fuego fatuo

o

Στο τελευταίο μέρος του ανατριχιαστικότατου El Amor Brujo (Ο Μάγος Έρωτας) και εν μέσω χαρμόσυνων καμπάνων αναγγέλεται ο ερχομός μια καινούριας μέρας, ανοιξιάτικης, κατάφωτης και γιορτινής, -δοξασμένης, την περιγράφουν πολλοί-, όπου οι δύο ερωτευμένοι νέοι ξανασμίγουν μετά από τα μύρια δεινά που πέρασαν. Και ενώ δεν παύει να είναι ένα πολύ ωραίο και ανακουφιστικό τέλος, προσωπικά το θεωρώ μια ανιαρή κατάληξη και ίσως το πιο βαρετό κομμάτι της όλης σύνθεσης, η επιβεβαίωση απλώς ενός happy end. Μη μου αρχίσετε τώρα ότι δεν είμαι ρομαντική και τέτοια, δεν τα μπορώ αυτά όντως, αλλά από την άλλη, το ρομαντικό είναι τελείως προσωπική, και μάλλον πιο σιωπηλή, υπόθεση για μένα, οπότε ας το αφήσουμε εκεί. Αλλά, με τον ίδιο τρόπο με ενοχλεί που ονομάζεται στα χωριά ο γάμος, Χαρά, και το Πάσχα, Λαμπρή. Όχι ότι δεν είναι χαρά το ένα και λαμπρό το άλλο, απλά δεν περιγράφουν ολόκληρο το έργο. Πολλοί όμως εκεί, στο happy end, επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους, αυτό προσμένουν, αυτό προσδοκούν, αυτό φαντασιώνονται. Σε όλο το έργο, σε όλη τη ζωή. Ελπίδα στους ανέλπιδους, έρωτας στους ανέραστους, πίστη στους άπιστους, και πάει λέγοντας, σκέφτομαι συχνά για οποιοδήποτε happy end μου προβάλλεται (αν και όχι για τα happy end που ζω).

Μου αρέσει η περιφορά του Επιταφίου γιατί είναι αναπαράσταση κηδείας, γιατί μαζεύονται και πάνε να τον στολίσουν με πανέμορφα λουλούδια, γιατί κρατάει όλος ο κόσμος κεριά, θρήνος και άνοιξη μαζί, και καμιά φορά σκέφτομαι ότι το Πάσχα μας, εκτός πολλών άλλων, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τον γοητευτικότατο τρόπο που οι Μεξικανοί, και άλλοι λαοί, παντρεύουν την θρησκεία με ντόπιες δοξασίες. Την δε Ανάσταση όπου σύσσωμοι όλοι ακούμε -και θεωρητικά πιστεύουμε- σαν να μη τρέχει τίποτα, ότι ο Χριστός ανασταίνεται και χαρίζει ζωή και στους υπόλοιπους νεκρούς, εμείς εδώ πηγαίνουμε νυχτιάτικα και τη γιορτάζουμε στα νεκροταφεία, πανω από τα μνήματα των αγαπημένων, και ναι έρχονται και μικρά παιδιά. Μάλιστα η περιοχή του νεκροταφείου έχει και ωραίο όνομα, ...Kρεβατάκια :) Οι πιο σουρεαλιστικές συζητήσεις με όλο το σόι εκεί γίνονται και μάλιστα πολύ φυσιολογικά, από το πότε θα παντρευτείς μέχρι το να δοκιμάσουμε τα μέτρα του τάφου αν χωράμε, για όταν χρειαστεί ρε παιδί μου. Και είναι πανέμορφα. Μια μαγεία που χάνεται πια την ημέρα της Λαμπρής.

Cancion del Fuego fatuo - Το τραγούδι της Φωτιάς που ξεγελάει. Το Fuego fatuo, φαινόμενο παρόμοιο αλλά πιο σπάνιο από το βόρειο Σέλας, παρατηρείται χαμηλά, πάνω από βαλτώδεις περιοχές, μια χαρά επιστημονική εξήγηση έχει αλλά στη λαική παράδοση η φωσφορίζουσα φωτιά αυτή, είναι στοιχειά και κακά πνεύματα πεθαμένων που έχουν κάνει συμφωνίες με το διάολο και τριγυρνάνε το σούρουπο, και ένα σωρό άλλες υπέροχες ιστορίες. Τραγούδι αφιερωμένο στο Fuego fatuo λοιπόν έγραψε ο Manuel de Falla, και μάλιστα για τον έρωτα, ότι είναι σαν το Fuego fatuo, το κυνηγάς και δεν μπορείς να το πιάσεις, το αποφεύγεις και έρχεται και σε βρίσκει, γοητευτικό, μυστήριο και τρομακτικό μαζί. Άπειρες φορές στην τέχνη ο έρωτας και ο θάνατος μαζί, από τα καλύτερα του εδώ. Τί να μας πει το ρομαντικό τέλος του El Amor Brujo όταν πριν έχει ακουστεί αυτό το τραγούδι? Και τι να μας πει και η Λαμπρή, όταν η Μεγάλη Βδομάδα έχει ένα πολύ ξεκάθαρο μήνυμα: We are only here to suffer. In joy, in love, in everything. And gladly so.

Μαζοχισμός το να κάθεστε και να περιμένετε το happy end. Και ανυπόφορο. Σαν νοοτροπία, σαν τρόπος ζωής, σαν οτιδήποτε. Χάνεις κυριολεκτικά τα πάντα.
Διασκεδάστε το τώρα. Καλή Ανάσταση και Καλή Άνοιξη!!