crash test

Μετά από πολύ καιρό και κάποια περίοδο απομόνωσης, ξαφνικά γνωρίζεις κάποιον και σου φαίνεται ότι δεν είναι μια απλή γνωριμία αλλά ένας άνθρωπος που δεν θέλεις να χάσεις -όχι να τον κάνεις δικό σου, αλλά να τον μάθεις καλύτερα- και ενθουσιάζεσαι, είναι ωραίο συναίσθημα. Αλλά άλλο τί είναι στο μυαλό και άλλο η πραγματικότητα. Μπορεί να πέσεις έξω, μπορεί ο άλλος να μην ενδιαφέρεται, να ξενέρωσε, να έχει άλλα πράγματα στο μυαλό του, στο κάτω κάτω να μην έχει όρεξη ο άνθρωπος και πρέπει να μαζευτείς πάλι στο καβούκι σου ή να συνεχίσεις να ξενερώνεις εσύ με άλλους και να τον αφήσεις στην ησυχία του. Ναί να το κάνεις, αν μη τι άλλο, αν είναι κάποιος που σου άρεσε, στην τελική του δίνεις αυτό που θέλει. Και έρχεται το ηλίθιο ένστικτο που πάντα εμπιστεύεσαι και σου λέει όχι μη προσπερνάς, το παζλ έχει και άλλα κομμάτια. Και απαντάει κάποιο ένστικτο αυτοσυντήρησης, και σου λέει προσπέρνα, αν ο άλλος ενδιαφερθεί θα το δείξει, μην ασχολείσαι, αλλά ξυπνάει μετά και το ένστικτο της περιέργειας και περιπέτειας ίσως και δεν θέλεις να τα παρατήσεις και αναρωτιέσαι ποιός είναι αυτός που σε απασχόλησε, αλλά έμφυτη ντροπαλότητα να σε κάνει πάλι να σιωπήσεις, να δώσεις στον άλλον τον χρόνο του και να κοιτάξεις την δουλειά σου. Και μετά επαναστατούν προηγούμενες εικόνες και συναισθήματα, άτομα που αγάπησες και σε αγάπησαν, άτομα που σου άλλαξαν τον τρόπο που σκέφτεσαι, άτομα που έγιναν φίλοι, άτομα που σε εμπιστεύτηκαν, γενικώς άτομα που σου γέμισαν κάπως τη ζωή, και φωνάζουν όλοι μη σταματήσεις να εμπιστεύεσαι το ένστικτο που είσαι τυχερή να έχεις. Και μετά έρχεται πάλι η πραγματικότητα, δεν ξέρεις ποιός είναι, απασχολείς πάντα το μυαλό σου με αυτά που φαντάζεσαι, κτλ κτλ. Και άντε πάλι από την αρχή, να μαζέψεις συναισθήματα, ένστικτα, συμπεριφορές και να βγάλεις άκρη και να μη χάσεις -όχι τον άλλον, αλλά το νόημα πίσω από όλα αυτά.