urban fear

Μπαίνω στο ταξί και λέω στον ταξιτζή ότι πάμε νότια. Πέρα από το ποτάμι?, μου λέει. Ναι του λέω. Ξέρεις τι είναι νότια? 'Οχι δεν ξέρω, πρώτη φορά έρχομαι εδώ. Κοιτάζει τα πράγματα μου. Εκεί θα μείνεις? ρωτάει και αρχίζω να ανησυχώ. Ναι, γιατί? Μου λέει ότι δεν μπορούσα να διαλέξω χειρότερο μέρος να μείνω, ότι είναι πολύ επικίνδυνα και καλά θα κάνω να κλείνομαι από νωρίς μέσα στο σπίτι. Οκ, τώρα δεν μπορώ να αλλάξω του λέω. Καλή τύχη, μου λέει φεύγοντας.

Ίσως, να μην είχε άδικο. Ήταν η γειτονιά όπου λίγες εβδομάδες αργότερα, ένας οδηγός νευριασμένος με κάτι παιδάκια που του πετούσαν χιονόμπαλες βγήκε από το αυτοκίνητο και πυροβόλησε ένα (παιδάκι). Γυρνώντας μια μέρα σπίτι η τζαμαρία του μετρό είχε γίνει θρύψαλα, από αεροβόλο. Και όταν άρχισα να παίρνω το ποδήλατο, έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, η ρόδα σταματούσε στην εξώπορτα και αμέσως περνούσα την κάρτα για να ανοίξει η πόρτα.

Τις Κυριακές μαζευόμασταν με τα παιδιά από τα γύρω διαμερίσματα για φαγητό. Ένας από αυτούς είχε μιλήσει με τον μπακάλη, ο οποίος του είχε πει τρομερές ιστορίες. Ένας άλλος είπε ότι ήμασταν πείραμα, οι πρώτοι που μέναμε στο κτίριο, έτσι για να διαφοροποιηθεί λίγο το γκέτο γύρω. Λίγο πολύ μέναμε στην πιο επικίνδυνη περιοχή της πιο επικίνδυνης πόλης της χώρας. Δεν μπορούσα να το χωνέψω να φοβάμαι όμως. Πάω στον Έρικ. Όπου Έρικ, ο θεός, λάτρης της πόλης του και γνώστης, γέννημα θρέμμα, κτλ. Κοίτα Έρικ του λέω, μένω εκεί, θα έπρεπε να ανησυχώ? Nah, just use common sense like always anyway, μου λέει. Έτσι είπα και εγώ. Όσοι δεν άντεχαν μετακόμισαν. Οι υπόλοιποι μείναμε. Έμεινε και η Ισπανίδα που μας ρώτησε που βρήκαμε ποδήλατα και της είπαμε from the junkies, και πήγε μεσάνυχτα στον σταθμό και ρωτούσε where are the junkies? Όπου σταθμός, ο μόνος σταθμός που μέχρι πριν μερικά χρόνια φρουρούνταν από τον στρατό* ή κάτι τέτοιο και όχι από την αστυνομία.

Μια μέρα μας λέει ο Ιταλός, θα πάει να μείνει σε ένα σπίτι δίπλα με κάτι Τούρκους μετανάστες και μάλιστα του βρήκαν και δουλειά part-time στο λιμάνι να κουβαλάει κιβώτια. Ο Ιταλός έχει λεφτά, αν ήθελε την έκανε για αλλού αλλά την εμπειρία θέλει, αυτό σπουδάζει, κτλ κτλ. Στο καλό του λέμε. Μια χαρά πέρασε. Μας μετέφερε εικόνες φρίκης που και που. Οικογενειακή βία, συμμορίες, φτώχεια, παρανομία, στο στοιχείο του ήταν. Με την Κ. είχαμε βγει μια φορά έξω, και είχαμε πάει από την βόρεια πλευρά του ποταμού, εκεί που η πόλη είναι πιο ωραία και δεν γίνονται τόσες φασαρίες και πιο πολλοί είναι λευκοί. Αφού ήπιαμε πόσα ήπιαμε και ήταν ώρα να γυρίσουμε πίσω, μου λέει περπατάμε? Θα συνέλθουμε λίγο. Μέσα, της λέω. Ξημέρωνε όταν φτάσαμε στη γειτονιά μας, ησυχία και ηρεμία, και κοιτούσαμε γύρω, ήταν όμορφα πραγματικά και επίσης συνειδητοποιήσαμε ότι δεν φοβόμαστε.

