snow, israel and me
Προσπαθούσα η έρμη να καταλάβω τι εννοεί ο συγγραφέας όταν μιλαέι για τη διαφορά μεταξύ 'νικάω' και 'γράφω'. Δεν γνωρίζω. Μπορεί να το καταλαβαίνω, αλλά πολύ απλά δεν είναι κάτι που κατέχω. Υποψιάζομαι το ότι είμαι γυναίκα δεν βοηθάει. Στο να το κατέχω, όχι να το καταλαβαίνω. Το ότι δεν είμαι συγγραφέας σίγουρα παίζει και αυτό κάποιο ρόλο αλλά νομίζω και αυτό το χάσμα γεφυρώνεται γιατί η τέχνη ανήκει σε όλους κτλ κτλ. Μπορεί να φταίει και η ηλικία. Δεν έχω ιδέα. Μπορεί και το ότι δεν είμαι Ισραηλινή, Παλαιστίνια ή δεν ανήκω σε κάποιον κατατρεγμένο λαό άμεσα. Ακόμη κι αν αυτός ο λαός είναι έλληνες, δεν είναι στα βιώματα μου. Μπορεί επειδή δεν έζησα κάποια επανάσταση διανοούμενων. Κάποια επανάσταση γενικώς. Εκτός αυτής του ίντερνετ ίσως. Μπορεί επειδή η πολιτική έχει απομυθοποιηθεί εδώ και καιρό. Η εμένα δεν μ' ενδιαφέρει πια. Όχι καθόλου. Αλλά δεν μου αρέσει κάποιο είδος τέχνης για παράδειγμα, να ειναι συνυφασμένο με ένα συγκεκριμμένο πολιτικό κίνημα, ιδεολογία, κτλ. Όταν το έχω συναντήσει, μου φάνηκε διαστροφή. Όμως η διαφορά μεταξύ 'νικάω' και 'γράφω' έχει κολλήσει στο μυαλό μου. Απλώς έχω την εντύπωση ότι όταν κάποιος κατέχει αυτή τη διαφορά, σαν συγγραφέας τουλάχιστον, έχει απελευθερωθεί από ένα τεράστιο βάρος. Εγώ ως ανίδεη ίσως να πίστευα ότι μια τέτοια διάκριση δεν με αφορά, ότι είναι δεδομένη. Αλλά και εγώ η αποστασιοποιημένη, δεν παύω να έχω γαλουχηθεί με κάποιες ιδέες. Δεν τις ξεπετάει κανείς εύκολα. Και εμφανίζονται ύπουλα. Όχι από μακριά και από το πουθενά. Αλλά δίπλα σου ή μέσα σου. "A conflict begins and ends in the hearts and minds of people, not in the hilltops." Πέρα από συγκρούσεις λαών, οι στιγμές που εχθρός σου γίνεται κάποιος στην οικογένεια σου, ο ίδιος σου εαυτός και πρέπει να επαναστατήσεις ή να δουλέψεις πολύ σκληρά να συμβιβάσεις, να βρεις λύση. Ενώ απλώς μπορείς να το αποφύγεις αυτό. Δεν έχω ιδέα πως. Δεν με έπεισε ούτε μια ελαφριά ανάγνωση του Σπινόζα, ούτε οι θρησκείες της Άπω Ανατολής, ούτε το παγκόσμιο ειρηνιστικό κίνημα. Πάλι από τον ίδιο συγγραφέα 'Η ησυχία δεν είναι ποταπή'. Με έπεισε νομίζω η παραπάνω φωτογραφία. Και η ικανότητα των σκανδιναβών κυρίως να βλέπουν ξεκάθαρα. Όχι πεζά και στεγνά. Με μεγάλη φαντασία, αλλά και ηρεμία, κατανόηση. Πού το μαθαίνουν αυτό, στο σχολείο? Στην κουλτούρα τους? Μάλλον όχι γιατί γενικεύω, δεν είναι όλοι έτσι. Αλλά εκεί έχω συναντήσει συχνά την διαφάνεια του... του πνεύματος? της ψυχής? Μπα όχι. Την ηρεμία? Πάλι ψέμματα θα πω. Γιατί και ο Aldo Rossi είχε πει "It is impossible to think without having an obsession; it is impossible to create anything imaginative unless the foundation is rigorous indisputable and repetitive". Δεν μπορώ να διανοηθώ δηλαδή ότι οποιαδήποτε λύση σε οποιαδήποτε σύγκρουση (conflict, struggle, quest και βάλε) δεν μπορεί παρά να είναι απλή και ξεκάθαρη. Αλλά ναι μπορεί να πάρει χρόνο. Πάρα, πολυ χρόνο. Μια ζωή και ίσως να μην φτάνει. Αλλά στο τέλος όλα είναι απλά. Αυτό είναι ανακούφιση, αν όχι σοφία. Και μετά, δεν πειράζει, ας ανατραπούν πάλι όλα. Αν βγάλει κανείς άκρη τι ήθελα να πω, ας μου γράψει, να ξέρω κι εγώ. Η φωτογραφία είναι από έναν φίλο, πριν λίγες μέρες στην Κοπενγχάγη. Ναι, ήρθε ο χειμώνας επιτέλους.
25 σχόλια:
Ιγου ξέρου τι θιελ να πει ου ποιητής, αλλά δε συ λεου,
ειπειδης πριν λίγις μερεις πήγα στα Μπουνάθκα...
κι τρηλάθκα, κι τρηλάθκα!!!
