2.5 βδομάδες

Να που έσκασε μύτη και η ελληνική Φινλανδία στο blogger. Εκεί πέρασα τις περσυνές διακοπές και σίγουρα μπορώ να πω ελάχιστα για την χώρα σε σύγκριση με τον Ovi. Αλλά πολλές φορές με πιάνει νοσταλγία για μέρη που γνωρίζω ελάχιστα, μια τεράστια όρεξη να δω και άλλα και μια απίστευτη βαρεμάρα στο γραφείο και στη δουλειά μου. Έτσι μάλλον γράφω για την Φινλανδία αυτό το πρωί.

Συνήθως όταν πάω σε ένα μέρος προσπαθώ να τριγυρίσω, να δω όσο πιο πολλά μπορώ, όχι απαραιτήτως αυτά που προορίζονται στο να προσελκύσουν κόσμο, όσο αυτά που συναντάς τυχαία... οι εναλλαγές του τοπίου, τα παγκάκια στο δρόμο ψάχνοντας για supermarket, οι ιστορίες του κάθε αργόσχολου, περίεργου ή απλά φιλικού ατόμου που θα με σταματήσει (ή θα σταματήσω) και θα πιάσω κουβέντα.

Πολλές φορές γυρίζω πίσω εξουθενωμένη, παρόλ' αυτά πλήρως ευχαριστημένη που ήμουν έστω και για λίγες μέρες σε έναν άλλον κόσμο.

Τα πράγματα στην Φινλανδία ήταν απλά. (Απλότητα, η μεγάλη αρετή των Σκανδιναβών αλλά και των Φινλανδών). Έφτασα στο Ελσίνκι την τελευταία μέρα του πρωταθλήματος στίβου. Άφησα τα πράγματα στον ξενώνα και πήγα έξω από το στάδιο όπου τελείωνε ο μαραθώνιος γυναικών και άρχιζε ο τελικός στο ακόντιο. Χώθηκα δίπλα από ένα περίπτερο της NOKIA όπου κερνούσαν κάτι φινλανδέζικα σκληρά ψωμιά με μια άσπρη σως και χωρίς ίχνος ντροπής έφαγα όσο πιο πολύ μπορούσα και γιατί πεινούσα και γιατί ήμουν με ελάχιστα χρήματα και για να γιορτάσω μεγαλοπρεπώς την πρώτη μέρα.

Μετά αποφάσισα να εγκλιματιστώ και πήρα μια μπίρα και έκατσα μπροστά από μια τεράστια οθόνη να δω τον τελικό. Και αφού χαζολόγησα αρκετά άρχισα να περπατώ μέχρι να βραδιάσει όπου συνέχισα να περπατώ με εκείνο το περίεργο συναίσθημα μέσα μου να μου λέει ας δούμε την πόλη από την μία και από την άλλη να διερωτάται αν είναι επικίνδυνα. Μάλλον δεν είναι. Δηλαδή όσοι με πλησίασαν ήταν λιώμα στο μεθύσι και πραγματικά έτοιμοι να πέσουν κάτω. Ένας από αυτούς, ένας κύριος γραβατωμένος και με χαρτοφύλακα μου έλεγε ότι θέλει να μετακομίσει στο Λονδίνο, ένας άλλος τύπος μου έλεγε ότι έχασε το τρένο, αν μπορεί να έρθει να κοιμηθεί στον ξενώνα μου, κτλ κτλ. Επειδή είμαι φοβιτσιάρα, καμιά φορά όταν είναι αργά και σκοτεινά και είμαι μόνη και πλησιάζει κάποιος, προσποιούμαι ότι δεν είμαι καλά, δεν έχω όρεξη, περπατάω σαν χαζό, ότι μπορεί να φανταστεί κανείς... μάλλον θα δείχνω αστεία.. εκει πάντως δεν έπιασε κανένα κόλπο.

Το επόμενο πρωί στην sauna συνάντησα και άλλα άτομα από το σεμινάριο που θα παρακολουθούσα. Δυστυχώς εκείνο το πρωινό πήγε χαμένο γιατί μάλλον το παραέκανα για πρώτη μέρα και γύρισα στο δωμάτιο πλήρως χαλαρωμένη και έτοιμη για ύπνο. Φυσικά επανήλθα γρήγορα. Ξέρετε που λέμε ότι έξω εμείς οι Έλληνες ταιριάζουμε πιο πολύ με Ισπανούς και άλλους Μεσόγειους; Χαζομάρες. Με τους Εσθονούς τα βρήκα και με αυτούς γύρισα όλα τα bar, κάναμε μεταμεσονύκτιο ποδήλατο τον γύρο της πόλης, αναλύσαμε ότι άσχετο ζήτημα μπορεί να προκύψει σε μια παρέα και ούτω καθεξής. Δηλαδή δεν ξέρω πως ταίριασα με αυτούς και όχι με το Ισπανο-ιταλικό team. Και ισπανικά και ιταλικά μιλάω από την μία, και από την άλλη πάντα μπερδεύω που είναι το Talinn και που το Riga. Και όταν εμφανίζεται μια Ελληνίδα σε μια παρέα Εσθονών οι πρώτες εντυπώσεις είναι λίγο σοκαριστικές. Κρύοι, απόμακροι, να προσπαθείς να κάνεις κανένα αστείο και να νομίζεις ότι κανένας δεν το έπιασε και εκεί που δεν το περιμένεις να ξεπετάγονται άνετοι, άμεσοι και άκρως φιλικοί απέναντι σου.

