drogate

photo by T. Chliapas

Μπαίνω και χαζεύω τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες του καθενός, ασπρόμαυρες οι περισσότερες, πολλοί λένε και μπράβο ο ένας στον άλλον που δεν κρύβονται πίσω από τα χρώματα και τολμούν το ασπρόμαυρο, ενώ εμένα μου φαίνεται ότι το ασπρόμαυρο είναι το εύκολο γιατί το χρώμα τόσο λίγο δα θέλει για να γίνει ‘θόρυβος΄ γλίτσα κολλημένη πάνω στη στιγμή –με πιάνεις? Ρε βγάλε έγχρωμη αν είσαι μάγκας. (Καλά μη δίνετε σημασία, δεν ξέρω από φωτογραφία σίγουρα). Βλέπω και τα σχόλια που κάνουν ο ένας στον άλλον, ‘πολύ μου αρέσει που πειραματίζεσαι με τα καδράρισμα εδώ’, ΄το μοντέλο είναι πολύ ωραία τοποθετημένο εκει’ και άλλα τέτοια, μια αργκό τεχνικής που μπορεί να είναι χρήσιμη για τον κάθε φωτογράφο, μπορεί να είναι και κατ’ επίφαση και να αποπροσανατολίζει, μπορεί να είναι και φερσίματα, όπως κάνουν στο χωριό μου. Δεν μπορώ όμως να μη χαμογελάσω. Ρε αυτοί είναι πωρωμένοι και μιλάμε τώρα για ερασιτέχνες οι περισσότεροι ε? Και η σελίδα είναι τίγκα στα members, φόρουμ, σχόλια, κακό. Αν με ρωτήσεις, θα σου πω ότι η μισή Κοζάνη αυτή τη στιγμή είναι με μια μηχανή στο χέρι και κάνει κλικ. Με τον τάδε ίσα-με–τουλάχιστον-έξι-μισθούς φακό φυσικά. Ή ένα κινητό.

Θεματολογία. Πορτραίτα γυναικών που φωνάζουν ‘είμαι γυναίκα, παραπέμπω στο μυστήριο και καλά’, να φοβούνται να γίνουν όντως τολμηρές, όντως προκλητικές, τουλάχιστον αληθινές και τι βλέμματα παγωμένα, τι άστοχες σκιές, και καθόλου drama, μόνο στήσιμο, στήσιμο, στήσιμο, η γυναίκα αντικείμενο, η γυναίκα που δεν γνωρίζετε, η ανασφάλεια του ίδιου του φωτογράφου που θέλει να αποτυπώσει το γυναικείο μυστήριο ντε και καλά σαν κάτι που γνωρίζει, σαν ‘αντρική υπόθεση’, ενώ δεν είναι, ποτέ δεν ήταν. Μηδέν εξερεύνηση, μηδέν κοιτάω στα ίσα. Domination ευτελές και ξεφτιλισμένο, η αυταπάτη του κάθε γκομενιάρη. Όχι όλες. Κάθομαι και χαζεύω μια τύπισσα στο ντουζ με σκυμμένο κεφάλι, πιάνει με το χέρι το κεφάλι της, στην ουσία αυτό το χέρι θα μπορούσε να χαλάσει το κάδρο (ε? ε?) αλλά αντίθετα γίνεται πιο ωμό, πιο κινηματογραφικό. Βασικά, και γαμώ τις γκόμενες σε δείχνει μια τέτοια φωτογράφηση και καθόλου, μα καθόλου στήσιμο, μηδέν στήσιμο, μιλάμε για επιτέλους μια φωτογραφία που δεν ήθελε τη γυναίκα στημένη. Μιλάμε για κάτι που δεν βρίσκεις εύκολα. Kαι μιλάμε πλέον για κάτι πέρα της φωτογραφίας.

Τοπία και φύση. Όπου αναρωτιέσαι τι μπορεί να ισχύει. Ή όντως το φθινόπωρο και ο χειμώνας προσφέρονται για φωτογράφηση γιατί είναι καλύτερο το φως ή τελικά όντως μένουμε σε μια πόλη πάνω στα βουνά που δίπλα έχει λίμνη και το χειμώνα είναι όμορφα, το καλοκαίρι άντε γεια. Μας αρέσει το κρύο, μας αρέσει η ομίχλη, μας αρέσει και η καθαρή ατμόσφαιρα του χειμώνα, ο πάγος, οι βόλτες μέσα στα χιόνια, ακόμα και όταν αυτό έχει κρυσταλλωθεί και τρίζει όταν περπατάς. Μας αρέσει η σκοτεινιά του δάσους, η υγρασία του, έχουμε μια άλλη σχέση με τη λίμνη που δεν θυμίζει με τίποτα τη θάλασσα, θάλασσα, γαλάζια θάλασσα, λίγο πολύ το ελληνικό εκτυφλωτικό φως δεν παίζει εδώ, άσε που εμένα δεν μ’ αρέσει κιόλας γιατί ακριβώς τυφλώνει. Ενώ το βόρειο, παγωμένο φως του χειμώνα, μμμμ, μούρλια.