******
...
thanks ;)
Εχεις δίκιο ...Η στιγμή που μπορείς και παύεις να φωνάζεις - είναι η στιγμή που μπορείς να αρχίσεις να γράφεις.. Η - ελαφριά - απόσταση απο τα πράγματα.. Καπως διαφορετικά - αλλά όχι πολύ - ο Κούντερα το έλεγε στη γέννηση του ευρωπαικού μυθιστορήματος και την αναφορά στον Ραμπελαί - η ειρωνία, ή έξοδος από τις δεσμεύεσεις (τότε ήταν η θρησκεία) τον οδήγησε και στο πρώτο μυθιστόρημα...
@χαζο
μπουΝΤΑνάθκα
...αγράμματε
@ovi
διάβασε και πες μου αν έχω δίκιο ή όχι :)
@χρίστος
εμάς που θα μας οδηγήσει οεο? :-)
Χαζό!!! Από που κι ως που τέτοιο θάρρος; Anyway.
Αν ήταν Μπουνάθκα και όχι μπουΝΤΑνάθκα σιγά μην έμπαινα στον κόπο να γράψω οτιδήποτε.
Δυστχώς χτύπησε ο δαίμονας των Κασμιρτζίδων και της Κεραμαριό.
Ρε συ, εικείνους που διαφημίζ τη βόδαφων θκο σας ειν πιδί;
Α ο φανός του Πηγάδ τ Κεραμαριώ παιρνει τα εύσημα φέτος, Tακίμι live, και πολύ χορός
Φυσικά το Κεραμαριώ είναι άλλος φανός, 50 μέτρα πιο κάτω
Επίσης το πρώτο βραβείο μοιράζεται με τον Λάκκ τ Μάγγαν'
Και όχι ο Ρουβάς δεν είναι σούρδος..τώρα αν θέλει τιμητικά τον τίτλο...οκ γουάι νοτ
Όχι καλε,εννοώ εκείνο το παιδί που βλέπει τους ψύλλους να πηδούν. Ίσως και να μην είναι διαφήμιση της βοδαφων αλλά με κινητη τηλεφωνία έχει σχέση σίγουρα.
Ο Ρουβάς γνωρίζω ότι δεν είναι σ... Είναι νόθο παιδί από τη Γαλατινή, το οποίο έκλεψαν οι Κερκυραίοι για να το κάνουν τραγουδιστή στα μπουζουξίδικα! Μια μικρή σ/μάρα την έχει κι αυτός δηλαδή.
gang:
apo pou ksereis tin galatini??!?!?!?
H katagwgi mou einai apo ekeina ta meri (u know eratura?) kai tin istoria me ton rouva tin exw akousei
fiery.....scary how much he knows about sourdia
δηλαδή ξεπερνάει κατα πολύ τις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις φαντάρου, φοιτητή και όποιου άλλου απλά πέρασε από την σουρδία
είχα ξεχάσει ότι ο ρουβάς είναι από το milky (έτσι το γράφουν σε έναν τουριστικό οδηγό)
@fiery
Εδώ ξέρω το Ρουβά...
H Γαλατινή είναι σαν το Γαλατικο χωριό. 'Οταν είχα το έθνος αρνούνταν πεισματικά να υποταχθούν.
Sure i know eretria! Snowy Siniatsko is my favourite mountain!
@trol
Σε λίγο θα μας πεις πως είμαι και σ...
Πόσο δύσκολο είναι να πετάξεις όλες τις κατασκευές με τις οποίες έχεις γαλουχηθεί και που -από εγωισμό και μεροληψία- θεωρείς πως δεν έχεις? Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβεις πως οτιδήποτε διαφορά υπάρχει στον κόσμο μας είναι κατασκευασμένη από εκείνους που με βάση αυτές τις κατασκευές εξουσιάζουν? Η σύγκρουση ξεκινά στο κεφάλι των ανθρώπων μα για πολλούς τελειώνει σε λόφους.
Αμφισβήτησε όσα ξέρεις, μόνο ο Λόγος είναι εκείνος που δημιούργησε τις ηθικές, τις διαφορές και τις συμπεριφορές μας και μόνο εκείνος μπορεί να μας βοηθήσει να τις γκρεμίσουμε και να προσεγγίσουμε -κάποτε- τον Άλλο.
Διαφορά μεταξύ ‘νικάω’ και ‘γράφω’ – μου θύμισε έναν άλλο διαχωρισμό: Writers write, authors author. Είναι ο διαχωρισμός μεταξύ «γραφιάδων», που απλώς γράφουν, και συγγραφέων, που στα αγγλικά έχουν και την ιδιότητα της αρχής, της αυθεντίας (authority). Author.
Ήδη μέσα στη γλώσσα η έννοια της ‘νίκης’ (ή της επιβολής) υπάρχει για ένα συγγραφέα.
Αλλά ο κύριος που αναφέρεις είναι μάλλον κυριολεκτικός: μιλάει για τη στρατευμένη τέχνη, την τέχνη του λογοτεχνικού χακί. Και φυσικά, συμφωνώ απόλυτα με την άποψη ότι αυτού του είδους η τέχνη αφήνει μια αίσθηση διαστροφής. Ο μουσικός καταλήγει να γράφει εμβατήρια, ο συγγραφέας μανιφέστα, ο ποιητής στίχους για παρελάσεις, ο ζωγράφος θούρια.
