Κόλιαντα μπάμπου , κόλιαντα
κι μένα κουλιαντίνα
Σαν δε μου δίνεις κόλιαντα
δώσ' μου ένα κουρίτσι
-Και τι του θέλεις γάιδαρι
του ξένου του κουρίτσι;
-Να να του φιλώ, να του τσιμπώ,
να μι ζισταίνʼ τις πλάτες
Mωρ καλή νοικούκυρα
που δεν ανοίγς την πόρτα
Kι κατσαρώνεις τα δαυλιά
Kι κατουράς τις στάχτες
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!
thanx to zouri, πάμε όλοι μαζί:
1
«Κόλιαντα, μπάμπου μ’, κόλιαντα
κι μένα κουλιαντίνα».
Πόσα στου νού μ’ δε μ’ ίφιραν
σαν τάκσα, αρά Ντίνα!
2
Θυμήθκα, όταν πάιναμι
κι ιμείς όλ’ η παρέα
Πόσου καλά μας φαίνουνταν
τα κόλιαντα κι ουραία
3
Μέρις τα καρτιρούσαμι
κι είχαμι στου νού μας
σι ποιο σπίτ’ θα πάιναμι
γνουστά του καθινού μας.
4
Κι η μέρα όταν έφτανιν,
π’ του βράδ’ χά να τα πούμι
που ποιο σπίτ’ θ’ αρχινούσαμι
κι που θ’ ανταμουθούμι.
5
Όν’ τ’λ’ νύχτα δεν κοιμούμασταν.
Γυρνούσαμι στου στρώμα!
Θαρρούσαμι ξημέρουσιν.
Σκουτάδ ήταν ακόμα!
6
Απ τα ιννιά μισάνυχτα
μας έγλιπις στου δρόμου.
Στου χέρ’ τουν τσιώκου είχαμι
κι του σακκούλ’ στουν ώμου.
7
Τα τ’φάνια δεν μας τρόμαζαν,
οι παγουνιές τα χιόνια!
Τραγδούσαμι, γιλούσαμι,
-ιφτυχισμένα χρόνια!!!-
8
Οι πόρτις όλις έτριζανα
πού του τάκα – τάκα.
Κι αν πουθινά δεν άνοιγαν
χπούσαμι μι τα’ τζιουμάκα.
9
.Αλλοίμουνου αν δεν άνοιγαν!!!
Απού του χτύπα – χτύπα,
τσιώκ’ κι τζιουμάκις θάνοιγαν
σην πόρτα καμμιά τρύπα.
10
Μα ου κόσμους μας πιρίμινιν
κι απού νουρίς ξυπνούσιν.
Μας άνοιγιν, μας δέχουνταν
κι μας φιλουδουρούσιν.
11
Καρύδια, μήλα, κάστανα,
κόλιαντα ζυμουμένα,
όσα η χούφτα έπιανιν
έδουναν στουν καθένα.
12
Στου Βαμβακά μας έδουκαν
κι μανταρίν’ θυμούμι.
Τα γέλια που μας έπιασαν
ακόμα τ’ αδουκιούμι.
13
Πώς άραγις να τρώγιτι
καθένας μας ρουτιούνταν;
Μι ν πέτσα ου Λιόλιους τώφαγιν
κι γλύφουνταν κι φτυούνταν!
14
Κι μι του δίκιου τ’. Άγνουστου
ήταν αυτό του φρούτου.
Σην Κόζιαν’ τότι τούξιραν
αυτοί πούχαν τουν πλούτου!
15
Κι τα σακκούλια γιόμουζαν
κι ιμείς καμάρουνάμι!
Μ’ απου καμμιά φρα τύχινιν
κι άσχημα ν πάθινάμι.
16
Γιατί οι τρανοί μας έστηναν
ιτότι καραούλια
κι ούτι τσιώκουν μας άφιναν
κι ούτι τα σακκούλια!
17
Τι άλλου απ’ τα κόλιαντα
να αδουκθώ ρα Ντίνα;
Που να τραγδίσου ντρέπουμαν
κι ίλιγα ισένα αρχίνα;
18
Στου μοίρασμα π’ τσακώθκαμι
μια φρα κατά του Δόκου
κι χίρσαμι να χτπιούμαστι
κιά οι δυό μας μιν του τσιώκου;
19
Σι λίγου όμως τα’ αστόησαμι
κι είπαμι κι μπέντια,
-τότι τα μαλώματατα
είχαμι για γλέντια!
