flicker and flutter and beat. beat.

photo credit - manganite@flickr

'There is no indie music. There is only good music.', απάντησε ένας φίλος μου όταν τον ρώτησα ποιά είναι η γνώμη του όχι για το είδος, αλλά για το ότι υπάρχει (και) τέτοιο είδος. Εντάξει γενικώς τα 'είδη' πολλές φορές είναι άχρηστα, παραπλανητικά, κτλ απλά το συγκεκριμμένο 'είδος' μου προκαλεί μια επιπλέον δυσφορία. Και συνέχισε -ο φίλος- με πετυχημένο παράδειγμα, όταν πριν (πολλά) χρόνια είχαν εμφανιστεί οι Oasis και γούσταρε και κάπου μιλούσε με έναν τύπο που επίσης γούσταρε Oasis και που άρχισε να του λέει η brit-pop έτσι και η brit-pop αλλιώς και η όλη προσέγγιση του κατέληγε κάπως στο ότι οκ και εσύ brit-popας φίλε, έλα να κάνουμε παρέα. Σημείωση ότι ο φίλος μου φορούσε και adidas εκείνη τη στιγμή και κάπως, κάπου αυτό είχε φτάσει να σημαίνει μια κάποια θολή brit-pop ταυτότητα. Έχω barbie, εσύ έχεις barbie? ήταν στο νηπιαγωγείο η αντίστοιχη φάση για μένα και για πολλές άλλες. (Όχι δεν είχα barbie χεχε, έναν Snoopy μόνο που ακόμα τον έχω). Α και μην ξεχάσω να προσθέσω, ωραίες οι μουσικές της Αγγλίας, θρυλικές θα έλεγα, αλλά να παραποιήσω πετυχημένη φράση φίλης μπλογκερού: 'στην Αμερική, αδερφές, στην Αμερική'. Κι ας έχουμε παγκοσμιοποιηθεί. (Τελείως υποκειμενική γνώμη, το ξέρω.)

A perfect guide to bad music. Αγοράστε Rolling Stone, NME, κτλ, μπείτε και σε αντίστοιχες σελίδες, ναι μπείτε και στο Forkcast, που την έχουν δει γκουρού της indie, και θα καταλάβετε τι εννοώ, η σάρα και η μάρα μέχρι να πετύχεις καλό κομμάτι, νομίζω τα συγκροτήματα τα διαλέγουν απο τα πρώτα δευτερόλεπτα και από το κατα πόσο ακούγονται 'indie' και αφού 'indie' ουσιαστικά δεν υπάρχει, μπορεί να καταλάβει ο καθένας ότι απλώς θα ακούσει κάτι τελείως χλιαρό, κονσερβοποιημένο και όσο δεν πάει βαρετό. Σαν το τελευταίο κομμάτι των Sigur Ros που κυκλοφόρησε, δεν μπήκα καν στο κόπο να το κατεβάσω, και αρκετά μεγάλη και η απογοήτευση μου γιατί μου άρεσαν πολύ, αλλά αυτό που άκουσα, από τα πρώτα δευτερόλεπτα, it sounded like 'indie', δηλαδή crap. Και είπα οκ ας του δώσω μια ευκαιρία να το ακούσω ολόκληρο, ίσως εγώ δεν ...άκουσα καλά. Έμεινα με τον ίδιο μορφασμό αηδίας και αφού το ξανα-άκουσα. Για να μην μιλήσω για διάφορα hypes, πρόσφατο παράδειγμα οι Fleet Foxes, μιλάμε για ανελέητο promotion, και άντε να πεις ότι προωθούνταν ένα-δύο συμπαθητικά κομμάτια everyone is raving about 'Mykonos'. Δηλαδή, έλεος, ακόμα και οι ξένοι το έχουν χαμένο αν τους αρέσει αυτό το απαράδεκτα μέτριο κομμάτι, γιατί κατά τ άλλα εμείς πολλές φορές ακούμε ένα τραγούδι που έχει όνομα από ελληνικό νησί, είναι και ο τραγουδιστής ελληνικής καταγωγής και βουρρρ...Ρε άιντε απο δω.