Αστικά τοπία. Χέστε με. Σόρρυ κιόλας. Σα να βλέπω κάδρα (αμάν μου κόλλησε η λέξη) από παλιές ιταλικές ταινίες. Δε λέω, καλά ήταν αλλά χμμμμ, ξέρω ‘γω, φτάνει. Τις βλέπω και μου έρχεται η αποστροφή που ένοιωθα όταν ήμουν σχολείο και άνοιγα το βιβλίο της Ιστορίας να διαβάσω για τα χρόνια του Μεσοπολέμου. Παλιούκαιρες αλλά όχι εκείνες οι cult, πιο ωραιοποιημένες, ή μάλλον πιο στυλιζαρισμένες, ακριβώς για να θυμίσουν εκείνες τις παλιές, ενώ στην ουσία χάνουν το νόημα όλο. Enough. Όχι enough, μπορεί να είναι καλές φωτογραφίες, αλλά όταν στο κεφάλι μου γίνεται έκρηξη και βλέπω την πόλη όλη σαν ένα τεράστιο ρέιβ πάρτυ -και δεν παίρνω ναρκωτικά κιόλας- ενώ εσείς την βλέπετε κάτι ανάμεσα σε (label) φτωχή, μίζερη Αλβανία και (label) κάτι από ρομαντική, βαλκάνια Θεσσαλονίκη, τότε υπάρχει διάσταση απόψεων που ίσως δεν είναι κακή, αλλά εμένα με πιάνει μια ανασφάλεια ότι μόνη μου τα βλέπω όλα αυτά, ότι μόνη μου είμαι γενικώς. Τί στο καλό, να πιάσω μια φωτογραφική μηχανή και εγώ, να σας πω πώς είναι? Κάθομαι πίνω μια γκίνες, χαζεύω τις φωτογραφίες στον τοίχο και ονειρεύομαι πότε θα παίξει ελέκτρο, δηλαδή όταν τέτοια έχουν φτάσει να είναι καμιά φορά τα όνειρα μου, δεν ζητάω πολλά, καταλαβαίνεις τι μπορεί να παίζει?

Ανεβαίνω από τα πίσω σκαλιά στο ξύλινο θεατράκι, μέσα στο πράσινο, ησυχία, πανοραμική θέα γύρω, θέατρο δεν πηγαίνω –σχεδόν το σιχαίνομαι, τα είπαμε αυτά- αλλά όταν είναι άδειο είναι τέλειο, ηρεμείς σ’ εκείνο το μέρος και σκέφτεσαι και πάλι πότε θα έρθει ο χειμώνας, ο κανονικός χειμώνας, να είναι όλα ακόμα πιο ήσυχα. Τέχνη ε? Είναι αυτός που έλεγα στο προηγούμενο ποστ, είναι μια κοπέλα που πιάνει χρώματα και γυαλίζει το μάτι της, είναι ένας άλλος που ντρεπόταν σχεδόν να μας δείξει τι ζωγραφίζει και όταν τα είδαμε πάθαμε πλάκα, ρε είναι πολλοί, και δεν μπορείς να τους βάλεις σε μια κατηγορία. Μπορεί να συμμετέχουν σε ομάδες, μπορεί όχι, μπορεί να είναι ανάμεικτοι με κλίκες, με ψωνάρες, μπορεί να ντρέπονται και να σου δείξουν την δουλειά τους, μπορεί να είναι ήσυχοι, ανυποψίαστοι φαινομενικά οικογενειάρχες, μπορεί να είναι φοιτητριούλες, μπορεί να πίνουν, μπορεί να είναι φλώροι, μπορεί και τα δύο, μπορεί να είναι οι μαλάκες εκείνοι που σου την πέφτουν online χωρίς ντροπή ρε, κάγκουροι μόνο όχι όχι δεν το δέχομαι, μόνο τέτοιοι δεν μπορεί να είναι. Δεν κατηγοριοποιούνται πάντως, και δεν πρέπει να φτάσουμε εκεί. Για πολλούς, δεν θα είχες ιδέα αν δεν σου είχαν δείξει τι κάνουν. Με τη δουλειά σου εκτίθεσαι όμως, μεγάλη αλήθεια. Πέρα από καδραρίσματα, τεχνική του βλέμματος, «στιγμές» κτλ φαίνεσαι εσύ.

Η φωτογραφία επάνω?

ΤΑ ΣΠΑΕΙ.

(Και είναι τραβηγμένη και στο θεατράκι.)