sabbath

Ακόμη δεν χωνέψαμε τα γιαπράkια (παρόλο που ήταν με αρμιά και όχι λάχανο), θα ανάψουμε τους φανούς. Ίσως να διαφαίνεται το αντίθετο αλλά δεν ασχολούμαι με την μαγεία και οι άκυρες αναβιώσεις της παράδοσης δεν με ενδιαφέρουν, να μην πω ότι τις περισσότερες φορές είναι και λίγο αστείες, αν όχι αηδιαστικά γραφικές. Είμαι ένας λογικός άνθρωπος, πιστή του φωτός, του ορθολογισμού, επιστήμων, και ευγνώμων που ξεπεράσαμε τον μεσαίωνα στην ιστορία μας (καλά όχι τελείως, αλλά επίσημα τουλάχιστον). Οπότε δεν ξέρω αν το ότι έχουμε τόσο νωρίς Απόkριες φέτος είναι σημαδιακό. Επειδή δεν γνωρίζω τέτοιες λεπτομέρειες θα περίμενε κανείς ότι και εγώ θα γιορτάσω τις Απόkριες όπως είθισται. Να με πιάσει δηλαδή ένα μικρό άγχος για το που θα τσικνίσουμε απόψε, τί θα ντυθώ φετός, κ.ο.κ. και τελικά απλά να χαλαρώσω και να το γλεντήσω 'χορεύοντας στους ξέφρενους ρυθμούς του καρνάβαλου'.

Κάθε χρόνο ξεκινώ τις Απόkριες με έναν αέρα σνομπ. Στις συζητήσεις στην παρέα λέω ότι μάλλον δεν θα ντυθώ φέτος τίποτα και σε άλλες συζητήσεις για το ποιός φανός θα ανάψει φέτος και ποιός όχι, αδιαφορώ παντελώς. Πόσο μάλλον για το ποιό μαγαζί έχει πάρτυ μασκέ και πότε. Δεν γίνομαι αρνητική σαν μερικούς φίλους που απλώς τις σιχαίνονται τις Απόkριες. Απλά δεν με ενδιαφέρουν τα κοσμικά του γεγονότος και τα τελευταία χρόνια που έχει μάθει ο κόσμος για το πως τις γιορτάζουμε εδώ, πέφτει ένα τρελό στριμωξίδι ακόμη και έξω στον δρόμο και γενικά η κατάσταση μπορεί να γίνει αφόρητη.

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και πέρσυ, αφού γκρίνιαξα, βρέθηκα ντυμένη ξωτικό να τρέχω στους δρόμους πάνω κάτω, να πειράζω κόσμο και να πειράζουν, να πίνουμε πολύ και να χορεύουμε με την παρέα. Και να κοιμόμαστε τις πρώτες πρωινές ώρες για λίγο, για να ξαναβγούμε το μεσημέρι, όχι για καφέ, για μπίρες, γιατί το γλέντι έχει ήδη αρχίσει και πάλι.

Με θυμάμαι ξενυχτισμένη να σέρνομαι με έναν φίλο μου σε έναν δρόμο που για να τον περάσεις έκανες μισή ώρα κι ας είναι λίγα μόνο μέτρα, η μουσική εκκωφαντική, να με σπρώχνουν από παντού και κάποια στιγμή, αυτός με τραβάει από το χέρι, βρήκε ένα άνοιγμα, βγαίνουμε και ανηφορίζουμε, πάμε σε έναν λόφο, που απο κάτω φαίνεται όλη η πόλη, έχει δέντρα και ησυχία, στο βάθος η λίμνη και μόνο εκεί μπορούμε επιτέλους να πάρουμε μια ανάσα και να χαζέψουμε μπροστά μας, μια πόλη που βυθίζεται από τον κόσμο, και να απολαύσουμε τη βοή ενός ξέφρενου γλεντιού που από εκεί πάνω ίσως να φαίνεται και απόκοσμο. Και γι αυτό μου αρέσει.

Νομίζω ότι από εκείνη τη στιγμή και μετά, κάτι έγινε ή στο μυαλό μου ή στον κόσμο γενικώς και περάσα στο δεύτερο μέρος των γιορτών. Αποφασίσαμε να ξαναβουτήξουμε στον κόσμο, κατηφορίζουμε προς το κέντρο της πόλης, μου δείχνει ο φίλος μου ένα φέρετρο έξω από μια πολυκατοικία, ειρωνεία ε? Και καθώς συνεχίζουμε βλέπουμε έξω από μια άλλη πολυκατοικία ένα ακόμη φέρετρο. Και νομίζω τότε μόνο παγώσαμε. 'Βοήθεια μας' λέει ο κατα τ' άλλα άθεος φίλος και σιγά σιγά φτάνουμε στο κέντρο της πόλης και έχει αρχίσει να βραδιάζει και αν είναι δυνατόν έχει ακόμη περισσότερο κόσμο.

Βλέπω φίλους που ήδη παραπατάνε από το μεθύσι, στραπατσαρισμένες στολές, κάποιος να με πιάνει και να μου λέει πόσο χάλια είναι και όχι ότι δεν είναι από το ποτό, να έχουν φτάσει όλοι σε εκείνα τα όρια του γλεντιού που μελαγχολούν αλλά συνεχίζουν να πίνουν και ή σταματάς ή πρέπει να βρεις την άκρη. Αποφασίζω να σταματήσω, με κυνηγάει αυτό που είπε αυτός που ήταν χάλια όχι από το ποτό, ένα φοβερό πράγμα, ένα μυστικό που δεν θα το είχα μαντέψει, θυμάμαι και τα φέρετρα και τρέχω σπίτι μου, κουλουριάζομαι στον καναπέ και ίσως είχε κρύο γιατί έτρεμα.

Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα έτσι αλλά κάποια στιγμή ήρθε και με βρήκε ένας φίλος μου, άσε του λέω, φρίκη, με παίρνει, κυριολεκτικά με το ζόρι και πάμε στην Σκ'ρκα. Η πλατεία έχει βυθιστεί από τον πολύ κόσμο, σπρώχνουμε και φτάνουμε στο κέντρο που είναι ο φανός, μια κοπέλα με τρομπέτα την βάζει στο αυτί μου και έχει πολύ πλάκα, κάτι που συνήθως δεν θα το έβρισκα αστείο, σαν να θέλει να με βάλει κατ' ευθείαν στο κλίμα, σαν να λέει, κοίτα παίζουμε και για σένα, πιάνομαι με τους γύρω και χορεύουμε και τραγουδάμε:

Πέντι μπάμπις χόριβαν
κια οι πέντι μι βρακιά
πάει κι μια ξιβράκουτη
δεν τη θέλτσαν στου χουρό
πάει κι πήριν μπουχασί
κι έφκιασιν κι αυτή βρακί
κι τσακώθκιν σην κουρφή

(yeah, i did identify up there)
(painting - νομίζω από τους πιο ωραίους πίνακες του goya)