Έχω την αίσθηση ότι ένα πραγματικός καλλιτέχνης, αλλά ακόμα καλύτερα ένας αληθινός άνθρωπος, σε μια σύγκρουση δεν βλέπει την πάλη μεταξύ ομάδων ή φατριών αλλά το χάσιμο της ανθρωπιάς και στους δύο. Μόνο έτσι μπορεί κανείς να γίνει οικουμενικός, να ξεφύγει από τον πόλεμο. Διαφορετικά συμμετέχει σ’ αυτόν, απλώς με διαφορετικά όπλα.
Έτσι διαβάζω τη φράση “A conflict begins and ends in the hearts and minds of people”: επιτρέπουμε, χάνοντας την ‘ανθρωπιά’ μας (οντολογικά και πνευματικά) τη σύγκρουση ν’ αρχίσει και μπορούμε να τη σταματήσουμε όταν το αντιληφθούμε.
Για τη ‘διαφάνεια’ των βορείων και τη φράση “It is impossible to think without having an obsession”… οι βόρειοι έχουν πολλές και εξαιρετικά επαναλαμβανόμενες ‘obsessions’. Δύσκολο να το εντοπίσεις – αλλά θα έλεγα ότι αυτές κατ’ αρχήν δεν αφορούν την καθημερινή επιβίωση (όπως π.χ. στην Ελλάδα) αλλά κάτι βαθύτερο και μόνιμο. Π.χ., όταν απέναντί σου, ιστορικά και πολιτισμικά, έχεις ένα πρόβλημα όπως ο καιρός, βλέπεις τον κόσμο με πιο ‘μόνιμο’ μάτι, με μεγαλύτερη αίσθηση βάθους και συνέχειας. Όπως επίσης, και η αίσθηση της κοινωνίας (του togetherness) είναι διαφορετική. Και φυσικά, το θέμα πάει πολύ μακριά – ξεπερνάει τον καιρό.
Thanks για την ευκαιρία του brainstorm… (Παραβολή: ‘χειμωνιάτικος’ καιρός στο κεφάλι σημαίνει, ουσιαστικά, δημιουργικότητα – δεν λέμε ‘λιακάδα στο μυαλό’ :) )
@scotchman
με κατασκευές θα ζήσουμε θέλουμε - δε θέλουμε, και το Άλλο κατασκευή είναι,
αναγκαστικά θα σταματήσεις να αμφισβητείς μόνο όταν ...you rest in peace, απλά δεν με συνεπαίρνουν πια οι μεγάλες και μακρυνές ιδέες νομίζω....το να ζεις την καθημερινότητα μας από μόνη της, να κάνεις ότι μπορείς με αυτό που έχεις και εκεί που είσαι, να το προσδιορίσεις μόνος σου, όλα αυτά, αυτά πια με συνεπαίρνουν, όσο ποταπά κι αν είναι
@yannis_h
thnx for your brainstorming
ναι ο κύριος που αναφέρω είναι κυριολεκτικός, μάλιστα μιλάει στο βιβλίο για το πως όταν ήταν μικρός βρέθηκε με τον παππού του στην ομιλία ενός ιδιαίτερα εξτρεμιστικού πολιτικού-φιλοσόφου, που το κοινό άκουγε με αφοσίωση, ενώ αυτόν τον έπιασαν τα γέλια
πέρα από την κυριολεξία περνάει και σε πιο ιστορικά και ψυχολογικά στοιχεία, μιλάει για τους εβραίους συγγραφείς, αυτούς που είχαν το στίγμα της διασποράς στις γραφές τους, αυτούς που με έπαρση απέφυγαν μετά βδελυγμίας αυτήν την παράδοση και βρέθηκαν σε έναν νεορομαντισμό του καινούριου εβραίου που είναι αναγεννημένος στη δικιά του πλέον χώρα, που πρέπει επιπλέον να υπερασπιστεί, μιλάει για την συσσώρευση διανοούμενων στο Ισραήλ όταν δημιουργήθηκε, την θεωρητικολογία τους, την αντίδραση αυτών που ίδρυσαν τα κιμπούτς, το κοσμοπολίτικο χαρακτήρα εβραίων όσο ήταν στην διασπορά, -οι πρώτοι που αυτοπροσδιορίζονταν ως Ευρωπαίοι-, την ανάγκη άλλων να συγκαλύψουν την εβραιική ταυτότητα, αλλά μόνο επιφανειακά και όταν ένιωθαν ότι τους βόλευε,
μιλάει για τη διαφορετικότητα μεταξύ αυτών που μιλούσαν γίντισ, αυτών που μιλούσαν εβραιικά, αυτών, που μιλούσαν και τα δύο μαζί με ρώσικα, γερμανικά, κτλ κτλ
επίσης μιλάει για τον φιλελεύθερο πατέρα του, δεξιό, περήφανο για την επιτέλους ίδρυση του νέου κράτους, για την μητέρα του που του διηγούνταν χασίδικα παραμύθια και ο πατέρας δυσανασχετούσε
μιλάει για τις σχέσεις τους με τους άραβες, την ανάγκη να αναπτύξουν μαζί τους καλές σχέσεις από τη μία,
να δείξουν σεβασμό, από την άλλη το πως κατέληξαν τα πράγματα στο μεσοανατολικό,
κυρίως όμως μιλάει για αυτά μέσα από την καθημερινότητα του, τους γονείς του, τους γείτονες, και τον εαυτό του, αυτοβιογραφία είναι το βιβλίο,
κατασκευές πάνω από κατασκευές
εγώ η ίδια δυσανασχετούσα συνήθως απέναντι στο ισραήλ, το βιβλίο ήταν σχεδόν αποκαλυπτικό, ναι και για τον ιστορικό και πολιτικό του χαρακτήρα αλλά τελικά για τον προσωπικό του χαρακτήρα
είχε μια πολλά υποσχόμενη κριτική, 'όποιος του μένουν δύο μέρες για να ζήσει και θέλει να πεθάνει χωρίς ενοχές, να διαβάσει αυτό το βιβλίο', έλεγε στο οπισθόφυλλο
