it feels oh so sticky

.

Μια παλιά μερσεντές πάνω στο catwalk, μια μοντέλα άτολμη, αφάνταστη κόπια της κάθε μοντέλας που κάποιος στάιλιστ ήθελε να την κάνει να μοιάζει με τη Μαντόνα στη δεκαετία του 80 και γύρω γύρω κάτι παιδάκια που θα έρεπε να είναι σέξυ αλλά νοιώθουν τόσο άβολα εκεί πάνω και δεν μπορούν καν να εκτελέσουν την χορογραφία που κι αυτή θα έπρεπε να είναι σέξυ αλλά dammit όλα θέλουν δουλειά, στήσε εδώ μπαμ μπαμ να τελειώνουμε. Madwalk ή κάπως έτσι το λέγανε το event. Κοιτάζω τα μπούτια μια κυρίας που κάθεται στην πρώτη σειρά, θέε μου πόσο χοντρή είναι, σκέφτομαι, η πρώτη σειρά την μάρανε και δε ντρέπεται και άλλα τέτοια. Και κοιτάζω και τις διπλανές τις, μες στο καρακιτσαριό και δεν ξέρω τί είναι χειρότερο. Που φυσικά ξέρω. Το χειρότερο είναι ότι εγώ έγινα θείτσα, δες με τί ασχολούμαι.

Και όσο τα γράφω όλα αυτά γλύφω με τη γλώσσα μου ένα δόντι που έσπασε. Dammit, σκέφτομαι αυτές που λένε τα όνειρα στο χωριό μου, το σπασμένο δόντι το έχουν για θάνατο. Damn, σκέφτομαι και ξαναστριφογυρίζω στην καρέκλα, το δόντι ελάχιστα πονάει, λέω μπας και βρω το επόμενο MadWalk και ξεχαστώ, κανονικά θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να αιτιολογώ κάποια περιβαλλοντική πολιτική την οποία θα ενσωματώσουμε σε κάποια μελέτη σκοπιμότητας που θα πρέπει να την αναλάβει κάποια εταιρεία συμβούλων.. Μα τί λέω, κανονικά θα έπρεπε να γράφω τη μεθοδολογία που πρέπει να καταθέσω σαν προσφορά και μπλα μπλα για να μη μείνω άνεργη και μη με ρωτήσετε τί ακριβώς εννοώ, ούτε εγώ ξέρω τί πρέπει να κάνω και γι' αυτό δεν το κάνω.. Μα τί λέω, κανονικά θα έπρεπε να πάω και στον οδοντίατρο και γενικές εξετάσεις που έχω καιρό να κάνω και άλλα τέτοια, γιατί είναι μην σε πιάσει η φρίκη.. Μα τί λέω, κανονικά θα έπρεπε να πάω να πληρώσω την ασφάλεια μου αλλά αν την πληρώσω δεν θα έχω λεφτά για διάφορες από τις εξετάσεις που θέλω να κάνω αφού αυτές δεν καλύπτονται από την ασφάλεια.. Μα τί λέω, όλα αυτά είναι μια μεγάλη δικαιολογία για τον πανικό που με πιάνει, τον ήσυχο, σιωπηλό πανικό που κάποιος γιατρός στο μέλλον θα πει ότι δεν έπρεπε να εσωτερικεύσω και θα του ά στο διάολο, αλήθεια?

Και μετά βλέπω τις ανταποκρίσεις από Αίγυπτο. Τις φωνές απλών ανθρώπων όπως τις μεταφέρουν οι δημοσιογράφοι σαν ατάκες. Ο εξεγερμένος ως φαντασίωση του καταπνιγμένου. Ότι αυτή η εξέγερση μεταδίδεται και σε άλλες χώρες και η έκπληξη γι' αυτό. Η υποκριτική έκπληξη ότι δεν είναι ιδεολογικός αγώνας, δεν είναι μουσουλμανικός αλλά ζητάνε μια πιο δίκαιη κοινωνία. Σώπα ρε, θέλει πολλά πτυχία και εμπειρία για να το πεις αυτό? Και να και οι φωτογραφίες μετά. Οι γυναίκες της Αιγύπτου. Να φωνάζουν, να διαμαρτύρονται, να είναι έξω εκεί και αυτές. Σώπαρεσυ. Και σαν γυναίκα κι εγώ δε μπορώ παρά ν ανατριχιάσω, όχι λόγω κάποιου αισθήματος αλληλεγγύης/sisterhood όμως, που κατά τ' άλλα το μοιράζομαι. Βλέπω την facebook profile picture που ανέβασε η πιτσιρίκα κόρη ενός γείτονα και είναι με στρινγκ και ζαρτιέρες και λέω ότι αυτό ίσως είναι μια υγιής έκφραση σεξουαλικότητας από τη μιά, από την άλλη τί μπορεί να την έχει κάνει oh-so-desperate. Πού και κει ξέρω. Ο πατέρας της. Και η σιωπή της μητέρας της. Αλλά τελικά ποτέ δεν ξέρεις.

Διαβάζω για την Amy Chua και το πως μεγάλωσε τις κόρες τις με κινέζικες αρχές, να είναι άριστες στα πάντα. Τα περιγραφεί με τρομακτική λεπτομέρεια, τί δεν τις άφηνε να κάνει, τους διαλόγους φρίκης που αντάλλαξαν ανά περιόδους, όλα στη φόρα και δεν μπορείς παρά να υποψιαστείς ότι αυτό το μπλα μπλα κομπορρημοσύνης μάλλον δεν είναι ακριβώς κινέζικο. Το εξήγησε καλύτερα ο LastPsych που διαβάζω εδώ και καιρό, για την ακρίβεια δεν το εξήγησε απλώς αλλά διέλυσε ότι είπε, ένα ένα. Ένας κατά τ' άλλα αλκοολικός ψυχίατρος. Και να και η κουβέντα που είχαμε προχθές, γιατροί αλκοολικοί ή κοκάκηδες. Φημισμένοι γιατροί, επιτυχημένοι γιατροί και κυρίως άψογοι γιατροί. Γιατί στην τελική πόσο να εμπιστευτείς οποιονδήποτε καλογυαλισμένο?

Γενικώς, είμαστε προορισμένοι για την αθλιότητα ή απλώς ζούμε σε μια εποχή όπου η lowbrow γκροτέσκα τέχνη, την οποία γενικώς αντιπαθώ, είναι η καλύτερη δυνατή έκφραση της?