wedding

Όλες οι κοπέλες ονειρεύονται την ημέρα του γάμου τους. Το είπε μια φίλη μου (και 2, και 3 ,..) και συνειδητοποίησα ότι ισχύει για πολύ κόσμο. Επιπλέον υπάρχει και εκείνο το ηλίθιο έθιμο, αν πεθάνει μια ανύπαντρη να την ντύσουν νύφη, να την μοιρολογήσουν που δεν πρόλαβε να παντρευτεί.

Στο Kill Bill, η νύφη τα έκανε όλα λίμπα, αλλά δικαιολογείται για μένα, δεν ήταν νύφη, ήταν μάνα -μέλλουσα. Παντρευόταν για να έχει νορμάλ πατέρα η μικρή και στο τέλος σκοτώνει και τον αληθινό πατέρα. Οι φεμινίστριες του τρίτου κύματος πρέπει να στήσουν άγαλμα στον Tarantino. Οι πιο παλιές απλά θα πορωθούν με την ταινία.

Στο Άσπρος Γάτος, Μαύρη Γάτα, ο γαμπρός βοηθάει τη νύφη να το σκάσει, ένας κομμένος κορμός με τις ρίζες τρέχει μέσα στο δάσος (άκρως παραμυθένια σκηνή, όχι με την έννοια της ονειρικής αλλά με την έννοια των παραμυθιών) και τελικά η νύφη πέφτει πάνω στον έρωτα της, όπως τον είχε ονειρευτεί, ένας τσιγγάνος λεβέντης, ξερακιανός, 2 μέτρα ύψος. Γάμοι με συνοπτικές διαδικασίες στην ανταλλαγή όρκων και ατελείωτο γλέντι. Ο πεθαμένος παππούς σε συντήρηση στη σοφίτα για να μην χαλάσει ο γάμος από κηδεία. Και το γαμήλιο γλέντι συνεχίζεται, όπως μόνο ο Kusturica ξέρει να περιγράφει κινηματογραφικά ότι θάνατος, ζωή, χαρά, λύπη, γελοιότητα και σοφία είναι ένα γλέντι με πολύ χορό, με μικρούς και μεγάλους, αγαπημένους και άσχετους και κόκα αν τύχει. Και δάκρυα. Όχι για την γλύκα της ημέρας του γάμου -ποιά γλύκα? - αλλά για την πίκρα.

Και μετά ήταν οι Νύφες που τις έστελναν στην άλλη μεριά του Ατλαντικού πακέτο, κάποιου δικού μας είναι η ταινία - δεν ξέρω, δεν την είδα και αδιαφορώ. Πολύ πιο πριν ο Jeffrey Eugenides στο Middlesex, είχε παρουσιάσει μια άλλη νύφη από τη Μικρά Ασία που κουβάλησε μαζί της στο Detroit το τρομερό μυστικό να είναι παντρεμένη στον αδερφό της και να μεταφέρει γενεαλογικά το γονίδιο που ήταν υπαίτιο για τον ερμαφροδιτισμό του εγγονού της.

Θέλω να καταλήξω κάπου :)

Παλιά μισούσα τους γάμους και είχα αποφασίσει ότι είναι κάτι που δεν θα κάνω ποτέ. Μέχρι πρόσφατα που σκέφτηκα ότι υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να συμβεί και σε εμένα δεν είχα καμιά όρεξη να βλέπω την κάθε άσχετη θειά να χορεύει σε μουσική που μισώ και να την τραπεζώνω και αυτό να λέγεται γάμος μου. First things first. Ο γάμος γίνεται και για τους γονείς, το γλέντι τουλάχιστον. Τα ξεκαθαρίσαμε σε διάφορα Κυριακάτικα τραπέζια, ο father δεν θέλει γλέντι, προτιμά να μου δώσει λεφτά να κάνω τον γύρο του κόσμου με κάποιον που αγαπώ. Αφού τακτοποίησα τους γονείς, σκέφτηκα τι θα ήθελα να κάνω εγώ. Party στην παραλία? Τελετή σε ξέφωτο του δάσους? Συνοπτικές διαδικασίες σε δημαρχείο? Τίποτα? Δεν μου άρεσε τίποτα. Ή trendy ή μίζερα μου φάνηκαν.

Το θέμα είναι ότι κάθε γάμος κρύβει και μια ιστορία. Ιστορία αγάπης, συμφέροντος, ανάγκης, οτιδήποτε. Εγώ δεν έχω ιδέα τι μπορεί να μου τύχει και να αποφασίσω να παντρευτώ με κάποιου είδους τελετής. Αποφάσισα ότι απλώς θα πιώ πολύ εκείνη την ημέρα και θα βάλω και τους άλλους να πιούν.
Και μερικά πράγματα ακόμα. Ο γάμος θα γίνει μακριά και σε μέρος μη εύκολα προσβάσιμο. Να έρθουν μόνο αυτοί που θέλουν. Για όσους θέλουν και δεν μπορούν, θα βοηθήσω όπως μπορώ να μπορέσουν. Καλεσμένοι θα είναι κάποιοι συγγενείς, έτσι για να πουλήσω μούρη, παιδικοί φίλοι, κανα 2 πρώην που με αγαπάνε και νοιάζονται για μένα και τους αγαπώ και εγώ, κανα 2 άλλοι φίλοι που άνετα τους παντρευόμουν κι αυτούς, bloggers και λοιποί online που εδώ και χρόνια μιλάμε και όποιος τυχαίος βρεθεί και θελήσει να ακολουθήσει. Ο παπάς πρέπει να είναι τυπικός και να μην βιάζεται να τελειώσει, αλλά δεν με πειράζει να έχει πιεί, να έχει διακόψει σεξ, πάρτυ, άραγμα στην παραλία για να έρθει ή κάτι τέτοιο. Το νυφικό πρέπει να είναι άσπρο, κανένας ίχνος δαντέλας, φρουφρου κτλ και αν έχω χρόνο θα το σχεδιάσω εγώ. Από κάτω μαγιώ, αν είναι καλοκαίρι. Όχι γόβες. Σαντάλια. Διάφανα. Οι γονείς να υπάρχουν ακόμα. Και να είναι και η αδερφή μου εκεί. Το βράδυ πριν θα μαζευτούμε σε καμιά ταβέρνα για να φάμε. Και για να γνωρίσει η φίλη που είναι στην Χαβάη, τον φίλο που είναι στην Ολλανδία. Οι καλεσμένοι καλούνται να είναι ντυμένοι ευπρεπώς. Προτιμούνται επίσημες ενδυμασίες άλλων χωρών -αφρικάνικες, κουβανέζικες, κτλ αλλά θα χαρώ εξίσουν να δω τζινάκια και στυλ. Αν είναι να μου φέρουν σερβίτσια, σεντόνια, κτλ καλύτερα να μην μου τα φέρουν. Προτιμούνται ψηφιακές, iPod, αεροπορικά εισητήρια, πίνακες δυσεύρετοι και καλού γούστου. Ειδική περιποίηση για τους τρίτης ηλικίας παρευρισκομένους -και χαλάλι, χορό γι αυτούς.

Και διάφορα άλλα που θα τα αναλύσω σε μεγαλύτερη λεπτομέρεια κάποια άλλη φορά. Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι ίσως όλες ονειρεύονται κάποια στιγμή την ημέρα του γάμου τους.