μνημόσυνο

Περπατούσα μια μέρα, πήγαινα στο σπίτι της γιαγιάς. Ένιωθα μια χαρά μέσα μου που η γιαγιά δεν ήταν εκεί ή μάλλον μια ανακούφιση. Έχει έναν χρόνο που μας άφησε και το ότι δεν θα την έβλεπα να υποφέρει, να μας κοιτάζει και να μην μπορεί να μιλήσει, είναι ανακούφιση. Όχι τόσο γιατί απεχθάνομαι αρρώστιες, κτλ αλλά όταν ένας άνθρωπος έχει μείνει στη σκέψη όλων για το χαμόγελο του, μου την δίνει να τον λυπούνται οι πάντες -άσχετοι και σχετικοί. Ούτε καν είχα κλάψει στην κηδεία, πήρε τηλέφωνο η μαμά και μας είπε με την αδερφή μου: ελάτε, η γιαγιά έφυγε. Πήγαμε πρώτα σε ένα μπαράκι, ήπιαμε ένα σφηνάκι, ά ρε γιαγιά, έτσι θα μας ήθελες νομίζω, και μετά πήγαμε να αντιμετωπίσουμε το σόι που μοιρολογούσε. Ρώτησα βδομάδες μετά την αδερφή μου αν την σκέφτεται την γιαγιά. Ναι, μου λέει, μερικές φορές τα βράδια, στο σκοτάδι, φαντάζομαι το πρόσωπο της γεμάτο σκουλήκια βαθιά εκεί μέσα στο χώμα. Κάθομαι με τον ξάδερφο μου στο μπαράκι. Να σου δείξω μια φώτο μου λέει. Βγάζει το κινητό, μου δείχνει την γιαγιά την να ξεψυχάει. Γέλασα, είσαι τρελός, του λέω. Είχαμε συγκινηθεί και οι δύο. Πάμε στο μνημόσυνο προχθές. Άσχετες γυναίκες, που δεν τις ξέρω καν, πάνω από το μνήμα να μοιρολογούν και να λένε φράσεις-κλειδιά για βούρκωμα, "που είσαι να δεις τον άντρα σου, τα κορίτσια σου, τους γαμπρούς σου, τα εγγόνια σου, κτλ". Όχι ηλίθιες δεν θα κλάψω για σας, καλύτερα να πάω να κοιτάξω τον παππού, στέκεται πιο πέρα, ράκος και περήφανος. Τα παίρνω με τον παπά που τα αρπάζει κανονικά απο παντού και έχει πόσα διαμερίσματα και η κόρη του είναι περιζήτητη νύφη στο χωριό επειδή έχει λεφτά. Πάω στο τραπέζι μετά και πλακώνομαι στο κρασί 10 η ώρα το πρωί. Με κοιτάζει ο μπαμπάς, "συγχωρώ την γιαγιά", του λέω, και με αφήνει ήσυχη γιατί με καταλαβαίνει. Έρχεται δίπλα μου η κολλητή της γιαγιάς, μπορεί και 90 χρονών, την είχε καλύτερα και από αδερφή της. Μου κρατάει το χέρι και είναι χαρούμενη και γαλήνια. Εκεί βούρκωσα, για πρώτη φορά και για λίγο, γιατι τα μοιρολόγια δεν με συγκινούν, η αγάπη όμως, ναι.