indifference [almost]
.
Μπήκα στο σταθμό των ΚΤΕΛ να βγάλω εισιτήριο και μπήκα γρήγορα γιατί είχα αργήσει κι ας είχα όλο το πρωινό μπροστά μου για να ετοιμαστώ και να που θα έχανα το λεωφορείο και έδειχνα ανυπόμονη όσο περίμενα τον μπροστινό, μπας και τελειώσει πιο γρήγορα, αλλά είδα ότι δεν είχα βγάλει και λεφτά, πετάχτηκα να βγάλω και λεφτά, έτσι κι αλλιώς κάπου μέσα στην ανυπομονησία είχα ακούσει ότι το λεωφορείο είχε γεμίσει και θα έπαιρνα το επόμενο, και το μηχάνημα δεν είχε λεφτά και ξαναπήγα στην ουρά να κάνω τουλάχιστον κράτηση μη γεμίσει και το επόμενο, και ο κύριος μου είπε δεν μπορώ να κάνω κράτηση και έδειχνα πολύ τσατισμένη αλλά μάλλον απελπισμένη όταν τον ρωτούσα πού είναι η κοντινότερη τράπεζα, όπου πήγα περπατώντας γρήγορα και κόντευα να κλάψω πηγαίνοντας γιατί είχα περίοδο αλλά και γιατί είχα κανονίσει να με περιμένει ένας φίλος όταν φτάσω και έπρεπε να τον πάρω τώρα τηλέφωνο να του πω ότι κοίτα έλα πιο αργά ή μην έρχεσαι και σιγά το πράμα αλλά αν έχεις περίοδο αυτό είναι αρκετό για να σε συγχύσει σε τέτοιο βαθμό που να μη θέλεις ούτε τηλέφωνο να πάρεις, για την ακρίβεια να θέλεις να το πετάξεις κάπου μακριά, να γυρίσεις πίσω σπίτι και να μπεις κάτω από την κουβέρτα σου.
Φυσικά την τράπεζα δεν την βρήκα αμέσως, φυσικά ρώτησα κανα δυό άλλα άτομα που δεν ήταν σίγουροι πού είναι η τράπεζα ή μου είπαν να ρωτήσω ‘το παιδί στην πόρτα’. Και θα πρέπει να έδειχνα πολύ βασανισμένη καθώς ρωτούσα 'το παιδί στην πόρτα' γιατί όντως βιαζόμουν, όντως ήμουν ευγενική, όντως μου ερχόταν να ουρλιάξω. Και όταν γύρισα στο σταθμό και έβγαλα επιτέλους εισιτήριο πήγα και κάθισα σε μια καρέκλα, (θέλοντας να) δείχνοντας νευρική, με μισό νεύμα χαιρέτησα έναν από δίπλα που ήξερα γιατί δεν ήθελα και να μιλήσω, καταλαβαίνεις, μη-με-πλησιάζετε. Και δεν μπορούσα να καθίσω, άσε που φοβόμουνα μη μου πιάσει κουβέντα ο άλλος γιατί την προηγούμενη φορά που μου μίλησε μου είχε πεί για ανθρώπους που είναι όρνια με κοφτερά νύχια που θέλουν να σε ξεσκίσουν, το έκανε μάλιστα και παραστατικά (!), και μου χε δώσει το τηλέφωνο του και μου είχε πει αν θέλω την επόμενη φορά που θα είμαι 'επάνω' να πάω να μείνω μαζί του και επειδή στην συζήτηση ήμασταν τρεις, αυτός, εγώ και ο πατέρας μου, και οι τελευταίοι δύο δεν δείξαμε ούτε ένα μυϊκό σπασμό ρε παιδί μου στο πρόσωπο, ο άλλος χάρηκε που αυτή την ανταλλαγή κουβέντων την βρήκαμε νορμάλ και μας συμπάθησε, εμένα λίγο παραπάνω, αλλά καμιά φορά σκέφτομαι ποιοι είμαστε εμείς να πούμε ότι αυτός είναι το φρικιό, όπως και να ‘χει όταν φύγαμε από τη συζήτηση δεν μου είπε τίποτα και ο πατέρας μου γιατί και αυτός το ίδιο θα σκέφτηκε(!) αλλά και εγώ όταν πήγα 'επάνω' δεν τον πήρα τηλέφωνο. Ε, από τότε όταν τον βλέπω τον τύπο έξω, θέλω να τον αποφύγω γιατί ίσως πιστεύει ότι σε εκείνη την συζήτηση τον είχαμε κοροϊδέψει που το παίξαμε νορμάλ και κουλ, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν προσποιηθήκαμε ούτε εγώ, ούτε ο πατέρας μου, απλά ήμασταν όντως νορμάλ, τώρα το ότι δεν τον πήρα εγώ τηλέφωνο ή τι σκέφτηκε ο πατέρας μου όταν μου είπε ο άλλος να πάω να μείνω σπίτι του, αυτά είναι τόσο πολύ ζητήματα εσωτερικής φύσεως που συγνώμη, αν μείνατε στη σκέψη σας σε προφανείς λόγους τότε δεν έχετε ιδέα για τι πράγμα μιλάμε.