και φτάνω στο γιατί είναι καταπληκτικός συγγραφέας
υπάρχουν 2 σημεία στο βιβλίο που είναι πραγματικά ξεχωριστά
το ένα είναι αυτό που περιγράφει τι νομίζει ο ίδιος ότι θα έπρεπε να σημαίνει για τον αναγνώστη το ότι διαβάζει μια αυτοβιογραφία, πως υπάρχουν αναγνώστες που κοιτάνε την πληροφορία που μπορούν να βγάλουν από μέσα, -οι κουτσομπόληδες αναγνώστες-, και οι άλλοι, αυτοί που σε μια αυτοβιογραφία ανακουφίζονται οι ίδιοι από πράγματα που έχουν κρυμμένα μέσα τους και επιτέλους τα βλέπουν γραμμένα
θα πει κανείς, τι μπορεί να βρω που να με αντιπροσωπεύει στη ζωή ενός ισραηλινού παιδιού που μεγαλώνει εκείνα τα χρόνια
πολλά, πάρα πολλά
το άλλο σημείο του βιβλίου είναι πως περιγράφει ό ίδιος ότι άρχισε να γράφει...πως θαύμαζε τους μεγάλους συγγραφείς, πως πίστευε ότι θα έπρεπε να ζει σε μια μεγάλη, κοσμοπολίτικη πόλη, να έχει μεγάλα πάθη, κτλ κτλ για να γράψει υπέροχα, μέχρι που ανακάλυψε ένα βιβλίο, νομίζω το Ιστορίες από το Οχάιο, που είναι υπέροχο βιβλίο, και πως άρχισε να γράφει για τον τάδε γείτονα, για την δασκάλα του, για τους φίλους του...
και κάπως έτσι γράφει πια αριστουργήματα, πιστεύω
όταν μιλάω για διαφάνεια μυαλού, ψυχής, κτλ αλλά και για εμμονές, αυτό του αναγνωρίζω σαν συγγραφέα, είναι νομίζω το ανώτερο που μπορεί να φτάσει κανείς στην τέχνη, να παθιαστείς με τα μεγάλα, τα μακρινά, και να καταλήξεις στα απλά καιστον ίδιο σου τον εαυτό, γι αυτό ν επίσης το λόγο πιστεύω ότι το απλό, δεν είναι τόσο απλό, φτάνεις δύσκολα εκεί αλλά είναι πολύ ωραίο να φτάνεις εκεί και ξαφνικά αβίαστα να βλέπεις να βγαίνει κατι τόσο ...μεγάλο
και ναι έχεις δίκιο για τους βόρειους, -τα ξέρεις καλύτερα-, έχουν άπειρες εμμονές, έχουν κάνει ένα είδος χαρακτήρα λόγω ιδιαίτερων συνθηκών που νομίζω ότι πια έχει περάσει στα γονίδια τους, σε αυτούς αυτό νομίζω μου αρέσει, ότι αναγκάστηκαν να πάρουν μια στάση, όπου η επιβίωση από μόνη της σε σκληραγωγεί, όχι η επιβίωση κάποιου πολέμου, επανάστασης, κτλ...απλά τον να ζεις...έχουν αποκτήσει απόλυτη ηρεμία, είναι απίστευτα ξεκάθαροι όταν εκφράζουν εμμονές και αποκαλυπτικά συναισθηματικοί και direct όταν σου μιλούν για αυτές, οι βόρειοι? ναι οι βόρειοι
φυσικά δεν είναι προνόμιο τους
και η σύγχρονη Αθήνα το βγάζει μερικές φορές, αυτό μάλλον σε άλλο ποστ, αλλά έχει μερικές φορές σαν πόλη αυτήν την ιδιότητα, να είναι πανέμορφα μελαγχολική στα τραγούδια της, όχι με λυρικότητα, αλλά ...cold
είχα μάλλον στο μυαλό μου εκείνο το τραγούδι που λέει Κοίταξε πώς δύει ο ήλιος σα σφαίρα_οι άνθρωποι φεύγουν μέσα σε τρένα_η επανάληψη της κίνησης, σημείο ζωής_με χτυπάει σα σφαίρα, πέφτω καταγής_Στο πέρα τού κόσμου, τις άδειες ταράτσες_τα όνειρά μου καθρεφτίζονται απάνω στους χάρτες_κι από τα σύννεφα δείχνουν πως η μέρα τελειώνει_είμαι τόσο μόνος που κανείς δε με γλυτώνει_Μακριά απ' όλα αυτά, μητέρα, που υποσχέθηκα να κάνω_πόσα χρόνια ακόμα μένουν μέχρι να πεθάνω;_Να φέρουμε στον κόσμο τουλάχιστον ένα παιδίή ν' αγοράσουμε καλύτερα μια γάτα ή ένα σκυλίνα υπενθυμίζει μια [άπαρτη] σχέση_αυτή που είχα κι αυτή που ελπίζω να έρθει_Μόνο γι' αυτή τη στιγμή ας ήμουν γλάρος_να πετούσα από πάνω μου αυτό το ηλίθιο βάρος[...] πάνω απ' τα φύλλα της χλόης_αναζητώντας τη χαμένη τιμή μιας πόλης_Πόσο βαθύς είναι αυτός ο ορίζοντας;_ο σκύλος μου πέφτει από διάστημα δύοντας_μέσα στον πόλεμο η καρδιά του χτυπάειμ' ένα κοχύλι μού τηλεφωνάει_της μοναξιάς το [απέρριτο] πέλαγος_σε κοιτάζω πάλι με δέος_Μόνο γι' αυτή τη στιγμή ας ήμουν γλάρος_να πετούσα από πάνω μου το ηλίθιο αυτό βάρος[...] πάνω απ' τα φύλλα της χλόης_αναζητώντας τη χαμένη τιμή μιας πόλης(Στερεο Νοβα_Σημειο Ζωης_Βιταμινα Τεκ)
εν τέλει yannis_h ξέρω πως δεν είναι το είδος μουσικής που ακούς αλλά το συγκεκριμμένο τραγούδι θα το εκτιμούσες πιστεύω
είχα άλλα τόσα να γράψω, πάλι όσο πιο σύντομα μπορούσα, πάλι ότι καταλάβατε... :-)
If anyone else claims to know what you mean, I 'll order a double of what he's drinking.
