20091031
20091020
anybody with a heart votes love
.
King Kong, in Cannes, on a date with Spiderman. Dan Dar's sitting there, scared by the killer teddy bears. Down town, Mini mouse is slippin Micky's in the famous grouse, while big bird spreads the word. Judge Dredd, found dead, face down in Snoopy's bed. Outside, Tweetie Pie's getting itchy on more supplies. Meanwhile, Snow White gets ready for work tonight, turning tricks with crystal tips. Trying to make the best of it's absurd. Puppy dogs and pussy cats in suspect suicide attacks. Captain Kirk from Planet Earth, fights it out with Papa Smurf Some phoney little ponies, preying on old and lonely, making friends, robbing them The X men taught them everything. Betty Boop, tired of life, took vows, became a bride of Christ While Tin Tin's been playing at Caesar's palace live on ice. Babar Kumbayahs with the mighty Morphin movie stars, as big bird spreads the word. Anybody with a heart votes love.
Μπορεί να μην έγιναν όλα αυτά καν την ίδια χρονιά αλλά το Halloween το θυμάμαι σαν τότε που μας είπε η διπλανή μας ότι το προηγούμενο βράδυ πρέπει να πάμε σε ένα πάρτυ που είναι θρυλικό, που είναι must, που γίνεται χαμός, που έρχεται η αστυνομία κάθε χρόνο, που παρέες οδηγούν ακόμη και 8 ώρες για να έρθουν, που κόσμος μπαίνει από τα παράθυρα, που δε χρειάστηκε να μας πεί τίποτα άλλο και εννοήθηκε ότι θα πάμε και πραγματικά δεν ξέρω αν ήταν ότι το πάρτυ ήταν το γνωστό Immorality πάρτυ όπου έπρεπε να πας από γυμνός μέχρι ντυμένος με σεξουλιάρικα εσώρουχα σε μια σούπερ πουριτανική περιοχή που περιμένετε ρε παιδιά, ποιός πουριτανισμός, δεν το σκεφτήκαμε ούτε στιγμή ότι έτσι φυσικά θα πάμε και άλλοι τόσοι (και μάλιστα πολλοί άλλοι) και όλοι έτσι ήταν τελικά. Δηλαδή στην τελική ένοιωθες τόσο άνετα όσο και σε μια παραλία γυμνιστών. Δεν μπορώ να πω ότι δεν γινόταν όργια, προφανώς γινόταν - σε άλλα πάρτυ δεν γίνονται? όχι ε? καλά..., απλώς ήταν φανερά και μπροστά σου και no big deal αν συμμετέχεις, αν όχι, αν ψιλο-συμμετέχεις, αν στην τελική το ρίχνεις στο χορό και ουρλιάζεις μαζί με άλλους τόσους που ζεις το πάρτυ της ζωής σου. Νομίζω μάλιστα ότι πιο πολύ ήταν ένα τέλειο πάρτυ που μόνο κάγκουρες με ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή το σκέφτονται με γουρλωμένα μάτια από την λιγούρα και το ονειρεύονται με ένα στυλ σχεδόν ..καφρίλας, οι υπόλοιποι απλώς εεε χμμμ ...διασκεδάζουν απλώς, ξέρω γω χορεύουν, χαμουρεύουνται, πηδιούνται, χαζεύουν, whatever, ένα πάρτυ απλώς.
