six feet under

Μόλις γύρισα από μια μεταθανάτια εορτή, κοινώς μνημόσυνο, και πριν προλάβετε να συλλυπηθείτε να πω ότι δεν πειράζει, η εκλιπούσα και αγαπημένη ήταν και κασμερτζού και πολλά χρόνια έζησε, οπότε με αυτό το πνεύμα πήγα και εγώ στο event. Ευτυχώς συντονίζεται και η οικογένεια σε αυτό το κλίμα και δεν με παρεξηγούν, ίσα ίσα χαρά μας που περάσαμε τόσα χρόνια με την αγαπημένη.

Στην εκκλησία είχα χρόνια να μπω. Χάζευα, τι ωραία κηροπήγια, α μα και τι ωραία πολύφωτα, και μετά σκεφτόμουν ότι κρίμα που το σύγχρονο desing δεν έχει υιοθετήσει στοιχεία του βυζαντινού στυλ παρα μόνο σε κακογουστιές, γιατί πλάκα πλάκα υπάρχει παράδοση και ακόμη και το μίνιμαλ θα είχε πολλά να πάρει, κτλ κτλ γιατί μετά κρύωσα και τυλίχθηκα στο μπουφάν μου. Αρχαία ελληνικά δεν γνωρίζω, και τα ελληνικά ...ξέρετε, οπότε ίσα που καταλάβαινα τι έλεγαν οι ψάλτες, αλλά να λέμε την αλήθεια λέγανε φρικιαστικά πράγματα. Κοιτούσα γύρω και αναρωτιόμουν αν όλοι αυτοί που είναι γύρω μου καταλαβαίνουν ότι σκοπός μας εκείνη τη στιγμή είναι να βοηθήσουμε την ψυχή της εκλιπούσας να περάσει επιτυχώς τελώνια και άλλα τρομερά πράγματα για να ησυχάσει. Δηλαδή τρία χρόνια τώρα και παίζεται το αν η αγαπημένη μας είχε ξεμπερδέψει, ε? Μετά είπαν και τα παραμύθια για τόπο χλοερό και κατάλαβα ότι η ακολουθία φτάνει στο τέλος.

Να προσθέσω ότι οι ψάλτες είχαν πολύ ωραίες φωνές και πολύ όμορφο το κλίμα, σε συνδυασμό κιόλας με όλα αυτά για τα φαντάσματα και τον χαμηλό φωτισμό και τον παπά να κάνει γύρες και όλοι να προσκυνάνε, ήταν ωραία, να παραδεχτώ ότι σκέφτηκα ότι βρίσκομαι στο στοιχείο μου, από κάποια οπτική πλευρά τέλοσπαντων.

Μετά όμως είχε περισσότερο γέλιο. Πήγαμε σπίτι και ήρθε κόσμος για να φάει όλα αυτά που είχαμε μαγειρέψει. Τους δώσαμε πρώτα καφέ που βράζαμε σε μικρές κατσαρολίτσες, και όταν μια κυρία μου είπε ότι αυτήν τον πίνει σκέτο και όχι μέτριο, έδειξα κατανόηση γιατί μπορεί να έχει σάκχαρο, αλλά όταν μια άλλη μου είπε ότι αυτή τον θέλει μέτριο απλά με λιγότερη ζάχαρη, μου ήρθε να της πω τίποτα, αλλά για να μην ντροπιάσω την οικογένεια κρατήθηκα. Μετά ήταν το φαί. Χλαπάκιασαν όλοι πίτες, γιαπράκια, μπακαλιάρο, σαλάτες και δεν μπορώ να πω ότι δεν ενοχλήθηκα να βλέπω την κάθε άσχετη θείτσα να χλαπακιάζει στο σπίτι της αγαπημένης μας. Σε ένα δίσκο μου έβαλαν ποτήρια με πορτοκαλάδα, λεμονάδα, κόκα κόλα και έκανα γύρο και κερνούσα. Α, η μία λέει θέλει νερό, 'θα περιμένετε κυρία μου' σκέφτηκα, 'αμέσως' είπα φωναχτά; α η άλλη άφησε μου το ποτήρι εκεί, 'βλέπετε δεν μπορώ τώρα με γκοτζάμ δίσκο΄ σκέφτηκα, 'μισό λεπτό' της απάντησα. Πολύ κουλ η γιαγιά που έψαχνε την κόκα κόλα, την βρήκε και λέει χαμογελώντας 'α ευχαριστώ, αυτό είναι το ποτό μου εμένα'. Τελείωσα, πήρα και εγώ ένα πιάτο να φάω κανένα γιαπράκι και δεν πρόλαβα να καθίσω και με φώναζαν να τους μαζέψω τα πιάτα ή να φέρω αλουμινόχαρτο να τυλίξουν το φαί να το πάρουν σπίτι. Και μιλάμε με απαίτηση ε? Το 'ευχαριστώ/παρακαλώ', το απλό και τυπικό και μουρμουριστό έστω, ζήτημα αν το άκουσα 2-3 φορές.

