prey and pray

.by Andrew Hem

Καταλάβαινα ότι πάω να αρρωστήσω και εκεί που περπατούσα να πάω στο κέντρο μπαίνω σε ένα φαρμακείο και περιμένω να πάρω καμιά ασπιρίνη. Μπροστά μου ήταν δύο κύριοι, μετανάστες, σε σπαστά αγγλικά μιλούσαν, χρειαζόταν ένα φάρμακο αλλά τελικά δεν είχαν τα λεφτά να πληρώσουν όλη τη συσκευασία και ρωτούσαν αν μπορούσαν να αγοράσουν μόνο μερικά από τα χάπια. Η κυρία από μέσα ήταν πολύ ευγενική, τους είπε ότι όχι δε γίνεται, λυπάται πολύ και ενώ αυτοί συσκέπτονταν στα αραβικά τι να κάνουνε, η κυρία εξυπηρέτησε εμένα και μου έδωσε παναντόλ. Μου πρότεινε μάλιστα να πάρω το Zapp που το λένε στα φλαμανδικά, πιάνει γρήγορα. Το πήρα και έφυγα μαζί με τους δύο αραβόφωνους που μάλλον αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να δώσουν όλα τα χρήματα τους για να αγοράσουν ένα κουτί από κάποιο φάρμακο που χρειαζόταν. Μου άνοιξαν μάλιστα και την πόρτα ευγενικά να περάσω. Και όταν μετά από λίγο συναντήθηκα με την φίλη που με περίμενε, ακόμη γυρνόφερνε στο μυαλό μου το τί φάρμακο μπορεί να χρειαζόταν.

Κατέληξα τα Zapp να μην τα πάρω και μάλιστα βρίσκονται ακόμα στο ντουλάπι του σπιτιού μου, γιατί η φίλη θεώρησε ότι ένα ζεστό ουίσκι θα με στανιάρει και ενώ της είπα ότι τα ζεστά ουίσκια, που πρώτη φορά πριν λίγες μέρες δοκίμασα, με κάναν έτσι, τελικά δεν ήταν κακή ιδέα. Είχα και καιρό να την δώ, και φουλ μπρίφινγκ, ο φίλος της, αγόρασαν σπίτι - γιοκ λεφτά από δω και πέρα, τελειώνει διδακτορικό, δεν έχει τίποτα σημασία, εξάπτεται και μόνο στην ιδέα ότι μένω κοντά σε μια λίμνη που την μοιράζονται τρεις χώρες, οι πόλεις της σκανδιναβίας, πώς την έχουν δει έτσι μερικοί τεχνοκράτες ενώ πόσο άσχετοι είναι, θάψιμο, θάψιμο, θάψιμο και γύρισμα σε κουτσομπολιό, εκείνο το ευρωπαικό και καλά, κατίνιασμα πάλι αλλά λίγο ειρωνικό, λίγο χλευαστικό, αν δεν το έχεις συνηθίσει το νομίζεις για κακία, μετά καταλαβαίνεις ότι είναι ειλικρινές τουλάχιστον και με πολύ χιούμορ πολλές φορές.

Τί νομίζεις για την οικονομική κρίση με ρώτησε. Τί να ξέρω για αυτά αλλά να σου πώ την αλήθεια χαίρομαι, καιρός ήταν, της απαντάω και συμφωνεί. Και λέω να καθίσω γιατί κουράστηκα να στέκομαι όρθια δίπλα από το μπαρ, ρωτάω τον διπλανό όρθιο αν μπορώ να πάρω το σκαμπό, ναι βεβαίως, μου λέει, και κάθομαι. Α τον καημένο, μου λέει η φίλη μου, τί ρε?, -να, μου λέει, δεν θα έχει που να ακουμπάει το πόδι του τώρα. Έκανα μια κάποια γκριμάτσα, αμήχανη. Να φανταστείς ένοιωσα ενοχές που εκείνος ο τύπος σε εκείνο το μπαρ δεν είχε που να ακουμπήσει το πόδι του οπότε κάθισα σιγά σιγά και μαζεμένα στο σκαμπό μου, που για όνομα, δεν είναι σκαμπό μου, το πήρα από τον καημένο που μέχρι πριν λίγο ακουμπούσε εκεί το πόδι του, κι ας ήμουν ευγενική, όπως και η κυρία στο φαρμακείο δηλαδή.

Δηλαδή τώρα που το σκέφτομαι νομίζω ότι ήταν η μεταφορά μιας αδιόρατης ενοχής στη φάση με το σκαμπό από την προηγούμενη φάση που οι άλλοι πριν δεν μπόρεσαν να αγοράσουν το φάρμακο που χρειαζόταν. Αλλιώς γιατί να κάτσω να σκάσω που ο άλλος δεν έχει πιά που ν' ακουμπήσει το πόδι του?