Οι μάχες, οι αγάπες, οι αποφάσεις, η ζωή, το πριν, το μετά, όλα, τελικά, είναι απλά. Τόσο απλά που δεν μπορούμε να επιβιώσουμε με τόση απλότητα και τα βλέπουμε δύσκολα.
"La vie, voyez vous, ça n'est jamais si bon ni si mauvais qu'on croît " που θα έλεγε και ο Maupassant
Το θέμα με την τέχνη και το αν μπορεί ή όχι να είναι συνυφασμένη με κάποιο κίνημα ή ιδεολογία είναι μια μεγααααααλη κουβέντα που έχει θερμούς υποστηρικτες και στα δύο στρατόπεδα. Και στο τέλος διαφαίνονται τα δύο άκρα της.
"Η τέχνη για την τέχνη"
"Η τέχνη αν δεν σκοπεύει να αφυπνίσει το λαό δεν έχει νόημα" Από την πλευρά μου γοητευόμουν πάντα από τη στρατευμένη τέχνη , μάλλον, και όχι από την τέχνη για την τέχνη.
Ι was pleasantly surprised by this text and by your lack of borders when it comes to interests! :))
Troll, ευχαριστώ για το μεγάλο σχόλιό σου.
Πρώτον, μ’ έπεισες – κι ας μην είχες το σκοπό – να διαβάσω το βιβλίο που περιγράφεις. Πες μας σε παρακαλώ τον τίτλο...
Δεύτερον, λες: «είναι νομίζω το ανώτερο που μπορεί να φτάσει κανείς στην τέχνη, να παθιαστείς με τα μεγάλα, τα μακρινά, και να καταλήξεις στα απλά και στον ίδιο σου τον εαυτό». Μου θύμισες το στίχο του Σαββόπουλου (από τον Μικρό Μονομάχο): ‘στον εαυτό μου να βουτήξω και στα βάθη του ν’ αγγίξω ουρανό’. Τον είχα ακούσει να τον εξηγεί με τα ίδια ακριβώς λόγια που χρησιμοποιείς κι εσύ.
Και τρίτον, από μουσική ακούω σχεδόν τα πάντα (δεν υπάρχει καλό και κακό είδος, υπάρχουν καλά και κακά κομμάτια) αν και, έχω φοβερές ελλείψεις όσον αφορά τα ‘τελευταία’. Ας είναι καλά όμως το e-mule, τη Δευτέρα θα βάλω το συγκρότημα (‘βιταμίνα τεκ’ απ’ ότι μάντεψα λέγεται) και θα δω τι έχει να κατεβάσω. Οι στίχοι, πρέπει να πω, μου άρεσαν.
Τέλος, με το Ισραήλ έχω μια παράξενη αίσθηση. Έχω πάει δύο φορές και με συνάρπασε σαν μέρος και αίσθηση. Γεμάτο ακραίες αντιθέσεις, ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο: είναι μέρος θεότρελων διακοπών, ενώ δίπλα σου κυκλοφορούν στρατιώτες με γεμάτα όπλα. Βρίσκεσαι στη Μέση Ανατολή αλλά οι γυναίκες είναι πολύ απελευθερωμένες. Σε ένα δυτικό κράτος, η τριτοκοσμική πραγματικότητα των Παλαιστίνιων είναι πάντα ορατή – αρκεί να στρέψεις το κεφάλι. Τρεις θρησκείες, στριμωγμένες σε λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα – πού αλλού θα δεις τρεις συνεχόμενες αργίες από διαφορετικά μέρη του πληθυσμού; Κι όμως, εκεί η Παρασκευή είναι αργία για τους Μουσουλμάνους, το Σάββατο για τους Εβραίους και η Κυριακή για τους Χριστιανούς. Και τώρα που το σκέφτομαι, κάπως έτσι πρέπει να ήταν παλιά και η Θεσσαλονίκη, καθώς είχε τις ίδιες θρησκευτικές ομάδες. Συνεχίζοντας, είναι ο λαός που πάνω του έγινε το μαζικότερο έγκλημα της ιστορίας και οι ίδιοι φέρονται χωρίς ίχνος ανθρωπιάς και λογικής στους Παλαιστίνιους. Μιλούν για ‘αντισημιτισμό’ σαν μορφή ρατσισμού (και έχουν δίκιο) αλλά από την άλλη, πιστεύουν ότι είναι ο περιούσιος λαός του θεού και το πιο βασικό τους βιβλίο, η Παλαιά Διαθήκη, είναι ακραία ρατσιστική απέναντι στους γείτονές τους. Άσε που αν υπήρχε υπερ-θεϊκό δικαστήριο, με βάση τα ‘ντοκουμέντα’ της Βίβλου, ο εβραïκός θεός θα έπρεπε να δικαστεί για εγκλήματα πολέμου.