Και μπορεί να συμβεί σε ένα τέτοιο πάρτυ, εκεί πάνω στο καλύτερο να έρθει η Μ. να σε τραβήξει από το χέρι και να σου πεί ρίξε κάτι πάνω σου και συνεχίζουμε και λίγη ώρα αργότερα να είσαι σε ένα club που παίζει την πιο απίστευτη μουσική που έχεις ακούσει ποτέ και να βρίσκεσαι πάλι στο λεπτό να ξεσκίζεσαι στο χορό, να σε τραβάνε να χορέψεις και εδώ και εκεί, να ξέρεις ότι εκείνο το βράδυ δεν είναι καν το αλκοόλ, δεν είναι το θα βρω να πηδηχτώ σούπερ, μπορεί και να μην το κάνεις τελικά γιατί παιδιά σόρυ i have to party, δεν είναι ούτε το απλό ποιός-παίζει-μουσική, είναι ότι σου είπε η κολλητή σου είναι Halloween, we 'll party και το κάνεις με κλειστά μάτια. Η' ίσως είναι αυτό που είπε η Μ. Ότι δηλαδή μπορεί μερικοί να έχουμε στο μυαλό μας κάτι χημικά ανεβασμένα που μπορείς να τα πειράξεις και με τη διάθεση σου μόνο, όπως άλλοι κάνουν με drugs, και βοηθάει και η μουσική και το ένα και το άλλο, και κάπως το τεκμηρίωσε και επιστημονικά με neurotransmitters and all και το κατέθεσε και στο Department of Neuroscience για να κάνει έρευνα, να μάθουμε γιατί στην τελική γουστάρουμε τόσο πολύ. Εγώ και η ίδια, τα πειραματόζωα.
Το δέχθηκαν, εμείς δεν προλαβαίναμε, δεν χορταίναμε μάλλον. Είχε κι άλλο. Είχε και ένα πάρτυ που εκεί δεν οδηγούν απλώς για να πάνε, εκεί μερικοί παίρνουν το αεροπλάνο για να πάνε και εμάς ήταν πάλι μέσα στα πόδια μας, παραμονή Halloween, χιλιάδες κόσμου μέσα στα δάση της Νέας Αγγλιάς, τα δέντρα να είναι κίτρινα, πορτοκαλί, κόκκινα, μωβ, να απορείς τόση ομορφιά από πού έρχεται, να έχεις περάσει όλο το απόγευμα να περπατάς στους πίσω δρόμους των αυλών ενός χωριού κάπου μέσα σε όλο αυτό το τοπίο, να έχουν στολίσει τις αυλές τους με κολοκύθες, κεριά, ψεύτικους τάφους με ότι επιγραφή του έρχεται του καθενός να γράψει επάνω. Να σε πλημμυρίζει εκείνη η ευτυχία που τη νοιώθεις μόνο σα παιδί, πού κάποια στιγμή πίστεψα ότι βρίσκομαι πίσω στο χωριό μου στην Ελλάδα σε εκείνη την ηλικία και παίζω στα σοκάκια. Εκείνη τη στιγμή κοίταξα έναν ψηλό τοίχο και χαμογέλασα, σκαρφάλωσα επάνω, προσπάθησα να ισορροπήσω για να περάσω και να πηδήξω στην απέναντι αυλή, να την περάσω γρήγορα για να κάνω το ίδιο και δίπλα και παραδίπλα, να έχει ένα υπέροχο σούρουπο, να κάνει λίγο κρύο, μούχλα πάνω στις πέτρες, τα δέντρα να είναι υγρά, το πρόσωπο μου ξαναμμένο, να στέκομαι μπροστά από μια καγκελόπορτα με ένα πρόσωπο επάνω που έμοιαζε με της Μέδουσας και να χαζεύω πίσω ένα σπίτι που λένε ότι είναι στοιχειωμένο, που σε ένα χωριό τόσο δα σε κάθε γειτονιά έχει και από ένα σπίτι που μοιάζει στοιχειωμένο, μακριά από τουρίστες, μακριά από φανταζί καταστάσεις και σπετάκολα, μακριά από ότι τρέντυ, εκεί ήταν η καρδιά του Halloween, αυτό που εμείς το λέμε βαρετά 'παραδοσιακό' και θέλουμε να συμμετέχουν και οι νέοι.
