pienso menos

Από τη δουλειά φεύγω στις 5. Μένοντας στην ωραιοτάτη επαρχία μπορώ να είμαι στο σπίτι μου σε 10 λεπτά, να έχω φάει σε άλλα 10, να ξεκουραστώ, κτλ κτλ. Φεύγω στις 5 και γυρίζω σπίτι στις 2 το βράδυ. Από τις 5 μέχρι τις 2 δεν ξέρω τι κάνω. Είμαι έξω απλώς. Δεν μπορώ να συμμαζευτώ. Το μυαλό μου δεν μπορώ να συμμαζέψω. Κινηματογράφος. Μια κλειστή, σκοτεινή αίθουσα. Ποιά ταινία, πως να καθήσω να την δω. Οι 300. Κάποια στιγμή θα το δω. Για καφέ. 10 λεπτά το πολύ. Εσπρέσο να τελειώνουμε. Πως να κάτσεις σε ένα μέρος παραπάνω? Μήπως να πάω στο γήπεδο να τρέξω. Ναι, τρέχω. Πόσο να τρέξω? Μισή ώρα? Με παρέα. Πάμε για τέννις. Κάπου βρήκαμε ρακέτες. Κυνηγάμε τα μπαλάκια, δεν έχουμε ιδέα. Καταλήγουμε σε μια γωνιά να κάνουμε πλάκα. Και κανένα τσιγάρο. Τι να το κάνεις το τένις. Θα πάμε κολυμβητήριο, χορό, όχι γυμναστήριο. (Κλειστός χώρος, χαζός κόσμος που θέλει 'σώμα' για το καλοκαίρι, κτλ κτλ). Παίρνω το αυτοκίνητο, βάζω το τραγούδι επάνω. Το τοπίο υπέροχο, ήλιος παντού. Μπαίνω μέσα στην πόλη. Κόσμος παντού. Βγαίνω πάλι έξω. Σούρουπο, η αγαπημένη ώρα μου. Τα παράθυρα ανοιχτά. Ο αέρας μεθυστικότατος. Και είναι ακόμα 8-9. Και όχι δεν μπορώ να πάω σπίτι, δεν μπορώ να κάτσω μέσα, όχι μέσα στο σπίτι μόνο, σε οποιοδήποτε κλειστό χώρο. Παίρνω μια φίλη μου, σταματάμε σε ένα ζαχαροπλαστείο, αγοράζουμε ένα τεράστιο κέικ και καθόμαστε το τρώμε μέσα στο αυτοκίνητο χαχανίζοντας. Πάω βρίσκω αυτούς που πίνουν από νωρίς μπίρες. Μερικοί σε μαγαζιά, μερικοί στα μπαλκόνια τους στο σπίτι τους. Πάω σε όλους. Ξαναβρίσκομαι με όλους όσους είχαμε χαθεί τον υποτυπώδη χειμώνα. Σχέδια. Θα πάμε Πήλιο, Χαλκιδική, Ισπανία, Μαρόκο, Αργεντινή. Κάποια μέρα. Είναι σαν να έχω πάει ήδη. Και να έχω ρουφήξει άπειρη ενέργεια. Αργά το βράδυ, ψηλά σε έναν λόφο, κάτω η πόλη πιο ήσυχη, το φεγγάρι τεράστιο. Πάλι το τραγούδι επάνω. Αν ερωτευτούμε κι απο επάνω, τί θα πάθουμε?