art copies life copies art copies life copies art

...by J. Bendiksen

The Places We Live - HIGHLY recommended

Και εκεί που χαζεύαμε στην τηλεόραση και στην ηρεμία της τέλειας αποχαύνωσης μια καλοφτιαγμένη και έξυπνη διαφήμιση και κάτι πήγα να μουρμουρίσω του στυλ 'ωραίος ο διαφημιστής, σκηνοθέτης ή όποια τέλοσπαντων δημιουργικά μυαλά το έκαναν αυτό', γυρίζει η Κ. και μου λέει "Ξέρεις τι πιστεύω για αυτούς?". Αναρωτήθηκα για λίγο αν είχα όντως μουρμουρίσει, γύρισα όμως με μια μεγαλύτερη απορία και ρώτησα "τί?", γιατί η Κ. τέτοιες δηλώσεις ενδοσκόπησης δεν τις συνηθίζει και ειδικά για τα "καλλιτεχνικά". Δηλαδή παρόλο που έχει ένα έμφυτο ταλέντο ή ακόμη και ένστικο για να τα αντιλαμβάνεται, απέχει πολύ από το να συνειδητοποιήσει η ίδια ότι το έχει, (blame education τι να πώ). Δηλαδή δεν την ρώτησα μόνο 'τί' αλλά παραλληλα εννοήθηκε και ένα 'μπά?', λίγο αλαζονικό και ξιπασμένο, ναι το ομολογώ. "Κοίτα", μου λέει, "πιστεύω ότι αυτοί βρίσκονται σε ένα γκρίζο γραφείο, σε ένα αδιάφορο κτίριο μιας μουντής πόλης και ονειρεύονται αυτά που εντωμεταξύ εμείς ζούμε".

Eat dust trol. Φοβερή εκτίμηση του κόσμου και συναίσθηση του ανθρώπου? Εξαιρετική αντίληψη του τί είναι τέχνη? Απίστευτη αυτοπεποίθηση ανθρώπου που ξέρει να 'βλέπει'? Σώπα ρε, σκέφτηκα και έμεινα να την χαζεύω και δεν είχα τίποτα να προσθέσω γιατί για μια ακόμη φορά ζούσα σκηνή δανέζικης ταινίας όπως τις αποκαλώ αυτές τις στιγμές και γιατί τί άλλο να πεις, ότι δεν έχεις ιδέα Κ. ότι έχεις βρει το νόημα τη στιγμή που κάποιοι ψάχνονται και οι υπόλοιποι μιζεριάζουν? Μαζί και εγώ δηλαδή. Και περνούσε η ώρα και πραγματικά δεν είχα κάτι να της πω απλά χάθηκα στις σκέψεις και φανταζόμουν πώς θα ήμουν στη θέση αυτών, δηλαδή πόσο ευτυχισμένη, λάθος, ικανοποιημένη ήθελα να πω, θα ήμουν αν είχα κοπιάσει και είχα δημιουργήσει κάτι όμορφο, το οποίο θα τύγχανε και ευρείας αποδοχής και θα απέφερε και εισόδημα, όλο το ρομαντικό πακέτο δηλαδή, και μήπως τελικά είμαι πιο ευτυχισμένη που κάθομαι στον καναπέ με την Κ. και αμπελοφιλοσοφούμε μπροστά από μια τηλεόραση και παρόλα τα κλισέ της εικόνας και το πόσες φορές την έχουμε επαναλάβει, μήπως τελικά ζω αυτό που είχα κάποτε ονειρευτεί να δημιουργήσω?

winter

.

Από τους μείον έντεκα στους μηδέν, ε μηδέν βαθμοί δεν είναι και κρύο έλεγε ο κύριος στο τηλέφωνο που περπατούσε στον πεζόδρομο και το θυμήθηκα όταν και εγώ συνειδητοποίησα ότι κάθομαι στον καναπέ με ανοιχτό το παράθυρο και έξω ακούω τα παιδάκια να παίζουν, κι ας είναι δέκα το βράδυ, sms την νύχτα που είχε πανσέληνο 'το φεγγάρι κανει τις κορυφές της Πίνδου να λάμπουν' ή κάτι τέτοιο, δεν τα πάω καλά με την ποίηση, αλλά u get the picture, ωραία εικόνα, όπως και η θέα από την κορυφή της Βασιλίτσας, πάνω από τα σύννεφα, σαν μια τεράστια θάλασσα γύρω σου και η κορυφή του Ολύμπου στο βάθος σαν ένα ακόμα νησί. Είναι ωραία να είσαι στο αυτοκίνητο και να τρέχεις στην εγνατία λίγο πριν το σούρουπο και γύρω σου όλα να είναι παγωμένα και το άσπρο μόνο σε αποχρώσεις του ροζ και του γαλάζιου, είναι ωραίες και οι μουσικές που τελευταία δεν τις ψάχνω, μόνο τις ακούω και είναι ωραία όλα αυτά γιατί είναι ένας άφθαρτος κόσμος ή έτσι σου φαίνεται κάποιες στιγμές. Και αργά το βράδυ ραδιόφωνο, έπιανε μόνο kosmos936 και με παράσιτα και κάτι σκυλάδικα σε έναν άλλο σταθμό, ρε τι ωραία εκπομπή έκανε ο τύπος χθες το βράδυ. Less noise I like. Less noise επιτέλους.