Μα τί λέω. Το ίδιο σπίτι στο οποίο έμενα λεγόταν Wilder, ήταν στο Elm Str, δίπλα από το Paradise Pond. Το πιο άγριο σπίτι δηλαδή στο δρόμο με τις λεύκες και δίπλα από τη λιμνούλα του Παραδείσου, όπου φημολογείτω (!!έτσι γράφεται? :p) ότι στη σοφίτα του είχε αυτοκτονήσει μια κοπέλα που πληγώθηκε από έρωτα και τα βράδια πολλοί λένε ότι ακόμα την ακούνε να κλαίνε, μάλιστα τα γράμματα που της έστελνε αυτός ακόμα υπάρχουν. Δεν την άκουσα να κλαίει αλλά η διπλανή μου ορκίζεται ότι της έτυχε το άλλο, ότι την πήρε τηλέφωνο ένα βράδυ η Whispering Woman. Αυτή πάλι λένε ότι έχει καμιά δεκαριά χρόνια που το κάνει αυτό και αυτές τις μέρες παίρνει τηλέφωνο το βράδυ τυχαία σε διάφορους στο σπίτι και τους μιλάει ψιθυριστά. Μπορεί ίσως κάποιος να καταλάβει σε αυτό το σημείο ότι ένα όργιο σε ένα πάρτυ που λέγεται immorality δεν ήταν παρά ένα ακόμη μικρούλικο πραγματάκι μέσα σε όλα αυτά γιατί πιό πολύ είχα χαζέψει με όλες τις ιστορίες που άκουγα, με τον τύπο που βρήκαμε στο υπόγειο μιας εκκλησίας στη μέση της νύχτας και εγώ ούρλιαξα από τρόμο, ο Κ. με τράβηξε να φύγουμε, ο τύπος μέσα από το σκοτάδι μας είπε με αυστηρό τόνο ότι προσεύχεται και κάτι άλλα τέτοια, που περίεργα δεν μου φαίνονται αλλά και δεν τα λέω συνήθως στους άλλους γιατί, ξέρεις, ακούγονται κάπως... Κολλάνε σε κάτι λεπτομέρειες του στυλ τί έκανα εγώ με τον Κ. εκεί κάτω βραδιάτικα ή τί φορούσα στο immorality party και αυτά είναι άλλη ιστορία και να πώ την αλήθεια, βαρετή ιστορία συνήθως, δηλαδή τί να κάναμε και τί να φορούσαμε. Από κει και πέρα, focus στο blow-minding της υπόθεσης please.
Θυμάμαι πάντως να είμαι με την Μ κάτω από μια στάση λεωφορείου γιατί έβρεχε. Θυμάμαι που ήταν η τελευταία μας χρονιά που θα κάναμε Halloween εκεί. Και θυμάμαι πού μπερδέψαμε τις μέρες και χάσαμε το μεγάλο πάρτυ, ήταν το προηγούμενο βράδυ, φτάσαμε μια μέρα αργότερα, ήμαστε μέσα στη βροχή, τα έχουμε κάνει όλα πάλι, το μεγάλο πάρτυ δεν προλάβαμε μόνο, είμαστε αγκαλιά και σχεδόν κλαίμε όχι που χάσαμε το πάρτυ -...χαζοί!- αλλά που ήταν το τελευταίο Halloween που κάναμε μαζί και είχε τελειώσει και δεν θέλαμε να γυρίσουμε σπίτι και να κοιμηθούμε. Τί σχεδόν. Πολύ κλάμα λέμε. Αυτό είναι τελικά ίσως ένα είδος πουριτανισμού, να είσαι δηλαδή μέσα στα 'γούστα' πού λένε και ονειρεύονται εδώ, να σου βγαίνει και να τα κάνεις και τελικά να συγκινείσαι και να μουτσοκλαίς με μια φίλη σου, πού βέβαια τί φίλη, τα πάντα και όλα για ένα διάστημα της ζωής σου.
Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τον Θ. λίγες μέρες πριν, σε ένα καφέ στη Θεσσαλονίκη, κόσμος να περνάει, ωραία δε λέω, θα ορκιζόμουν τώρα ότι ξεφύσηξε και καπνό αλλά δεν καπνίζει πιά, όταν γύρισε και μου είπε 'ωραία ήταν τότε ε' και ξέρεις δεν του έλεγα αυτή την ιστορία, μάλλον κάποια ιστορία που ξέρουμε και οι δυό θα λέγαμε, αν και τώρα που το σκέφτομαι αυτό επάνω δεν είναι ιστορία, είναι ολόκληρο κομμάτι από κάποια στιγμή της ζωής μου, μπαπ πάρτο έτσι αλλά αυτό είναι το περίεργο με κάποιους ανθρώπους και πόσο κοντά τους νοιώθεις, είτε Μ λέγονται, είτε Θ, είτε οτιδήποτε. Σε ξέρουν χωρίς να έχει χρειαστεί καν να σε μάθουν. Ακόμη καλύτερα, δεν θα με ρωτούσαν ποτέ τί φορούσα στο immorality, ποιός είναι ο Κ και τί κάναμε εκεί κάτω στην εκκλησία βραδιάτικα, θα σου πουν ένα 'ωραία ήταν' ή κανένα ουάου αν είχες ξεφύγει και ξέρεις ότι προσπέρασαν χίλιες δυό λεπτομέρειες και μαλακίες που σκέφτονται οι άλλοι να σε ρωτήσουν ή ακόμη χειρότερα ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΡΩΤΗΣΟΥΝ και έπιασαν τί τελικά σου άρεσε, τί σε συγκίνεσαι, τί αγάπησες από όλα αυτά.
Δεν ξέρω αλλά νομίζω ότι μέσα σε έναν αχταρμά απίστευτων καταστάσεων, όπου όλα είναι πιθανά, όπου όλα μπορείς να τα κάνεις και όλα μπορούν να συμβούν, at the end of the day που λένε και στο χωριό μου, και όχι despite all that, anybody with a heart votes love. Αυτό έχω καταλάβει εγώ από το Halloween, ότι είναι η γιορτή των πάντων, του πάρτυ, της φιλίας, του έρωτα, του μακάβριου, και αν κάποιος μου βρει τρόπο να το γιορτάσω και φέτος έστω και στο ελάχιστο θα τον παραδεχτώ έτσι?
Και μπορεί να συμβεί σε ένα τέτοιο πάρτυ, εκεί πάνω στο καλύτερο να έρθει η Μ. να σε τραβήξει από το χέρι και να σου πεί ρίξε κάτι πάνω σου και συνεχίζουμε και λίγη ώρα αργότερα να είσαι σε ένα club που παίζει την πιο απίστευτη μουσική που έχεις ακούσει ποτέ και να βρίσκεσαι πάλι στο λεπτό να ξεσκίζεσαι στο χορό, να σε τραβάνε να χορέψεις και εδώ και εκεί, να ξέρεις ότι εκείνο το βράδυ δεν είναι καν το αλκοόλ, δεν είναι το θα βρω να πηδηχτώ σούπερ, μπορεί και να μην το κάνεις τελικά γιατί παιδιά σόρυ i have to party, δεν είναι ούτε το απλό ποιός-παίζει-μουσική, είναι ότι σου είπε η κολλητή σου είναι Halloween, we 'll party και το κάνεις με κλειστά μάτια. Η' ίσως είναι αυτό που είπε η Μ. Ότι δηλαδή μπορεί μερικοί να έχουμε στο μυαλό μας κάτι χημικά ανεβασμένα που μπορείς να τα πειράξεις και με τη διάθεση σου μόνο, όπως άλλοι κάνουν με drugs, και βοηθάει και η μουσική και το ένα και το άλλο, και κάπως το τεκμηρίωσε και επιστημονικά με neurotransmitters and all και το κατέθεσε και στο Department of Neuroscience για να κάνει έρευνα, να μάθουμε γιατί στην τελική γουστάρουμε τόσο πολύ. Εγώ και η ίδια, τα πειραματόζωα.