Έτσι λοιπόν απομακρύνθηκα από τον τύπο και προχώρησα στην άλλη πλευρά των ΚΤΕΛ, έχοντας πια να διαχειριστώ την κρίση της περιόδου, ας συγκεντρωθούμε σε αυτό, είναι πιο πεζό, πιο κοινότοπο, και στην τελική το περνάω κάθε μήνα. Φευγαλέα μου πέρασε και από το μυαλό ότι ο τύπος με τα όρνια έχει και έναν αδερφό, πώς μου ήρθε αυτό τώρα δεν ξέρω, απλά πάντα κάποιος θα με ρωτούσε, εμένα ειδικά, αν γνωριζόμαστε με τον αδερφό του, σε σημείο που να αναρωτιέσαι γιατί επιμένουν να ξέρουν και μήπως οι άλλοι ξέρουν κάτι για σένα και τον άλλον που ούτε καν εσείς οι ίδιοι δεν γνωρίζετε. Τι θέλω και τα σκέφτομαι τώρα αυτα, ο άλλος μάλιστα λείπει χρόνια. Και έτσι μέσα στη σύγχυση και με ξινισμένη φάτσα χάζεψα εφημερίδες, περιοδικά, κόσμο, και όταν χαζεύω ηρεμώ, μπορώ να χαζεύω για ώρες, και με πολύ λίγα άτομα μπορώ να καθίσω ευχάριστα και άνετα για ώρα και να χαζεύω, και να πώ την αλήθεια, αυτό θα έπρεπε να το έχω σαν κριτήριο, ότι δηλαδή με ανθρώπους που συνδέθηκα βαθιά και αληθινά είχε σίγουρα προ-υπάρξει κάποια στιγμή που καθίσαμε σιωπηλοί για ώρα και ήταν όμορφα και πολύ άνετα. Ακόμη κι αν, ή μάλλον ιδιαιτέρως αν, είχαμε μόλις γνωριστεί. Αλλά ήταν τόση η ξινίλα μου εκείνη την ώρα που δεν μπορούσα να ευχαριστηθώ το χάζι, ήταν κάτι φοιτητές δίπλα μου που κάπνιζαν και ερχόταν όλος ο καπνός επάνω μου και μ’ ενοχλούσε απίστευτα. Το πιο γελοίο? Και εγώ καπνίζω. Μετακινήθηκα μάλιστα φανερά ενοχλημένη πιο πέρα όπως έχω δει να κάνουν όσοι έντονα δυσανασχετούν με τον καπνό, αν και αλήθεια εκείνη την στιγμή τόσο πολύ με ενοχλούσε και ευτυχώς είχε περάσει η ώρα και επιτέλους θα φεύγαμε, τουλάχιστον θα καθόμουν σε μια θέση για την επόμενη μιάμιση ώρα, εγώ και τα νεύρα μου, και θα αγνοούσα τον διπλανό μου, μπορεί να έκανα και πως κοιμάμαι.
Και καθώς περίμενα να μπω στο λεωφορείο, έρχεται κάποιος, ή μάλλον διαισθάνθηκα ότι έρχεται κάποιος προς το μέρος μου -περίεργο ε?-, οπότε γύρισα και είδα ότι όντως έρχεται κάποιος προς το μέρος μου(!), αλλά δεν τον ξέρω αυτόν που έρχεται προς το μέρος μου, -σκέφτηκα-, προς κάποιον άλλον θα πηγαίνει, παραξενεύτηκα όμως με τη διαίσθηση μου -τί με έκανε άραγε να γυρίσω?- και την ίδια στιγμή θα πρέπει να τον κοιτούσα με πολύ μπλαζέ ύφος επειδή αλήθεια πιστεύω ότι ΔΕΝ τον ξέρω τον τύπο -θα τον θυμόμουν ρε παιδί μου, 'κάτι' έχει, γοητευτικό και σκοτεινό θα το έλεγα-, προσπαθώ να μείνω αποστασιοποιημένη από αυτό που βλέπω και παράλληλα δεν μπορώ να τραβήξω το βλέμμα μου γιατί ο τύπος με κοιτάζει στα ίσια, -εμένα κοιτάζει τελικά?-, και λάμπουν τα μάτια του περίεργα, όλα-τα-λεφτά βλέμμα (aka to-die-for), -από πού κι ως πού με κοιτάζει έτσι?-, σα να με ξέρει πάρα πολύ καλά, μιλάμε για τα έγκατα, -πόσοι με ξέρουν τόσο καλά?-, μιλάμε ότι έτσι σε κοιτάει ο τύπος που σε ξεγύμνωσε, δεν έχει σχέση με τον έρωτα αυτό, ούτε το σεξ, είναι ένα βήμα πιο πέρα ή κάπου αλλού απλώς, -είναι δυνατόν? σκέφτηκα-, ένας τρίτος θα αναρωτιόταν 'τί έγινε ρε παιδιά?' (και όχι αν απλά γνωριζόμαστε) και εγώ δεν προλαβαίνω να περάσω από την απάθεια στο μου-κόβονται-τα-γόνατα γιατί πολύ απλά στέκεται πια μπροστά μου, ο γύρω κόσμος έχει εξαφανιστεί/σταματήσει και μου λέει ‘"τρολ" με θυμάσαι?’ και εγώ μένω τόσο κουλ και νορμάλ όσο ήμουν όταν άκουγα τον αδερφό του να μου λέει για όρνια και να πάω να μείνω μαζί του.
