maybe i just want to fly

Ένα πράγμα που με ξενίζει στα χιονοδρομικά είναι ότι πολύ συχνά ακούγεται δυνατά μεταξύ άλλων ρέγκε μουσική από τα ηχεία. Με ξενίζει, όχι γιατί προφανώς δεν είμαστε στην Καραιβική/Τζαμάικα/whatever, αλλά ίσα ίσα γιατί μια χαρά πάει και η ρέγκε με το χιόνι. Βέβαια, μπορεί να ήταν που εγώ είχα ενθουσιαστεί για την υπέροχη, πεντακάθαρη, χωρίς αέρα μέρα που πετύχαμε προχθές και ότι και να μου έβαζαν ...θα χόρευα. Όπως έχω ξαναπεί, θάλασσα, καλοκαιράκι, κτλ, φακ ιτ, όχι ότι δεν μου αρέσουν αλλα οκ δεν μου λείπουν κιόλας όσο έχουμε χειμώνα, ούτε ανυπομονώ ιδιαίτερα πότε θα ξαναέρθουν, θα χαρώ τότε για αυτά. Προς το παρόν έχει ξαπλώστρα μέσα στα χιόνια, ο ήλιος να χτυπάει ανελέητα και κανένα σαλέπι να ταιριάζουμε με το κλίμα γύρω, και να χαζεύουμε τον κόσμο. Φαεινή ιδέα φίλης -να πάμε στη Σκανδιναβία στα χιονοδρομικά, ή και στο δρόμο, γιατί όχι? να πουλάμε σαλέπι, θα ρωτήσω τον Σουηδό επί του θέματος-. Φαεινή ιδέα δικιά μου, να (ξανα)κάνω σκι.

Αν κάποιος δεν ξέρει σκι και με δει να κάνω, θα πει ότι ξέρω να κάνω. Αν κάποιος ξέρει, θα πει ότι δεν ξέρω. Και κάπως έτσι ορίζεται μέσα στη θολούρα, το επίπεδο μου σε αυτό το τόσο ωραίο άθλημα. Αν προσθέσουμε ότι ένα ατυχηματάκι πριν τρία χρόνια με άφησε εκτός των ...αγωνιστικών πιστών τους προηγούμενους χειμώνες, ή τελοσπάντων διέκοψε (άδοξα) την λαμπρή μαθησιακή (:-?) πορεία μου, τότε τα πράγματα είναι ακόμη πιο θολά. Αλλά επιτέλους, το πόδι δεν έχει κανένα πρόβλημα και με μεγάλη χαρά φόρεσα μπότες, πέδιλα, μάσκες, γάντια, κτλ και πήγα πρώτα χαμηλά να δω αν θυμάμαι τίποτα. Λίγο διστακτικά στην αρχή, πιο άνετα σε λίγη ώρα, το ευχαριστιόμουνα και φυσικά προσπαθούσα να αγνοήσω την (διαολική) φωνούλα στο μυαλό μου που μου έλεγε να πάω στην κορυφή. Δεν είμαι σίγουρα φαν των extreme sports, απλώς να ευχαριστιέμαι θέλω, άσε που από τα ηχεία ακουγόταν ένα τραγούδι της kate havnevik (!!!!), κοινώς, μια χαρά περνούσα. Και ας γνωρίζω πολύ καλά ότι μόνο αν πας στην κορυφή και κατεβείς, θα μάθεις καλά. Αλλά δεν βαριέσαι, σκέφτηκα, και χτύπησα άνετα ένα τρίωρο να τσουλάω στα χαμηλά. Ρε σεις, αυτοί οι εκπαιδευτές σκι δεν έχουν αλλάξει στυλάκι καθόλου ε? Το ίδιο μακρύ, ημίξανθο μαλλί, ο ίδιος βαθμός μαυρίσματος, το ίδιο γυαλί ηλίου, ρε όπως τα άφησα, έτσι είναι. Α, με μια μικρή λεπτομέρεια. Περισσότερος κόσμος ξέρει σκι. Επιτέλους δηλαδή, δίπλα τα έχουμε τόσα χρόνια. Σαν να σου λέει νησιώτης, ότι δεν ξέρει να κολυμπάει.

Τελοσπάντων, μπορεί να μου πήρε λιγότερο και από ένα δευτερόλεπτο να το αποφασίσω, όταν ο τύπος στα μικρά λιφτ με ρώτησε γιατί δεν παίρνω το άλλο λιφτ να πάω να κάνω σκι επάνω. Ε, για να το λέει αυτός, που τόσους βλέπει κάθε μέρα, κάτι θα ξέρει, δίκιο έχει, σταμάτησα να σκέφτομαι και ένα λεπτό αργότερα περίμενα στη σειρά να ανεβώ στην κορυφή. Το λιφτ είναι πολύ ωραία φάση γιατί με τελείως ξεκούραστο και ευχάριστο τρόπο βλέπεις σιγά σιγά να σου αποκαλύπτεται το τοπίο γύρω και σου κόβεται η ανάσα από το πόσο όμορφα πραγματκά είναι. Δεν είναι τυχαίο το ότι ενώ θα έπρεπε να κατεβώ νωρίτερα και σε πλαγιά με χαμηλότερη κλίση, δεν μου πέρασε καν από το μυαλό και συνέχισα να χαζεύω γύρω μου τις κορυφές που φαινόταν όλο και πιο καθαρά. Και όταν τελείωσε η βόλτα, ήμουν στην κορυφή. Πολύ κοντά στον ήλιο, όλα, μα όλα άσπρα, κάτασπρα, πεντακάθαρη ατμόσφαιρα, ο Όλυμπος να φαίνεται στο βάθος, hell, η μισή Ελλάδα να φαίνεται (αν εξαιρέσεις την Πελλοπόνησο και κάτι άλλα άγνωστα στον κόσμο μέρη) και εγώ να νοιώθω θεά.

