back to back
kent williams - devon s back|| Γράφω στο βλογ. Μη νομίζει κανένας ότι δεν γράφω δηλαδή όλο αυτόν τον καιρό. Απλά δεν τα τελειώνω τα ποστς και με ξέρω way too well για να πω τώρα ότι κάποια στιγμή θα τα ξαναπιάσω. I will not. (Αχ τι γέλιο, επανήρθαν τα greenglish στο full.) Λοιπόν....||
Από το καλή άνοιξη που είπα τελευταία φορά παμε κατευθείαν στο καλό καλοκαίρι τώρα και εντωμεταξύ πήγα και διακοπές, ω ναι πήγα και διακοπές. Το αν θα ξαναπάω εξαρτάται από το αν θα έχω δουλειά, που σημαίνει ότι αν δεν έχω δουλειά, θα είναι πιο μόνιμες οι διακοπές και μάλιστα θα την κάνω για κανα δυό μήνες, ευκαιρία θα είναι, αλλιώς θα συνεχίσω να σιχτιρίζω που δεν άκουσα την γιαγιά μου που έλεγε ότι τα κορίτσια που μαθαίνουν γράμματα πρέπει να γίνονται δασκάλες. Ε μα. Είμαστε Αθήνα (*take note here, πήγαμε και εκεί μετά από το 2004 or sth) βράδυ καθημερινής σε ταβέρνα και δίπλα τρία τραπέζια δάσκαλοι τα πίνουν. Είμαστε Σαντορίνη (*take note here that this is less impressive than me being in Athens) και ρουφάμε τον καφέ και δίπλα μας πάλι δάσκαλοι. Και ούτω καθεξής φυσικά, όπου και αν πάτε στη χώρα που σε πληγώνει, δίπλα σας θα είναι πάντα μια παρέα δασκάλων να ζει την καθημερινότητα της. Άσε που εκτός του ότι νοιώθω under-priviliged, το ότι δεν έχω καταφέρει να επωφελούμαι και εγώ της εργασίας στον δημόσιο τομέα, να συμμετέχω και εγώ σε αυτό το γίγνεσθαι τέλοσπάντων, it is a sign of weakness. Κλεμμένο αυτό. Όχι η ιδέα αλλά το phrasing. Μιλούσα με τον Θ. προχθές και μου έλεγε ότι σε αυτή την χώρα η ευγένεια είναι a sign of weakness. Να προσθέσω εδώ ότι στον Θ. χρωστάω πολλά από τα καλύτερα μου posts και ας με κοροιδέψει αν το διαβάσει τώρα αυτό. Αλλά τα λέει κάπως ρε παιδί μου που they hit right on spot. Θα είχε λαμπρότατη καριέρα ως βλόγγερ σίγουρα αλλά σιγά μην ασχοληθεί. Kool.
Ανεβαίνουμε στην Ακρόπολη και εδώ σημειώστε ότι εγώ έκανα την ξενάγηση μουαχαχά αλλά απογοητεύτηκα γιατί είναι στα μαύρα της τα χάλια. Ναι το ξέρω ότι είναι πολύ παλιά, δεν είμαι και υπέρ της pristine αναστήλωσης άλλωστε, αλλά να κάτι πινακίδες από τη δεκαετία του '70 ή με τέτοιο styling τέλοσπαντων, κιτρινισμένες σίγουρα και ο περιβάλλων χώρος έτσι λίγο χύμα, λίγο παρατημένος, δεν ξέρω, δεν με συγκίνησε κι ας έχω χρόνια ν' ανεβώ γιατί είχε κολλήσει το μυαλό μου ότι για να γίνουν καινούριες πινακίδες πρέπει να βγει διαγωνισμός μάλλον, για κάποιον ανάδοχο που θα εκτελέσει το έργο, όπου έργο κάτι προσχέδια που ανέλαβαν αρχαιολόγοι, φιλόλογοι, κτλ, scientifically sounded δεν μπορώ να πω, αλλά appointed rather randomly οπότε θα το κάνουν και με λίγο outdated διάθεση να το πώ? Και αυτό είναι μόνο η αρχή γιατί μετά το "έργο" θα υπερτιμολογηθεί για να υποτιμολογηθεί απ' 'οποιον θέλει να κερδίσει τον διαγωνισμό για να το εκτελέσει τελικά και υπερτιμολογημένα. Ε κάπως έτσι. Όχι ακριβώς πρόχειρα. Incrementally μάλλον.