Έχω πολλά να πω για το Ελσίνκι και δεν χωράνε εδώ. Επίσκεψη στην πολεοδομία -καμία σχέση με τη δική μας- και παρουσίαση μιας πόλης όπου μετράνε την απόσταση από κάθε πόρτα μέχρι το κοντινότερο πάρκο και την κοντινότερη παραλία, υπέροχο design σε ρούχα και έπιπλα και απόλυτη ηρεμία. Μοναχικά και έρημα τα βράδια, αρχίζεις και αναρωτιέσαι για κάτι ποσοστά κατάθλιψης που έχεις ακούσει και -έκπληξη- έντονη ζωή το πρωί, φαγητό όλοι μαζί και στο ίδιο τραπέζι με τον κάθε άγνωστο, άλλος να πηγαίνει μετά για τρέξιμο, άλλος για κολύμπι, άλλος για βόλτα. Έφυγα από την πόλη με ένα βαρύ συναίσθημα να μου πλακώνει το στήθος. Δεν ξέρω τι ήταν, μοναξιά ή μοναχικότητα ίσως ή η πραγματικότητα ότι οι Φινλανδοί δεν είναι urban.

Και πήγα στο νησί. Saynatsalo. Όπως έχω προαναφέρει μου αρέσει να τριγυρίζω και σκόπευα να πάω και σε άλλα μέρη, να καταλάβω την ζωή στην Φινλανδία όσο το δυνατόν περισσότερο. Πέρασα το 80% του χρόνου μου στην προβλήτα της φωτογραφίας επάνω. Κυριολεκτώ για τον χρόνο. Εκεί έπαιρνα το sleeping bag και κοιμόμουνα, εκεί έτρωγα, εκεί έκανα κοπάνες από το σεμινάριο, εκεί ετοίμαζα τις παρουσιάσεις για το σεμινάριο, εκεί γνώρισα και όλους τους άλλους που με ακολούθησαν και εκεί αποφάσισα ότι ήταν το καλύτερο μέρος να δει κανένας την Φινλανδία.



Τί είδα λοιπόν. Δάσος και νερό. Τον ήλιο να ανεβαίνει (όχι πολύ ψηλά) και να κατεβαίνει (όχι πολύ χαμηλά). Αλλά πάντα κοντά, να σε τυφλώνει, να σου υπενθυμίζει ότι εδώ είσαι στην άκρη του κόσμου. Τον ουρανό χαμηλό. Και το φως του να αλλάζει στα πιο περίεργα και μαγικά χρώματα, η λίμνη να τα αντανακλά, οι σκιές του δάσους να μακραίνουν και να περιμένεις να δεις ξωτικά.
Θυμάμαι ένα βράδυ, 4 η ώρα ίσως, που τα πάντα γύρω ήταν μπλε. Ουρανός, λίμνη, νομίζω και ο αέρας, ήταν ένα φωτεινό μπλε με αχνές γκρίζες σκιές που ειλικρινά νόμιζα ότι υπάρχει μόνο στο Photoshop. Την αίσθηση του χρόνου την είχα χάσει τελείως, δεν ήξερα τι μέρα είναι, τι ώρα της ημέρας είναι. Και υπενθύμιζα στον εαυτό μου ότι έτσι είναι εδώ, αφέσου σ' αυτό.

Παρέα είχα μια βερολινέζα, την Gabi. Γνωριστήκαμε γιατί κάπνιζε και αυτή. Δίπλα τα sleeping bags, περάσαμε ατελείωτες ώρες, μέρες και νύχτες να κοιτάμε το νερό. Να μη μιλάμε για ώρες, να μιλάμε για πολλές ώρες. Να περπατάμε μισή ώρα εώς το κοντινότερο supermarket να αγοράσουμε cider και ξανά πίσω, να το πιούμε στην sauna, να πέσουμε στη λίμνη και να βγούμε έχοντας χάσει τελείως την αίσθηση της θερμοκρασίας, του ίδιου του σώματος μας. Αυτό γινόταν επί μερόνυχτα. Στο τέλος, σκεφτόμουν συχνά ότι λίγες φίλες μου τις ξέρω τόσο καλά όσο την Gabi. Και όταν βρίσκει κανείς ένα μέρος όπου γίνονται έτσι απλά οι φιλίες, τότε το μέρος γίνεται ακόμα πιο μοναδικό. (Το θυμηθήκαμε το νησάκι πριν λίγους μήνες αργά το βράδυ σε ένα bar στο Βερολίνο και μας φάνηκε τόσο έξω από αυτόν τον κόσμο, σχεδόν μαγικό).

Γυρίσαμε στο Ελσίνκι μόνο για ένα βράδυ. Για ένα πάρτυ σε ένα φινλαδέζικο σπίτι. Η Γερμανίδα και η χάρη μου οι μόνες ξένες. Και οι πιο κοντές, με μεγάλες μύτες, αυτιά, κτλ. Τα ξωτικά και τα trolls. Και περάσαμε τέλεια. Ήταν όλοι άκρως φιλόξενοι και φιλικοί μαζί μας. Μην πειραχτείτε αλλά έχουν την φιλοξενία των Ελλήνων κατά κάποιο τρόπο. Είχαν κάτι που μας έκανε να νιώσουμε άνετα αμέσως. Μάλλον επειδή πάνε και αυτοί σε νησάκια όλο το καλοκαίρι. Εκείνο το βράδυ έφυγε εκείνο το πλάκωμα που είχα νιώσει τις πρώτες μέρες για το Ελσίνκι. Ναι, βοηθάει το αλκοόλ. Αλλά υπάρχουν και οι λίμνες, και τα δάση και το φως αυτής της χώρας.

Οι φωτογραφίες είναι της Gabi. Μου τις έδωσε στο Βερολίνο ....το οποίο είναι μια άλλη ιστορία. Της χρωστάω πολλά kiitos.

Re paidia, pws to leme sta Ellinika? Finlandia, Filandia, Finladia????