Δεν πειράζει όμως, μέσα στα φερσίματα μεγαλώσαμε οι περισσότεροι και σιγά μην αρχίσω και τους πετάω μπηχτές και δώσω εγώ δικαίωμα να πούνε, κτλ κτλ. Οπότε ήμουν μέσα στη γλύκα όταν άκουσα τις καλές ευχές τους να έχω καλή τύχη όταν βρω γαμπρό, απάντησα με προθυμία ερωτήσεις που δουλεύεις-παίρνεις καλά λεφτά-θα σε κάνουν μόνιμη, και όταν πήγε να παραγίνει το κακό τους διαβεβαίωσα ότι ολα κατ'ευχήν θεού πάνε (λέμε τώρα) και άρχισα να τους ρωτάω για τα δικά τους παιδιά και επιτέλους το βούλωσαν...νόμιζα. Έπιασαν μετά κουβέντα για το ποιός είναι άρρωστος, τι αρρώστια έχει, τη νύφη που δεν τους κοιτάει και εκεί είναι να έχεις μια κάμερα και άστην να γράφει. Priceless footage, σκέφτηκα. Θαύμασα επίσης την έξοχη διπλωματική ικανότητα και νεαρότερων αλλά και μεγαλύτερων γυναικών. Ότι τους συμφέρει ακούνε και αν απαντήσουν θα σε στείλουν. Μπράβο, μπράβο, κρίμα που ήμουν λίγο μικρή όταν έφυγα από το χωριό και διακόπηκε έτσι απότομα αυτή η πολύτιμη εκπαίδευση. Τέλοσπαντων.

Πήγα και κάθισα δίπλα από την καλύτερη φίλη της εκλιπούσας, μια γιαγιά κοντά στα 90, που έχει απίστευτο χιούμορ και είναι μια ευγενικότατη γυναίκα χωρίς να είναι απλώς τυπική, και είναι και πάρα πολύ έξυπνη, σοφή μάλλον αν και μου πέφτει βαριά η λέξη, αλλά τα λέει πολύ απλά και δεν έχω τίποτα να προσθέσω και είναι και πολύ άνετη, αν με δει εμένα ή οποιοδήποτε ντυμένη είτε φρικιό, είτε κυριλέ δεν θα της ξεφύγει ούτε ένα βλέμμα παραξενιάς, δεν την νοιάζει δηλαδή. Αλλά τη νοιάζει, γιατί θα με ρωτήσει πάντα τι κάνω, με πολύ ωραίο τρόπο. Το έχω ξαναπεί ότι με αυτές της ηλικίες συνεννοούμαι άνετα?

Καλά θα το ποστάρω τώρα αυτό αλλά θα δω μήπως γράψω τίποτα άλλο πιο μετά γιατί το θέμα είναι εεεε κάπως χεχεχε. Πάντως αν θέλετε να διαβάσετε και για την κηδεία της συγκεκριμμένης να σας δώσω το λινκ, κάπου εδώ μέσα είναι, και εκείνο το κείμενο ήταν πιο ωραίο. Άντε καλό σαββατόβραδο τώρα.

box of chocolates: a banal gift

photo by someone at flickr, will look it up at some point, ok?