Μέχρι που κοίταξα κάτω και είδα μια πλαγιά που μου φαινόταν κυριολεκτικά κάθετη, άσε που είχε και δέντρα εδώ κι εκεί και συνειδητοποίησα ότι όχι μόνο σκι δεν ξέρω, αλλά επιπλέον είμαι κουρασμένη, και αν ήταν να κάνω την υπέρβαση σήμερα και να κατεβώ από την κορυφή, απλά δεν μπορούσα. Φρίκη και απορία που δεν κόβουν τα δέντρα και δεν ισιώνουν λίγο την πλαγιά όταν κάνουν πίστες. Κοίταξα ξανά γύρω μου την θέα, μπας και νοιώσω πάλι θεά, αλλά με το που ξανακοίταξα κάτω, μου κόπηκαν τα γόνατα, που έτσι κι αλλιώς κομμένα ήταν από την κούραση. Φυσικά να βγάλεις τα πέδιλα και να περπατήσεις δεν γίνεται με τέτοια κλίση, κάθισα κάτω και άρχισα να σκέφτομαι εναλλακτικές. Είδα και απόειδα, ρωτησα έναν κύριο που μόλις είχε ανέβει αν υπάρχει πιο εύκολος δρόμος, -μπαααα, μου είπε, γελώντας, πήγαινε σιγά, -καλά τα λες, σκέφτηκα. Ξανακάθισα κάτω, ξανασκέφτηκα και αποφάσισα ότι αντί να σκέφτομαι εναλλακτικές, να το πάρω απόφαση και να κατεβώ.

Προς μεγάλη μου έκπληξη έκανα τα πρώτα ..20 μέτρα άνετα, μετά με προσπέρασε ένα μπουλούκι 16ηδων με snowboard, τρέχοντας με ιλλιγιώδη ταχύτητα, ξεφωνίζοντας με χαρά ότι θα σκοτωθούν, "kool, και εγώ" σκέφτηκα, μετά είχα πάρει πολύ φόρα, μετά είπα να μην φρικάρω αφού ακόμη ισορροπούσα, μετά ίσα που γλύτωσα σύγκρουση με ένα δέντρο, μετά είχα πάρει ακόμη περισσότερη φόρα και δεν υπήρχε χώρος για να στρίψω και μετά αποφάσισα ότι το να πέσω είναι η μόνη επιλογή που είχα και τουλάχιστον 100 μέτρα έτσι κι αλλιώς θα έπρεπε να είχα κάνει. Το σκηνικό επαναλήφθηκε κανα δυό τρεις φορές ακόμα, σταματώντας ανάμεσα για κανένα 20λεπτο μέχρι να ξαναβάλω το πέδιλο που μου έφυγε και λίγο πολύ κατέληξα να κάθομαι εξουθενωμένη, ιδρωμένη, διψασμένη, και τελείως απελπισμένη κάτω από ένα δέντρο, με το μεγαλύτερο μέρος της πλαγιάς ακόμη μπροστά μου και έτοιμη να αρχίσω να φωνάζω ΧΕΛΠ, ΧΕΛΠ, για να με ακούσουν κάτι αυστραλοί δίπλα που έκαναν τούμπες στην ακόμη πιο απόκρυμνη πλευρά του βουνού, αλλά ντράπηκα, άσε που έμεινα να απορώ αν έχει χιονοδρομικά η Αυστραλία. (Ναι, Αυστραλία είπαν, όχι Αυστρία)

Κάποια στιγμή θα με βρούνε, σκέφτηκα και ξάπλωσα κάτω από τον ήλιο και σκεφτόμουνα τι ωραίο μαυρισματάκι θα κάνω αν δεν καώ. Και φυσικά με βρήκανε οι δύο φίλοι μου που είχανε έρθει μαζί μου αλλά είχαν πάει για ορειβασία στην κορυφή με κάτι παπούτσια με καρφιά και κάτι τέτοια περίεργα, crazy people eh? Και ευτυχώς κατέβαιναν από την μεριά του βουνού που ήμουν και εγώ και με μάζεψαν, τους φόρτωσα και τα πέδιλα κατά το βοήθα-με-να-με-βοηθώ να-κατέβω-το-βουνό και κατέβηκα στα χαμηλά όπου τα ξαναφόρεσα και έκανα σλάλομ σε 5% κλίση πουλώντας μούρη στους αρχάριους, oh yeah, για λίγα λεπτά πριν πάω και σωριαστώ σε μια ξαπλώστρα.

Στην ξαπλώστρα φυσιολογικό ήταν να αναλογιστώ ότι δεν χρειάζεται να παιδεύομαι, μια χαρά είναι και η εκδρομή, ακόμη και αν δεν κάνεις σκι ή οκ να κάνεις μέχρι εκεί που σε παίρνει, αλλά δεν αναλογίστηκα το φυσιολογικό, typical me. 'Oλη τη βδομάδα δεν μπορώ να κοιμηθώ από την ευτυχία που νοιώθω όταν σκέφτομαι ότι θα καταφέρω να την κατεβώ την πλαγιά. Όχι κάποια στιγμή αόριστα. Σε δυό μέρες, ακριβώς. Yeah. Βουνά και χιόνι. YEAAH. And gonna live forever.

(Η φώτο είναι από την κορυφή αλλά την βρήκα στο ίντερνετ, κάπου την έβαλε ένας τύπος, thank you τύπε)