πάτος
Το είχα γράψει το '12 και δεν το δημοσίευσα. Είναι υποτίθεται μισοτελειωμένο. Το ξαναδιάβασα τυχαία μόλις τώρα και μ' έπιασαν τα κλάμματα. Κατάθλιψη is a bitch και αυτές οι μέρες είναι δύσκολες αλλά γιατρέ δεν είμαι άρρωστη. Ίσα ίσα.
----------
Διαβάζω χάρτες εξονυχιστικά, σχεδιάζω διαδρομές, εναλλακτικές διαδρομές και φτου κι απ την αρχή. Παίρνω το ανθρωπάκι του γκούγκλ και οδηγώ σε όλη τη Νότια Σουηδία, την Ισλανδία, μετά πάω βρίσκω τους δρόμους που περπάτησα φοιτήτρια ένα βράδυ μεθυσμένη δεν είμαι σίγουρη από τι και μετά τα κλείνω όλα. Και όταν τα έχω κλείσει με πιάνει πανικός.
Μια φορά παλιά που μ είχε πιάσει πολύ άγχος, κρίση πανικού, γενικευμένο άγχος ή κάτι τέτοιο, αυτό που δε μπορείς να πάρεις ανάσα, ο γιατρός μου είπε ότι είναι συσσωρευμένο άγχος που βγήκε σε ανύποπτη στιγμή.
Η συνταγή των ψυχο-γιατρών να τα κάνεις όλα κα-νο-νι-κά ποτέ δεν μ' έπεισε, εγώ ήθελα να του πω του γιατρού ότι τότε καλά ήμουν, τώρα δεν είμαι καλά αλλά εκείνη τη στιγμή είπα να τον πιστέψω γιατί αλήθεια απλά βόλευε και ήθελα ν' αποφύγω την όποια ειλικρίνεια απέναντι μου. Αλλά το "μου" το δικό μου "μου", εγώ ρε παιδί μου, είναι ανελέητο στο να μη συγχωρεί ψέματα και συνεχίζω να κουβαλάω ακόμη και τώρα το βάρος ότι μου λέω ψέματα. Όταν θέλω να ξαλαφρώσω, τότε γιατρέ, αυτό που θυμάμαι είναι όχι τι έκανα αλλά πως ένοιωθα τον εαυτό μου 'τότε' που λες ότι ήταν η περίοδος που συσσώρευσε το άγχος. Και όταν -όλο και πιο σπάνια- το καταφέρνω, είναι σα ν 'ανοίγει μια πόρτα και να μπαίνει φρέσκος αέρας και μπορώ να σκεφτώ καθαρά, ελεύθερα, χαλαρά. There goes down the drain η όποια προτροπή για κανονικοποίηση. Η οποία μου κάνει κακό.
----------
Διαβάζω χάρτες εξονυχιστικά, σχεδιάζω διαδρομές, εναλλακτικές διαδρομές και φτου κι απ την αρχή. Παίρνω το ανθρωπάκι του γκούγκλ και οδηγώ σε όλη τη Νότια Σουηδία, την Ισλανδία, μετά πάω βρίσκω τους δρόμους που περπάτησα φοιτήτρια ένα βράδυ μεθυσμένη δεν είμαι σίγουρη από τι και μετά τα κλείνω όλα. Και όταν τα έχω κλείσει με πιάνει πανικός.
Μια φορά παλιά που μ είχε πιάσει πολύ άγχος, κρίση πανικού, γενικευμένο άγχος ή κάτι τέτοιο, αυτό που δε μπορείς να πάρεις ανάσα, ο γιατρός μου είπε ότι είναι συσσωρευμένο άγχος που βγήκε σε ανύποπτη στιγμή.
Η συνταγή των ψυχο-γιατρών να τα κάνεις όλα κα-νο-νι-κά ποτέ δεν μ' έπεισε, εγώ ήθελα να του πω του γιατρού ότι τότε καλά ήμουν, τώρα δεν είμαι καλά αλλά εκείνη τη στιγμή είπα να τον πιστέψω γιατί αλήθεια απλά βόλευε και ήθελα ν' αποφύγω την όποια ειλικρίνεια απέναντι μου. Αλλά το "μου" το δικό μου "μου", εγώ ρε παιδί μου, είναι ανελέητο στο να μη συγχωρεί ψέματα και συνεχίζω να κουβαλάω ακόμη και τώρα το βάρος ότι μου λέω ψέματα. Όταν θέλω να ξαλαφρώσω, τότε γιατρέ, αυτό που θυμάμαι είναι όχι τι έκανα αλλά πως ένοιωθα τον εαυτό μου 'τότε' που λες ότι ήταν η περίοδος που συσσώρευσε το άγχος. Και όταν -όλο και πιο σπάνια- το καταφέρνω, είναι σα ν 'ανοίγει μια πόρτα και να μπαίνει φρέσκος αέρας και μπορώ να σκεφτώ καθαρά, ελεύθερα, χαλαρά. There goes down the drain η όποια προτροπή για κανονικοποίηση. Η οποία μου κάνει κακό.
Ξανανοίγω τους χάρτες και αναρωτιέμαι αν τελικά μου αρέσει πλέον να ταξιδεύω.
----------
Από κάποιο σημείο και μετά φοβήθηκα και δείλιασα να ζήσω όπως μου αρέσει. Σώπασα, συγκράτησα τα -σιγά τα- άγρια συναισθήματα, μετρίασα τη φαντασία, σταμάτησα να ψαχουλεύω τις ψυχές των άλλων όταν συνομιλώ μαζί τους, κάνω κουβεντούλα, έτσι, να περνάει η ώρα, ευχάριστα μην ξεράσω.
Ω, το πληρώνω ακριβά.
:/
----------
Από κάποιο σημείο και μετά φοβήθηκα και δείλιασα να ζήσω όπως μου αρέσει. Σώπασα, συγκράτησα τα -σιγά τα- άγρια συναισθήματα, μετρίασα τη φαντασία, σταμάτησα να ψαχουλεύω τις ψυχές των άλλων όταν συνομιλώ μαζί τους, κάνω κουβεντούλα, έτσι, να περνάει η ώρα, ευχάριστα μην ξεράσω.
Ω, το πληρώνω ακριβά.
:/
