urban shite

Φιλοξενείται και γράφει ο Θ., που διάβασε το προηγούμενο ποστ. Tα σχόλια μου later, μπορεί και άχρηστα, αλλά πολύ σύντομα να πω, ....ανατρίχιασα (με-ευχάριστο-τρόπο). Όλα τα λεφτά, my vriend.

@ROTOWN, photo by bang phan

Μου πήρε κοντά έξι χρόνια να το ανακαλύψω. Ένα μπαράκι στο κέντρο της πόλης, σε μία οδό ταχείας κυκλοφορίας με αριστερά και δεξιά κωλόμπαρα. Ανάμεσα από δύο τέτοια κωλόμπαρα και απέναντι από ένα αιγυπτιακό φαστφουντάδικο βρίσκεται το Dizzy. Ένα μικρό και άθλιο μπαρ που κάθε Τρίτη φέρνει jazz bands από όλο τον κόσμο. Δεν είμαι ιδιαίτερος φαν της jazz, αλλά η συγκεκριμένη jazz στο συγκεκριμένο Dizzy σε κάνει να γουστάρεις ρε παιδί μου. Κολλάει το παπούτσι στο πάτωμα από τις μπύρες, κολλάνε τα ρούχα από τον ιδρώτα, βρωμάνε τα μαλλιά από τα τσιγάρα a la Hollandaise και μη και γενικότερα γουστάρεις.

Μου πήρε κοντά τρία χρόνια να το ανακαλύψω. Ένα μπαράκι στο κέντρο της πόλης, σε μια οδό γεμάτη από second-hand δισκάδικα, δύο πανάκριβες μπουτίκ και πολλά αφρικάνικα παντοπωλεία. Λίγο πιο πέρα από άλλα δύο μπαράκια που γεμίζουν μόνο αφού έχει γεμίσει αυτό, βρίσκεται το Rotown. Θρυλικό. Την Πέμπτη είσαι φάτσα κάρτα με τον τραγουδιστή μιας μικρής rock band outta Kentucky or whatever και μυρίζεις κυριολεκτικά την ποτισμένη από αλκοόλ και τσιγάρα ανάσα του καθώς ξεφωνίζει το πιο γαμάτο κομμάτι που έχεις ακούσει ποτέ και δεν θα ξανακούσεις ποτέ γιατί they don’t fit in the Sony Music Product Pοrtfolio. Tην δε Παρασκευή χτυπιέσαι ανελέητα σε Michael Jackson meets Cypress Hill meets Britney και γουστάρεις και το ξέκωλο πανκί με τη μοηκάνα δίπλα σου κάνει το ίδιο. Άσε που ο Σουριναμέζος πορτιέρης μιλάει άπταιστα ελληνικά.

Μου πήρε πέντε χρόνια να ξεχάσω την χέσα που με κυρίευσε όταν έπεσα με αυτοκίνητο με ελληνικές πινακίδες σε μποτιλιάρισμα από ξέφρενους Τούρκους μετανάστες που κατέλαβαν το κέντρο όταν η Galatasaray πήρε το UEFA και χοροπηδούσαν κυριολεκτικά μεθυσμένοι και τυλιγμένοι με τούρκικες σημαίες πάνω στο αυτοκίνητό μου. Άλλα τόσα χρόνια μου πήρε να ξεχάσω ότι Τούρκος ταρίφας σάπισε στο ξύλο τον Δημήτρη επειδή ήταν Έλληνας και τον παράτησε κάπου κάτω από το ποτάμι. Και άλλα τόσα χρόνια θα κάνω να ξεχάσω τα απίστευτα πράσινα μάτια της πανέμορφης Τουρκάλας που δούλευε στο Burger King που ποτέ δεν της είπα κάτι παραπάνω από “a Whopper and a coke please”.

Tους πήρε μερικές ώρες, τους Γερμανούς, να ισοπεδώσουν την πόλη το Μάιο του 1940. Όταν ένας Γερμανός το 2002 παραπονέθηκε στην φίλη μου την Miriam ότι η πόλη δεν έχει την ιστορική χάρη του Άμστερνταμ ή της Ουτρέχτης, ένας Ροτερνταμέζος πετάχτηκε από το πίσω μέρος του τραμ λέγοντάς του “ας μην την ισοπεδώνατε”.

Τελικά, μου πήρε μία εβδομάδα να την μισήσω. Την μίσησα για τους άδειους δρόμους, τα λιγοστά μαγαζιά, τα συνεχή μποφώρ, την βρώμα απ’το ποτάμι τις ζεστές μέρες, τα άχαρα κτίριά της που συνεχώς γίνονται περισσότερα, τα απίστευτα βρώμικα γκέτο της, τους Μαροκινούς που σε κάνουν να χέζεσαι πάνω σου όταν τους βλέπεις σε γκρουπάκια να σε περιμένουν στην γωνία, τους skinhead που κάνουν ακριβώς το ίδιο στην επόμενη γωνία, το ρατσισμό που κρύβουν μέσα τους οι πάντα ευγενικοί Ολλανδοί, την έλλειψη café για να πιείς ένα εσπρέσσο στις 7 το πρωι σε μία πόλη ενός εκατομμυρίων κατοίκων, το πανεπιστήμιό της με την αισθητική σοβιετικού νοσοκομείο της δεκαετίας του ’70.

Όμως, μου πήρε οχτώ χρόνια για να καταλάβω ότι την αγάπησα. Τα άσχημα και άχαρα κτίρια της που γίνονται συνεχώς ψηλότερα, οι δρόμοι της που κρύβουν στενά που σφίζουν από φοιτητές, πανκιά, στυλάτους, αντιστυλάτους, γιάπηδες και τάχα αρτίστες όλους στοιβαγμένους σε μαγαζιά σαν το κατεβασμένο από τον παράδεισο De Consul, τα πανηγύρια της το καλοκαίρι που όλη η πόλη γίνεται από club μέχρι Rio σε δύο εβδομάδες, τους Τούρκους, Μαροκινούς, Αφρικάνους, Αντιλιάνους, Σουριναμέζους, Κινέζους, Ινδονήσιους που αν τους ρωτήσεις από πού είναι θα σου πούνε “Rotterdam vriend..”, τα αμέτρητα ποδήλατα στους καλοδιατηρημένους ποδηλατόδρομους, η εκκλησία του Παύλου (Pauluskerk) που παρέχει στέγη και τροφή στα τζάνκια του κέντρου, τα ποδήλατα που δεν μένουν ποτέ πάνω από δύο εβδομάδες στον ίδιο ιδιοκτήτη και ποτέ δεν μένεις χωρίς ποδήλατο πάνω από δύο μέρες.

Η σκατοπόλη μου έκλεψε 8 χρόνια από την ζωή μου. Όταν βλέπω μέσα στην βροχή και την ομίχλη τα wannabe ουρανοξυστάκια της μου τα δίνει όλα πίσω όμως..