι ελληνικές ποικιλίες είναι μοναδικές και γηγενείς και είναι μάλιστα αυτό που τις κάνει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες για τους ξένους που ασχολούνται σοβαρά με το κρασί.

Να ομολογήσω επίσης ότι το ξυνόμαυρο μου πάει φοβερά στη γεύση. Μου έρχεται σχεδόν φυσικό ρε παιδί μου, σαν γεύση που απολαμβάνεις γιατί είναι δεμένη με αναμνήσεις. Γεγονός είναι ότι με Νάουσες έμαθα να πίσω κρασί. Πρέπει να γράψω οπωσδήποτε ένα ποστ για όλα αυτά.

@Γιάννη Η:
Η Ριόχα είναι περιοχή ονομασίας προέλευσης, όχι ποικιλία. Η ποικιλία της Ριόχα είναι το Tempranillo. Και ναι, σαφώς Rioja rulez. Αν βρεις δοκίμασε Ribera del Duero: είναι άλλη περιοχή της Ισπανίας, με την ίδια ποικιλία και εντελώς διαφορετική γεύση. Επειδή δεν είναι τόσο μεγάλη όσο η Rioja είναι πιο σταθερή η ποιότητα (και πιο απαιτητική η τιμή...)

Προσωπικά προτιμώ τα μπουκάλια με την ένδειξη reserva, αναφέρεται στη διαδικασία παλαίωσης που έχει υποστεί πριν το ρίξουν στην αγορά. Το crianza είναι σχεδόν "αναψυκτικό", ενώ τα gran reserva, παρότι θεωρούνται καλύτερα, τα βρίσκω πολύ αυστηρά και λίγο παλαιομοδίτικα στη γεύση.

Σεντόνι μου βγήκε, αλλά φταίει η οικοδέσποινα που μου άνοιξε την όρεξη! Ω ναι, είμαι κολλημένος με αυτά τα θέματα. :^)

trol είπε...

μας άνοιξες τα μάτια :)

Έχουν παρόμοιες συμπεριφορές (εκλεκτικές, απαιτητικές στις συνθήκες ωρίμανσης, με έντονα προσαρμοσμένο στο terroir χαρακτήρα)

well eplained,

thanks

και περιμένουμε δικό σου ποστ :)

Yannis H είπε...

Εδέησα να γράψω. Mpampakis, αν σε σχέση με την Τρολ βάζεις τα πράγματα στη θέση τους, σε σχέση με μένα είσαι πυρηνικός επιστήμονας.

Η συζήτηση για το κρασί (η μόνη αληθινή «αμπελοφιλοσοφία») με ξεπερνάει. Επιτρέψτε μου όμως να δείξω ένα λογικό κενό: είχε πει η Τρολ ότι το ξινόμαυρο είναι το pinot noir και ότι στην Ελλάδα το αναμειγνύουν με Merlot – αλλά τότε θα αναμειγνύουν και το κανονικό pinot noir με Merlot. Φυσικά είπε και η Τρολ ότι δεν ήταν σίγουρη – αλλά έτσι, για να δείτε ότι προσέχω τι διαβάζω :)

Η Ριόχα, ναι, είναι περιοχή – και όπως είπα, δοκίμασα τη Reserva (σε μπουκάλι με δίχτυ). Στη Φινλανδία ήταν απίστευτα φτηνό, εδώ δεν μπόρεσα να βρω την ποικιλία που ήθελα – και απ’ ό,τι ξέρω, πωλείται μόνο στα Καρφούρ.

Και η συνέχεια στο ποστ του Mpampakis, για δύο άλλα κρασοθέματα, ένα κοινωνικό κι ένα ηδύποτο.

dimitris-r είπε...

Α, τί ωραία!
Πάντα με υγείες να τα πίνετε κυρία μου.
Και να τον ακούτε τον Μπαμπάκη :-)
Πάω όμως να δω τί γράφει στα δικά του αμπέλια γιατί με τούτα και μ' εκείνα έχω καιρώ να ταξιδέψω στη μπλογκόσφαιρα και μου λείπουν τεύχη.
Στην υγειά σου trol, κι αν περάσεις από τα μέρη μας κερνάω απ' το δικό μου, δεν πιάνει τα γκάζια του ξυνόμαυρου αλλά έχει κάτι από τη χάρη του βοριά μου ματώνει τις Κυκλάδες...