prophecy

Κάποια χρόνια πριν, στο τέλος της ακαδημαικής χρονιάς, μαζευτήκαμε στο υπόγειο ενός παλιού κτιρίου για ένα γνωστό τελετουργικό της εστίας που με φιλοξενούσε. Λίγα άτομα, μόνο κοπέλες, τελειόφοιτες και πρωτοετείς. Μη ξεγελιόμαστε και μην πονηρευόμαστε, ο τελικός σκοπός ήταν απλώς να πιούμε πολύ. Και να πιούμε ότι μπορούσε να βρει η καθεμιά, από αυθεντική μεξικάνικη τεκίλα μέχρι αψέντι, βρέθηκαν στο τραπέζι. Στο πάτωμα, μάλλον. Ήταν ας πούμε ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ. Σαν τελειόφοιτες έπρεπε να δωρίσουμε κάτι στις μικρές. Τις φωνάζαμε μια μια να σηκωθούν και σε ένα παιχνίδι θάρρους ή αλήθειας, αν τα κατάφερναν, έπαιρναν και το δώρο τους, συνήθως προσωπικό και κάτι πολύτιμο (όχι σε χρήματα). Στην αγαπημένη μικρή που μου κλαιγόταν όλο το πρώτο εξάμηνο που είναι τόσο μακριά από τον γκόμενο από το λύκειο και μετά συνήλθε και ξεσάλωσε, άφησα τη μισή πραμάτεια μου. Και χωρίς να τη ζορίσω, γιατί σιγά μην την έβαζα να κάνει τον καραγκιόζη, δεν έβλεπε από το ποτό. Και μετά ήρθε η σειρά τους να πουν τις 'προφητείες'. Που μας φαντάζονται μετά από κάποια χρόνια (όσα περίπου πέρασαν μέχρι τώρα). Σηκώνεται η μικρή να απαγγείλει την δικιά μου. Κοιτάζει το χαρτί με το τι είχε γράψει, πάει να αρχίσει να μιλάει, και την πιάνει το κλάμα. Συνεφέρει τον εαυτό της στη στιγμή και πάει να ξαναμιλήσει. Σταματάει και πάλι και πετάει το χαρτί. Γελάει. Ας πω βλακείες, λέει. Φαντάζομαι, συνεχίζει, ένα πολύ όμορφο σπίτι απομονωμένο στα βράχια κάποιας παραλίας, κάπου στη Μεσόγειο. Δεν έχει σημασία που, αλλά η παραλία είναι μαγευτική και το καλοκαίρι και τον χειμώνα. Πλησιάζοντας στο σπίτι ακούγεται τέρμα η μουσική. Μια πολύ ωραία μουσική, αυτή που συνήθως ακούει και δεν ξέρω τι είναι. Είναι λοιπόν το trol εκεί μαζί με όλους τους φίλους της. Και οι φίλοι της είναι πανέμορφοι άντρες και υπέροχες γυναίκες, αλλά κυρίως αγαπημένα πρόσωπα και έμπιστα άτομα. Και είναι όλοι ευτυχισμένοι. Και φυσικά θα πάω να μείνω και εγώ εκεί, γιατί έτσι θέλω να ζήσω.

Πού είσαι μικρή, πού είσαι τοοοόσο μακριά και όχι τόσο μικρή πια και έγινες και μεγαλοστέλεχος εταιρείας, να με δεις τώρα στο γραφείο να πήζω και να αγχώνομαι και να μην θέλω να δω κανέναν μπροστά μου. Τελικά, όντως βλακείες έλεγες.

Photo Credit:
http://www.flickr.com/photos/rebba/ Είναι καταπληκτική. Χρησιμοποίησα και άλλη φωτογραφία της πριν μήνες εδώ. Thanks to Derek for the link.