δ ε ν έ χ ω ό ρ ε ξ η γ ι α τ ί π ο τ α



αλλά που θα πάει, θα έρθει, δεν θα 'ρθει?
(s)porca miseria

dog eat dog

Μμμμ, για να δούμε ...οδοντόβουρτσα. Πάντα την ξεχνάω. Και σπίτι έχω 5-6 γιατί κάθε φορά αγοράζω καινούρια. Α. Τα εισιτήρια και το διαβατήριο αν μη τι άλλο. Μουσικούλα να πάρω..? να μην πάρω..? να πάρω..να μην πάρω...να πάρω...ποιός το φορτίζει τώρα το ρημάδι και σιγά τι έχω μέσα...να μην πάρω, καλά θα δούμε. Να πεταξω τίποτα από το ψυγείο ..αλλά μπα κρατάνε μερικές μέρες ακόμα...θα τα φάω όταν γυρίσω δηλαδή? Ewww. Ε να το καθαρίσω και να τα πετάξω αν είναι. Πιό μετά όμως. Ρούχα, μμ για να δούμε ....ότι είναι καθαρό και (σχεδόν) σιδερωμένο, εύκολο αυτό. Οπότε μετά κι αυτό. Μπλινκ, μπλινκ στο μέσεντζερ. Βλέπει ταινίες όλη μέρα και είναι ξάπλα. Pas mal, pas mal, ζηλεύω λίγο δηλαδή γιατί ψιλοβαριέμαι τώρα που να τρέχω κτλ κτλ. Συγκεντρώσου, μου λέω. Α να επιστρέψω και τις ταινίες. Πιο μετά κι αυτό. Κοίτα να δεις βρήκα και κάτι λογαριασμούς που δεν πλήρωσα. Καλά, σε λίγες μερούλες, δεν χάθηκε ο κόσμος. Τί άλλο? Για να δούμε τι καιρό έχει... Μμμμ, πάνω κάτω τα ίδια. Δηλαδή? Τέλοσπάντων. Ουφ, χαμός γίνεται σπίτι. Να βγω καμιά βόλτα? Ώπα, επίφοβο. Λες? Σκρατς, σκράτς το κεφάλι. Θα δούμε. Για να βάλουμε μια σειρά από την αρχή. Μουσικούλα θα πάρω? Και θα πάρω καινούρια ή ότι έχει μέσα? Και ποιά να πάρω δηλαδή, χαμός γίνεται, αυτά που δεν έχω ακούσει ακόμα, ή τα άλλα, ουφ, ας μην πάρω, πήρα όμως καινούρια ακουστικά, τα παλιά τα είχα πατήσει, ρε κάτσε να δούμε αν δουλεύουν αυτά πρώτα και βλέπουμε για μουσική μετά. Τί να φάω τώρα για να μην πετάξω πολλά πολλά? Τυρί με μήλα και γλυκό κυδώνι? Να κάνω μακαρόνια για να βάλω το τυρί από πάνω? Όχι μόνο του το τυρί αλλά σε καμιά σάλτσα. Ε? Εεεε. Τι εεε, δηλαδή. Άστο. Ποιός τα πλένει μετά όλα αυτά. Θα δούμε. Κάτσε να βάλω γρήγορα τα ρούχα να τελειώνω με αυτό, να αδειάζει και ο χώρος λίγο. Α, κάτσε να δούμε αυτό το παντελόνι έχω να το βάλω από πέρσυ, ρε μια χαρά μου κάνει, κάτσε να δω τι άλλο έχω. Πωπω μια χαρά τόσα ρούχα έχω τελικά, τι κάθομαι και λυώνω το τζιν, βρε βρε και κάτι μπλουζίτσες, τι να πρωτοπάρω, κάτσε να τα δοκιμάσω λίγο. Ωραιότατα, ποιά παπούτσια να πάρω όμως. Μμμμμ. Και μπουφάν? Παλτό? Καλά. θα βγούμε αλλά μέσα στην κυρίλα θα είμαστε? Μμμμ. Δεν ξέρω. Μπορεί, αφού αύριο είπαμε dinner. Ουφ. Κάτσε να πούμε καμιά βλακεία στο μέσεντζερ. Κρύωσε λέει, και δεν ξέρει αν κάνει να πιει μπίρες. Νερό τις έχετε κάνει αγαπητέ, τι να πω. Βρέχει έξω? Έχω κάτι ταινίες να επιστρέψω :/ Πωπω πως τους ξέχασα και τους λογαριασμούς. Καλά είπαμε, σε λίγες μέρες αλλά πού είναι το μυαλό μου? Οδοντόβουρτσα. Να βάλω τουλάχιστον αυτήν στην άκρη, να τελειώνει αυτή η δουλειά. Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Ρε πότε θα το ψάξω για μια δουλειά που ήθελα? Άσχετο, αυτό. Καινούριο σπίτι? Α μα κάτι πράγματα που σκέφτομαι ώρα που είναι. Ω, και πρέπει να πάω να αφήσω το αυτοκίνητο. Σκρατς, σκρατς, το ρημάδι το κεφάλι. Λοιπόν, εισιτήρια, διαβατήριο, οδοντόβουρτσα και βλέπουμε, οκ?

