little red riding hood

.

Little Red Riding Hood,
by Dorien Plaat

Περιμένω στη σειρά για ταξί και βρέχει, βρέχει πολύ, οπότε κάθομαι κάτω από το υπόστεγο και δεν είμαι ακριβώς στη σειρά, αλλά λίγο πολύ θυμάμαι ότι είμαι μετά από την κυρία με το παιδάκι και αμέσως πριν από μια παρέα αφρικανών. Αλλά ο μεγαλόσωμος, γκριζομάλλης κύριος δεν ξέρω από που ξετρύπωσε ή γιατί δεν τον είχα προσέξει, big man τον αποκαλεί περιπαικτικά ο ένας ο αφρικανός, 'σειρά έχει ο big man'. Ευγενικός κύριος ο big man, μάλιστα μιλάει και γαλλικά και γερμανικά και αγγλικά με τους γύρω, μου πιάνει και εμένα κουβέντα και λέει σε όλους ότι είμαι a nice little girl. Ανατριχιάζω, όχι ευχάριστα, γιατί παρόλο που συμπαθώ συνήθως πολύ τους ηλικιωμένους, they can get creepy, u know? και άντε περιμένουμε για το ταξί.

Η κυρία με το παιδάκι προσέχει να μην βραχούνε, οι αφρικανοί πειράζονται μεταξύ τους και γελάνε, η ουρά έχει μεγαλώσει και έχουμε στριμωχτεί όλοι κάτω από ένα μικρό υπόστεγο, σχεδόν κολλητά ο ένας με τον άλλον, εγώ προσπαθώ να ανασάνω δίπλα από την τεράστια μάζα του big, creepy, old man και αυτός γυρίζει και λέει φωναχτά για να ακούνε όλοι, αλλά τάχα μιλάει σε μένα, ότι κοίτα πως άλλαξαν τα πράγματα, έφτανες εδώ και καταλάβαινες ότι αυτή είναι μια ευρωπαική πόλη. Δεν καταλαβαίνω, σχεδόν μουρμουρίζω γιατί κάτι υποπτεύομαι ότι υπονοεί και κοιτάζω γύρω τα κτίρια, τον κόσμο, την κίνηση στο δρόμο. Να, μου λέει, τώρα είναι σαν να είσαι στην Σενεγάλη or sth. Και δεν ξέρω πως να του πω ευγενικά ότι όχι όχι εγώ δεν είμαι με "εσάς", προσπαθώ να πάω ένα βήμα πιο πέρα, οι αφρικανοί τον άκουσαν αλλά τον αγνοούν και συνεχίζουν τα αστεία τους, μια οικογένεια είναι, extended οικογένεια, μικροί μεγάλοι, είναι πολλοί και χαρούμενοι και ο big man τους κοιτάει όχι με εχθρικότητα, ούτε με φόβο, ούτε υποτιμητικά, αλλά χειρότερα, πολύ χειρότερα, αυτό που λένε "όταν είμαι κακός, είμαι κακός, όταν είμαι καλός, είμαι χειρότερος", με τέτοιο άθλιο βλέμμα τους κοιτούσε, σαν καλός δηλαδή. Καλός και μοχθηρός. Και εγώ στέκομαι όσο πιο μακριά μπορώ του, δέκα εκατοστά δηλαδή, like a nice, little girl. Quiet.

Όχι δεν θέλω να γράψω για τον ρατσισμό, θέλω να γράψω για εκείνη τη στιγμή που όλα έχουν ηρεμήσει μέσα σου, που μπορείς να σκεφτείς νηφάλια, συγκροτημένα και έχεις ανακτήσει την εμπιστοσύνη σου στο ένστικτο σου και την κρίση σου, που νομίζεις ότι νοείς και κατανοείς, που όλα είναι καλά, πολύ καλά, και έχοντας πάρει βαθειά ανάσα, έχοντας χαλαρώσει όλους τους μυς σου, ανοίγεις σιγά σιγά τα μάτια και είσαι σίγουρη ότι ναι για μια ακόμη φορά θα καταφέρεις να δεις τον κόσμο απο απόσταση, ήρεμα και ξεκάθαρα, γαλήνια. Και εκεί έρχεται η έκπληξη, γιατί ανοίγεις τα μάτια και γίνεται η έκρηξη, σα να την προκάλεσες εσύ, σα να την περίμενες ή να σε περίμενε αυτή να έχεις όλες τις δυνάμεις σου. Και είναι μόνο η αρχή, γι' αυτό κάθεσαι ήσυχα, like a nice little girl, και ξέρεις ότι κάτω από την φαινομενικά απόλυτη αταραξία και το παγωμένο βλέμμα, ποτέ δεν ήσουν πιο volatile, ότι μια αφορμή φτάνει και θ' αρχίσεις να ουρλιάζεις. Στο μυαλό μου παίχτηκε splatter movie, και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τα έντερα του big man ήταν spilled all over the place και εγώ ήμουν ο μανιακός, ψυχρός δολοφόνος που πάσχει από bipolar ασθένεια και μετά σκεφτόμουνα ότι και αυτός ο καημένος, θύμα της άγνοιας του είναι, μπορεί να έχει οικογένεια, παιδάκια, μπορεί οτιδήποτε, και ποιός είναι το τέρας στη τελική.

