now eat art
.
Τ' αυγά και τα πασχάλια. Μπήκα στο μαγαζάκι να πάρω χρώματα και ο υπερβολικά-ευγενικός-κύριος με τα γυαλάκια με (ξανα)ρώτησε αν ασχολούμαι με αγιογραφία. Dude, do I look like the type? σκέφτηκα και του είπα εκνευρισμένη και καλά, η σπαστικιά, ένα απότομο 'όχι'. Αν και η αλήθεια είναι ότι το δοκίμασα και το βαρέθηκα, από την άλλη λέω σε όσους ξέρουν να ζωγραφίζουν ότι εκεί είναι όλα τα λεφτά, ο πιστός πληρώνει, λαμπάδα με barbie να δεις που έφυγε αυτές τις μέρες, μάλλον όχι λόγω του επετειακού, έγινε μπάμπω κι αυτήν -η barbie-, ούτε γιατί αρέσει ιδιαίτερα στα μικρά -επιβεβαιωμένο αυτό-, αλλά μάλλον γιατί αυτές έχουν, αυτές δίνουν. Και μάλλον γιατί για να θεωρήσουμε κάτι ωραίο πρέπει να είμαστε εξοικειωμένοι μαζί του. Με το overdose μετά, κολλημένοι όλοι ακόμα εκεί. Έλεος.
Για το Πάσχα τα έγραψα πέρσυ. Η Μεγάλη Βδομάδα είναι η αγαπημένη μου βδομάδα, η Κυριακή του Πάσχα το ξενέρωμα. Μια τελευταία ανατριχίλα τη νοιώθω το βράδυ της Ανάστασης αν είμαστε στο νεκροταφείο και είναι όλοι με τις λαμπάδες γύρω γύρω από τους νεκρούς τους και λένε διάφορα, από το 'α τον καημένο να ήτανε εδώ να δει τα εγγόνια του, τα παιδιά του, κτλ' μέχρι το 'Τααααάκη, λες να πάρουμε τα μέτρα να δούμε αν θα χωράμε αύριο-μεθαύριο εδώ?' Ωραία πράγματα. Σε μια συνέντευξη διαβάζω ότι η τύπισσα-καλλιτέχνης έκλαψε όταν αντίκρυσε για πρώτη φορά από κοντά πίνακα του Pollock. 'Σιγά μαρί πως κάνεις έτσι', σκέφτηκα. Γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να κατεβάζεις τον Pollock σε επίπεδο λατρείας τύπου Ρουβά. Κλάψε και μην το λες σε κανέναν στην τελική. Silencio. Respect.
'Αλλες Πασχαλιές την έβγαζα με μουσικές. Το El amor brujo, 'ο μάγος έρωτας', σε repeat. Και στο καπάκι Pearl Jam. Ναι, ναι δεν ξέρω γιατί τους κόλλησα κι αυτούς στο Πάσχα. Άλλες πάλι Πασχαλιές την έβγαζα με ταξίδια. Έχετε πάει σε κάτι μικρά χωριά, πάνω στα βουνά, βόρεια της Μαδρίτης? Μάγισσες και κακό να δεις. Το καλύτερο μου. Και όχι εκείνα τα κιτσάτα που πέρασαν στο popular culture, μιλάμε για παράδοση έτσι? Κάτι σε πιάνει εκεί. Γυρνάς στη Μαδρίτη και περνάς το Πράδο με κομμένη την ανάσα, αφήνοντας πίσω ακόμη και El Greco, για να πας στην πιο σκοτεινή αίθουσα, τέρμα πάνω και πίσω, να στρίψεις και να δεις τη 'Σύναξη των Μαγισσών' του Goya. Ποιός Pollock μαρί και πάλι.
Ξέρω, είναι μακριά η Ισπανία. Εθνική Πινακοθήκη παιδιά. Οι λεπτομέρεις στους πίνακες του Γύζη, αυτοί που δεν έχετε δει τυπωμένους σε χίλια-δυό ημερολόγια. Έχετε εσείς καταλάβει γιατί δεν γίνονται ποτέ γνωστά τα ωραία έργα των καλλιτεχνών? Εγώ όχι. Τέλοσπάντων, έτσι φτάσαμε στην φετινή Πασχαλιά. Στη διπλανή στήλη θα βάζω τους καλλιτέχνες που μ 'αρέσουν. Έτσι και ρωτήσει κανένας ποιά γκαλερί τους εκπροσωπεί θα φάει άκυρο να ξέρετε. Όχι γιατί μερικούς δεν τους εκπροσωπούν πολύ καλές γκαλερί, αλλά γιατί τόσα δα λίγη αυτοπεποίθηση στο να βλέπεις κάτι και να λες 'μου αρέσει' regardless what, είναι μεγάλη υπόθεση. Γι' αυτό είναι κρίμα που λείπει η Ιστορία της Τέχνης σαν βασικό μάθημα από τα σχολεία. (!!) ΄Οχι βέβαια για να μάθουν τα παιδιά σε ποιό ρεύμα ανήκε ο Gaugin αλλά για να μάθουν να βλέπουν ή μάλλον να κοιτάνε. Γεμίσαμε visual illiteracy και ο κάθε απαίδευτος γκαλερίστας πουλάει μούρη, και το κάθε καημένο μικρό ακόμη με Barbie λαμπάδα τη βγάζει, ή με αυτές τις λαμπάδες που κάνουν κάτι θείτσες που νομίζουν ότι στα μικρά αρέσουν τα σεμεδάκια όσο και σ' αυτές. Φάτε τέχνη τώρα και αρνί την Κυριακή και χαρείτε την άνοιξη. όλε ! xxx