Πριν δύο βδομάδες ξεκίνησε στη Θεσσαλονίκη η διάνοιξη του μετρό. Στο Σιντριβάνι, μόλις 10 εκατοστά κάτω από το πεζοδρόμιο, έπεσαν σε ένα τοιχάκι και φώναξαν την αρχαιολογική υπηρεσία. Ήταν η αρχή του εβραϊκού νεκροταφείου (πάνω του, μετά το 1945 επεκτάθηκε η διεθνής έκθεση και χτίστηκαν τα πανεπιστήμια). Προχθές το διέλυσαν με κομπρεσέρ – τα έβαλα με τον εαυτό μου που δεν έβγαλα φωτογραφίες, το έβλεπα για δυο-τρεις μέρες. Ακόμα και το ελάχιστο μέρος μνήμης της παλιάς αληθινής Θεσσαλονίκης, ακόμα και σήμερα που σχεδόν τα έχουμε θάψει όλα, το αρνούμαστε. Μια πράξη αναγνώρισης του λαού που έζησε εδώ για αιώνες και ξαφνικά χάθηκε! Λίγα τετραγωνικά σαν σύμβολο αναγνώρισης των προηγούμενων προσπαθειών μας να εξαφανίσουμε κάθε ίχνος του! Όχι.
Συγνώμη που φεύγω από το θέμα σου – με πάει όπου αυτό με πάει. Σκέφτομαι ότι αν θέλω να δω την παλιά Θεσσαλονίκη, τα στενά της παλιάς Ιερουσαλήμ είναι μια καλή αναπαράσταση. Αλλά τι αλλάζει; Στην Ιερουσαλήμ, οι δυνατότεροι είναι τώρα οι Εβραίοι, οι πρώην ισχυροί Μουσουλμάνοι τώρα είναι στη χειρότερη μοίρα, ενώ οι Χριστιανοί (κι αυτοί χωρισμένοι σε Φράγκους και Ορθόδοξους) σε μια ενδιάμεση κατάσταση. Και όλες αυτές οι ομάδες, στριμωγμένες στα στενά σοκάκια, μένουν ξένες και σε μεγάλο βαθμό εχθρικές μεταξύ τους. Όπως και στη Θεσσαλονίκη. Τελικά: όλα αλλάζουνε, όσον αφορά τον συσχετισμό δυνάμεων και ποιος είναι από πάνω, και όλα τα ίδια μένουν, όσον αφορά τις διενέξεις. Και εδώ είναι καλό να ρωτήσουμε, για το σήμερα ή ιστορικά: Ένας στρατευμένος καλλιτέχνης (οποιασδήποτε ομάδας) έκανε ή θα κάνει κάποια διαφορά; Η τέχνη υποτίθεται ότι αποβλέπει στην *ανθρώπινη* υπέρβαση – όχι στην εθνική, τη θρησκευτική, ή τη φυλετική.
Και μάλλον τελικά, ξαναγύρισα στο θέμα :)
@ Yannis H
το συγκρότημα λέγεται στέρεο νοβα και το άλμπουμ βιταμίνα τεκ
το τραγούδι μπορείς να το κατεβάσεις αν πατήσεις στο Σημείο Ζωής
Είναι αλήθεια ότι το μόνο μέρος που δε στέριωσαν οι Εβραίοι είναι η Σ...?