Νομίζω λίγο πολύ είχαμε εγκλιματιστεί και είναι αλήθεια ότι κανένας δεν θα σε πειράξει αν δεν πειράξεις εσύ. Μπορεί βέβαια να σου έρθει τίποτα ξώφαλτσα, αλλά πραγματικά κάποια πράγματα δύσκολα έρχονται ξώφαλτσα. Ένα βράδυ περπατούσα σκυφτή, με πλησιάζει ένας τύπος, δεν καταλαβαίνω του λέω, με περπατάει ως το μέτρο και αυτό έγινε πολλές φορές και δεν έγινε τίποτα. Δεν σταμάτησα να φοβάμαι, αλλά παράλληλα είχα αλλάξει. Το πρόσεξα μια φορά στη βόρεια πλευρά, που περπατούσαμε να πάμε σε ένα κουλ μπαράκι και στο διπλανό παρακμιακό μπαράκι καθόταν έξω ο Ε., γείτονας, Αμερικανός, γιατρός, λυώμα παρέα με κάτι σουριναμέζους, Ι love this city, μου λέει, άσε τους ξενέρωτους και έλα κάτσε μαζί μας. Και είχε δίκιο, ήταν μια υπέροχη πόλη, γιατί είχε και την βόρεια και την νότια πλευρά. Μας έκανε μάθημα ο Έρικ και έλεγε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της πόλης είναι η αντίληψη του κόσμου ότι είναι επικίνδυνη, ειδικά νότια, με κοιτάει. Και μας βγάζει στατιστικά από εδώ κι από εκεί, ότι δεν είναι έτσι. Use common sense, μας ξαναλέει, νότια ο μεγαλύτερος πληθυσμός είναι μουσουλμανικές οικογένειες, χαρακτηρίζονται από το πόσο ήσυχοι και εσωστρεφείς είναι, τα προβλήματα είναι μέσα στο σπίτι τους και εκεί πρέπει να μπούμε. Σκέφτηκα τον Ιταλό.

Ο καιρός πέρασε, το περιστατικό με το παιδάκι ξεχάστηκε, στη γειτονιά περπατούσα και με κλειστά τα μάτια. Έβγαινα το πρωί της Κυριακής να πάω στη λαική και πετύχαινα μέχρι και γάμο, να είναι ανεβασμένοι όλοι στα τραπέζια και να χορεύουν τσιφτετέλι. Ο μπακάλης με είχε μάθει, ο φούρναρης το ίδιο. Τον δεύτερο τον κοιτούσα πάντα με μισό μάτι, γιατί η γυναίκα του ίσα με μένα ήταν, είχε συχνά πυκνά μελανιές στο πρόσωπο και ποτέ δεν χαμογελούσε. Η γειτονιά γέμιζε όταν έπαιζε ποδόσφαιρο η feijenoord και όταν είχε halloween, όπου έβγαιναν όλοι και έκαναν παρέλαση, μικροί μεγάλοι. Και τις ωραίες Κυριακές. Όταν έφευγα οριστικά, ήρθε ο Θάνος να με πάρει. Χαίρομαι που φεύγεις από εδώ, λέει. Όχι δεν θα ξαναέμενα εκεί, και όταν επέστρεψα δεν πρόλαβα να πάω, κοιτούσα από την άλλη άκρη του ποταμού και χαμογελούσα που όλα πήγαν καλά όσο μείναμε εκεί τουλάχιστον. Δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν θα έλεγα σε κάποιον να μείνει εκεί. Εξαρτάται από το ποιός θα ήταν αυτός. Το πείραμα της κυβέρνησης για εξυγίανση του γκέτο δεν νομίζω να πέτυχε, αλλά βρίσκονται σε καλό δρόμο γιατί έχουν καταλάβει ότι μέσα στα σπίτια πρέπει να κοιτάξουν. Στις εξετάσεις, στο μάθημα του Έρικ του έγραψα και για την γειτονιά, λες και δεν τα ξέρει, αλλά κάτι σαν ευχαριστώ που δεν μου είπε να φύγω από εκεί. Afrikaaners πια όλοι, μιλάμε με τους γείτονες ακόμη.

Στη φωτογραφία, erasmusbrug, η είσοδος στο νότιο μέρος της πόλης.

*Θ.'s contribution - it was not guarded xactly, it was the only place in holland se katastasi ektaktou anagkhs, dld apagorevontan i synaxi parewn megalytera apo 4 atoma -dld more than 4 people where kindly asked to fuck off and leave-, kai the people who stayed at the station more than 15 minutes where photographed

...wicked, innit?