Ωπ, βρήκαμε και το πρώτο τραγουδάκι για τη λίστα.

the time i met the queen

photo by wiseacre@flickr

Το έχει απορία ο μπιριμπίρης το πως γνώρισα την Kim. Ε να μην τον αφήσω με την απορία. Μια φίλη μου δούλευε στο νηπιαγωγείο που έστελνε η Κιμ το μικρό και την κάλεσε σπίτι, φέρε και όποιον θες, και ο όποιος θες, ήμουν εγώ. Δηλαδή τυχαία, είπαμε και το εννοούμε. Το παράδοξο είναι ότι τυχαία γίνονται όλα, μα όλα. Όταν το προκαλούμε, ξέρουμε πολύ καλά ότι κάτι κάναμε και μεις και όσο να 'ναι το περιμένεις λίγο πολύ. Με τις λίρες πως έγινε? Αν ήξερα ότι τόσος κόσμος ψάχνει να βρει λίρες και παρόλ' αυτά εμένα θα μου τις άφηνε κατά λάθος ένας eor παππούς ένα βράδυ, δεν θα έτρεχα σαν τρελή να τον βρώ νυχτιάτικα σε όλη την πρωτεύουσα, αλλά θα είχα ξεπεράσει ενοχές, κάνε-το-σωστό, κτλ, θα τις είχα πάρει και βουρ για διακοπές. Και καλά, όλα αυτά δεν είναι τίποτα. Όρεξη όποιος έχει να ακούει ιστορίες, να μαζευτούμε να λέμε και να μην τελειώνουμε. Εντωμεταξύ, είναι μια περίοδος ιδιαίτερα αγχωτική για μένα, ελπίζω φυσικά όχι μόνο σε αίσιο αλλά και σύντομο τέλος, γιατί νοιώθω πολύ κουρασμένη, αλλιώς όποιος μπαίνει στο βλογ ποιός ξέρει τι θα ακούει. Από την άλλη, το σκέφτηκα από δω, το σκέφτηκα από κει, ε εντελώς τυχαία και πάλι κάτι θα γίνει και όπως πάντα όλα θα συνεχιστούν κανονικά. Δηλαδή με εκπλήξεις, ανατρεπτικά γεγονότα, αυτό που δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα γίνει, το απρόβλεπτο κτλ. Ε τί να κάνω, να κάτσω να σκάσω? Άντε μωρέ.