πολύ πολύ γρήγορα
@lupa
εγώ είμαι το αντίθετο, τέχνη για την τέχνη, θέλω δηλαδή να υπερισχύει το αισθητικό αποτέλεσμα, αλλά όχι η διακοσμητική δεν μου αρέσει...μμ μάλλον δεν ξέρω, κάπου στο ανάμεσα τελικά
αλλά όπως είπες...μεγάλη συζήτηση
ο matisse δεν ήταν που έλεγε ότι ένας πίνακας απλά πρέπει να διακοσμεί ωραία ένα σαλόνι? ότι δηλαδή η τέχνη είναι απλώς προς τέρψη του κοινού...αυτό δεν μου αρέσει νομίζω, ή και να μου αρέσει δεν με συγκινεί,
αλλά δεν με συγκινεί ας πούμε και το ρεύμα των ρώσων του δεν ξέρω πως το λένε constructivism or sth που ήταν συνυφασμένο με κάποια έντονη ιδεολογία
νομίζω απλώς μου αρέσει η τέχνη να είναι προσωπική και άμεση...από εκεί και πέρα σίγουρα κινείται σε κάποιο πλαίσιο που εκφράζει τον καλλιτέχνη, την εποχή του, κτλ
αλλά θέλω να βλέπω το προσωπικό στίγμα κάποιου πίσω από ένα έργο τέχνης...και όχι όταν αυτό έχει γίνει επιτηδευμένο ή και ώριμο
οι πρώιμες ζωγραφιές κάποιων ζωγράφων, τα σκίτσα τους, οι λιγότεροι γνωστοί δίσκοι κάποιων συγκροτημάτων, οι ζωγραφιές κάποιου αρχιτέκτονα, όλα αυτά ή μάλλον σε όλα αυτά έχω βρει διαμάντια
είναι νομίζω και πιο προσωπικά
ωραίο θέμα πιάσαμε...ήπια και κάτι μπίρες απογευματιάτικα...μια χαρά :-)
@yannis_h
το βιβλίο είναι το Ιστορία Αγάπης και Σκότους / Άμος Οζ
Σημείωση: δώστου χρόνο όταν αρχίσεις να το διαβάζεις, μην βιάζεσαι...το συστήνει και ο ίδιος
έχεις δίκιο ότι υπάρχουν καλά και κακά κομμάτια...όμως νομίζω ότι υπάρχει ο φόβος να μπεις σε ενα καινούριο για το αυτί είδος μουσικής και κατευθείαν ένα κομμάτι να κατηγοριοποιηθεί ανάλογα, να μη σου κάνει εντύπωση, να κάνει λίγο blurring με άλλα πράγματα
αυτό νομίζω είναι και το κρίμα με την ηλεκτρονική μουσική...μας πλάκωσαν τα μπιτάκια και ξεχάσαμε τι ωραία κομμάτια έχουν βγει στο είδος, οπότε το έχουν αποφύγει πολλοί το είδος
το βιταμινα τεκ είναι ο δίσκος,
το 1994 κυκλοφόρησε
και εδώ κολλάει αυτό που έλεγα και πριν στην lupa για πρώιμα και ώριμα έργα
δεν λέω, ωραίο το soundtrack του '2' του κ.βήτα (μέλος των στέρεο νόβα) αλλά δεν με συγκινεί ούτε στο ελάχιστο σε σχέση με αυτό που έβγαλαν το 94
για το ισραήλ
είναι ο λαός που πάνω του έγινε το μαζικότερο έγκλημα της ιστορίας και οι ίδιοι φέρονται χωρίς ίχνος ανθρωπιάς και λογικής στους Παλαιστίνιους.
λέει ο Οζ...ότι 2 πλευρές απέναντι σε έναν εχθρό δεν σημαίνει ότι θα συμμαχήσουν...μπορεί να γίνει το αντίθετο, να δουν στον άλλον το πρόσωπο του καταπιεστή τους, συμβαίνει πχ με 2 αδέρφια κάτω από τον ίδιο αυταρχικό γονιό, μπορεί να δουν ο ένας στον άλλον τα χαρακτηριστικά αυτού που μισούν...κάτι ανάλογο, υποστηρίζει, γίνεται ανάμεσα στους άραβες και τους εβραίους, όπου καταπιεστής -δεν ξέρω ιστορία- μπορεί να εννοεί άγγλους για τότε, γενικότερα την δύση, την ιστορία του συγκεκριμμένου τόπου, δεν ξέρω, όταν το διαβάσεις θα με ενημερώσεις :-) as usual i got the general picture only, important details i unfortunately often miss
η θεσσαλονίκη
είναι φαινόμενο εσωστρέφειας
έμεινα 6 χρόνια και πραγματικά δεν την έχω νοσταλγήσει όσο καλά κι αν ήταν, και αυτό με ενοχλεί και λίγο,
υπήρξε ιδιαίτερη πόλη στο παρελθόν, ευελπιστώ ότι κρύβει πράγματα ακόμα που κάποια στιγμή θα τα βγάλει, το να είμαι σε ταξί με 2 βουλγάρες και ο ταξιτζής φυσιολογικά να τους απαντάει στα βουλγάρικα γιατί κάπως τα έμαθε χωρίς να έχει πάει βουλγαρία και αυτό να είναι συνηθισμενο...εεε δεν ξέρω αυτό είναι ελπιδοφόρο και έχει έτσι μια ωραία κοσμοπόλιταν -με την καλή έννοια- μυρωδιά..
να δούμε, να δούμε, thessaloniki on hold προς το παρόν
@gang
ευχαριστώ πολύ για το link που έδωσες στον γιάννη!!! :-)
ναι είναι αλήθεια ότι δεν στέριωσαν εδώ...είδαν σούρδικη λογική και σήκωσαν τα χέρια, τί να κάνουν
επίσης ευχαριστώ που διαφημίζεις και προωθείς την παλιά μου συμμαθήτρια
"επίσης ευχαριστώ που διαφημίζεις και προωθείς την παλιά μου συμμαθήτρια"
Whaaat!!!
Ποια εννοείς καλέ; Αν εννοείς την κοπέλα στο αβατάρι, τουλάχιστον απ' ότι ξέρω δεν είναι σ... αλλά από αγγλοσαλλλονίκη.
Μη με πεις ότι εν αγνοία μου διαφημίζω σ... προϊόν!
Αν δεν είναι σ... αλλά όντως την ξερεις πες μου τουλάχιστον ότι δεν είναι μπαοκ, διότι μου δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι το εν λόγω πρόσωπο φέρει και τις δυο αυτές ιδιότητες.