Στην Σαντορίνη είχα πάει ήδη δυό φορές αλλά στο σημείο στην Οία απ' όπου βλέπεις το ηλιοβασίλεμα "υπό τον ήχο δεκάδων κλικ φωτογραφικών μηχανών" πρώτη φορά πήγαινα. Τέλεια ε. Πήγαμε νωρίς νωρίς, έπιασα καλή θέση, από αυτές που δεν υπάρχει περίπτωση να μπει κάποιος μπροστά σου, ακόμα και ψηλός να είναι, πήρα και ένα παγωτό και ήταν από τις στιγμές που λες η ζωή είναι ωραία και άλλα τέτοια κλισέ. Καμιά ώρα αργότερα ο ήλιος ακόμη δεν είχε δύσει, το παγωτό είχε τελειώσει, τα χέρια μου κολλούσαν, να το κουνήσω δεν γινόταν γιατί μαζευόταν κι άλλος κόσμος, πήχτρα γινόταν πίσω μου, είχα πιαστεί, διψούσα, ζήλευα και τους δίπλα που πίνανε μπύρες, ένας γκρίνιαζε σ έναν άλλον που μπήκε μπροστά του, ο ήλιος να κατεβαίνει βασανιστικά αργά και ο μόνος άλλος έλληνας στη μεριά που ήμουν μουρμούριζε προς τον ήλιο "άι σώνε". Τέλεια ήταν. Μετά, μέσα σε πέντε λεπτά ο ηλιος έδυσε, ο κόσμος σκόρπισε και εκείνη την ώρα που το φως είναι τέλειο μείναμε στην ησυχία μας να χαζεύουμε την απίστευτη ομορφιά. Μας έβγαλε και φωτογραφίες ο άι-σώνε που έμεινε και αυτός.
Όταν γύρισα πίσω είχε τελειώσει και μια ομαδική έκθεση ζωγραφικής στην οποία συμμετείχα. Ουάου ε? Ναι, ναι το κάναμε και αυτό αλλά εγώ έλειπα, αυτό θα πει να είσαι κουλ έτσι? Αν και δε νομίζω να το κατάλαβε και κανένας πόσο κουλ ήμουν γιατί στα μετά της έκθεσης έμαθα ότι την παράσταση έκλεψε ένας πίνακας που έδειχνε τον Παϊσιο. Αυτό μόνο. Δηλαδή μια μέτρια ρεαλιστική, απλή απεικονιση ενός αγίου που δεν δακρύζει καν για να συγκινηθούν οι προσκυνητές. Όχι ότι περίμενα κανέναν να συγκινηθεί από τη δικιά μου κοπελίτσα με την ουρά ποντικού - πού να εξηγώ τώρα ότι αυτό είναι ένα hulder trol - αλλά επιβεβαιώνομαι που λέω ότι αν θέλεις να πουλάς πίνακες στην Ελλάδα ή σε ομογενείς, πιάσε Άγιο Όρος και Μέγα Αλέξανδρο, κάντο με τάχα λαϊκή τεχνοτροπία, σε κάνα πιάτο ακόμη καλύτερα και μετά μοσχοπούλα. Βλαχο-ψυχεδέλεια και μάλιστα χωρίς το ψυχεδέλεια.
|| Τα κεφάλια μέσα ίσως θα έπρεπε να γράψω τώρα με την επιστροφή μου αλλά δεν νοιώθω καθόλου έτσι, η αλήθεια, ή μάλλον οι αλήθειες, είναι ότι το καλοκαίρι άρχισε και μας αρέσει, και εκτός από ευτυχία (...) μ ' έχει πιάσει και μια έτσι χμμμ... επαναστατική διάθεση να το πω? να κάνω ότι γουστάρω στην τελική. Αυτά. ||