Το δέχθηκαν, εμείς δεν προλαβαίναμε, δεν χορταίναμε μάλλον. Είχε κι άλλο. Είχε και ένα πάρτυ που εκεί δεν οδηγούν απλώς για να πάνε, εκεί μερικοί παίρνουν το αεροπλάνο για να πάνε και εμάς ήταν πάλι μέσα στα πόδια μας, παραμονή Halloween, χιλιάδες κόσμου μέσα στα δάση της Νέας Αγγλιάς, τα δέντρα να είναι κίτρινα, πορτοκαλί, κόκκινα, μωβ, να απορείς τόση ομορφιά από πού έρχεται, να έχεις περάσει όλο το απόγευμα να περπατάς στους πίσω δρόμους των αυλών ενός χωριού κάπου μέσα σε όλο αυτό το τοπίο, να έχουν στολίσει τις αυλές τους με κολοκύθες, κεριά, ψεύτικους τάφους με ότι επιγραφή του έρχεται του καθενός να γράψει επάνω. Να σε πλημμυρίζει εκείνη η ευτυχία που τη νοιώθεις μόνο σα παιδί, πού κάποια στιγμή πίστεψα ότι βρίσκομαι πίσω στο χωριό μου στην Ελλάδα σε εκείνη την ηλικία και παίζω στα σοκάκια. Εκείνη τη στιγμή κοίταξα έναν ψηλό τοίχο και χαμογέλασα, σκαρφάλωσα επάνω, προσπάθησα να ισορροπήσω για να περάσω και να πηδήξω στην απέναντι αυλή, να την περάσω γρήγορα για να κάνω το ίδιο και δίπλα και παραδίπλα, να έχει ένα υπέροχο σούρουπο, να κάνει λίγο κρύο, μούχλα πάνω στις πέτρες, τα δέντρα να είναι υγρά, το πρόσωπο μου ξαναμμένο, να στέκομαι μπροστά από μια καγκελόπορτα με ένα πρόσωπο επάνω που έμοιαζε με της Μέδουσας και να χαζεύω πίσω ένα σπίτι που λένε ότι είναι στοιχειωμένο, που σε ένα χωριό τόσο δα σε κάθε γειτονιά έχει και από ένα σπίτι που μοιάζει στοιχειωμένο, μακριά από τουρίστες, μακριά από φανταζί καταστάσεις και σπετάκολα, μακριά από ότι τρέντυ, εκεί ήταν η καρδιά του Halloween, αυτό που εμείς το λέμε βαρετά 'παραδοσιακό' και θέλουμε να συμμετέχουν και οι νέοι.
Μα τί λέω. Το ίδιο σπίτι στο οποίο έμενα λεγόταν Wilder, ήταν στο Elm Str, δίπλα από το Paradise Pond. Το πιο άγριο σπίτι δηλαδή στο δρόμο με τις λεύκες και δίπλα από τη λιμνούλα του Παραδείσου, όπου φημολογείτω (!!έτσι γράφεται? :p) ότι στη σοφίτα του είχε αυτοκτονήσει μια κοπέλα που πληγώθηκε από έρωτα και τα βράδια πολλοί λένε ότι ακόμα την ακούνε να κλαίνε, μάλιστα τα γράμματα που της έστελνε αυτός ακόμα υπάρχουν. Δεν την άκουσα να κλαίει αλλά η διπλανή μου ορκίζεται ότι της έτυχε το άλλο, ότι την πήρε τηλέφωνο ένα βράδυ η Whispering Woman. Αυτή πάλι λένε ότι έχει καμιά δεκαριά χρόνια που το κάνει αυτό και αυτές τις μέρες παίρνει τηλέφωνο το βράδυ τυχαία σε διάφορους στο σπίτι και τους μιλάει ψιθυριστά. Μπορεί ίσως κάποιος να καταλάβει σε αυτό το σημείο ότι ένα όργιο σε ένα πάρτυ που λέγεται immorality δεν ήταν παρά ένα ακόμη μικρούλικο πραγματάκι μέσα σε όλα αυτά γιατί πιό πολύ είχα χαζέψει με όλες τις ιστορίες που άκουγα, με τον τύπο που βρήκαμε στο υπόγειο μιας εκκλησίας στη μέση της νύχτας και εγώ ούρλιαξα από τρόμο, ο Κ. με τράβηξε να φύγουμε, ο τύπος μέσα από το σκοτάδι μας είπε με αυστηρό τόνο ότι προσεύχεται και κάτι άλλα τέτοια, που περίεργα δεν μου φαίνονται αλλά και δεν τα λέω συνήθως στους άλλους γιατί, ξέρεις, ακούγονται κάπως... Κολλάνε σε κάτι λεπτομέρειες του στυλ τί έκανα εγώ με τον Κ. εκεί κάτω βραδιάτικα ή τί φορούσα στο immorality party και αυτά είναι άλλη ιστορία και να πώ την αλήθεια, βαρετή ιστορία συνήθως, δηλαδή τί να κάναμε και τί να φορούσαμε. Από κει και πέρα, focus στο blow-minding της υπόθεσης please.