Ο κόσμος είναι μικρός ή εγώ πολύ μεγάλος;
Thanks για το link - θα το κατεβάσω. Για την ηλεκτρονική μουσική, προσωπικά μου αρέσει ο Kitaro και ο παλιός Μισέλ Ζαρ - ο Vagelis δεν μου λέει πολλά και εδώ τελειώνουν οι γνώσεις μου. Μιλάω βέβαια για 'κλασική' ηλεκτρονική μουσική - κάτι Frankie Goes to Hollywood ή President of U.S.A ή ακόμα και οι Eurythmics μπορεί να θεωρούνται ηλ. μ., αλλά σ' εμένα πιο πολύ πάει προς την ποπ.
Τέλος, για τη Θεσσαλονίκη και "είναι φαινόμενο εσωστρέφειας": συμφωνώ απολύτως και παραπέμπω σε άποψη που εξέφρασα παλιά στο μπλογκ της Αρτάνις (τον καιρό δημοτικών εκλογών) εδώ
ΥΓ. Α, κι ένα παλιό παλιό ελληνικό συγκροτημα που μου άρεσε και φλέρταρε με τα όρια της ηλ. μ. ήταν οι ΨΥΧΩ - είχανε βγάλει και μια διασκευή του PSYCHO KILLER των Psycho, καλύτερο από το αυθεντικό.
Ό,τι και ν’ ακούμε είναι κέρδος – ιδίως ένα τραγούδι, όπως αυτό που είναι ειλικρινές. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε (οι λέξεις δεν ταιριάζουν με το ρυθμό, πολλές μέσα στο τραγούδι μου φαίνονται ‘δήθεν’, το θεωρώ πολύ εφηβικό) αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ την ειλικρίνειά του. Θα το παρομοίαζα λίγο με την Γώγου
και το δίσκο της Στο Δρόμο (με τον Κυριάκο Σφέτσα), που λάτρευα μικρός αλλά τώρα δεν μπορώ να τον ακούσω. Και χωρίς να νομίσετε ότι πάω να γράψω ανάλυση (προς θεού) μου θύμισε λίγο, με την καλή έννοια, και Βρώμικο Ψωμί, εκεί που μπαίνει ο άντρας λέγοντας τον επόμενο στίχο.
Ενδιαφέρουσα σύμπτωση: Αυτά που περιγράφω παραπάνω, τα ένιωσα πιο δυνατά με το The Wall των Pink Floyd. Ήταν ένας δίσκος που λάτρευα σαν έφηβος. Και απομυθοποιήθηκε στις πρώτες διακοπές στο Ισραήλ. Είχα πάει εκεί με ελάχιστα χρήματα, πουλούσα σκουλαρίκια, έπαιζα κιθάρα και θέατρο στους δρόμους, ταξίδευα με ώτο-στοπ... Σκεφτείτε όμως και τι διαπραγματεύεται ο δίσκος... Κάποια στιγμή λοιπόν, σε ένα hostel της Ιερουσαλήμ η τηλεόραση είχε την ταινία The Wall. Όλο χαρά κάθισα να τη δω – μετά από μισή ώρα έφυγα τρέχοντας. Παράδοξη σύμπτωση, τη δεύτερη φορά που πήγα Ισραήλ, η ταινία αυτή ξαναέπαιξε σε άλλο hostel της Ιερουσαλήμ που έμενα τότε – και είχε πάνω μου τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα.
Όπως είπα, ό,τι και ν' ακούς είναι κέρδος - και το μεγαλύτερο κέρδος απ' όλα, είναι η συζήτηση.
Pw pw me thn meiwmenh mou prosbash sto internet xanw polla endiaferonta pragmata....Kai twra pali den prolabainw na katsw na diabasw ola auta pou tha ithela.
Pantws apo oti prolaba na dw nomizw oti tha eixame polla na poume kai na sumfwnisoume!
Apla kanw mia suntomh stash se auth sou thn protash :
"...το να ζεις την καθημερινότητα μας από μόνη της, να κάνεις ότι μπορείς με αυτό που έχεις και εκεί που είσαι, να το προσδιορίσεις μόνος σου, όλα αυτά, αυτά πια με συνεπαίρνουν, όσο ποταπά κι αν είναι."
Kapou ekei blepw ki egw thn ousia.Einai auth h aplothta pou exei xasei o kosmos.Akribws opws to les.
Kai gia tous skandinabous tha mporousa na pw diafora alla allh fora....Nai einai sthn koultoura tous, einai h nootropia tous, einai sta sxoleia tous, einai pantou.Den htan panta etsi.Alla twra einai.
Mia aplothta kai mia galhnh sthn kathimerinothta.Mia genikoterh psuxraimia alla kai mia asteireuth dhmiourgikothta.Oxi pantou alla epi to pleiston.
En suntomia...
Kai analutikotera sto mellon elpizw.
Xairetw :)
@yannis_h
ω ναι, τείνω προς την εφηβική ηλικία...όταν ξεφεύγω από την παιδική that is...thanx για τα link...δεν έχω ίντερνετ σπίτι και δεν τα έχω τσεκάρει αλλά σίγουρα
επίσης η συζήτηση θα συνεχιστεί
και φυσικά θα σου βρω ηλεκτρονικό που θα σου αρέσει χεχε
@unlearn
έχουμε να πούμε ναι αρκετά, τέλη απριλίου μπορεί να είμαι εκεί :-)
και εγώ δεν έχω ίντερνετ αλλά η συζήτηση κάπως θα συνεχιστεί :-)
:)
An einai na eisai edw telh Apriliou enhmerwse!
Exei arxisei na exei kati hlious apisteutous!
Ela gia sunexeia ths suzhthshs se ena pagkaki sthn cristiania katw apo ton hlio ;)
Δημοσίευση σχολίου