drown

4.30 ξημερώματα, σήμερα το πρωί. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Στριφογύριζα. Και εσύ ανήσυχος μέσα στον ύπνο, κάνοντας εκείνον το περίεργο σπασμό μέσα από το στήθος, σαν να μην μπορείς να αναπνεύσεις. Τρομακτικό. Έκλεινα τα μάτια, χαμήλωνα όσο μπορούσα την αναπνοή μου για να ακούσω αυτόν τον σπασμό, να ξεκινάει, να προσπαθεί να ξεσπάσει, και μετά επιτέλους η αναπνοή, ήρεμη και ήσυχη. Φοβάμαι. Όχι εσένα. Γενικά φοβάμαι. Και χθες ήμουν και λυπημένη. Λόγω γενεθλίων μπορεί. Προσπαθούσα μέσα στο σκοτάδι να αντιμετωπίσω φόβους και αγωνίες. Αν σου φαίνομαι δυνατή, γελιέσαι. Συχνά είμαι τρομαγμένη. Εκεί οφείλεται και η απάθεια που με χαρακτηρίζει. Άμυνες. Νιώθω μερικές φορές σαν τον σπασμό σου. Νομίζω ότι θα σκάσω, θα γίνω χίλια κομμάτια, θα το χάσω. Και παλεύω στα πνιχτά για να καταφέρω μετά να να πάρω μια ήρεμη ανάσα. Κερδίζω, αλλά σιγά σιγά. Δυσκολεύομαι πολύ ακόμα.