nuova direzione

Μας το είπες και μία, και δύο και 15 φορές εκείνο το βράδυ. Ότι δεν σου αρέσει η μουσική μας. Ηλεκτρονική, ροκ, τζαζ, ότι και να βάζαμε δεν σου άρεσε. Η βραδιά ήταν δική μου, γιατί ήμουν χάλια, σε σπίτι δικού μου φίλου και ήθελα τους δικούς μου ανθρώπους εκεί. Εσύ μάλλον εξέλαβες την πρόσκληση σαν μια ευκαιρία να ασχοληθούμε πάλι όλοι με την δική σου αναποδιά. Με ρωτάς μια άλλη μέρα τι ταινία να πάρεις να δείς, δεν σου αρέσουν οι αμερικανιές λες, σου προτείνω το Festen, είδες κάποια με τον Αλ Πατσίνο. Βγαίνουμε έξω παρέα. Για τσίπουρα. Μια, και δυό και 15 φορές από το καλοκαίρι. Σου προτείνουμε κάποια άλλα μέρη, έτσι για αποτοξίνωση, τα χλευάζεις. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και σου ρίχνω την πρόταση να βγεις μια μέρα μαζί μου, να μην ρωτήσεις που θα πάμε και σου υπόσχομαι ότι θα περάσεις καλά. Δεν σου αρέσουν τα ακραία πράγματα λες. Μηδέν ένστικτο περιπέτειας, πίστης, εμπιστοσύνης, και το χειρότερο: με έχεις παρεξηγήσει. Χέστηκα. Καθόμαστε, συζητάμε, βγάζω τα σώψυχα για το ένα και για το άλλο, πράγματα που με συγκίνησαν, που με έκαναν να γελάσω, να κλάψω, να ζοριστώ, πολιτικές απόψεις, προσωπικά, επαγγελματικά, όλα. Από τις δικές σου συζητήσεις το μόνο που θυμάμαι είναι να θάβεις κόσμο, να γκρινιάζεις για την δουλειά και να χάνεσαι σε φολκλορικές επάρσεις νεοελληνικής περηφάνιας. Νιώθω σαν τυχαία, ότι κάνεις παρέα μαζί μου γιατί δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις και σου το λέω. Δεν δίνεις σημασία. Και τώρα έχεις στραβώσει που ξέκοψα. Για άλλη μια φορά, χέστηκα. (Έχω κι άλλα να σου σύρω, είσαι τυχερός που με στέλνουν σε εξωτερικές δουλειές...I ll be back). Αλλά και να μην επανέλθω γιατί πολύ ασχολήθηκα, ήθελα να πω πόσο χαίρομαι που δεν σε τρώω στην μάπα όλη την ώρα πια.