danger in every corner

Tο βίντεο είχε σαν comment 'criminally overlooked'. Συμφωνώ και επαυξάνω :)

Όπως φαίνεται από τα προηγούμενα post, είμαι από τα άτομα που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει καλύτερη διασκέδαση από ένα πολύ καλό live. Άκρως αναζωογονητικό. Και απόλυτη εκτόνωση, Εκτόνωση που έχει παρεξηγηθεί μάλλον από τους μη-συναυλιακούς. Που πολλές φορές αγγίζει τα όρια της βίας. Ένα ομαδικό ξέσπασμα. Το τραγούδι επάνω ήταν συντροφιά σε μια πολύ άσχημη περίοδο της ζωής μου. Δεν είναι χαρούμενο κομμάτι, δεν είναι για χορό. Δεν είναι ούτε punk. Απέχει από τους Kaiser Chiefs αρκετά. Είναι spooky and dark. Το άκουγα μόνη μέσα στο σκοτάδι. Πονούσα. Έκλαιγα. Και δεν ήθελα να δω άνθρωπο μπροστά μου. Περίοδος βουβαμάρας επίσης. Δεν μιλούσα σε κανέναν. Σίγουρα πέρασαν τα άσχημα. Αλλά δεν παύει να ισχύει ότι υπήρξαν και ότι ήταν πραγματικά άσχημα. Και ότι σε άλλαξαν σαν άνθρωπο. Σε μεγάλωσαν. Σε έκαναν πιο υποψιασμένο, αλλά και πιο δυνατό. Και ακόμη πιο ευαίσθητο. Αν πάω σε μια συναυλία των Leftfield και ακούσω αυτό το τραγούδι είναι δυνατόν να μην το παίξουν όσο πιο δυνατά γίνεται? Είναι δυνατόν να μην ουρλιάζω τους στίχους? Είναι δυνατόν να μην χοροπηδάω σαν τρελλή? Είναι δυνατόν να μην ξέρουν οι ίδιοι οι Leftfield ότι αυτό το τραγούδι θα ξεσηκώσει κόσμο? Αυτό θέλω να εξηγήσω στους μη-συναυλιακούς. Ότι σε ένα live, καλό live, δεν πάει κανείς για να χορέψει απλώς, για να εκτιμήσει την τέχνη της μουσικής, για να δει ένα performance. Πάει. Και μετά όλα τα άλλα ..του βγαίνουν.

Και ναι, όταν λέω Live, εννοώ και το dj set και κράξτε με όσο θέλετε οι ροκάδες.