back to the basics

photo by Konrad@flickr

Πολλοί λένε ότι η ηλεκτρονική μουσική άρχισε να χαλάει τότε που έγιναν πιο μεγάλα τα πάρτυ, που μπήκαν τα χαπάκια στην ...μαζική κατανάλωση, -όχι καλέ δεν λέω τα πρόζακ-, που δόθηκε αρνητική δημοσιότητα, που εμφανίστηκαν μάνες ρέιβερ στα κανάλια και ούτω καθεξής. Άλλοι λένε ότι φταίει το ότι διαδόθηκε και έγινε mainstream, το ότι ήρθαν οι προσμίξεις με άλλα είδη και ανατριχιάζουν και ανατριχιάζω και εγώ (όχι-ευχαριστα) όταν ακούω ακόμη και τον όρο latin-house. Κάποιοι αποστασιοποιήθηκαν, και δήλωσαν το προφανές: άλλο η ηλεκτρονική μουσική -έχει ιστορία- και άλλο your average μπιτάκι. Κάποιοι δέχθηκαν την αναπόφευκτη εξέλιξη και παραδέχθηκαν ότι έχει και τα θετικά της, δηλαδή όλο το φάσμα της mainstream μουσικής επηρρεάστηκε και καλά έκανε και ας ψάχνουν όσοι θέλουν τι σημαίνει το post-, στη μουσική και εκτός. Δεν παύει να ισχύει όμως ότι η dance σκηνή, και μιλάμε για dance απλώς, nothing more, nothing less, και καθαρίστε λίγο το μυαλό από electro, techno, trance, goa, gabber, etc κράτησε πολύ λίγο πριν διασπαστεί στα πάντα. Νομίζω η καταστροφή άρχισε όταν αυτοί που πήγαιναν σε πάρτυ, ένοιωσαν κάποια αόριστη ανάγκη να αυτοπροσδιοριστούν ως "κοινότητα", να ονομαστούν ρέιβερς, να βγάλουν ηλίθια μότο όπως το PLUR (peace-love-unity-respect) και γενικά να την δούνε νεο-χίπιδες και να επικρατήσει και μια ανάλογη αισθητική. Ναι, εκεί ήταν που δήλωσα πρώτη φορά στη ζωή μου ότι τους χίπιδες δεν τους χωνεύω. Η αρχή του τέλους ακριβώς εκεί. Μετά ήρθε η ευρεία διάδοση. Η μουσική? Ξανά στο παρασκήνιο. Προσωπικά δεν ασχολήθηκα, απλά δεν σταμάτησα να δηλώνω ότι αυτή είναι η μουσική μου, όσο κι αν ακούω κυριολεκτικά σχεδόν απ' όλα, αλλά αν με ρωτούσες σαν ποιό συγκρότημα εννοώ, μάλλον δεν θα είχα και τίποτα να απαντήσω, μπορεί να επέμενα στα επί χρόνια κλασικά, underworld or something. Μπορεί να έλεγα κανένα συγκροτηματάκι που έβαλε τον ηλεκτρονικό ήχο μια χαρά μέσα σε άλλο είδος, μπορεί απλώς να άκουγα κάποιο άλλο είδος και είπαμε, τα 'είδη΄δεν έχουν σημασία. Αλλά. Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω ότι ενώ υπάρχουν άπειρα τραγούδια, από όλο το φάσμα, παλιά και καινούρια, που λατρεύω, που με συγκινούν, που απολαμβάνω, που ακούω ξανά και ξανά, υπάρχει και κάποιος ήχος που κάποτε απλώς με έκανε να ...ξυπνήσω? με ταρακούνησε? πως να το πω? my first love and unforgettably sο? Ε αυτό δεν ξεχνιέται. Και πάλι στο δικό μου great resource of awesome music, αν θέλετε ένα album εκ σουηδίας και ουχί σουρ-δίας, που λίγο πολύ θα έλεγα ότι είναι a basic guide to the dance sound. Μπορείτε να το προσμίξετε, να το κάνετε ότι θέλετε, αλλά μπορείτε και απλώς να το ακούσετε. Αχχχχ για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιότεροι στην τελική. χεχε

