we sat and put ourselves between us

.

Δεν μπορείς να φανταστείς πως είναι ο καιρός τελευταία... Κάνει ζέστη, πολύ ζέστη, μετά βρέχει, μετά έχει ακόμη περισσότερη ζέστη, μετά πιάνει καταιγίδα, αστράφτει αυτή τη στιγμή που κάθομαι στο μπαλκόνι, οι απέναντι μαζεύτηκαν, λέω να μπω κι εγώ μέσα.. κι όμως είναι ωραία, μου βρέχει λίγο τα πόδια εδώ που κάθομαι αλλά ας μαζευτώ κι εγώ. Έχω βάλει να ακούω και μια εκπομπή του ggl, μια από αυτές που έχω ακούσει πολλές φορές και δεν είναι ότι θα την περιέγραφα ανεπανάληπτη, απίστευτη, ουάου ή κάτι τέτοιο αλλά έχω κι εγώ τις εμμονές μου, υπάρχουν λίγα, μικρά πράγματα που χωρίς να ξέρω γιατί μου έρχεται να τ' αγκαλιάσω, να τα έχω κοντά μου, να τα αγαπάω, να μου είναι οικεία, να είναι το μικρό μου σύμπαν, ίσως να νομίζω ότι όλος ο κόσμος εν δυνάμει αποτελείται από πράγματα που βρίσκω όμορφα. Ωχ τί εύκολο μου έχει γίνει και το μπλα μπλα.

Μου έχει λείψει να κάθομαι και να μιλάω, να μιλάω, να μιλάω μέχρι να ξημερώσει και να μην έχουμε πάρει χαμπάρι ότι έχει ξημερώσει και να μην έχουμε να κάνουμε τίποτα την άλλη μέρα. Να σιωπούμε και να χαζεύουμε τα αστέρια και να μην έχουμε πάρει χαμπάρι ότι σιωπούμε και κοιτάμε τ' αστέρια, να προέκυψε απλώς, να έγινε από μόνο του γιατί ξεχαστήκαμε, γιατί δεν είχαμε τί αλλο να κάνουμε, ή μάλλον είχαμε αλλά το ξεχάσαμε να το κάνουμε, εκείνο, όχι το να κοιτάξουμε τ' αστέρια. Με έχει στοιχειώσει μια εικόνα που είχε περιγράψει παλιά ο Ovi στο blog του, που ήταν σπίτι του με την ωραία οικογένεια του που αγαπάει τόσο πολύ και τον λατρεύουν τόσο πολύ, δεν το έλεγε αυτό, το καταλαβαίναμε, και βγήκε μετά το φαγητό -νομίζω- μια βόλτα έξω- και πήγε και κάθισε δίπλα από μια λίμνη εκεί πάνω στην Φιλανδία και σκέφτηκε 'εκείνη', όχι ακριβώς τί να κάνει ή που να είναι αλλά εκείνο το πράμα που συμβαίνει όταν σκέφτεσαι κάποιον και τον νοιώθεις τόσο ζωντανά δίπλα σου, που σου έρχεται όλη η αύρα του, που βγαίνει από μέσα σου ένας εαυτός σου που υπήρξε σαν όνειρο, που είναι τόσο επαναστατικό, τόσο δυνατό, που όσο και να στρώσεις τη ζωή σου σε μια καθημερινότητα, ο έρωτας τελικά είναι επαναστατικός, ακόμη κι αν έχει λήξει, ακόμη κι αν πιστεύεις ότι δεν θα τον ξαναζήσεις, αρκεί μια φορά να τον έχεις ζήσει κι ας μείνεις μετά να μοιράζεις απλώς αγάπη ή να πορεύεσαι μόνος ή και τα δυό.

Σνιφφφ και να φανταστείς ότι δεν περιμένω καν περίοδο. Έχω μια φίλη που λέει ότι το γράψιμο είναι λυτρωτικό, μπορεί κα γι' αυτό να γράφω άλλο αν δημοσιεύω πλέον ελάχιστα, το θέμα είναι ότι οι φίλοι μου το ξέρετε πια το βλογ και όχι, δεν είναι ότι έχω κάτι να κρύψω, αλλά ώρες ώρες θα ήθελα να μην το ξέρετε για να μην ανησυχείτε, να μην νομίζετε ότι κάτι δεν πάει καλά, ω να μην σκανδαλίζεστε και να μην τρομάζετε με αυτό που βλέπετε. Πάντως αντικειμενικά μιλώντας όλα καλά οκ. Ακόμη περισσότερο βέβαια θα μου άρεζε κάποιος από αυτούς που διάβαζε να καταλάβαινε γιατί μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία να πω εκείνο το πράμα, το άλλο, να με παρουσιάσω έτσι, αλλιώς, να διαβάσει ανάμεσα στις γραμμές, να διαβάσει 'εμένα' τέλοσπάντων και όχι αυτά που γράφω.

