w.i.t. (whatever it takes)

Με στέλνουν με έναν συνάδελφο σε μια ημερίδα άσχετη. Το ακροατήριο αντιπροσωπεύει, στο 90% του, το δικηγορικό σύλλογο και κάποιους φοιτητές Νομικής που πήγαν να γλείψουν. Ντύσιμο corporate και καλά, δεκαετίας '90 δυστυχώς, καθολική αχρωμία σε συμπεριφορά και στυλ. Οι υπόλοιποι μάλλον για κοινωνικές σχέσεις έχουν πάει. Εγώ και ο συνάδελφος παντελώς άσχετοι και με το θέμα της ημερίδας και με το συνάφι. Μετά τα πρώτα 10 λεπτά λέω στον συνάδελφο να κάτσει όσο θέλει, θα περιμένω έξω. Βγαίνω από την αίθουσα, πλακώνομαι στους καφέδες, κρίμα δεν είχαν λίγο κρασί. Ακολουθεί και εκείνος μετά από λίγο.

Την άλλη μέρα μας φωνάζει ο διευθυντής στο γραφείο του.
-Πώς ήταν η ημερίδα;
-Δικηγορίστικη.
-Δεν ήταν χρήσιμη δηλαδή;
-Πως δεν ήταν, αφού το θέμα που μας ενδιαφέρει έχει και νομικές προεκτάσεις, καλό είναι να γνωρίζουμε και την δικιά τους θέση. (Προσοχή, κανένα ψέμα ακόμα.. σκοπός είναι να
καταφέρνω να είμαι εκτός γραφείου και στο μέλλον)
-Η εισήγηση του τάδε πως ήταν;
Κοιταζόμαστε με τον συνάδελφο. Στιγμές αμηχανίας, ποιός να είναι ο κύριος τάδε και τί να έχει πει άραγε, και όσο παρατείνονται τέτοιες στιγμές γέρνουν εις βάρος μας. (Σκοπός είναι να καταφέρουμε να είμαστε εκτός γραφείου και στο μέλλον). Περνάνε μπροστά από τα μάτια μου μήνες αδράνειας στο γραφείο, οι τόσες σπουδές που μάλλον χαμένες θα πάνε, η πραγματικότητα όπου ελάχιστα πράγματα κινούνται, ο κάθε άσχετος που δεν έχει ιδέα και μιλάει και τον ακούνε, η Ε. να μου λέει ότι έχει αηδιάσει με όλα αυτά και θα αποδείξει ότι είναι καλύτερη από τόσους ηλίθιους, η υποψία ότι στην ημερίδα ίσως να είμασταν από τους πιο σχετικούς, και παίρνω την απόφαση να ανοίξω το στόμα μου.

-Κοιτάξτε, ο τάδε είναι σίγουρα γνώστης του αντικειμένου αλλά σε μια τέτοια ημερίδα μάλλον είναι περιορισμένος στο να εκφράσει μόνο την πλευρά των τάδε. Την πλευρά των τάδε την ξέρουμε, έχουν πεί αυτό και το άλλο, και έχει εκφέρει άποψη και η ΕΕ σχετικά με αυτό, και το Υπουργείο και ο ένας και ο άλλος. (με άλλα λόγια τι να μας πεί και ο τάδε, έχουμε ξεσκιστεί στη δουλειά, το έχουμε ψάξει το θέμα ξανά και ξανά, ποτέ δεν μας ζητήθηκε η γνώμη, μάταιη δουλειά, ακούστε και εμάς που στο κάτω κάτω μας πληρώνετε).

Μη μου πείτε να ντραπώ, έπρεπε κάποια στιγμή να λαμογιέψω. Σκοπός πάντα η απουσία από το γραφείο, ούτε να θάψω κανέναν, ούτε να καβαντζώσω λεφτά, προνόμια, κτλ. Ας διοργανώσουν καλύτερες ημερίδες στο κάτω κάτω. Πίστωση χρόνου θέλω να δω πως θα τα βγάλω πέρα στο μπαξέ τσιφλίκ που ονομάζω δουλειά και μερικές διαλείμματοημερίδες. Να ευχαριστείς το Θεό που έχεις δουλειά, λέει η μαμά. Τί να μας πεί κι ο Θεός ρε μαμά;