the post i did not erase

Εδώ και καιρό ήθελα να το κάνω. Να γράψω ενα drunken ποστ. Όχι tipsy, τι-γελοία-λέξη. Αλλά drunk. Και να που τώρα δεν έχω τίποτα να γράψω, άσε που επείγει να πάω τουαλέτα or sth και μου φαίνεται μακριά. Ναι, Δευτέρα. Το έχω ξαναπεί. Σαββατοκύριακο δεν βγαίνω, και αν βγω το μετανιώνω. Βράδυ, δεν βγαίνω. Απόγευμα, και όσο πάει. Επιρρεπής. Σε αυτές τις ιδιοτροπίες. Αλήθεια λέω, για ένα τσάι βγήκα στις 5. Δεν ξέρω πότε έγιναν μπίρες και πότε σφηνάκια. Πολύ γρήγορα. Και ενώ κάθομαι σπίτι μέρες/βδομάδες ολόκληρες και δεν βγαίνω γιατί δεν γουστάρω καθόλου, μα καθόλου, και όλα είναι ήσυχα, ε μόλις βγω, και είμαι πιο επιρρεπής από ποτέ, να τσουπ κι ένα μήνυμα. Και δεύτερο. Τί ψάχνεις να βρεις όταν όλα, μα όλα έχουν ειπωθεί? Κοιτάζω το ποστ που ετοίμαζα νωρίτερα. Μια φωτογραφία που είχα τραβήξει στο Μαρόκο από κάτι γυναίκες μαζεμένες σε ένα σοκάκι. Κρυφά την τράβηξα, και βράδυ και ένας θεός ξέρει πως βρέθηκα σε μια άσχετη και απόμακρη συνοικία του Μαρακές ένα βράδυ. Και μπορεί να είχα κάτι να πω για αυτές τις γυναίκες αλλά δεν έχει πια σημασία. Σημασία έχει ότι λίγες μέρες πριν είχα αρνηθεί να δω την Καζαμπλάνκα, ναι την ταινία, και τώρα η ίδια πόλη ήταν μόλις μερικά χιλιόμετρα μακριά, και όχι ούτε εκεί θα πήγαινα. Too much. Τελικά η ζωή δεν είναι σαν τις ταινίες. Είναι χειρότερα/καλύτερα. Πιο έντονα τέλοσπάντων. Ωραίο το Μαρόκο δεν λέω, αλλά όταν έφτασα, το μυαλό μου είχε μείνει πίσω. Και η αλλαγή σκηνικού δεν βοηθούσε καθόλου. Το πολύβουο, πολύχρωμο, out-of-travel-zines Μαρακές, η απέραντη και καταπιεστική έρημος, τα μικρά χωριά ανεβαίνοντας στο βουνό, ο Άτλας, τα χιόνια στην κορυφή του. Μόνο όταν έφτασα εκεί, όχι στην κορυφή, δεν-μπόρεσα, αλλά κοντά, ίσα να τρέμω ολόκληρη από το κρύο και ας φορούσα μπουφάν και ας στην έρημο πριν είχε καύσωνα, που πήρα μια κάρτα και έγραψα και είπα σε έναν οδηγό να βεβαιωθεί ότι θα την στείλει. Ήμουν σίγουρη όταν είχε περάσει πια μήνας, ότι δεν την έστειλε και κράτησε τα χρήματα για τα γραμματόσημα για την πάρτη του. Και κάποια στιγμή η κάρτα έφτασε. Νομίζω ήταν εκεί πάνω σε ένα χιονισμένο βουνό της Β.Αφρικής που αποφάσισα ότι δεν-αντέχω-άλλο. Και φυσικά δεν το παραδέχτηκα. Να που ήταν η Καζαμπλάνκα. Ναι, my biggest secret. I am not strong. At all. I crack and very easily so. Ok? Ωραία, να πάω να κοιμηθώ τώρα για να ξυπνήσω αύριο, μια καινούρια μέρα και λοιπές μαλακίες, όπου τίποτα δεν θα αλλάξει και καλύτερα έτσι γιατί η-ρ-ε-μ-ί-α...is precious και επιτέλους. Και να βρω την φώτο που ήθελα και να γράψω και καμιά βλακεία για την διαφορετική κουλτούρα που είναι τόσο εξωτική και παράλληλα τόσο γνώριμη. Ταξίδια my ass. I 've seen enough.

----και φυσικά τέτοια ποστ αφιερώνονται σε όλα τα νυχτοπούλια, στον mickey-dual band που του χάλασα τον κεφτέ όταν σχολίασε κάποια στιγμή στη μαύρη νύχτα και μετά το κατέβασα, στον biribiri-morphine που έγραψε νυχτιάτικα ένα από τα καλύτερα ποστ, καλύτερο και από εκείνο που είχε jeff buckley και όλους που τελείωσαν νωρίς, και στον juiced-crucial που και αυτός το ψάρεψε το παραπάνω κάποια στιγμή γύρω στις 4 και έχει δίκιο ότι όταν νομίζεις ότι δεν έχεις τι να πεις, λες αυτά που θες, καλά τώρα έβαλα και βίντεο για downιάρισμα, πείτε ότι θέλετε ο νοέμβρης μια χαρά μήνας είναι

Why does the poet take his wife out to McDonald's?

