on faut vivre

photo - thanx panos

Μετά από πολύ καιρό κάθισα και έψαξα τον υπολογιστή μου να δω τι έχω μέσα. Μουσική που δεν ήξερα ότι είχα, φωτογραφίες από μέρη που είχα ξεχάσει πόσο όμορφα είναι και ανθρώπους που είναι ή μακριά η πλέον κοντά . Επίσης, κάποια αρχεία από τη δουλειά, μα τι όρεξη είχα τότε και πόσο προσεγμένη ήταν η δουλειά μου, εγώ την έκανα? Και αυτός ο φάκελος που λέει thesis, μήπως τα αντέγραψα από κάποιον άλλον? Και logs. O N. έλεγε πάντα ότι και εγώ και ο Τ. είμαστε πολύ περίεργοι που κρατάμε logs. Του έλεγα ότι τυχαία έγινε, ήταν η ρύθμιση στον on. Μου λέει ότι τα θέλει, τουλάχιστον αυτά που μιλούσαμε εμείς. No way, του είπα. Και σκεφτόμουν και εγώ χθες να τα σβήσω. In fact, σκεφτόμουν να πατήσω ένα γενικό format. Λυπήθηκα την μουσική, που δεν την έχω αλλού. Έβαζα το ένα τραγούδι μετά το άλλο και δεν το πίστευα ότι τα είχα εδώ τόσο καιρό, μέσα στον υπολογιστή. Και διάβαζα και τα logs. Γύρισε ο χρόνος πίσω. Σε κάποια σημεία μιλάμε για πράγματα για τα οποία δεν έχω ιδέα περί τίνος πρόκεινται. Κοιτάζω δηλαδή τη συνομιλία δύο ανθρώπων που θεωρητικά τους ξέρω καλά, αφού ο ένας είμαι εγώ, και δεν καταλαβαίνω τι λένε. Και η ώρα δείχνει ότι μιλούσαν για ώρες και εγώ ξέρω ότι μιλούσαν και πριν και μετά offline, απλά οι offline στιγμές δεν είναι καταγεγραμμένες έτσι, μόνο στην μνήμη. Τι καλά που τα λένε, σκεφτόμουνα, τι ωραία μουσική βρήκα εδώ, τι τέλειο απόγευμα είναι αυτό έξω από το παράθυρο. Κοιτάζω γυρω το σπίτι, για μια ακόμη φορά δεν το μετανοιώνω που δεν πήρα τηλεόραση. Μου φαίνεται σαν να έχω άπειρες ώρες ελεύθερες μπροστά μου και όχι δεν βαριέμαι. Ετοιμάστηκα πολύ γρήγορα, τηλέφωνο σκέφτηκα, θα πάρω όσο είμαι στο δρόμο, ήθελα να προλάβω λίγες στιγμές από το ωραίο απόγευμα, με τη μουσική ακόμη στο μυαλό, με την διάθεση εκείνης της στιγμής, ακριβώς όπως ήταν. Ο ουρανός ήταν όπως στην φωτογραφία και αν ήμουν μόνη θα χοροπηδούσα σαν μικρό.