this is about love

Να μεταμπλογκάρω λίγο και εγώ? Παρασκευή είναι. Έχει έναν υπέροχα όμορφο καιρό και θα το εκμεταλλευτώ στο έπακρο. Θα κολλήσω στη συνηθισμένη θέση δίπλα από την μπαλκονόπορτα να χαζεύω έξω, να σκέφτομαι που θέλω να ταξιδέψω, να μην σκέφτομαι τίποτα, να ακούω μουσική. Θα πάρω και την κουβερτούλα μου. Θα βαρεθώ να κάνω οτιδήποτε. Μπορεί να ζωγραφίσω όμως. 'Ολο και κάποιος θα με ψάξει για να βγούμε. Καλά να πάθει. Σπίτι μου θα καταλήξει. Και ευτυχώς μερικοί έμαθαν και δεν κρατάνε τις τυπικότητες. Εμφανίζονται πλέον και στη μέση της νύχτας και έχουν ευτυχώς την υπομονή να χτυπάνε το κουδούνι μέχρι να ξυπνήσω, να καθίσουμε αγκαλιά μέσα στη βουβαμάρα, έξω να βρέχει, να χιονίζει, να λυσσομανάει, να κάνει ότι θέλει. Γιατί ωραίες και οι γιορτές αλλα εμείς είμαστε περίεργα πλάσματα, δημιουργούμε μόνοι μας τον υπόκοσμο μας, για να έχουμε ένα σπίτι, να το αφήνουμε μόνο για το πιο τρελό, ξέφρενο, ατελείωτο πάρτυ, να επιστρέψουμε κατάκοποι, να σκεπαστούμε πάλι με την αγαπημένη πλέον κουβερτούλα, να κοιτάμε τα γκρίζα, βαριά σύννεφα έξω από το παράθυρο, να νιώθουμε την υγρασία πάνω στο τζάμι, να έχουμε μόνο κανένα κεράκι αναμμένο και έτσι να λέμε τι ωραία που είναι η ζωή. Μισοσκόταδο και μάλιστα μουντό, σε απόχρωση γκρι, το αγαπημένο μου φως. Αυτό που περιμένουν τα καλικαντζάρια για να βγουν και αυτό που φοβούνται και πιο πολύ γιατί μπορεί να είναι και χάραμα. Έτσι είναι όταν βάζεις δύο αντίθετα πράγματα μαζί, φως και σκοτάδι, τα αγαπάς και τα δύο μαζί. Έτσι μαθαίνεις να αγαπάς γενικώς. Όταν ενθουσιάζεσαι και φοβάσαι μαζί. Και είναι ωραία έτσι.