είμαστε όλοι μετανάστες

Περπατώ στους δρόμους της Κοζάνης και διαβάζω τους τοίχους μπας και παρηγορηθώ. Μπας και την έχουν κι άλλοι άσχημα σε αυτήν την πόλη, μπας και σκέφτονται κι άλλοι συνέχεια. Όχι ότι δεν ξέρω ότι το κάνουν ή ότι δεν το κάνουν καλά αλλά μου αρέσει να το βλέπω -κυριολεκτικά. Πολλά συνθήματα τα έχω δει και αλλού αλλά παραμένουν επίκαιρα ή αστεία ή έξυπνα ή απλώς 'παίρνω ένα σπρέυ και γράφω ασυναρτησίες'. ΠΑΟΚ, ΑΡΗΣ κτλ πάνε κι έρχονται. 'Αλβανοί είστε και φαίνεστε', ζόρικο και πολύ καλό, ο τύπος μπορεί να μην έχει ιδέα ότι αυτό θα ήταν άνετα στίχος original hip hop. 'Η πρέζα βαράει στον εγκέφαλο', ότι πιο αληθινό για αυτήν την πόλη, και χτυπάει τα καλύτερα παιδιά, οι εξυπνάκηδες το παίρνουν χαμπάρι και την κάνουν όσο ειναι νωρίς. 'Είμαστε όλοι μετανάστες', σε αυτό συγκινήθηκα γιατί είναι μεγάλη αλήθεια, όπως και το 'ο ελεύθερος χρόνος είναι για δυνατούς ανθρώπους'.

Αυτό με το ότι είμαστε όλοι μετανάστες πάντως ήταν πολύ καλό. Αναγνωρίζω την αφέλεια με την οποία μπορεί να το πάρει κανένας και ότι από μετανάστη σε μετανάστη υπάρχει διαφορά αλλά εδώ μιλάμε για ένα σύνθημα που μάλλον απευθύνεται στην ψυχή και όχι σε κοινωνιολόγους, κτλ. It should be interpreted as art (μάλλον αυτό ήθελα πολύ απλά να πω).

Όταν έφυγα από μια χώρα και πήγα να μείνω σε άλλη αναρωτήθηκα σε ποια από τις δύο είναι καλύτερα. Όταν πήγα σε τρίτη αναρωτήθηκα το ίδιο με ίσως περισσότερο κοσμοπολίτικο (μπλιαχ) στυλ. Όταν πήγα σε τέταρτη απλώς έχασα την μπάλα. Και τότε υποψιάστηκα ότι η ερώτηση, καλύτερα εδώ ή εκεί, ίσως έχει γίνει άσχετη για μένα και ίσως καλύτερα να μην προσπαθώ να την απαντήσω γιατί θα χάσω το μυαλό μου. Και όταν επέστρεψα στην πρώτη χώρα που έτυχε να είναι και η περίφημη πατρίδα, ήξερα πολύ καλά ότι πήγαινα σε ένα μέρος τελείως διαφορετικό από αυτό που θυμάμαι ή φαντάζομαι. Σε ένα μέρος άγνωστο.

Αλλά ήταν πρόκληση. Παντού προσαρμόζομαι, εκεί δεν θα μπορέσω; Τεστ προσαρμοστικότητας και νεύρων. Φαινομενικά ίσως τα κατάφερα αλλά κυριολεκτικά νομίζω ότι απέτυχα. Και πάλι πολύ απλά, είναι άθλια εδώ. Αλλά δεν μπορώ, δεν αντέχω να μπαίνω σε συγκρίσεις με το 'αλλού'. Είμαι εδώ, ζω εδώ. Το ξέρω ότι πολλοί εδώ μέσα ζούνε έξω και αναρωτιούνται για πιθανή επιστροφή ή όχι. Και επίσης πολύ ζουν εδώ και την καταριούνται και αυτοί αυτήν την χώρα κάθε μέρα. Άλλοι δεν πήγαν πουθενά και δεν τους βασανίζει κανένα τέτοιο ερώτημα. Προσωπικά για μένα ισχύει ότι 'η Ελλάδα με πονάει όπου και αν είμαι' και ακόμα περισσότερο όταν είμαι εδώ. Αλλά δεν μπορώ να παραπονεθώ όταν ξέρω ότι και στο 'αλλού' είναι χάλια τα πράγματα. Bad outlook on life. Και ένα μόνιμο συναίσθημα ότι εδώ είμαι μετανάστρια. Που 'αλλού' δεν το είχα.

Αυτά τα λίγα και άθλια και ασυνάρτητα είχα να πω και κάποια στιγμή όταν τα γράψω καλύτερα θα κατεβάσω αυτό το post για να βάλω εκείνο.