Καμιά φορά, όταν νομίζω ότι δεν βγαίνει άκρη, κοιτάζω την επάνω φωτογραφία, για να θυμηθώ πως ήταν εκείνο το καλοκαίρι και ξαφνικά μια μέρα ξαναζώ την επάνω φωτογραφία, αλλά είναι όλα ακόμη πιο ωραία, και ακόμη πιο ονειρικά. Μπορεί επειδή είμαι με κάποιον που σημαίνει πολλά. Ή μπορεί επειδή ανακαλύπτω εκείνη ακριβώς τη στιγμή ότι κάποιος σημαίνει πολλά. Για μια στιγμή ίσως και όσο κρατήσει κι αυτήν. Κι όμως δεν βάζω φωτογραφία από τότε. In fact, δεν τις κοιτάζω καν. Τις αποφεύγω. Καταλαβαίνω απλώς ότι ακόμη και σε ένα άκρως προσωπικό βλογ, ημερολόγιο ή οτιδήποτε, θα μιλήσω για άτομα και καταστάσεις ειλικρινά, μόνο αφού περάσει πολύς καιρός. Δεν ξέρω αν αυτό λέει κάτι για την ειλικρίνεια απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό. Ή αν είναι ένας φόβος ή πρέπει να ξορκίσω κάτι. Πολλές φορές με θεώρησα ύποπτη για μικροψυχία. Όχι ότι είμαι, αλλά ότι ίσως αυτό δείχνω. Και δεν υπάρχει χρόνος για μικροψυχίες. Άλλες φορές με θεώρησα το αντίθετο. Ότι έπεσα με τα μούτρα. Αλλά όταν το έγραψα εδώ είχε περάσει, ήταν κάτι μακρινό, μπορούσα να γυρίσω να το κοιτάξω και ναι να γράψω γι αυτό. Τώρα δεν μπορώ. Οπότε όποιος έρχεται και διαβάζει αν βλέπει μόνο άσχετες φωτογραφίες ή άσχετες λέξεις, ας δείξει κατανοήση. Κατά κάποιον τρόπο, δεν είμαι εδώ. Down the road και μετά από ποιος ξέρει πόσους μήνες, όλες αυτές οι ασυναρτησίες θα γίνουν ένα καλό ποστ. Από τις χειρότερες στιγμές μου και από τις καλύτερες, θα βγει ένα ποστ δηλαδή κάποια στιγμή. And for the strangest reason ever I cross my fingers that this will not happen. Not for a long time, at least.