Μόλις μου ήρθε ότι μου λείπει ο μπιριμπίρης -τον θυμάστε εκείνον τον βλόγγερ?-. Για όσους με ρώτησαν τόσες φορές, να ξαναπώ ότι όχι δεν γνωριζόμασταν, οι υπόλοιποι δεν με ρώτησαν γιατί υπέθεσαν ότι γνωριζόμαστε και μάλιστα πολύ καλά. Τί ωραίο πράμα να βλέπουν οι άλλοι κάτι τέτοιο ε? Φαντάσου εγώ που έχω λυώσει στην ονλάιν, βίρτουαλ ζωή χρόνια πριν, να μου λείπει τόσο φριχτά ένας βλόγγερ που δεν έχω γνωρίσει. Αλλά με καταλάβαινε ένα πράμα από μακριά, τρόπος του λέγειν, από τις δυό, τρεις πρώτες λέξεις που θα έγραφα. Λοιπόν για τον μπιριμπίρη ανησυχώ και μάλιστα ανησυχώ για αυτό που ας τολμήσω τώρα να πω ότι εχμμ μήπως δεν είναι πια μαζί μας. Και δεν ξέρω κι αν θέλω να ξέρω. Μου πήρε ήδη δυό χρόνια να πω από εδώ τον φόβο μου και να πω ότι όχι όση ευχέρεια κι αν είχα να το ψάξω δεν το έψαξα και δεν θέλω, ναι τελικά μπορεί να μην θέλω να ξέρω. Μαύρη μαυρίλα ρίχνει η τρολ με κάτι τέτοια. Να θυμηθώ μόνο κάποια στιγμή να πάω επιτέλους να σώσω εκείνο το απίστευτο ποστ που είχε γράψει για την αυπνία, μην του σβήσουν το βλογ καμιά μέρα και χαθεί ένα κείμενο που ...μάτωνε ρε παιδιά. Ένα ακόμη από αυτά τα μικρά τα αγαπημένα τα δικά μου πράγματα, που μου αρέσει να μαζεύω, να συλλέγω σχεδόν, τόσο προσεκτικά όμως.

Ξέρεις, όταν δεν βρίσκω τέτοια πράγματα μαραζώνω. Κάποιος απέξω θα πει ότι ω της τρολ της αρέσουν οι εκπομπές του τζιτζιελ για τις μουσικές, για αυτά που λέει, ή ότι ο μπιριμπίρης είναι κάποιος που μπορεί και να ερωτεύτηκε ονλάιν και άλλα τέτοια και τελικά δεν είναι τίποτα από όλα αυτά αλλά αυτά είναι μικρές, πολύ μικρές ανάσες που με συνεφέρνουν όμως, που μου κάνουν καλή παρέα, που μου δείχνουν ότι ο κόσμος είναι όπως στο μυαλό μου, γεμάτος με απλά, όμορφα πράγματα ή ότι όλοι είμαστε φρικιά..

..ναι Deuced δεν την γλυτώνεις, ξέρω ότι διαβάζεις ακόμα. Μου λείπουν και τα δικά σου κείμενα, τα πιο παλιά. Μπορεί τα κείμενα του άλλου να μάτωναν, τα δικά σου έκοβαν όμως με το ξυράφι, τώρα βαριέμαι να σε διαβάζω και να πούμε όλοι την αλήθεια τα βλογ μας όσοι τα κρατήσαμε δεν τα χρησιμοποιούμε όπως παλιά πλέον. Ας έχει, η ζωή πάεο μπροστά αλλά ήταν ωραία έτσι?

Μόνο εγώ ψάχνω και πάλι από πού να πιαστώ? Η' μάλλον μόνο εγώ ψάχνω να βρω κι άλλους μπιριμπίριδες, κι άλλους παλιούς deuced-s, κι άλλους παλιούς(ναι και εκεί ισχύει) ggls? Και μάλιστα και στην αληθινή[sic] μου ζωή. Βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι μπλιμ μπλομ και εσύ διαβάζεις και εσύ συμφωνείς, αν όχι για τα πρόσωπα, σίγουρα για το όλο σκηνικό, ρε συ, εσύ σαν μπλιμ μπλομ υπήρξες ονλάιν με ελάχιστες λέξεις και πάλι τόσο δυνατά, ξέρεις πόσο γαμάτο είναι αυτό?

Με αυτό το ποστ νοιώθω λίγο σαν αυτό που περιέγραψε ο Ovi που καθόταν δίπλα από τη λίμνη και σκεφτόταν 'εκείνη'. Με έχει πληγώσει αυτό το πράγμα, το κάνω και εγώ, με έχει κάνει μοναχική, προβληματίζει σίγουρα όποιον έχω γύρω μου αλλά αλήθεια παιδιά δεν μπορώ, δεν μπορώ καθόλου αν μια στο τόσο δεν κάνω μια βουτιά έτσι στα πολύ βαθειά. Το ονομάζω ελευθερία.

Κι ας πάει επιτέλους κάποιος να σώσει εκείνο το απίστευτο κείμενο για την αυπνία.