Κατά τ άλλα όμως σαν Έλληνες τα εγχώρια δεν μας συγκινούν. Γυρίζει η Όλγα Κουκλάκη από τα εξωτερικά, βγάζει έναν πρώτο δίσκο, που είναι πολύ καλός και διαβάζεις μετά ότι μα, μου, οκ καλός είναι αλλά πρώτος δίσκος είναι, να δούμε τι άλλο έχει να μας δείξει. Δηλαδή, την έχουμε δει λίγο και ψαγμένοι κριτικοί, ε? Ρε, η κοπέλα έκανε γ.... δουλειά, ο δίσκος είναι ουάου και just for the record, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι μια ώριμη, ωριμότατη δουλειά και μπράβο της. Ενώ κύριοι κριτικοί, οι Fleet Foxes είναι αυτοί από τους οποίους περιμένουμε να μας δείξουν ωριμότητα γιατί και τα φόντα έχουν και τα προσόντα και ελπίζουμε να μην πάνε χαμένοι.

Με έχουν ρωτήσει μερικοί γιατί στο Casbah radio δεν παιζω ηλεκτρονική μουσική αφού έχω κατά καιρούς δηλώσει ότι αυτός είναι ο χώρος μου. Εντάξει, πρακτικά να πω ότι το να γεμίσω μια ώρα με 4 κομμάτια (ή δύο ώρες με 8, κτλ) μου φαίνεται κάπως, άσε που είπαμε ήδη ότι καλύτερα να παίζουμε από όλα, όχι λίγο απ όλα, αλλά το παραπάνω που λέγαμε, ότι there is only good music, ή αλλιώς, there is only my music, και φυσικά ο καθένας με τα γούστα του. Και μετά ίσως είναι και το ραδιοφωνικό του όλου θέματος, 'τραβάει' άλλα πράγματα. Ναι είμαι λίγο old-fashioned.

Αλλά είναι και κάτι άλλο. Πέρα από τις δυνατότητες μου να παίξω ηλεκτρονική, -άλλο το να βάζεις κομματάκια που είναι έτοιμα για να παιχτούν και άλλο να κάνεις dj set-, μιλάμε για όχι απλώς δύο διαφορετικά είδη μουσικής, -είπαμε δεν υπάρχουν είδη-, αλλά δύο διαφορετικές εμπειρίες. Η μουσική που έχω παίξει στο ραδιόφωνο μου φαίνεται καμιά φορά σαν τις παλιές κορνίζες που έχει η γιαγιά πάνω στο κομοδίνο με το σεμέ. Περνάω, τις κοιτάω, είναι όμορφες, διαφορετικές, πλάκα έχει, ωραίες είναι δεν λέω. Ή πάμε σε ένα μπαράκι παρέα και βάζει ωραίες μουσικές, και άλλες φορές ξεσηκωνόμαστε, άλλες φορές σιγοτραγουδάμε, άλλες χανόμαστε στις σκέψεις μας -για 3-4 λεπτά- και τελικά λέμε τι ωραίος ο dj να δούμε τι άλλο θα βάλει. Είναι δηλαδή η μουσική σαν να κρέμεται από επάνω, πολυέλαιος, συοδευτικό, κτλ. (Τα live άλλη ιστορία και άλλη φορά).

Ενώ όταν ένας χώρος γεμίσει με ηλεκτρονική μουσική που σου αρέσει, ω τότε, τότε στο χώρο μπαίνει ακόμη μια διάσταση ή μάλλον κατανοείς ότι ο χωροχρόνος έχει κι άλλες διαστάσεις, επαναπροσδιορίζεις τα όρια του τι είσαι, είναι υπέροχα ενδοσκοπική, και παράλληλα άκρως εξωστρεφική και όχι δεν παίρνω, ούτε έχω πάρει ποτέ χάπια και αν μου ζητήσει κανένας να του εξηγήσω γιατί νομίζω ότι συμβαίνουν αυτά τα πράγματα στον εγκέφαλο μου όταν ακούω ηλεκτρονική μουσική, like your average nerd, θα απαντήσω ότι έχει να κάνει με τους νευροδιαβιβαστές και το τι σήματα δίνουν σε ποιό σημείο του εγκεφάλου και λοιπά μπλα, μπλα, άντε να εξηγήσεις δηλαδή τι είναι αυτό που κάνει το σεξ ωραίο. Pointless.