Μπαίνει το τρένο στην πόλη και βλέπω ένα τζαμί, βγαίνω και βλέπω κι άλλο και σκέφτομαι είστε ηλίθιοι και δεν έχετε ιδέα από τέχνη, η αρχιτεκτονική είναι συνιστώσα πολλών πραγμάτων και πολλά από αυτά είναι συγκεκριμμένα του τόπου και του τοπίου, τι δουλειά έχουν τόσα τζαμιά κανονικά με μιναρέδες στην Ολλανδία, περισσότερα και από τους ανεμόμυλους έγιναν και ναι δέχομαι να υπηρετούν ένα λειτουργικό σκοπό, το functional δηλαδή της όλης υπόθεσης στην αρχιτεκτονική αλλά τίγκα σου λέω. Και μετά κατηγορώ τον big, creepy, old man ότι είναι ρατσιστής, δεν είμαι μήπως εγώ χειρότερη? Και θέλω να καταλάβετε ότι το ίδιο με ενοχλεί όταν θα δω ξωκλήσια" του Αγίου Νικολάου δίπλα από ουρανοξύστες στη Νέα Υόρκη και στα προάστια του Τζέρσευ, ένα δυό εντάξει, ενδιαφέρον το πολυ-πολιτισμικό αποτέλεσμα αλλά αυτό έχει καταντήσει domination game και η αισθητική του είναι kitsch, και μην το υποτιμάμε το αισθητικό, είναι μέτρο πολλών πραγμάτων.

Σαν εκείνη τη δανέζικη ταινία u know? Που είναι ο τύπος έτοιμος να τον αφήσουν ελεύθερο από το ψυχιατρείο και πάει για την τελευταία συνέντευξη, ο γιατρός χαμογελά, την θεωρεί τυπική, χαμογελά και ο πρώην ασθενής γιατί το ίδιο την θεωρεί και αυτός και είναι χαλαρός, γαλήνιος και ήρεμος, ώσπου πίσω από το γραφείο του γιατρού βλέπει κρεμασμένο έναν πίνακα, τάχα προσπαθεί να είναι κυβισμός αλλά είναι φθηνιάρικος, είναι προσβλητικά φθηνιάρικος, degenerate θα τον έλεγα και θαύμασα και τον σκηνοθέτη που βρήκε πίνακα τόσο εξοργιστικά άθλιο, και ο ασθενής τα χάνει, σαλεύει και τον ξανακλείνουν μέσα. Θυμήθηκα και την τύπισσα, Christine Doza, που είχε γράψει εκείνο το δοκίμιο, το "Blood love" και ήταν μόνο 16 χρονών όταν το έγραψε και έλεγε πως της ερχόταν να ουρλιάξει, πως όταν ήταν μικρή ήθελε να γίνει αστροναύτισσα, κομμώτρια, τραγουδίστρια, τώρα το μόνο που θέλει είναι να είναι ευτυχισμένη, α, και να ξέρει πoυ στέκεται in a world full of domination and hate.

Στην άλλη άκρη του βαγονιού είναι μια μαμά αφρικανή με το μικρό της κοριτσάκι και ένα μωρό και πέντε έξι βαλίτσες. Κρατάει το μωρό και του τραγουδάει 'Jesus loves you' και δεν μπορώ ούτε να χλευάσω την θρησκεία εκείνη την στιγμή γιατί έχω χαθεί στο να τις χαζεύω. Παίρνει ένα μακρύ πολύχρωμο ύφασμα, βάζει το μωρό στην πλάτη και τυλίγεται καλά καλά γύρω γύρω, σηκώνεται, έρχεται δίπλα μου και γυρίζει για να γυαλιστεί και να δει την πλάτη της με το μωρό και πως είναι δεμένο στο παράθυρο. "No worry, it can breathe ok", της λέω χαμογελώντας. Μου χαμογελάει και αυτή. "Ηis face is ok uh?", λέει. "Yeap", της απαντάω και μέσα μου είμαι χίλια κομμάτια. I love her. And her baby. Και αυτή ίσως με συμπαθεί που είμαι a nice, little girl. Απλά καμιά φορά φοβάμαι ότι nice, little girls -little, red riding hoods- are weird too. And scary. Φοβάμαι ότι παρόλη την καλοσύνη που μπορώ και είμαι διατεθιμένη να δείξω -solidarity even-, I still fight with being or not prejudiced. Είναι τρομερή διαπίστωση.