Θυμάμαι πάντως να είμαι με την Μ κάτω από μια στάση λεωφορείου γιατί έβρεχε. Θυμάμαι που ήταν η τελευταία μας χρονιά που θα κάναμε Halloween εκεί. Και θυμάμαι πού μπερδέψαμε τις μέρες και χάσαμε το μεγάλο πάρτυ, ήταν το προηγούμενο βράδυ, φτάσαμε μια μέρα αργότερα, ήμαστε μέσα στη βροχή, τα έχουμε κάνει όλα πάλι, το μεγάλο πάρτυ δεν προλάβαμε μόνο, είμαστε αγκαλιά και σχεδόν κλαίμε όχι που χάσαμε το πάρτυ -...χαζοί!- αλλά που ήταν το τελευταίο Halloween που κάναμε μαζί και είχε τελειώσει και δεν θέλαμε να γυρίσουμε σπίτι και να κοιμηθούμε. Τί σχεδόν. Πολύ κλάμα λέμε. Αυτό είναι τελικά ίσως ένα είδος πουριτανισμού, να είσαι δηλαδή μέσα στα 'γούστα' πού λένε και ονειρεύονται εδώ, να σου βγαίνει και να τα κάνεις και τελικά να συγκινείσαι και να μουτσοκλαίς με μια φίλη σου, πού βέβαια τί φίλη, τα πάντα και όλα για ένα διάστημα της ζωής σου.
Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τον Θ. λίγες μέρες πριν, σε ένα καφέ στη Θεσσαλονίκη, κόσμος να περνάει, ωραία δε λέω, θα ορκιζόμουν τώρα ότι ξεφύσηξε και καπνό αλλά δεν καπνίζει πιά, όταν γύρισε και μου είπε 'ωραία ήταν τότε ε' και ξέρεις δεν του έλεγα αυτή την ιστορία, μάλλον κάποια ιστορία που ξέρουμε και οι δυό θα λέγαμε, αν και τώρα που το σκέφτομαι αυτό επάνω δεν είναι ιστορία, είναι ολόκληρο κομμάτι από κάποια στιγμή της ζωής μου, μπαπ πάρτο έτσι αλλά αυτό είναι το περίεργο με κάποιους ανθρώπους και πόσο κοντά τους νοιώθεις, είτε Μ λέγονται, είτε Θ, είτε οτιδήποτε. Σε ξέρουν χωρίς να έχει χρειαστεί καν να σε μάθουν. Ακόμη καλύτερα, δεν θα με ρωτούσαν ποτέ τί φορούσα στο immorality, ποιός είναι ο Κ και τί κάναμε εκεί κάτω στην εκκλησία βραδιάτικα, θα σου πουν ένα 'ωραία ήταν' ή κανένα ουάου αν είχες ξεφύγει και ξέρεις ότι προσπέρασαν χίλιες δυό λεπτομέρειες και μαλακίες που σκέφτονται οι άλλοι να σε ρωτήσουν ή ακόμη χειρότερα ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΡΩΤΗΣΟΥΝ και έπιασαν τί τελικά σου άρεσε, τί σε συγκίνεσαι, τί αγάπησες από όλα αυτά.
Δεν ξέρω αλλά νομίζω ότι μέσα σε έναν αχταρμά απίστευτων καταστάσεων, όπου όλα είναι πιθανά, όπου όλα μπορείς να τα κάνεις και όλα μπορούν να συμβούν, at the end of the day που λένε και στο χωριό μου, και όχι despite all that, anybody with a heart votes love. Αυτό έχω καταλάβει εγώ από το Halloween, ότι είναι η γιορτή των πάντων, του πάρτυ, της φιλίας, του έρωτα, του μακάβριου, και αν κάποιος μου βρει τρόπο να το γιορτάσω και φέτος έστω και στο ελάχιστο θα τον παραδεχτώ έτσι?
ps Γαμώ την παράδοση μου.
ps2 Είναι απίστευτο πόσο βρίζω τελευταία.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