by Jalal El-Hakmaoui Conceited you sit with your legs crossed while the waves are asleep under your feet, you look like a herd of wild camels as you eat American hamburgers for the first time in your life, patting meanwhile your wife's fat neck as you tell her about Al-Nifarri's washing machine and about Othman's shirt with the hole in it and about the blond American fly you have recently swallowed - unwittingly. And she talks to you about your hideous car that resembles a scabby greyhound, telling you that you ought to barter it for a respectable donkey before she herself barters you, together with all your critical theories, for anything that would do to decorate the bedroom. Your wife giggles aloud as she boisterously cries, opening the feathers of her legs to the tongue of the air. You wish you could place her between your teeth and crack her as you would crack a rotten walnut, or lay her inside the empty matchbox on the table. But you are a faithful person. You believe that your own marriage was the culmination of a love story, that you got married to a pig having the countenance of Al-Manfaluti and the trotters of Nazik Al-Mala'ika, and therefore commit suicide daily by swallowing 100 classical poems. Surely you do not joke with swine. And the swine (this is what is important) have no time to waste joking with you. For as soon as you press your mouth against the mouth of the whale sitting before you, you realise that the earth cannot sink in a glass half-filled with chilly water, and that you are a poet at the peak of happiness. The skinny girl with the tiny head that resembles a tennis ball reads Femme Actuelle and stupidly stares at the couples in the McDonald's as happiness rushes out of their big mouths like spit, while they, with such paternal affection, put their hand on the bums of their blond kids who keep crying as they point to the street with their little plastic fingers: PAPA… PAPA… Regarde… regarde… Cet homme pisse sur notre voiture. The McDonald's laugh and scratch his tail and the true poem is a net with huge holes intended to trap as many hyenas as possible. I do not trust the poet's wife - who has the countenance of Al-Manfaluti, nor do I trust the eyes of the net. The same is true of the skinny girl who reads Femme Actuelle and from time to rime glances at her watch without drinking her glass of Coke.

----------------------------------------------------------------------------------------------

Γειά σου ρε fling thing. E. Hopper λοιπόν. Πού πήγες και το θυμήθηκες. Nyack, so far from New York, so close to Newark. (Πως λένε για το μέχικο, poor Mexico, so far from God and so close to the us...ε κάτι τέτοιο)

said oooo babe ooo ooo

Μου έμεινε στο μυαλό ο τύπος που είπε ότι έχει σερφάρει το ίντερνετ και οκ τελείωσε. Και μου έμεινε μάλλον όχι γιατί είπε τίποτα υπερβολικό ή αστείο ή παράλογο. Απλά νομίζω τον κατάλαβα και έχω νοιώσει το ίδιο, -όπως οι περισσότεροι φαντάζομαι-, απλά, να, κάποιος το είπε και ήταν τόσο απλό τελικά. Όχι δεν λέω ότι βαρέθηκα το τάδε πράγμα στο ίντερνετ ή το άλλο. Ούτε καν ότι το βαρέθηκα. Ίσα ίσα. Information used to be apart, now is a part ..of everything. Kool. Φυσικά και υπάρχει ζωή εκτός ίντερνετ, χελόοοοου, δεν μιλάμε για το κόλλημα που πολλοί περνάνε με το μέσο και τυχόν ανησυχίες για το πως να εξισορροπήσουν το online με το offline, ούτε για την χαρά των πρωτοεμφανιζόμενων για την δυνατότητα περισσότερης επικοινωνίας, που και αυτήν δεν αρνούμαι. Μιλάω για την δήλωση του τύπου. Τον πήγα. Είπε απλώς ότι μέσα στο όλο χάος του η μη*, το ίντερνετ είναι ...πεπερασμένο να το πω? ή ξεπερασμένο? ή περιορισμένο? Σαν εμπειρία, σαν πηγή γνώσης, σαν δυνατότητα έκφρασης. Obvious and real ο τύπος και if u ask me ήδη στην λογική της γενιάς που θα βλέπει το ίντερνετ σαν να υπήρχε πάντα. Α, είπε επίσης ότι blogging is dead. Right on. Και με αυτό συμφωνώ. Χαρείτε το τώρα που εμείς ασχολούμαστε ακόμα, δεν-θα-είναι-πάντα-έτσι που λέει και ένας φίλος.

*Unregulated internet is chaos - Regulated internet is tagged, annotated, categorized, etc. again chaos

**O juiced ασχολείται με το ίντερνετ as we know it και αν σας ενδιαφέρει δείτε εδώ.