-20
Σ’ όλα τα σπίτια ίλιγιν
πώς έχ’ Τζιτζίκου ου Μήκας
κι είκουσ’ μαμάννις μέτρησα
να λέει πώς έχ’ ου Τζήκας!
21
Κι ξένις πόρτις χπούσαμι
μα τόχαμι στου νού μας
μην τύχ’ κι αστουχήσουμι
να πάμι σπίτ’ τ’ νουνού μας.
22
Γιατί ικεί μας έδουναν
ιτότι κι παράδις,
ινώ οι άλλ’ δεν έδουναν
ικτός απ’ τς αρχουντάδις.
23
Μι τς ώρις πιρπατούσαμι!
Όλ’ ν Κόζιαν’ ν αλώντζάμι!
Ψόφχ’, σκουτουμέν’ γυρνούσαμι
στου στρώμα έπιφτάμι.
24
Κοιμούμασταν κι στ’ όνειρου
κι πάλι ίγλιπάμι,
ότ’ πρέπ’ να ανταμώσουμι
στα σούρβα για να πάμι!!!
Μπήκα στο κλίμα των γιορτών και είμαι σούπερ ευτυχισμένη και δεν καταλαβαίνω αυτούς που λένε ότι τους πιάνει μελαγχολία τέτοιες μέρες, άσε που έχει χιονίσει κιόλας, να χθες το βράδυ παίζαμε χιονοπόλεμο στο δρόμο, μετά από κάποιες μπίρες φυσικά. Αλλά σούπερ, ε? Παράλληλα συνέβη και ένα ακόμη συγκλονιστικό γεγονός το οποίο με κράτησε μακριά από το ίντερνετ. Ενώ είχα αποφασίσει ότι δεν θα ξαναδώ αμερικάνικη σειρά γιατί κολλάω και χαζεύω και στο τέλος, δλδ περίπου στο season 3, τρως και ξενέρωμα με το πως εξελίσσεται η ιστορία και λες άι στο διάολο και από πάνω, τελικά την πάτησα. Το απέφυγα μια, δυό, ε κάποια στιγμή το πήρα και το είδα. Prison break, ναι πίσω από τον κόσμο, θυμήθηκα τώρα να το δω και εγώ. Σε δυό βδομάδες, και πάνω κάτω 8-12 επεισόδια την ημέρα, πολύ ξενύχτι, και αγωνία, έχω φτάσει τον υπόλοιπο κόσμο και όοοοοοολοι μαζί τώρα περιμένουμε τη συνέχεια του season 3. Νταξ' τι να πω. Αφήστε τα κουλτουριάρικα στην άκρη, this is great entertainment, αφήστε τις αναλύσεις στην άκρη, όλα τα λεφτά οι σεναριογράφοι, θεός ο scofield, ηθοποιάρα ο t-bag, και επειδή χθες μια φίλη μου είπε ότι καλά μιλάμε για άλλο budget, γι' αυτό κάνουν και τέτοιες σειρές εκεί....νταξ' άλλο budget, αλλά it really takes more than that. Γι' αυτό δεν κάθομαι τώρα να αναλύσω ούτε πως αποτυπώνεται το collective imagination σε τέτοιες σειρές, ούτε πως στην συγκεκριμμένη γίνονται πολύ insightful αναφορές σε ταξικές διαφορές, στο ρόλο της θρησκείας, τη σημασία της οικογενείας για τους αμερικανούς, κτλ κτλ γιατί πρώτον, οι Έλληνες έχουν μείνει λίγο πίσω στο να κατανοούν την σύγχρονη αμερικάνικη κουλτούρα, δεν την ξέρουν, και δεν θέλουν να την μάθουν, κολλημένοι μια ζωή (όσο ζω και θυμάμαι εγώ τουλάχιστον) σε αναχρονιστικούς αντι-αμερικανισμούς, έχουν χάσει ακόμη και το νόημα αλλά και τα επιχειρήματα για αντί-λογο οπότε άντε γεια, και δεύτερον, νταξ' μια σειρά είναι που για σειρά καλογυρισμένη είναι, παίζει ένας τύπος που είναι πολύ, πολύ, πολύ hot, ενδιαφέρον και εκπλήξεις για να σε κρατάει έχει ένα σωρό και επειδή there are only so many hours one can spend playing with the snow outside, τις υπόλοιπες ώρες, μέσα, καναπές + κουβερτούλα και michael scofield και γουστάρουμε, οκ? Bliss :)
