20070112

now suck it up

Oren-Ishii, Kisama to Ore wa, mada keri ga tsuite inai n da yo!!*

Αφού είχαν φύγει κάποιοι φίλοι αργά χθες το βράδυ, έμεινα στον καναπέ να ξεφυλλίζω ένα βιβλίο που διαβάζω αυτό τον καιρό. Ήμουν σε κατάσταση πλήρης ηρεμίας, σχεδόν ευτυχίας για το τι ωραία μέρα ήταν. Χωρίς να γίνει κάτι ιδιαίτερο. Κοιτούσα το οπισθόφυλλο του βιβλίου όπου φέρει την πολλά υποσχόμενη κριτική "αν έχετε δύο μέρες για να ζήσετε ακόμα, διαβάστε αυτό το βιβλίο για να πεθάνετε χωρίς ενοχές". Ένιωσα σχεδόν ευτυχισμένη που και χωρίς να διαβάσω το βιβλίο, νομίζω έτσι θα ...πέθαινα. Την ίδια στιγμή ήρθε ένα μήνυμα στο κινητό. Από κάποιον που μου έλεγε ότι κοιτούσε παλιές φωτογραφίες και γράμματα (ναι, υπάρχουν και αυτά εκτός του email) και ένιωθε σχεδόν δυστυχισμένος με το πόσο σκληρό άτομο είχε γίνει κάποτε και είχα δίκιο για το πόσο δύσκολος χαρακτήρας μπορεί να είναι. Ένα μήνυμα απλώς και η απάντηση μου χαλαρή.. 'ξεκόλλα', άλλαξες, πέρασε ο καιρός. Μερικές ώρες συνομιλίας αργότερα και όταν χάραζε, δεν ήμουν σίγουρη για τίποτα, είχα χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Τίποτα χαλαρό στο πρώτο μήνυμα. Ποιος καιρός πέρασε; Ταξίδια σε ξεχασμένα μονοπάτια της μνήμης, μου λέει, δεν συνιστώνται εκτός κι αν είσαι απόλυτα σίγουρος ότι θες να έρθεις αντιμέτωπος με το παρελθόν σου. Και εκτός και αν έχεις παρέα μαζί σου και μπόλικο αλκοόλ, λέω εγώ (και καλά, νόμιζα ότι εγώ ξέρω πως να τα κάνω - μουαχαχα....μουαχαχα) Αλλά δυστυχώς, το χθεσινό ταξίδι έγινε χωρίς να ισχύει κανένα από τα δύο παραπάνω. Και γυρνάς πίσω εξουθενωμένος. Με όλες τις ενοχές που τελικά κρύβεις, με το πόσο πλήγωσες τους άλλους και τον εαυτό σου, τον καιρό που έχασες, τις αποφάσεις που δεν πήρες...Νομίζεις ότι δεν σε άγγιξαν, ότι δεν ήταν τίποτα, ότι τα ξεπέρασες και ξαφνικά ξεπετάγονται όλα μπροστά σου, κατευθείαν στα μούτρα σου. Πιο ξεκάθαρα από ποτέ, πιο αμείλικτα από ποτέ. Επιτέλους. Κάθαρση τώρα. Που βρίσκει κανείς δύναμη να κλείσει ανοιχτούς λογαριασμούς με τον εαυτό του? Το μόνο που έχω υπόψη μου αυτή τη στιγμή για βοήθεια είναι απλώς ένα βιβλίο. Και ακόμη και οι πιο κοντινοί φίλοι μοιάζουν απίστευτα μακρινοί. Πολύ βαθιά μέσα μου, νομίζω ότι παλεύω με κάτι πολύ δυνατότερο από μένα. Δεν φοβάμαι ότι δεν θα αντέξω ή δεν θα οδηγήσουν όλα σε κάτι καλύτερο. Απλώς νοιώθω κουρασμένη.

*oren-ishii, you and i have unfinished business (kill bill great quote and scene)

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

O μόνος τρόπος που γνωρίζω είναι να "παραδεχτείς" τι έκανες, να "μιλήσεις" αληθινά στον εαυτό σου, να σταματήσεις τους συμβιβασμούς και να ζήσεις με την σκέψη ότι κάθε στιγμή έχει την δική της μαγεία γιατί μπορεί να είναι η τελευταία! Ανά πάσα στιγμή θα πρέπει να μπορείς να λες στον εαυτό σου "Είμαι καλά!".
Αυτά!
Καλημέρα :-)

cindaki είπε...

Τι μου θυμίζεις τώρα...

Το παρελθόν, ακόμα κι αν λες ότι πραγματικά καθάρισες μαζί του, κατά τη γνώμη μου είναι μια μεγάλη σαχλαμάρα!

Είναι το παρελθόν μας, είναι πάντα εκεί, μας στοιχειώνει...
Απλώς, αυτό που μπορούμε να κάνουμε, πιστεύω, είναι να δεχτούμε ότι κάναμε κάποια λάθη, ότι έπρεπε να φερθούμε αλλιώς, να μην καταπιέσουμε, να μην καταπιεστούμε...
Τέλος πάντων, με λίγα λόγια, να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για όσα έκανε ή δεν έκανε.
Μόνο τότε μπορούμε να γυρνάμε πίσω χωρίς ενοχές και με καθαρό βλέμμα.

Εγώ αυτό έκανα.
Και έπιασε...

Yannis H είπε...

Όπως λέγαν στο χωριό μου, 'ουάν οφ δόουζ ντέιζ". Θα περάσουν, θα έρθουν κι άλλες, θα περάσουν κι αυτές...

Yannis H είπε...

ΥΓ. Δεν το λέω απαξιωτικά, αλλά πραγματιστικά: τέτοιες στιγμές δεν πιστεύω πως βοηθάει τίποτα - ίσα-ίσα, καλά που τα έβγαλες.

trol είπε...

sigmund

όπως λένε live like there is no tomorrow, think like there is eternity

κρίμα που έχει επικρατήσει μόνο το πρώτο μισό της φράσης

sofi-k

εξ ίσου, τι θα κάναμε και χωρίς τα φαντάσματα του παρελθόντος? :)

yannis_h

ΥΓ. Δεν το λέω απαξιωτικά, αλλά πραγματιστικά: τέτοιες στιγμές δεν πιστεύω πως βοηθάει τίποτα - ίσα-ίσα, καλά που τα έβγαλες

μικρή ιστορία, σύντομη όσο μπορώ

ήμουν με το ποδήλατο μου αρκετά χιλιόμετρα έξω από το χωριό μου και σκάει το λάστιχο, κατεβαίνω και γυρνούσα με τα πόδια, το ποδήλατο στα χέρια....σταματάει ένα αυτοκίνητο, ήταν ο πατέρας μου, με ρωτάει τι έπαθα, του εξηγώ έσκασε το λάστιχο, μου απαντάει αν θέλω θα με βοηθήσει να το αλλάξω, εύκολα γίνεται, το ξέρω του λέω, μου λέει να προσέχεις τα αυτοκίνητα που περνάνε και καλό δρόμο....μπαίνει στο αυτοκίνητο και φεύγει

ε το πιστεύεις ότι το βρήκα φυσιολογικό? δηλαδή, αν πνίγεσαι shut up and swim

ίσως να μην λειτουργεί για όλους, λειτουργεί για εμένα

thanx για το comment, έχεις δίκιο, δεν βοηθάει τίποτα, πρέπει απλώς να το περάσεις και είναι επάνω σου το να το περάσεις όσο καλύτερα μπορείς....και περνάει :)

και φυσικά θα έρθουν κι άλλα