winter route

I used to live on Wilder House, which is on Elm Str, by the Paradise Pond. Ναι, ναι το πιο άγριο σπίτι, στο δρόμο με τις λεύκες, δίπλα από την λιμνούλα του παραδείσου -έτσι θα ήταν η διεύθυνση εν Ελλάδι. Κάπως απομονωμένο το σπίτι. Για να φτάσω περπατούσα μέσα από τα δέντρα, δίπλα από την λιμνούλα, στο σκοτάδι όταν ήταν βράδυ... Υπήρχε και εναλλακτικός δρόμος αλλά προτιμούσα πολλές φορές τη μακρά οδό. Κυρίως στην επιστροφή, που δεν είχα αργοπορήσει -και πάλι- στο μάθημα, στη δουλειά, στο ραντεβού.. Τον δε χειμώνα η λίμνη ήταν παγωμένη, τα κλαδιά των δεντρων έγερναν από το βάρος του χιονιού, η ησυχία απόλυτη, μόνο τις πατημασιές μου άκουγα στο χιόνι, το τρίξιμο του πάγου στους κορμούς των δέντρων και την ανάσα μου. Νομίζω στις άπειρες φορές που έκανα αυτήν την διαδρομή, ήταν που αγάπησα τον χειμώνα και τα χρώματά του, το απαλό μπλε, το βαθύ κίτρινο -όταν ήταν καθαρός ο ουρανός, το μωβ, όλα να αντανακλώνται από το χιόνι στην ατμόσφαιρα και να χάνονται στις μακρές σκιές του βορρινού ημίφωτος. Επιβλητικός ο χειμώνας και κοντά στη φύση προκαλεί συναισθήματα κατάνυξης. Ονειρικός επίσης. Κρυμμένα ξωτικά, τέρατα και σημεία στα παραμύθια των γιαγιάδων, νιφάδες χιονιού με μυστήρια μοτίβα.

Γι αυτό μου άρεσε που έμενα στο Wilder House και κάθε χειμώνα μου λείπει αυτή η διαδρομή τόσο πολύ.