a cruel world - remembering

Λένε ότι όταν κανείς, ειδικά ένα παιδί, περνά κάποια ιδιαίτερα τραυματική εμπειρία, τότε το σβήνει από τη μνήμη του. Αυτοάμυνα. Δεν σβήνει όμως τελείως. Το μυαλό έχει εκληκτικούς μηχανισμούς data recovery και φτάνει ένα μικρό ερέθισμα για να επανέλθουν όλα στην επιφάνεια. Μπερδεμένα ίσως και χωρίς άμεση συνείδηση της τραυματικής εμπειρίας αλλά δεν έχουν διαγραφεί.

Θυμάμαι μικρή που έπαιζα ξένοιαστη και στις πιο μακρινές γειτονιές, μέχρι αργά το βράδυ. Που έμπαινα στο σπίτι κάθε συγχωριανού που ήθελε να μου δώσει καραμέλες, να μου δείξει το ένα και το άλλο. Και ποτέ δεν θυμάμαι να ένιωσα κάποια απειλή. Δεν ήταν πιο αθώα τα πράγματα τότε. Σε στιγμές παραλογισμού, σκέφτομαι αν μου συνέβη ποτέ κάτι τρομακτικό, ίσως το έχω σβήσει από τη μνήμη μου.

Ίσως το ότι αποφεύγω τρομακτικές σκέψεις είναι η αυτοάμυνα μέσα μου. Ίσως κάποια ερωτική αποστροφή που ένιωθα νωρίς στη ζωή μου, δεν ήταν απλώς η συνηθισμένη παιδική αηδία για το σεξ. Ίσως τρομακτικά όνειρα που έχω δει, είναι αυτό που έχει κρυφτεί πολύ καλά κάπου μέσα μου. Ίσως πάλι, όχι. Και η αλήθεια είναι ότι μάλλον δεν θέλω να ξέρω. Και ευτυχώς τα πράγματα έχουν πάει αρκετά καλά για να μπορώ να πω ότι ίσως δεν χρειάζεται να ξέρω.

Νοιώθω μια τεράστια αηδία για παιδεραστές. Όχι τεράστια, τερατώδης θα έλεγα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ούτε ηθικά. Απλά ξέρω πολύ καλά ότι αν κάποια στιγμή οι παραπάνω παραλογισμοί μου δικαιωθούν και ανακληθεί κάποια προσωπική εμπειρία θαμμένη στη μνήμη, τότε αν θυμηθώ και πρόσωπο, θα πάω να τον βρω και κυριολεκτικά να τον σκοτώσω. Κυριολεκτικά. Μόνο απέραντη οργή μπορώ να νιώσω σε περίπτωση που αντιληφθώ κάτι τέτοιο. Και τον ίδιο τρόμο και παραπάνω θα νοιώθω αν κάνω παιδιά.

Όμως, συμφωνώ απόλυτα με την απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης για την αναγνώριση του PNVD.

Γιατί ειλικρινά δεν νομίζω ότι θα τους ψηφίσει κανένας. Μπορεί κάποιοι λίγοι. Θα τρομάξω αν τους ψηφίσει πολύς κόσμος. Η δημοσιότητα όμως που πήρε το θέμα είναι εν μέρει υποκρισία. Και μάλιστα πουριτανική. Και είναι ενοχλητική δημοσιότητα γιατί δεν την αξίζουν. Και αυτό είναι που ίσως με ενοχλεί και με ανησυχεί. Το PNVD θα έπρεπε να εκλείψει από μόνο του, έξω στις εκλογές, στην κοινωνία, όχι γιατί το απαγόρεψε κάποιο δικαστήριο. Οι Ολλανδοί απλώς αποδέχτηκαν ότι είναι ένα πρόβλημα πιο σκοτεινό. Και δεν νομίζω ότι τους λείπει η πρακτικότητα και ευαισθησία ώστε να μην αποδεχτούν απλώς κάποια αόριστη, σκοτεινή φύση του προβλήματος αλλά να προστατέψουν τα παιδιά τους.